La Palma 2016

oktober 2016

Ook het najaar is alweer geboekt. Een eiland wat al heel lang op ons verlanglijstje staat: La Palma.

lapalma-otte-3

We hadden het al een keer geboekt maar moesten het destijds wegens trieste familieomstandigheden annuleren. Hopelijk gaat het nu wel lukken

We hebben een verblijf inclusief auto geboekt: La Palma Jardin. Lijkt me een heerlijk complex omgeven door tropische beplanting,zwembaden en mooie vergezichten.

 

Vrijdag 14-10 de reis

We rijden file-loos naar Schiphol en ook het inchecken verloopt soepeltjes.
Dan staat er alweer een ontzettend lange rij voor de bagage controle. Er zijn zelfs extra balies geopend, die waar normaal gesproken alleen de staf komt. We worden zelfs alle twee gefouilleerd. De tijd totdat we moeten boorden gaat snel. De vlucht verloopt allerminst rustig. Er zijn tegen de verwachting in veel kinderen aan boord. Een vrouw vraagt het stel voor ons van stoel te ruilen en als wij dat dan ook even doen, hebben hun met de baby de ideale plaatsen. Achter me zit een kind die bijna 4,5 uur aan een stuk tegen mijn rugleuning zit te trappen. “Sorry mevrouw” wordt er af en toe door de moeder geroepen, maar ze doet er verder niets aan.
Ik ben zo blij als we na 4,5 uur eindelijk landen op La Palma.
Even later rijden we in een kleine fiat panda richting vakantiewoning. De temperatuur is heerlijk, het is wel flink bewolkt en grijs totdat….we het hoogste punt passeren en de andere kant van het eiland bereiken, de zonkant. Het verschil is goed merkbaar, hier is het bijna helder en veel zonniger. Wat ons ook opvalt is dat de zon nog best hoog aan de hemel staat, terwijl het al na 19 uur is. Dat is fijn zeg.
We vinden La Palma Jardin meteen met de goede beschrijving van Neckermann. Wat een mooi complex. Je ziet de bungalows/villa’s amperaan staan vanwege de weelderige tropische begroeiing. We worden hartelijk en zeer vriendelijk ontvangen door Jose (een man, het is hier Spanje he?). Hij brengt ons naar de villa en we voelen ons meteen thuis. Smaakvol ingericht, alles heel erg ruim en netjes, groot terras met ligstoelen en meubilair. Uit eten schiet er vandaag bij in. We hebben geen zin meer om op zoek te gaan naar een restaurant. De meegebrachte tomatensoep smaakt prima, fijn dat unox zijn soep voortaan in zakken verpakt. Daarna een glaasje welkomswijn met wat nootjes en dat is weer voldoende voor vandaag. De warme bakker komt ’s ochtends aan de deur. ’s avonds moet je je lijstje, geld en je broodzak bij de ingang van je huis leggen en vanaf 7 uur ligt er dan als het goed is vers brood in voor een prikkie.

15 Oktober Cumbrecita

Ik ben aards vroeg wakker. Het uur vroeger hier speelt natuurlijk mee, het ligt in ieder geval niet aan het bed want dat ligt waanzinnig goed. Het duurt een eeuwigheid voor de zon opkomt. Hij gaat later onder als bij ons, maar komt ook later op. Om 8.15 begint het eindelijk licht te worden. Ik popel om buiten te ontbijten, maar de temperatuur is ook niet meteen super, maar daar kan een vest veel aan doen. Buiten ontbijten zullen we, hahaha. De meegenomen douwe egberts koffie, die thuis altijd heerlijk is, smaakt hier voor geen meter. Zou het aan het water liggen?
Na het ontbijt doen we een rondje door het parkje. Een mooi buitenbad, een heerlijk verwarmd binnenbad met luxe relaxstoelen, zelfs een waterbed om na het zwemmen op te relaxen en verwarmde stoelen, schommelstoelen met dikke kussens, hoe gek kun je het maken.
Dan stap ik in de auto om wat boodschapjes te halen bij de plaatselijke Spar (nostalgie)
Daarna kunnen we op pad. Ik heb een wandelgids gekocht en we zoeken om te beginnen een eenvoudige wandeling. Het boek spreekt zelfs over:een ommetje, nauwelijks een wandeling te noemen, maar dat vind ik arrogant van de schrijver. Voor ons is het wel degelijk een flinke wandeling met stijgende en dalende paden. We rijden naar La Cumbrecita. Ergens onderweg meen ik een bord te zien waarop staat dat het gesloten is. We rijden stoïcijns door tot we bij een huisje met een slagboom komen. Tja,nu mogen we toch echt niet verder, de parkeerplaats boven schijnt zo klein te zijn dat reserveren noodzakelijk is. Ton denkt er nog even over om dan ook maar 5 km bergopwaarts te lopen, maar ik peins er niet over. We rijden terug naar het bezoekerscentrum en kunnen reserveren voor 1 uur. Wat doen we tot die tijd? Koffie drinken en een lunch kopen in El Paso. El Paso stelt niet veel voor verder. Om half één doen we weer een poging en nu gaat de slagboom wel open als we een officieel toegangsbewijs kunnen laten zien. De weg naar boven is al erg mooi. Onderweg rijdt Ton 2 lifters klakkeloos voorbij. Ik vind het zielig en had ze wel mee willen nemen.
De wandeling is prachtig, we lopen een rondje van een km of 5 over prachtige bospaadjes. Onderweg komen we langs 2 uitzichtspunten: Mirador de las Chozas en Mirador de los Roques. Onderweg eten we de gekochte Duitse streusel op. Ja, het landschap en de dorpjes zijn Spaans maar verder waan je je soms in Duitsland. Ik hoor heel veel Duits sprekende mensen om me heen vanaf onze aankomst gisteren. En de bakker in El Paso had ook alleen Duits gebak. Enfin de uitzichtpunten gunnen ons een blik in de enorme Caldera en dat is natuurlijk gigantisch mooi. Het wordt wel steeds minder helder, we zien de wolken over de bergen heen slaan naar het dal. Als we bij de auto aankomen, worden we aangesproken door de lifters, een superaardig Duits stel. Ze vragen of ze mee naar beneden mogen rijden. Natuurlijk mag dat, dit keer wel!! Zij zijn vanochtend niet teruggegaan voor een toegangsbewijs en zijn naar boven gelopen maar dat viel zwaar tegen dus. Ze zijn dus erg blij met de lift.
Ik ga nog een aantal baantjes trekken in het verwarmde bad in mijn uppie. Ik krijg Ton niet zover om mee te gaan en het is zo heerlijk. Ik heb het zwembad helemaal voor mezelf met allemaal tropische planten en bloemen om me heen, zalig.
Daarna gaan we eten bij Carmen, het restaurant is vlakbij dus we lopen, maar het is wel één grote lange 13% helling naar beneden. We verheugen al op de weg omhoog.
We eten Canarische soep, lees groentesoep en Ossenhaas in een portsaus met gegratineerde aardappels.
We lopen met hele kleine stapjes op ons gemakje naar boven en dat gaat hartstikke goed. Dan nog even terras zitten en dag 2 zit er weer op.

16 Oktober Argual en la Zarza

Heerlijk geslapen vannacht maar toch om kwart voor 7 weer present.
Dat wordt dan weer mezelf amuseren tot Ton 1,5 later een keer boven water komt.
Vandaag staat als eerste de markt van Argual op het programma. Ton heeft gelezen dat er een glasblazer demonstraties geeft daar en dat lijkt hem wel wat. Het is niet ver weg. Een apart sfeertje daar. De hippies komen op zondagmorgen vroeg uit hun holen en grotten om een plaatsje te veroveren op de markt en hun zelfgemaakte waar aan de man te brengen. Wij zien een schitterend kunststukje, maar dat moet dan ook meteen 90 euro kosten en dat vind ik het nu ook weer niet waard. Al snel hebben we de winkel van de Poolse glasblazer gevonden, maar er wordt niet veel geblazen vandaag, er wordt gemetseld, aan een nieuwe oven. Wel bewonderen we zijn zelfgemaakte glasvoorwerpen, maar er is niets bij wat er uitspringt.
Dus we nemen het autootje weer naar la Zarza. Het is maar een dikke 40 km, maar daar rijden we ruim een uur op. Vanaf La Zarza kun je een betoverende wandeling maken. Ton wil weer voor de lange kiezen van 4,5 uur, maar ik ben weer de wijste en zeg dat de lichtere waarschijnlijk al zwaar genoeg is en dat blijkt later ook wel. We lopen door de beekbedding van de Barranco de la Zarza. Op gegeven moment dalen we af in een fascinerende dalketel (een enorme open ruimte midden in de kloof) De natuur had het niet mooier in kunnen richten. Alsof je door de jungle loopt en de ranken van de klimop lijken met een beetje fantasie op lianen.
Nadat we het pad weer een eind gevolgd hebben komen we bij een tweede nog spectaculairdere dalketel, deze wordt dan ook Caboco la caterdale genoemd. Het beloofde watervalletjes is opgedroogd. We arriveren in een derde mooie dalketel en ergens zou er nu een splitsing moeten komen tussen de zware en de iets minder zware route maar die blijft uit. We komen uiteindelijk wel bij een splitsing maar op alle twee de paden staat een kruis, wat wil zeggen (denken wij) dat het afgesloten is. We besluiten wat te eten en midden op het pad liggen zowaar 2 comfortabele schone stenen. Dat worden onze stoelen. Als we gesetteld zijn, wordt de rust verstoord door een groep bejaarde wandelaars. Ze zien er behoorlijk afgepeigerd uit. Op de terugweg halen we ze in. De terugweg is erg zwaar. We moeten vanuit 3 dalketels naar boven klimmen over lange steile paden alias trappen. Uitgeput komen we bij de auto aan en wie staan daar? De Duitsers lifters van gisteren. Dat is de 3e keer in twee dagen. Zij moeten nog aan de wandeling beginnen. Wij gaan richting het huisje, maar niet voor we onderweg bij een Mirador een lekker glas fris gedronken hebben. Het weer is overigens niet zoals ze beloofd hadden. Geen regen en een goede temperatuur maar erg grijs.

We eten bij Franchipani, het tweede restaurant in dit kleine gehuchtje en dat bevalt veel beter als Carmen. Veel vriendelijker personeel. De gerechten veel beter van smaak, gezellig ingericht. Alleen nog iets duurder, maar dat hebben we er graag voor over.

17 Oktober Puerto Naos en het zuiden.

Gisterenavond voor het eten kreeg ik al een heel vol gevoel. Tijdens het eten, dat toch echt erg lekker was, werd ik eigenlijk al misselijk bij de aanblik ervan. Ik heb de zalm voor 2/3 aan Ton gegeven en was dolblij dat we thuis waren. Ik was zo bang dat ik zou moeten overgeven maar gelukkig werd het “maar” diarree. Geen idee waarvan. Na 10 uur slaap, leek het vandaag iets beter te gaan, maar een fikse wandeling zat er niet in.
We rijden dus naar Puerto Naos. Voor La Palma begrippen een toeristische badplaats. Wij vonden het allemaal wel meevallen. We hebben hier de boulevard, die niet gigantisch is, afgelopen en op de terugweg een drankje gedaan. Ton cappuccino en ik een bananensapje. Het zwarte zandstrand blijft een eigenaardig gezicht. Het is overigens weer zonnig en flink warm.
Daarna rijden we naar het zuiden, Los Canarios, waar we gedurende de route tegen een gedeeltelijk afgebrand landschap aan kijken. Een Duitser wilde zijn wc papiertje verbranden en fikte toen ook meteen 8% van het eiland af. Los Canarios is weer zo’n kleurrijk dorpje in het diepe zuiden, maar daar komen we niet voor. Er zijn ook 2 vulkanen en tegen de betaling van 5 euro pp kunnen we die opwandelen. Volgens de boekjes kan het er flink waaien en fris zijn, maar nu even niet. Het is nagenoeg windstil en warm. We lopen nu dus toch weer, maar een redelijk rustige wandeling over de kraterrand, imposant gezicht hoor. Verder hebben we hier een geweldig uitzicht over het eiland en de oceaan. We zien zelfs de contouren van buureiland El Hierro.
Er is nog vulkaan hier die in 1971 nog een uitbarsting heeft gehad, Teneguia. Daarna ben ik echt afgebrand. We rijden naar onze villa en hier is het ook heerlijk toeven in de weelderig begroeide tuin met zwembad en ligstoelen.
In de namiddag trekt de misselijkheid en vermoeidheid weg en krijg ik zelfs honger. We rijden naar Los Llanos en zoeken een bekende italiaan. Die krijgen we echter niet zo simpel gevonden. Mijn internet werkt de hele vakantie al niet op mijn telefoon, anders was het makkelijk geweest. Uiteindelijk vinden we in een achterafstraatje een ander leuk restaurantje met een binnentuin en strijken we daar neer. We eten er gezellig en lekker. Pompoensoep, 1 stukje stokbrood met Iberische ham en daarna een groenterisotto.

18 oktober San Bartolome

We slapen uit vandaag, het is al licht als ik wakker wordt. 10 uur aan één stuk geslapen, echt ongebruikelijk voor mij. Het zal de lucht zijn. Ik voel me weer kiplekker. Dus we gaan weer wandelen. Ton gaat zich er mee bemoeien ditmaal en vindt de wandeling bij San Bartolome aan de westkant van het eiland. De beschrijving laat te wensen over. Stukje van dit pad, stukje van dat pad, slecht gemarkeerd hier en daar!!! Oei oei oei.
Maar vooruit maar, we zien wel waar we stranden.
Het is in ieder geval een mooie route om er te komen, langs de hoofdstad Santa Cruz en dan naar het noorden. Al met al rijd je hier al snel minstens 1 uur om ergens te komen. We vinden ook meteen het kerkje waar we moeten parkeren en het begin van de route. Het eerste stuk van het pad is van beton en goed beloopbaar. We komen een groep tegen uit de tegengestelde richting en die zien er compleet afgepeigerd uit en zijn doordrenkt van het zweet. Oeps, dat belooft me wat. Daarna wordt het voor ons alleen maar keuzes maken. Paden splitsen in drie andere paden en er wordt niets aangegeven. We proberen ze alledrie maar ze lopen allemaal dood, dan vinden we helemaal verborgen achter een muurtje het goede pad. Daarna gaat het maar zo door en door. De kleine onduidelijke paadjes zijn slecht van kwaliteit en er wordt niets duidelijk aangegeven. Ton denkt dat we naar links moeten en ik weer zeker dat we naar rechts moeten. Uiteindelijk geef ik Ton zijn zin en raken we verdwaald tussen de bananenplantages. Er is waarschijnlijk maar een oplossing, dezelfde weg terug omhoog klauteren. Maar dan is daar de oplossing. We zien een weggetje naar links steil omhoog, wel de goede kant op naar San Bartolome, maar of het er uiteindelijk ook komt of eerder doodloopt, daar hebben we geen idee van. Eerst maar eens een broodje eten in een klein richeltje schaduw. Dan passeren er enkele locals en ik houd er een aan, die wonderbaarlijk genoeg ook nog een paar woorden engels spreekt. Het paadje blijkt in San Bartolome uit te komen. We zien onze wandeling weer helemaal zitten. Het paadje blijkt ook nog door een buitensporig mooi gebied te gaan, dus dat geeft ons de kracht weer om het zwaar hellende pad te trotseren en we komen net als de wandelgroep op de heenweg compleet bezweet aan in het dorpje. We duiken op het eerste het beste terrasje (er is er ook maar een) en smachten naar een koele cola. Helaas laat de bediening hier te wensen over. Niemand doet de moeite naar het terras te komen en teleurgesteld en boos gaan we naar de auto en nemen we maar een slok water. Graag of niet!!
De wandeling was uiteindelijk prachtig, maar wel een totaal anders als uit de omschrijving, ik zei toch dat we rechtsaf moesten Ton !!!

Ik ga nog een half uurtje zwemmen in mijn prive overdekt zwembad. Want ja, ik ben weer de enige zwemmer in dit mooie bad. Wat later komt er nog iemand, dat is een tegenvaller.

We rijden weer naar Los Llanos voor het eten. Gisteren was ik niet kapot van dit stadje, maar nu komen we toevalligerwijs in een ander stuk wat wel heel sfeervol is en er hangt een relaxed sfeertje. Allemaal fel gekleurde huisjes in smalle autovrije straatjes. We zijn op zoek naar de nr 1 van tripadvisor en het restaurant heet: Calle de medio 13 en het bevindt zich in de Calle Calvo Sotelo. Het blijkt dat dit Italiaans restaurantje alleen Piandini’s heeft, een soort pita broodjes in alle varianten verkrijgbaar. Vooraf hebben we een heerlijk salade. We denken dat we wel meerdere piandini’s moeten bestellen om de honger te stillen, maar niets is minder waar. Die dingen vullen me toch. Dan maar een toetje van heerlijk vest fruit met yoghurt en honing na.
Nu zitten we op het terras te genieten van een zwoele zomeravond.

19 oktober Roque de los Muchachos

Vannacht hadden we last van krolse katten op het terras. Ton was het op gegeven moment spuugzat en is met een beker water naar buiten gesneld. Hier schrokken ze schijnbaar van. Hij heeft er een vol geraakt. Daarna konden we lekker verder slapen, dus het hielp wel. Wat een akelig geluid is dat toch.

Het is een heel eind rijden, maar dit is wel een ideale dag om er heen te rijden. Het dak van La Palma, op 2426 meter hoogte. De vorige keer dat we die kant op reden, was het bewolkt. Nu de zon schijnt, is het tien keer zo mooi. Dus de rit is niet echt een straf voor mij, Ton wordt wel af en toe horendol van de haarspeldbochten. Na 1,5 uur zijn we er dan op de top tussen de sterrenwachten of observatoriums. Het parkeren is, zoals we wel vaker gehad hebben op die bergtoppen, erg chaotisch. Te kleine parkings die al mudvol staan en dan kom jij daar aan via een 10% helling en dan sta je daar op een schuin naar beneden hellende weg. Er is geen plaats. Wachten tot er iemand uit zo’n minimaal plaatsje komt. We hebben geluk.

Het is echt fenomenaal mooi hier. Aan onze voeten ligt een indrukwekkend uitzicht op de vulkanische krater van 1500 meter diep. Wow wow!!
Er is een mooie niet al te lange wandelroute, een goed pad, niet omheind, dat regelmatig langs duizelingwekkende afgronden gaat, maar het is eigenlijk een must om te gaan kijken. Ton sleept de hele week zijn vest al voor niets mee en nu is hij het vergeten en het kan best fris zijn op die hoogte, maar een stoere vent trotseert de kou gewoon. Ik blijf hier maar foto’s knippen. Voor sommige uitzichten staat de zon uiteraard verkeerd, maar dat kan niet anders want je hebt hier zo’n beetje 360 graden views.

Via de andere kant rijden we terug. Richting Santa Cruz. De eerste kilometers hebben we nog steeds gigantisch mooie uitzichten maar daarna rijden we door dichte bossen en slingeren we veel en langzaam naar beneden. Voor Santa Cruz slaan we af naar Las Nieves. Het piepkleine dorpje schijnt een bedevaartoord te zijn. Er staat een lief klein kerkje, een mooi groen plein ervoor, een cafe en dat is zo’n beetje het dorpje, er woonden in 2013 16 mensen. We komen ook een beetje voor het café want we zijn dorstig.
Daarna rijden we terug naar ons huis en ik ga weer even lekker zwemmen. Helaas is mijn privé zwembad gekaapt door vreemde snoeshanen en ik moet het bad delen vandaag.

We willen niet meer ver rijden voor het eten dus besluiten weer naar Franchipani te gaan. Die is helaas gesloten zie ik op internet. Ik zoek op google maps restaurants in de buurt en vind een hele goede: Casca Catalina. Echt in de middle of nowhere waar je totaal geen restaurant verwacht. We gokken er op dat het geopend is en zo goed als ze zeggen. We lopen er in 15 minuten heen en zowaar…er ligt een super gezellig restaurant met een fantastisch uitzicht over zee en de bergen ook nog. Op elk tafeltje staat gereserveerd, oei wat nu? Maar gelukkig is er nog net dat ene tafeltje vrij voor ons. Het eten bevalt ons dermate goed dat we meteen voor de volgende avond reserveren. Niet de gewone tapas, maar echte speciale gerechten. Tijdens het eten mogen we ook nog getuige zijn van een mooie zonsondergang. Daarna willen we ook snel weg want in het donker over die onverlichte landweggetjes. Gelukkig dalen we alleen maar af en binnen 10 minuten staan we aan de poort van La Palma Jardin.

20 oktober Montana de Enrique

Het is alweer schitterend weer vandaag, zalig gewoon.
Eerst even naar de Spar voor we kunnen ontbijten, want er is van alles op. Als ik terug kom, vraagt Ton waar de broodjes zijn. Ja als het goed is in de broodtas boven aan de trap. De broodtas ligt echter op de keukentafel. Oei, vergeten aan de deur te hangen gisterenavond. Kan ik weer terug naar de spar. Nou ja, het is ook maar een kippeneindje.
Dan ga ik op zoek naar een nieuwe wandelroute in een nieuw gebied. Het wordt er een in het gebied El Pilar, niet ver hier vandaan, vlak voor de tunnel rechts.Om hier te mogen rijden is al een feestje. We vinden probleemloos de parkeerplaats. Voor de route moeten we 1 km richting El Pilar lopen en vanaf daar de bordjes volgen. Nou we lopen de 1e km dus hartstikke verkeerd en moeten die ook weer bergopwaarts teruglopen. Het is dat het hier zo mooi is, anders had ik het al gehad denk ik. We zijn dus na 2 km weer terug bij af en zoeken weer goed naar het mogelijke startpunt. We vinden het nu probleemloos, dom dom. We lopen op paadjes van vulkaanas en tussen de lavastenen. Een mooi gezicht, die zwarte hellingen met fel lichtgroene dennenbomen en een blauwe lucht. Het begint altijd spannend te worden als we van een vaste route met bordjes af moeten wijken. En dat moeten we volgens de beschrijving. Dan blijf je je afvragen of je wel goed bent als je nergens bordjes als houvast hebt. Via een smal, zeer steil paadje moeten we de vulkaan op en we zijn blij als we eindelijk de top bereiken. Dan vraag ik me nog steeds af of we wel goed zijn. Is dit een vulkaan? Het is inderdaad een rond gat en we kunnen daar omheen lopen, maar het oogt niet als een krater. Niet als de krater die we maandag bezochten in ieder geval. Deze is niet zwart van binnen, hier staan gewoon bomen. We zoeken een plaatsje in de schaduw en eten een broodje. De uitzichten om ons heen zijn weer erg mooi. We lopen bijna helemaal over de rand heen en komen dan weer op het pad uit naar beneden. We moeten dezelfde weg terug naar de auto, maar dat is niet erg want die is hartstikke mooi, maar wel zwaar. We hebben onszelf overtroffen vandaag.

Dan lekker relaxen in de mooie tuin en voor we het weten is het weer etenstijd.
We wandelen weer naar Tasca Catalina. Het zit weer bomvol, voornamelijk Duitsers. Het smaakt weer verrukkelijk. Nu nog even buiten genieten van het zomers weertje, want morgenavond vliegen we weer terug.

 

21 oktober Cumbra Nueva

Vanavond weer richting Nederland, maar eerst gaan we er nog een mooie dag van maken. Heel tof is het dat we van de eigenaar in de villa mogen blijven tot het tijd is om naar de luchthaven te gaan rond half 5.
Ik vind nog een “lichte wandeling” van 2 uur over de Cumbra Nueva (de nieuwe top??) Dezelfde weg heen en terug. In hetzelfde gebied als gisteren, alleen nog iets verder. Bij El Pilar parkeren we de auto. We moeten iets verderop de afslag: pista hilera de la Cumbre nemen. Die vinden we gelukkig meteen. Daarna is het eigenlijk één recht breed bospad volgen gedurende 40 minuten en nadien een 20 minuten lange klim naar een bron. Maar het zal weer niet waar wezen. Wij lopen onderhand al 50 minuten en er is geen afslag te bekennen naar een bron. We houden het voor gezien, we moeten ook nog een vliegtuig halen vandaag. De terugweg is echt niet licht te noemen. Schijnbaar zijn we op de heenweg langzaam gedaald en nu moeten we dus stijgen en stijgen. Dat valt niet mee over het onverharde pad dat af en toen overgaat in rul zand. (Dat wordt schoenen poetsen straks) Dit was zeker niet de mooiste route van de week.Onderweg hebben we wel regelmatig mooie vergezichten maar te weinig naar onze zin. We zijn verwend na 1 week. Met een flinke blaar op mijn hak, ben ik blij de parkeerplaats te zien. En dan een meevallertje, het kioskje is open en ze hebben magnums. De blaar is even vergeten en als een speer wandel ik naar het kioskje. Dit is de eerste keer dat ze zoiets kunnen kopen na al onze wandelingen. En die smaakt toch lekker. Dat hadden we wel verdiend. We lunchen in het huisje en de laatste dingen worden gepakt. Nog lekker even douchen. De lange broeken weer aan en dan rijden we naar de luchthaven. La Palma is een prachtig eiland. Heb je een hekel aan wandelen, dan lijkt het me niet de geschikte bestemming, want wandelen is echt de hoofdactiviteit hier. Je kunt er ook heerlijk eten en als je nog een leuk adres zoekt om te logeren, dan is La Palma Jardin een fantastisch adresje. Op naar het herfstachtige Nederland.

4 gedachten over “La Palma 2016

  1. Marianne

    Hoi Ine’
    Zit zojuist te kijken of er ook een datum staat voor de reis naar Madrid,zie ik La Palma
    staan:in een woord geweldig!
    Ziet er steeds zo mooi uit,hopelijk gaat het nu echt door!
    Maar allereerst Spanje het hoofdland: kijk steeds of er al iets te lezen valt!
    En de lijst wordt steeds langer met bezochte landen en streken: ook al heel wat!!
    Groet Marianne

    Reageren
  2. Tim

    Dat van die lifters voorbij rijden is heel herkenbaar 😉 Moeten wij ze dan ook maar gaan meenemen?!

    Klinkt enorm luxe en een verwarmd zwembad ben ik ook jaloers op!

    Reageren

Laat een antwoord achter aan ine Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.