De onbekende Cycladen

juni 2018


 

3 juni Eindhoven-Kea

Om 5 uur staat de taxi ons al op te wachten. Erg vroeg, maar dan zijn we ook lekker vroeg in Griekenland. Op Athene airport worden we opgewacht door Angeliki Prinou, de zus van Alexandra. Bij Alexandra van Prinos reizen hebben we deze unieke reis geboekt. We krijgen een plaatselijke lekkernij aangeboden en een flesje water. Nadat de andere gasten wegwijs gemaakt zijn, blijven wij en een andere vrouw over. Die heeft haar aansluiting naar Kythira gemist en gaat met ons mee lunchen in Rafina. De lunch smaakt prima, maar het is vooral erg gezellig met Angeliki en haar man en de vrouw die haar vlucht gemist heeft. Om 3 uur pikt de taxi ons weer op. We worden afgezet in Lavrio, een totaal uitgestorven haven op een industrieterrein. Als ik op de tickets kijk, blijkt dat de boot pas om 19 uur gaat. Dat betekent dat we 3 uur op dat verlaten industrieterrein door moeten brengen zonder wc of wat dan ook. Dit vind ik echt vreselijk en eigenlijk niet kunnen, maar wat doen we er aan? Niets dus, uitzitten. Zelfs de taxichauffeur heeft diep medelijden met ons en rijdt nog wat rondjes om te kijken of er echt niets open is, maar helaas. Gelukkig komen er al snel wat meer mensen, dan zitten we daar niet zo alleen. Na 3 lange uren meert de boot 500 meter verder aan. Dus iedereen als een idioot naar de boot toe rennen met koffers en tassen. Eerst moeten natuurlijk de auto’s en mensen eraf die zojuist aangekomen zijn. Je wilt niet weten wat er allemaal van die boot afkomt. In onze ogen is het een kleine boot, maar de auto’s, vrachtwagens en enorme bussen blijven er maar uit komen. We kijken onze ogen uit. Daarna gaat het snel, want er gaan maar relatief weinig mensen mee terug.

We varen al snel na vertrek om een lang smal eilandje heen, Makronisos genaamd. Tegenwoordig onbewoond, maar vroeger was het een soort Alcatraz.

Er zijn nog restanten van de gevangenissen te zien. Tussen Makronisos en Kea is ook de Britannic, het zusterschip van de Titanic, tijdens haar zesde reis in 1916 gezonken. Er schijnen hier nog meer goed bewaarde scheepswrakken te liggen. Zelfs een uit de tweede eeuw voor Christus. 

Na een heerlijke vaartocht van ongeveer een uur, arriveren we dan op ons eerste eilandje Kea genaamd, door de Grieken zelf Tzia genoemd. Nog onbekend voor het massatoerisme.

De autoverhuurder die ons op zou wachten is er niet en we lopen er maar zelf heen.

De eigenaar van ons eerste verblijf Als Marmarei staat ons wel op te wachten, want hij denkt dat we het anders moeilijk kunnen vinden. Panos is een ontzettend vriendelijk man. Hij neemt me eerst mee naar een supermarkt, Ton blijft in de auto zitten, maar Panos gaat mee en sjouwt de boodschappen.

Het is veel verder rijden als ik dacht, het laatste stuk is een zandpad met stenen en kuilen en ik vind het niet leuk meer. Panos scheurt als een idioot over het pad heen en Ton, die zich niet wil laten kennen vliegt er achteraan. Ik ben zo blij als we er eindelijk zijn en vraag me in stilte af of ik hier ooit nog wegkom. Ik ga in ieder geval niet rijden op dit pad. 

We blijken ook nog eens moederziel alleen in het complexje te zitten. Niet gezellig, maar ja het huis is oke, lekker ruim, alles erop en eraan. Groot overdekt terras en volgens mij een supermooi uitzicht, maar dat zien we morgen wel.

Nu ben ik zo moe na een reis van 15 uur, dat ik niets meer objectief bekijk.

Verder kom ik erachter dat we hier een boeking hebben voor 3 nachten, de auto staat op 4 nachten en de boot is ook pas over 4 nachten. Dat klopt effe niet.

Dus eerst maar eens met Prinos mailen, douchen en naar bed.

Kea: Als Marmarei Villas

 

 

 

 

 

 

4 juni Kea

Na een goede nachtrust in het fijne bed en de koele slaapkamer, ziet er alles er weer zonniger uit vandaag.

Prinos heeft al geantwoord: de boottijden zijn inderdaad op het laatste moment veranderd en we blijven nu een dag langer op Kea en een dag korter op Sifnos. Kortom, omdat de boot niet meer vaart op woensdag. Helemaal geen probleem wat ons betreft, maar waarom zegt niemand dat tegen ons?

De ochtend gebruiken we om de spullen te ordenen, koffer beetje uit te pakken. Het complexje te ontdekken, zwembad water testen met de grote teen en tot de conclusie komen dat het best fris is. Panos brengt rond half 10 ons ontbijtje en dat gaat er wel in. Heel compleet met gekookt eitje, sapje, jam, diverse broodsoorten, kazen, vleeswaren, honing, Griekse yoghurt. Wat kan een mens meer wensen. 

Ik kom er al snel achter dat een luxere villa boven ons een open terras heeft naast het zwembad met schaduw en wind, luxe tuinset en nog mooier uitzicht. En aangezien we het hele complex voor onszelf hebben, strijken we in het heerlijke tuinset neer. Lekker wat lezen,puzzelen tot het tijd wordt om toch iets van het eiland Kea oftewel Tzia te gaan ontdekken.

Het zandpad lijkt nu ook minder heftig als gisterenavond en korter ook. We gaan naar het noorden en bezoeken als eerste een mooi kloostertje, het binnenplaatsje althans,vol met bloemen en helemaal in de blauw-witte Cycladen stijl. Vooral het uitzicht vanaf het Kastrani klooster is verpletterend.

We rijden via de kustweg verder naar Otzias, een mooie ronde baai en een heerlijk strand erbij met schaduw. Ook hier vertoeven we weer een uurtje. Het glasheldere zeewater ziet er zeer uitnodigend uit, maar ik zie een hoop mensen die moeite hebben met er “doorheen” te komen. Ander keertje maar dan. 

Vourkari is de volgende stop. Volgens Panos een mondain plaatsje, en we snappen nu waarom, er meren hier peperdure jachten aan. Ook wij zijn vanaf het restaurant waar we eten getuige van het binnenvaren van zo’n enorm luxueus jacht. Op de boot staat groot geschilderd: No Money No Love. Die zin bevalt ons al niet. Het personeel zorgt dat de boot vast komt te liggen en de luifel wordt netjes opgehangen. Dan komt madame naar buiten om in hetzelfde restaurant als wij neer te strijken. Het lijkt een jonge vrouw met haar lange blonde haren, maar als ze haar zonnebril afzet, schrik ik. Ze is niet zo jong als ik dacht en haar gezicht staat stijf van de botox. Twee druppels water Marijke Helwegen. Een veel oudere echtgenoot volgt en ze worden in het restaurant als de koning en koningin ontvangen. Wij eten ondertussen onze maaltijd op en houden alles in de gaten, leuk hoor. 

Dan nog even naar de supermarkt en rond half 6 zijn we thuis. 

Het was echt een oogverblindende route. Het binnenland is heuvelachtig en niet echt spectaculair, maar de kusten met overal zee en cycladeneilandjes om je heen maken het allemaal goed.

Ik ga even met mijn beentjes in het zwembad zitten en Panos weet me weer te overtuigen dat ik er echt in moet gaan. Daar ben ik hem dankbaar voor. 2 moeilijke ah uh oeh &%@€ baantjes en daarna is het heerlijk, dat privebad voor mezelf.

Ton is ondertussen druk met zijn drone, alle ruimte hier en wat een uitzicht.

We hebben na een moeilijke start gisteren, vandaag een fantastische dag gehad.

I love Kea en Als Marmarei. 

5 juni Kea

Gisterenavond was ik al vroeg uitgeteld. Om 10 uur lag ik er al in. Zeer vast geslapen tot vanochtend 7 uur. De ochtend verloopt een beetje hetzelfde als gisteren. Genieten op het terras van de bovenburen met overal zee om je heen. We zijn niet meer de enige . Er zijn nieuwe gasten gearriveerd. Maar we zien ze amperaan. Zakenlui die er even tussenuit wilden.

Rond half een begint het bij mij toch wel ontiegelijk te kriebelen. Bij Ton absoluut niet. Die zou zomaar de hele dag hier kunnen zitten.

Ik stippel een route uit naar het zuiden. Onze eerste stop zou het klooster van Ag. Simeon moeten zijn. Van daaruit moet je schitterende uitzichten hebben. 3 km voor het einde verandert de weg in een steil zandpad en we zijn het unaniem eens dat we dat niet gaan trotseren en ons misschien in perikele situaties brengen.

Dus helaas. We vervolgen de route richting Kampi en van daaruit moet een mooie kustweg zijn naar het noorden. Wat we ook proberen, we komen niet in Kampi. De kaart klopt niet,en google maps laat ons alsmaar rondjes rijden. Het lijkt een dag te worden waarop alles de mist in gaat. Gelukkig is het landschap erg ruig hier, dus we genieten toch wel. 

Ik kies ervoor om richting Koundouros te rijden en ja hoor. Dat vinden we. Ook die kant van het eiland is erg de moeite waard en we genieten weer van de mooiste uitzichten. In Koundouros nemen we de geplande kustroute alsnog in omgekeerde richting. Hij is niet zo erg lang. Onderweg kun je kiezen uit de nodige strandjes, helemaal voor jezelf, zo rustig is het hier. Ook op de wegen is amperaan verkeer, heerlijk. En toch is het absoluut niet uitgestorven. We horen verschillende talen: Engels, Frans, Duits en wij dan natuurlijk.

Dus er zijn echt wel toeristen. Ook Koundouros ligt erg mooi en is volgens ons een badplaats in opkomst voor de beter bemiddelde. De stranden zijn voorzien van luxueuze ligbedden. Er zijn voor zo’n klein strand vele tavernes van het modernere soort met luide muziek. Niet echt ons ding. Na een half uurtje op het strand, rijden we verder richting hoofdstad Loulida, alwaar Panos ons een restaurantje aanbevolen heeft. 

Piatsa bevalt ons meteen. Loulida is zo goed als autovrij, sterker nog, je wilt daar als toerist niet eens met je auto belanden. Typisch Grieks stadje met zeer smalle steegjes en poortjes. Piatsa zit meteen onder het eerste stadspoortje door links, tafeltjes op straat in de schaduw. De ober is ook uitermate vriendelijk. De prijzen zijn heel laag. We bestellen Griekse salade, spinach pie en Paspalas. Paspalas is een lokaal gerecht bestaande uit stukjes varkensvlees gebakken met ei, tomaat en kaas. Het smaakt allemaal voortreffelijk en voor 24,50 zitten de buikjes ramvol. We eten tot nog toe maar tweemaal per dag. Het ontbijt is wat later en uitgebreider als normaal. Voor we hier die berg en zandweg weer opgaan, zorgen we dat we het avondeten genuttigd hebben. Tussendoor ook nog lunchen is geen optie, gewoonweg geen honger.

 

 

 

 

 

 

 

Vanavond gaan we nog een avondwandeling maken. Naar het strand van Sikamia, waar Ton wat opnames wil maken.

Dat ligt 2,2 km heuvelafwaarts.Dat lijkt niets in Nederland, maar hier ligt het toch iets anders. We dalen af en het pad blijkt toch iets steiler en verder als we gedacht hadden. Maar ja, wie A zegt, moet ook B zeggen. Maar ik vraag me toch stiekem af hoe we weer boven moeten komen. Dan komt er een Engel uit de lucht vallen in de vorm van Panos. Hij komt een paar baantjes trekken in de zee.Volgens mij geen toeval, maar wist hij al dat wij het onderschat hadden.En we krijgen natuurlijk een lift terug met hem waar we zeer dankbaar voor zijn. Hij brengt ons ook nog stuffed tomatoes voor vanavond en alvast het ontbijt voor morgen want hij moet voor zaken naar Athene.

Morgen alweer de laatste (bonus)dag op Kea.

6 juni Kea

Het is weer behoorlijk warm en we besluiten naar het strand te gaan. Hetzelfde strand als gisterenavond, maar nu ligt het er toch mooier bij als de zon schijnt. Gisteren had ik absoluut geen behoefte hier te zwemmen. Nu moet ik er gewoon in. Het smaragdgroene water lonkt me naar zich toe. En het is heerlijk, ik geniet volop. Ton laat het helaas weer afweten, hij maakt wel foto’s en filmt wat. Onder een boom met een stevig windje is het hier goed uit te houden. En we hebben het hele strand voor onszelf. De 4 mensen die er zaten, gingen al snel weer weg. Het is haast niet voor te stellen dat het hier in augustus mudje vol ligt, zoals Panos gisteren vertelde.

Aan het einde van de middag gaan we nogmaals naar de hoofdstad Loulida. Gisteren hebben we er alleen gegeten. Nu struinen we een beetje de smalle straatjes af. Een typisch grieks stadje, chaotisch, knus, smalle steegjes en leuke winkeltjes en restaurantjes,maar niet groot.

Wij gaan weer naar Piatsa. We zijn nu wat later als gisteren en dat zie je ook terug in de drukte op straat. Ik wil het hier in augustus niet zien.

Dan gaan we nog één keer de berg af, wat spulletjes alvast in de koffer doen. Morgen niet uitslapen maar bijtijds ontbijten en dan richting Korissia, de auto terug brengen en naar de boot. 

Wat zal Kythnos ons brengen?

7 juni Kythnos

Vanochtend staat voor het eerst het wekkertje weer, maar we zijn ruim voor die afgaat al klaarwakker. Ontbijten, laatste afwasje doen,pakken en om half 9 rijden we naar Korissia.  Tanken, de auto inleveren. Alles loopt gesmeerd en we hebben nog 50 minuten om van een cappuccino te genieten op een terrasje in de schaduw. 

Als er een boot aanlegt in de haven is er even verwarring bij mij, andere maatschappij, maar toch. We lopen toch maar richting boot en wachten daar tot onze echte boot binnenkomt van Andros Jets, een supersnelle. Wij denken dat het net als vorige keer uren duurt voor al die auto’s eraf zijn, maar dat gaan hier als een speer en we moeten nog bijna rennen om als laatste aan boord te kunnen.  Stel je voor zeg!!

Het schip is van binnen net een vliegtuig, alleen dan 5 keer zo breed. Echt dezelfde stoelen als Transavia met het bekende uitklaptafeltje. Onder het genot van air conditioning varen we in 50 minuten naar Merichas, de havenplaats van Kythnos. Ziet er heel gezellig uit. We zien weer niemand in de haven om ons op te halen en lopen zelf maar naar de autoverhuur. Hij was er wel maar we zijn elkaar misgelopen. We krijgen een splinternieuwe Fiat Panda, maar al snel komen we erachter dat de auto geen airco heeft. Dan maar met open ramen rijden, de remmen zijn wel een stuk beter, dat is nog belangrijker.

Loutra, het plaatsje waar we verblijven oogt meteen supergezellig. Ook van Porto Klaras krijgen we meteen een warm gevoel. De man is wel even lichtelijk in paniek als er ineens nog een Nederlands koppeltje verschijnt met eenzelfde voucher als wij van Prinos. Hij mompelt wat en fronst zijn wenkbrauwen, en nog eens. Oei oei. We bieden hem al aan met een gratis upgrade naar een suite genoegen te nemen, maar dan blijkt er ineens toch genoeg plek te zijn. We krijgen naast Luuk en Marianne, het andere koppel, een superior studio. Deze is heerlijk ruim met airco, keukentje, breed bed en een fijne badkamer. Het uitzicht is leuk, maar een stuk minder spectaculair als bij Als Marmarei. We kijken schuin weg op het haventje. 

We lopen al snel het dorpje in en de restaurant eigenaren, superaardig, beginnen gelijk een gezellig praatje, uiteraard met als uiteindelijk doel ons binnen te lokken, maar zo brengen ze het niet.

We lopen door naar het strandje, waar je heerlijk koel onder de bomen kunt zitten. Aan het einde van het strandje is een warmwaterbron. Het warme water stroomt uit de berg de zee in hier en met stenen is er een badje van gemaakt zodat je in water van 37 graden kunt baden. Ik vind het veel te heet, maar Ton is er wel voor te vinden. 

Ik wil lekker even plaats nemen onder de bomen als ik in mijn ooghoek de 4 mensen zie, die we gisteren even zagen op Sikamia beach. Ze hebben ons ook gezien en nu komt het tot een praatje. Ze komen uit Zuid-Afrika en zijn helemaal verzot op Griekenland. We praten een kwartiertje en dan besluiten we in het haventje een lekkere wafel te eten. Die is overheerlijk.

 

 

 

 

 

 

De rest van de middag brengen we bij het appartement door. Op ons fijne terrasje.

‘s avonds eten we bij het eerste beste restaurant in de haven. Alle mensen zijn hier zo superaardig, was op Kea al zo en hier weer. Ook in dit restaurant worden we zeer klantvriendelijk bediend. De Gyros schotel smaakt prima, maar ik krijg het weer bijna niet op, zoveel. Er is hier genoeg leven. In de haven liggen nl tientallen grote zeiljachten. Allemaal groepen met mannen, hier en daar een enkele vrouwen. Die komen allemaal het stadje in om te eten. 

We lopen na het eten nog een rondje door het dorp en daarna gaan we balkon zitten tot het bedtijd is.

Kythnos: Porto Klaras

 

 

 

 

 

 8 juni Kythnos

We slapen goed in ons nieuwe onderkomen. Worden wel beide met rugpijn wakker.

De matrassen zijn hier wat harder. We hebben wel een lekker breed bed, airco en een plafondventilator. De plafondventilator houdt het koel genoeg, zodat we de airco niet nodig hebben.

Porto Klaras serveert geen ontbijt. Hiervoor moeten we naar Stella in de haven. Aangeboden door Prinos reizen. Stella krijgt een aantal negatieve recensies op tripadvisor maar het personeel is superaardig. Het is ook heerlijk om te ontbijten op het strand. Het ontbijt is ook lekker uitgebreid en is boven onze verwachtingen.Na een tijdje lezen op het balkon wordt het tijd voor onze eerste ontdekkingstocht op Kythnos. 

We rijden naar het zuiden. Kanali is de bestemming. Voor Kythnosse begrippen een erg groen dorp. Het is niet echt een mooi dorp zoals de gidsen ons doen geloven, maar vanwege de koelte is het wel aangenaam hier. En lekker om een keer doorheen te lopen. Daarna willen we naar het strand. We hebben de keuze uit 2 stranden. Ik zie een toegangsweg naar een van de stranden maar daar weigert Ton in te rijden.  We vinden een ander steil,bochtig pad, maar dat blijkt na enkele kilometers toch niet naar het strand te gaan. Dus moeizaam keren met het verhitte autootje op het smalle pad. Het andere strand blijkt niet per auto bereikbaar. We rijden terug naar de hoofdweg en nemen een afslag naar een ander strand. Ook dit mondt weer in een teleurstelling uit. We zien het niet meer zitten en belanden thuis op het balkon. 

Ik ben die auto zonder airco helemaal beu en bel het verhuurbedrijf. Die legt me uit dat er wel airco in zit en hoe die geactiveerd moet worden. Ik ga het meteen proberen. Een totaal ander systeem dan in welke auto dan ook, maar het werkt. joepie!!

We besluiten nog een poging te wagen. En zowaar, we komen op een supermooi strandje, Agios Stefanos, schaduw door middel van bomen, bankjes, tavernes. We hebben een heerlijke middag, ik ga 3 keer de zee in, zo fijn.

Ton vermaakt zich met zijn drone. 

Om 17 uur zijn we thuis en wat dan zo heerlijk is: al die winkeltjes, restaurantjes en cafeetjes op de hoek. Een ervan pal om de hoek verkoopt ontzettend lekkere koffie om mee te nemen. Het is een succes, die houden we er in.

We eten vanavond pizza. Die blijken zo groot te zijn dat we er samen met moeite een opkunnen. Geen probleem, de rest krijgt u mee zegt het meisje. Ja wat moeten we daar mee? Ton biedt het onze Nederlandse buren aan. Die hebben ook geen zin, maar vragen wel of we een borrel lusten. We hebben een gezellig uurtje met zijn vieren en de avond vliegt zo ook weer voorbij.

Internet ligt al de hele dag plat en als we navraag gaan doen, blijkt dat wegarbeiders een kabel kapot gestoten hebben. Ze hebben er zelf ook problemen mee als bedrijf zijnde. Dus dit reisverhaal verschijnt daarom iets later online.

 

9 juni Kythnos

Het ontbijt op het strand vind ik zo gezellig, beter als in een eetzaal zonder uitzicht.

We hebben nu café Kythnakion gevonden op 10 meter afstand van het hotel. Dus om dat te vinden was geen moeilijke opdracht, maar gisteren hebben we hier voor het eerst “coffee tot go” gehaald en dat was meteen een succes. Vanochtend na het ontbijt meteen weer een beker mee naar boven genomen. Het is geen griekse koffie, maar columbiaanse. Dat verklaart misschien een hoop.

We moeten vandaag tanken en schrikken van de prijzen. Bijna 2 euro voor 1 litertje.

Ook de wijn is erg duur. Er staan flessen met een gemiddelde prijs van 17 euro.

Het is zaterdag vandaag, aha, vandaar dat ik meer drukte om me heen hoor. Er zijn een aantal jonge Grieken uit Athene aangekomen om hier het weekend door te brengen.

De ochtend brengen we lekker op ons balkon door. Het is hier zo heerlijk koel.

De middag brengen we door op Apokrisi beach, weer zo’n strand uit een reisgids.

 

 

 

 

 

 

Hier is het ook aanmerkelijk drukker. Gisteren lagen we met 3 stellen op een strandje, nu met een man of 60. Het strand is wel een stuk groter, dus we hebben alle ruimte. Ook hier weer heerlijke grote bomen op het strand. Ik wil eigenlijk even kijken bij Kolona Beach. Dit is een smalle strook strand van het vaste land naar een eilandje. Dus een strand met aan beide kanten zee. Hebben we in Rhodos ook eens bezocht. Unieke ervaring. Nu gaat er helaas alleen maar een lang steil zandpad die kant op. We durven het niet aan. Gek want op Kea reden we elke dag over dat zandpad naar ons appartement. 

Verder hebben we vandaag weinig beleefd. Ton ziet stadjes niet zitten met deze hitte en vindt ze ook allemaal op elkaar lijken. Misschien klopt dat ook wel.

We eten weer bij Xerolythica, we houden het bescheiden vandaag, alletwee niet echt hongerig. Spaghetti met gegrilde groenten voor Ton en ik Pasticio.

Daarna nog een wandelingetje nu de zon onder is. Tijdens de wandeling vinden we ook een leuk restaurant voor morgen

10 juni Kythnos

We rijden vandaag eerst terug naar het strand van gisteren want Ton zou Ton niet zijn als hij niet vergeten was daar opnames te maken van boven af. Geeft niet tijd zat. Zullen we dan toch proberen naar Kolona beach te rijden via dat enge weggetje. 

Het eerst stukje is goed te doen, maar dan komt er een zeer steil stukje dat ook nog eens erg smal is en aan beide zijden een muurtje. Dat is wel veilig voor afgronden,maar als je een tegenligger treft. En je raadt het al, natuurlijk treffen wij die weer. 4 tegenliggers zelfs, het is ook zondag. We moeten een stukje achteruit terug en draaien de auto meteen in de goede richting terug naar de hoofdweg. Kolona beach kan ons wat. We riskeren het niet.

Dan gaan we naar Chora. Dat is verrassend leuk. Een echt Cycladenstadje, veel leuker als Loulida op Kea nog. En je ziet dat de mensen enorm hun best hebben gedaan om het gezellig te maken. Tafeltjes beschilderd, overal aparte wandversieringen, veel bloemen,zo knus. We besluiten een wafel te eten bij een heel lief vrouwtje. 

Ze verwent ons eerst met een van haar zelfgemaakte bonbons. Ze probeert uit te leggen wat er in zit, maar we hebben geen idee waar ze het over heeft. Ze vraagt een mede dorpsbewoner om te vertalen. Die zegt dat er iets in zit wat op hersens lijkt en ook goed voor je hersens is.Ik denk meteen aan een walnoot en laat een fotootje zien op mijn smartphone. Ze knikt helemaal blij. De wafels laten wel even op zich wachten,ze hebben het op de menukaart staan, maar kennelijk wordt het niet al te vaak besteld en moet de beschrijving weer doorgenomen worden bij een bestelling. Na minstens drie kwartier staat de lekkere wafel dan toch voor onze neus. Wij hebben ondertussen het levendige dorpsleven hier gadegeslagen en daar hebben we ons prima mee vermaakt. 

De middag is al een eind gevorderd als we richting strand rijden. De mooiste route die we hier gehad hebben. Van Loutra naar het noordpuntje van het eiland. We zien nu pas hoe fantastisch Loutra erbij ligt van bovenaf gezien.Het strand wil helaas weer eens niet lukken. Ik zie de meest geweldige stranden, maar allemaal dezelfde steile hobbelige zandpaden naar beneden, waar je maar mag hopen dat je geen tegenligger krijgt. We proberen er wel een, maar die blijkt ineens niet naar het strand te gaan. Keren op dat smalle padje betekent al 6 keer heen en weer steken. Ton vindt het onverantwoord en hij moet rijden, dus helaas. Misschien naar Agia Irina dan, vlakbij het hotel? Als we de auto parkeren en een plekje op het strand zoeken, vind ik het hier echt vreselijk. Poep op het strand. We gaan naar ons appartement en zometeen naar ons eigen strand in Loutra.

We brengen enkele heerlijke uurtjes door op ons eigen strandje, ook prachtig, maar niet bepaald eenzaam aan de rand van het dorp.

Ton gaat zowaar ook in het water, jaja. De reden: er is hier dat thermale bronbad van 37 graden. Dus hij blijft binnen de kring van stenen en raakt meteen in gesprek met een jonge Griek. Die zie ik voorlopig niet meer. Ik ga heel even mee, maar kan dit niet echt verfrissend vinden, dus ik ga de verkoelende zee in. Ik ben er al lang en breed twee keer in geweest, als hij zich weer bij mij voegt. Hij heeft echt genoten, ideaal toch zo.

We eten vanavond iets buiten het dorpje bij Katerina. We gaan lekker met de benenwagen. We komen nog langs een mooi strandje en dan zijn we er bijna. De Engelsen die bijna naast ons zitten, zijn er ook. Die komen we vanaf Athene al overal tegen. Er is geen menukaart en ze serveren traditionele gerechten zoals geit met tomatensaus, mmmm, klinkt niet aantrekkelijk voor mij. Ik heb ook eigenlijk totaal geen honger en houdt het bij Griekse salade en gefrituurde kaasballetjes. Ton neemt wel een hoofdgerecht. Het uitzicht vanaf dit restaurant is oogverblindend mooi. Gelukkig hebben we dit op onze laatste avond hier nog ontdekt. We maken ook nog een praatje met de Engelsen. Zij hebben als doel ieder bewoont eilandje in Griekenland te bezoeken. Ze moeten er nog maar 5. Wat leuk om te horen. Dat streven heb ik ook ooit gehad maar allang opgegeven.

Sifnos: Sifnaika Konakia hotel

 

 

 

 

 

 11 juni Kythnos-Sifnos

De boot vertrekt pas om 18.15 uur vanavond en komt dan om 20.40 uur aan op Sifnos. Dus ik zal nog niet veel te vertellen hebben over Sifnos voor morgenavond.

Het is ook best een eind varen: 2,5 uur.

We mogen tot in de middag op de kamer blijven en de auto hoeft ook pas tegen de avond ingeleverd te worden. Dat is heel fijn.

We gaan dus vandaag nog wat laatste dingen op Kythnos bekijken.

Loutra was in ieder geval een van de gezelligste kneuterige dorpjes waar we ooit verbleven hebben in Griekenland. Als je door het straatje loopt, word je aan alle kanten begroet. We hebben elk terrasje wel een keer gehad. En iedereen maakt een praatje met je.

Ton baadt nogmaals in het thermaal bronbad. En om 12 uur zijn we klaar voor vertrek.

Als eerste bezoeken we Driopida. Volgens de boekjes strijden Driopida en Chora over wie van de twee het mooiste stadje is. Chora wint dik wat ons betreft. Het is wel een typisch Grieks traditioneel plaatsje maar op enkele plekjes na, vinden wij het niet echt mooi. We drinken er wel cappuccino. Ton een warme en ik een iced cappuccino. De laatste is niet echt lekker.

 

 

 

 

 

 

Dan is het beach time. Het wordt Naousa Beach dit keer, bijna naast Agios Stefanos maar er zit wel een berg tussen. Hier weer mooi zicht op een schiereilandje met een piepklein kerkje erop en een wandelpad er naar toe. Dit heeft een gruwelijke aantrekkingskracht op mij, ton peinst er niet over. Dus neem ik de cameras ter hand en wandel er in mijn uppie naar toe. Het is echt niet ver, maar een wonderschone wandeling. Het stukje naar het schiereiland is zeer winderig. Het is al een beetje stormachtig vandaag.  Bij terugkomst moet ik even afkoelen onder de bomen en dan rijden we naar Merichas, het havenplaatsje waar we de boot op moeten. Eerst nog even een crêpe eten, daarna de auto inleveren en we lopen naar de haven. Hier zitten Luuk en Marianne al te wachten. Ze weten ons te vertellen dat de boot al 45 minuten vertraging heeft. Dat wordt wachten dan en in het donker aankomen. We boffen dat we maar 500 meter hoeven te rijden daarna. Rond half 8 varen dan eindelijk de haven van Merichas uit. Om 22 uur zijn we er dan eindelijk. Auto halen, 500 meter rijden en we zijn er. Morgen meer. Het is inmiddels 23 uur dus snel naar bed.

12 juni Sifnos

Oke, waar waren we gebleven? Oh ja, we komen in het pikkedonker aan bij hotel Konaki Safnaika, een traditioneel Grieks hotel. Het terrein ziet er zeer verzorgd en leuk aangelegd uit. De bungalowkamers liggen in het groen over het terrein verspreid. Traditioneel betekent ook ouderwets. Een smal houten bed. Dan weet ik al genoeg. Maria heet ons welkom. Een hele andere Maria als ik op mijn netvlies had. Ik dacht aan een echt Grieks moeke, met donkere haren, gezet postuur, die amper Engels spreekt. Komt daar ineens een superslanke, jongere vrouw met hippe bril aan, oke!! Heel aardig, ze haalt gelijk een glas citroenlimonade voor ons en neemt met ons de belangrijkste feiten door. We hebben in ieder geval 2 terrasjes.

Vanochtend zien we pas goed dat we schitterend bergzicht hebben. Ik heb waardeloos geslapen. De airco maakt een vreselijke herrie en wordt dus halverwege de nacht uitgezet. Ook de koelkast maakt herrie en de afzuiging van de badkamer. 

‘s morgens maak ik een ronde over het terrein, superleuk. Onze Nederlandse medereizigers hebben nog mooier uitzicht als wij. Zij kijken ook over de zee. 

We hebben ook huisdieren hier, schildpadden. We hebben er al twee op visite gehad.

Ze lopen gewoon tussen onze benen door, ik zit voortaan met mijn voeten omhoog. Ton merkte ineens dat er iets aan zijn been zat. Je schrikt je toch rot.

Het stormt vandaag trouwens ook als een idioot.

Af en toe krijg je me toch windvlagen, dat je bang bent dat de kopjes van de tafel vliegen en 1 minuut later is het weer windstil.

Het ontbijt moet je hier zelf halen en mee naar de kamer nemen. Tegen meerprijs kun je bediend worden. Het is helemaal prima. Een klein warm ham/kaas broodje, brood, notencake, een zelfgemaakt jammetje erbij, sapje, 2 bruschetta’s met tomaat en feta. Later krijgen we nog een verse fruitsalade.

Rond 11 uur rijden we naar Castro. Dit stadje wordt al 3000 jaar bewoond en was eens de hoofdstad van Sifnos. Het is helemaal ommuurd en je kunt er omheen lopen, een soort van muurwandeling. Binnen de oude kasteelmuren bevindt zich een echt authentiek Cycladenstadje. Als je vanuit de wandeling rondom de muur naar beneden kijkt, zie je ook nog een prachtig rotskerkje, de kerk van de zeven martelaren. Je kunt in  de diepte afdalen om het kerkje te bekijken maar dat doen we maar niet met deze temperaturen. Wij strijken op een terras neer en belanden tussen een groep Griekse vrouwen die een dagje uit zijn. Het is net een kippenkooi en we zijn blij als de bus vertrekt en ze weg moeten. We besluiten naar Vathi in het zuiden ze rijden. Veel mogelijkheden aan wegen heb je hier niet en alle wegen gaan via Appollinia de hoofdstad. Ton vindt Sifnos te druk en ik moet zeggen ik had ook een stiller eiland verwacht. De natuur vind ik wel mooier als op Kythnos, het is hoger en ruiger. Op de weg naar Vathi rijden we ons al snel vast achter de bus met de Griekse dames, nee he? Ja hoor, in Vathy lopen we ze weer tegen het lijf. Vathy ligt er heel mooi bij en het is tijd voor lunch. We kijken waar de kakelende kippen heen gaan en nemen de andere kant. Of je nu links of rechts gaat, Vathy is maar één straatje lang, de restaurant en huizen staan zo dicht langs de zee, dat je er af en toe noodgedwongen doorheen moet. Vanaf ons terrasje is dit ook het geval en dat is erg leuk om te observeren. Ik neem nog een duik en daarna rijden we weer naar ons eigen onderkomen.

Vanavond eten we in Kamares, het havenplaatsje waar we verblijven. Ik verwachtte een plaatsje met 30 huizen en 2 restaurants, maar mijn verwachtingen kloppen totaal niet. Het is een knus zeer levendig plaatsje. Een totaal ander publiek als in Loutra. Daar liepen de mannelijke zeilers ‘s avonds door het dorp, hier meer de geitenwollen sokken typen. Sifnos is namelijk een echt wandeleiland en vooral de Fransen hebben dit ontdekt. Helaas hebben wij geen temperaturen om te wandelen. 

We eten een heerlijke salade bij de Italiaan. Van de Griekse salade hadden we vandaag eventjes genoeg. Daarna zien we als toetje een grote oranje bal de zee in zakken, zo mooi!

 

 

 

 

 

 

13 juni Sifnos

Had ik al verteld dat de douche hier zo krap is, dat Ton er bijna niet onder past. Er is wel een douchegordijn dit keer, maar dat omvat zowel de douche als de toilet. Dus na het douchen kun je meteen de wc dweilen. Volgens mij is dit complex niet gebouwd op grote noord-europeanen. Wat zoeken die ook op Sifnos?

Als ik om kwart voor 9 ons ontbijt ga halen, krijg ik het nieuws te horen dat we moeten verhuizen naar een ander complex!! Oh, hoezo dat? Schijnbaar heeft Prinos onze boeking twee keer gewijzigd waardoor ze geen plaats meer voor ons heeft op onze derde nacht. Dat snap ik niet want we zijn alleen maar een dag later aangekomen en we blijven daardoor een dag korter, dus deze 3 nachten stonden altijd al gepland. Maria reageert hier niet echt op.

Het ontbijt is wel weer heerlijk, gebakken ei met tomaat vandaag als extraatje.

Na het ontbijt vindt de verhuizing plaats. Maria rijdt op haar scooter voorop en wij volgen, best komisch eigenlijk. We arriveren aan de overkant van de baai bij Villa Areto. De kamer is 4 keer zo mooi als we hadden, echt superdeluxe en een enorm terras en dan praat ik nog niet over het uitzicht over zee, bergen en Kamares. Subliem. En lekker koel met zeewind. Ik zou bijna bedanken voor de overboeking, eigenlijk helemaal. Jammer zeg dat we nu morgen weg moeten.

Eigenlijk wil ik hier de hele dag blijven genieten, maar we willen ook nog iets van Sifnos zien, dus we rijden naar het noorden dit keer, naar Cherronisos. Niet je verwarren met Chersonissos op Kreta aub. De route naar het noorden is adembenemend. Hoe verder we komen, hoe mooier het uitzicht. Bijna 360 graden Egeïsche zee om ons heen en overal rijzen als kleine bultjes, eilandjes uit die zee omhoog.  Cherronisos is een piepklein knus dorpje met 20 huizen en 2 tavernes, de 3e is gesloten. Er is ook een klein strandje en het water is bijna nog helderder als glas. Overal dobberen kleine vissersbootjes op het water. Hier kan ik zo van genieten. Dan weet je weer waarom Griekenland je hart gestolen heeft. We nemen plaats in een van de tavernes voor een drankje en bestellen als lunch Griekse yoghurt met honing. We zitten net op tijd want uit de bergwand tegenover de baai dalen wandelaars af het dorpje in. Zeker 30 franse wandelaars. En die willen allemaal lunchen en hebben allemaal grote dorst. Ik zou hier ook graag een duik nemen in dat kristalheldere water, maar het wordt iets te druk hier en om nou met 8 man onder een kleine boom te gaan liggen….gaat me ook te ver.

Daarom besluiten we naar het zuiden te rijden naar Chrisopigi. Een rit van maar liefst 22 km. In die hoek zijn we ook nog niet geweest. Ik zal niet blijven zeuren over al die mooie vergezichten die we nog zien onderweg. Chrisopigi is niet mooier of lelijker als andere stranden maar nu we hier toch zijn, ga ik weer even zwemmen. Ik krijg Ton met geen mogelijkheid zo ver dat hij mee gaat. Ja, het lijkt erg fris als je erin loopt, maar ik weet nu dat het na 10 slagen heerlijk is, en je frist er zo van op. Daarna rijden we naar Villa Areto om nog wat uurtjes van ons balkon te genieten.

We lopen ‘s avonds naar Kamares, dat is nu wat verder als gisteren, maar zeer goed te doen, meer klimmen af en toe. We eten naast de Italiaan van gisteren bij Camaron. Ook leuke bediening en lekker eten. We bestellen 3 kleine gerechten: bruschetta’s, tonijnsalade en gebakken rijst met groenten. Daarna nog een ijsco bij de Italiaan en voldaan lopen we over het strand bij de zonsondergang naar Areto.

Op naar Milos

14 juni Milos

Vandaag dus de boot weer op naar Adamas. De havenplaats van Milos en meteen onze verblijfplaats, dus we zijn er zo als we de auto hebben. Met de high speed boot zijn we binnen 1 uur in Adamas. Natuurlijk loopt alles weer eens een keer niet zoals afgesproken. We zouden opgewacht worden in de haven, maar er is niemand. Het is nog nooit zo heet geweest als vandaag en daar lopen wij dan door Adamas met zware koffers, want aan die wieltjes heb je ook niet veel in deze hobbelige straten vol kuilen en kloven. Google maps stuurt ons ergens heen, waar wel een autoverhuurder zit met ongeveer dezelfde naam,maar niet de onze. We moeten weer helemaal terug lopen. 🤬Ton heeft er al meer dan genoeg van. Bij elke autoverhuurder die we tegenkomen vragen we de weg en uiteindelijk komen we oververhit bij de goede aan. Ja, ze wilden ons wel halen, maar wisten niet hoe laat we aankwamen en ze hadden gemaild naar het hotel of Prinos en geen antwoord gekregen. Dan houdt alles op natuurlijk.

Gelukkig vinden we het complex Santa Maria Village wel meteen. Heel netjes en goed onderhouden. Geen schaduw plekjes zoals op de andere accomodaties. Ik vraag naar een tuinkamer beneden omdat we dan nog kans hebben op bomen in de tuin. Boven, waar we eigenlijk gepland  waren, heb je alleen een balkon. Die kamer is beschikbaar maar nog niet klaar, dus we nemen even plaats in de zwembadbar. Een heel mooi zwembad in ieder geval. Genoeg bedden en parasollen, maar hele kleine parasolletjes met maar plek voor een stoel in de schaduw. Enfin, we bestellen eerst een frisdrank met veel ijs. Een soort gastvrouw komt ons ondertussen wat eiland/strand en restaurant informatie geven. En dan is de kamer ook klaar inmiddels.Hele nette kamer met terras….en een aantal olijfbomen, fijn. Uitzicht is tot nu toe het minste wat we gehad hebben en het is ook de kleinste van alle accomodaties, maar groot genoeg voor ons.

We gaan snel naar het zwembad en duiken er vrijwel meteen in, zelfs Ton, ja ja. 

Die zwembadbar is wel erg handig. Die heeft ook kleine snacks en aangezien het allang lunchtijd is, gaan we voor de tosti en een zelfgemaakte aardbeiendrank. Smaakt heerlijk. Daarna nogmaals een duik en dan de achtertuin in. 

Er waait vandaag gewone een snikhete wind en aan het eind van de middag wordt het flink bewolkt, behalve waar wij lopen. Daar schijnt de zon.

We lopen nl naar Adamas via een binnenweggetje. Adamas is een best druk Grieks stadje, niet echt klein hoor. We hebben de kaart van Adamas bij ons met tips voor restaurant. Een van die tips is Marianne. Dus gaan we het daar maar eens proberen. We bestelling Briam en soutzoukakia. En we delen dat samen. Smaakt prima, aardige bediening. Ze hebben allemaal vrienden in Holland of zijn er zelf geweest.

Hij zegt wel dat we een paar dagen minder weer krijgen. Op zaterdag wordt er zelfs regen verwacht. We wachten maar af.

Ik wil heel graag een boottocht maken en die gaan morgen en zaterdag al niet door.

Dus we reserveren alvast voor zondag.

De rest van de avond brengen we door op ons terras waar het nu heerlijk is.

 

15 juni Milos

Een modern hotel heeft ook zo zijn voordelen. Een gerieflijke badkamer met genoeg ruimte. Een heerlijk bed en nog breed ook. 

Het ontbijt is subliem, de heerlijkste dingen zie ik staan en het is moeilijk om niet alles te proberen, maar een soort schwarzwalderkirschtorte bij het ontbijt gaat me toch iets te ver. De ontbijtruimte buiten tussen de olijfbomen en onder een afdakje is ook zeer sfeervol te noemen

We zullen vandaag eens gaan zien wat Milos ons te bieden heeft. Tot nu toe is het weer strakblauw, dus nog geen vuiltje aan de lucht. Uit de kaart die we gekregen hebben, blijkt dat we maar een klein deel van Milos per auto gaan zien. Op de helft van het eiland zijn de wegen niet verhard en het is niet aan te raden daar heen te gaan, de huurwagen is ook niet verzekerd daar, het is ons zelfs verboden daarheen te gaan. Er schijnt ook helemaal niets te zijn, onbewoonbaar.

Als eerste doen we Sarakiniko Beach aan. Schijnbaar een van de meest gefotografeerde stranden van Griekenland. Ik kan me er iets bij voorstellen. De “stranden” bestaan hier uit spierwitte rotsen, door de eeuwen heen uitgehold door de Egeïsche zee in de meest bizarre vormen. Je snapt hoe een mooi contrast dit geeft met het diepblauwe water. Hier en daar zijn spontaan gaten ontstaan waardoor zeewater stroomt en er zijn een soort van smalle kanaaltjes met aan het eind een piepklein strandje. Vanaf dat strandje kun je via dat kanaal naar de open zee zwemmen. 

 

 

 

 

 

 

Een eindje verder is weer zo’n zelfde soort bizar verschijnsel. Ook hier stoppen we even, Papafragas beach heet dit. Jammer dat het hier overal best druk is. Ook hier weer een lang, smal kanaaltje.

Ook weer de moeite waard hoor. En aan de andere kant kijken we op een massieve rots die loodrecht de zee in gaat. Daarachter ligt het meest noordoostelijke plaatsje van het eiland: Pollonia, na ons eigen Adamas, een geliefde badplaats. Veel kleiner en knusser als Adamas. Het bestaat uit een gedeelte waar de appartementen zich bevinden en het piepkleine dorpje zelf. Het dorpje is niet meer dan 1 straatje waar het ene restaurantje na het andere is,allemaal pal langs het strand. Op een steenworp afstand ligt het eiland Kimolos. Je kunt er eventueel met de veerboot heen, schijnt erg mooi te zijn en heerlijk rustig nog.

Ik heb een hoed gekocht gisterenavond en dat is geen succes. Om de 5 minuten waait dat ding af en kunnen we erachter aan rennen. En ik zie om me heen alleen maar mensen lopen met hoeden die wel netjes blijven zitten. Ik ben het ding nu al beu. Ik hoop dat ie snel de zee in waait, haha.

‘s middags bij het zwembad lopen we Luuk en Marianne weer tegen het lijf. Zij zijn net aangekomen uit Sifnos. Hun lopen ons in alles één dag achter. Zijn een dag later vertrokken uit Amsterdam. We hebben een geanimeerd gesprek en de middag vliegt voorbij. 

Daarna lopen we weer naar Adamas. Ik ben mijn fototoestel vergeten maar ik mis het niet eens. Adamas heeft alles maar het heeft het ook weer niet. Ik bedoel alles wat je nodig hebt is er, maar de sfeer ontbreekt.

We eten bij Kinigos. Is gezellig en het eten is ook goed. Toevallig zien we Katerina daar, die ons gisteren de boottocht wilde verkopen en we besluiten meteen te reserveren voor a.s. Zondag. Onze laatste dag hier. Hopelijk is het de moeite waard.

Als we teruglopen staat er een frisse wind. Direct moeten we de vesten nog uit de koffers halen. Het zal toch niet?

16 juni Milos

Dat excellente ontbijt hier zal ik zeker gaan missen na onze vakantie. Wat een verwennerij!

Het is ‘s ochtends inderdaad een beetje bewolkt en er vallen zelfs 5 druppels regen, die ook weer accuut verdampen, maar verder is het gewoon een mooie dag. Wij zijn blij met af en toe wat wolken.

Het plan is om naar Klyma te gaan. De afstanden zijn hier een lachertje. Op de kaart denk je, nou, dat is een eindje rijden. Dan toets je het in op google maps, staat er 6,4 km en 13 minuten. Niet bepaald een dagtocht dus. Maar natuurlijk rijden wij er niet meteen heen. Google maps werkt hier niet echt, wil ons de meest vreselijke zandweggetjes in sturen en op gegeven moment zijn we gewoon weer terug in Adamas. Nog een poging dan maar en ja, via de andere kant wordt het wel netjes aangegeven. Het zijn weer wel allemaal smalle steile slingerweggetjes maar dan zijn we er toch. Het is erg klein, maar schattig. Een rijtje gekleurde oude vissershuisjes, pal aan de zee. Sterker nog, bij wat hogere golven stroomt de zee binnen. Oorspronkelijk was de benedenverdieping ook een opslag voor de vissersboot. Wham, zo uit de zee de opslag in. Toen maakte het niet uit of er wat zeewater binnen kwam. Boven waren dan de kleine woningen. Elk huisje heeft zijn eigen kleurtje wat natuurlijk zeer fotogeniek aandoet.  Nu zitten er onderin hier en daar winkeltjes en vooral veel airbnb’s. De prijzen varieren van 75 tot 300 euro per nacht. Dus schijnbaar hebben de toeristen er nogal wat voor over op deze uniek te plaats te overnachten. Hier en daar staan de deuren ook open en dan zie je meteen de inrichting. Wij weten dit allemaal van een hippie achtig figuur die hier een leuk winkeltje heeft. Zijn opa was hier vroeger visser en hij heeft het pandje geërfd. Hij woont erboven. Dit vind ik echt een geweldig plekje,Ton ook.

 

 

 

 

 

 

Als je alle huisjes wilt bekijken, moet je niet bang zijn voor natte voeten, want zo dicht staan ze langs de kust. De jongen zegt ook dat hij met schrik en beven een speedboot langs ziet komen, die golfslag veroorzaakt. De vloer van zijn kleine winkel loopt ook iets af richting zee en er zitten gaten in, waardoor het water weer weg kan spoelen de zee weer in.

We drinken wat op het enige terrasje en rijden naar Plaka. Weer via enge weggetjes en af toe is het duimen dat we geen tegenligger krijgen. Plaka is de tegenvaller van vandaag. Of we zitten verkeerd of er is geen echt centrum, maar dat verwacht je toch wel van een hoofdstad. In ieder geval zijn we hier zo weg. 

Van het noorden zetten we dan koers richting zuiden. Ton wil even kijken waar de airport is. 10 minuten rijden van ons appartement. Dan doen we meteen nog maar even 2 stranden aan. Het eerst is Paliochori. Heel mooi, maar ze zee is aan deze kant veel woester, zwemmen lijkt me niet fijn hier. Er is wel een uniek restaurant. Ze koken hun voedsel gaar onder het zand op het strand. Er is iemand bezig pakketjes voedsel, gewikkeld in alluminiumfolie op te graven met een schep. Hij legt me uit dat het zand op de uitloper van een vulkaan ligt en erg warm is. Hij laat het me voelen en ik schrik van de hitte. Apart, want de vulkaan is gedoofd. 

Daarna kijken we nog even bij Provatas, ook erg mooi, maar klein. Hier drinken we wat, tanken en naar het hotel. Onderweg terug zie ik wel een heel gezellig restaurantje voor straks. Op loopafstand aan het strand. Adamas is toch niet veel, dus dan kunnen we een keer daarheen. 

Het restaurant, O’Hamas genaamd is wat ons betreft een groot succes, heerlijk eten, traditioneel bereid, leuke gezellige obers en de lokatie is ook echt Grieks, onder de pergola’s, bougainvilla etc. En uiteraard aan zee.

Het was weer een heerlijke dag, de een na laatste alweer.

17 juni Milos

Vandaag dus de boottocht. We ontbijten iets eerder en iets minder want aan boord krijgen we ook eten. Wij zijn bijtijds bij de boot en dat is maar goed ook. Er zijn best wat mensen aan boord, rond de 30. En wij willen graag in de schaduw zitten, maar dat wil schijnbaar iedereen in het begin. Als we eenmaal varen, blijkt het niet zo warm in de schaduw en verhuizen er een aantal naar een zonniger plaatsje. 

We varen eerst langs Klima waar we gisteren geweest zijn en we zien nog een paar van dergelijke dorpjes, maar dan nog kleiner. De eerste stop hebben we bij Kalogries. Hier mogen we 20 minuten zwemmen in een mooie baai. Daarna varen we door naar Sikia. Dit is heel mooi, er is een grot met een open dak zeg maar. Een gat is de berg erboven zorgt voor open lucht in de grot.

Je kunt er zelf naar toe zwemmen. Dat doen sommigen, maar dat lijkt best ver. Je kunt ook met een rubberen boot gebracht worden. De stop hier duurt 1 uurtje. Ton ziet het niet zitten, dus moet ik helaas ook op de boot blijven, want ik zie het niet zitten om in mijn eentje 1 uur in die grot door te brengen. Dan maak ik maar foto’s vanaf de boot, maar later heb ik toch spijt, te laat….

We krijgen hier ook lekkere hapjes, een soort snacks. 

De zee is af en toe best wild en dan gaan we flink van links naar rechts. Het personeel is superaardig en we hebben een heel gesprek met de kapitein als de anderen in de grot zwemmen. Hij heeft een half jaar in Vlissingen gewerkt en daar zijn geliefde leren kennen, waar hij nu nog contact mee heeft, maar helaas is het verder niets geworden.Het valt ons op dat alle Grieken die we spreken, vrienden of kennissen in Nederland hebben.

Dan komen we bij het hoogtepunt van de reis: Kleftiko. De mooie witte rotsen in het blauwe water met hun grillige vormen. Hier gaan we weer in een rubberboot en krijgen een soort mini rondvaart. Nu ben ik wel van de partij en Ton ook gelukkig. We varen door grotten en door gaten in rotsen. Erg leuk. Als wij geweest zijn, gaat de tweede groep. Wij kunnen intussen zwemmen en de lunch wordt klaargemaakt. Ook de lunch is heerlijk, allerlei salades, pizzapunten, brood, vleeswaren, kazen, rijst. Kortom volop om onze maagjes te vullen. 

Er zit trouwens een ontzettend asociaal Grieks stel aan boord, die overal voorop willen staan en desnoods mensen opzij duwen daarvoor. Of vlak voor iemands neus gaan staan die een foto aan het maken is. Ze hebben de hele tijd het hoogste woord en de man heeft een vreselijk irritante rauwe stem. Ik versta er natuurlijk geen klap van want het is een Griek. Ook bij het eten klimt hij bijna in de schalen om maar te zorgen dat hij als eerste zijn bord vol heeft. 

Een van de kapiteinen heeft ook een hond meegebracht, een ontzettende lieverd, die bij iedereen even langs gaat om geaaid te worden. Af en toe steekt hij zijn kop over de reling om even te kijken waar we zijn. 

De laatste stop is bij Agios Dimitros. Hier zien we even het nut niet van in. Niemand heeft zin om nogmaals te zwemmen en het is ook heel speciaal plekje. Er staat een oud kerkje. Oh ja er is er wel een die wil zwemmen, Stella de hond. Hij krijgt een oranje zwemvest aan en zwemt naar de kant. Superkomisch. Dan loopt hij de trap op naar het kerkje en het lijkt net een toerist die iets gaat bezichtigen. Even later komt hij parmantig het trapje weer af en zwemt hij terug naar de boot.

Wij krijgen ondertussen vers fruit geserveerd.

Helaas krijg ik ook een telefoontje van mijn broer dat mijn moeder van 91 gevallen is en met de ambulance naar het ziekenhuis moet. Dit maakt de dag minder mooi als hij was. Nu wil ik eigenlijk onmiddellijk naar huis. Morgen om 8 uur gaat de vlucht van Milos naar Athene. Een beetje wrange afsluiting van een supermooie vakantie.

9 gedachten over “De onbekende Cycladen

  1. Tim

    Klinkt allemaal super!

    Fijn dat iedereen zo vriendelijk is. En ook heerlijk dat het zo lekker rustig is overal, met zelfs privéstranden erbij.

    Mooie foto’s al te zien en ik ben uiteraard ook benieuwd naar de dronebeelden. Zal wel even uit geselecteerd moeten worden want volgens mij zijn er al uren aan beeldmateriaal opgenomen 😉

    Geniet er nog van de komende anderhalve week!

    Reageren
  2. Marianne

    Ha Ine,
    Moest wel lachen bij het beeld van een “Marijke Helwegen”(kan nu een lach weer niet onderdrukken).
    Maar het geheel klopte hier en daar toch niet zo, begrijp ik.
    Iedereen is aardig en vriendelijk dus dat is weer meegenomen.En een rustige vakantie zonder veel te
    “moeten”.
    Het lukt ons nog niet om je nieuwe “adres”bij de favorieten te plaatsen, daar moet denk ik de “expert”
    bij gehaald worden, nu staan jullie er wel dus….?
    Genieten nog maar ,kijk iedere avond naar het verslag!!
    Groetjes Marianne

    Reageren
    1. ine Bericht auteur

      Hoi Marianne. Ja die naam kwam echt als eerste bij me op toen ik haar zag.
      Ik probeer het iedere avond te doen, maar je weet nooit zeker of de kabel s avonds nog heel is hier

      Reageren
  3. Melanie

    Wauw wat een foto’s! Ben benieuwd naar de rest 🙂

    Klinkt heerlijk zo eiland hoppen, met lekker eten en veel mooie uitzichten. Die paadjes lijken me wel iets voor Tim op de mountainbike haha. Mij lijkt dat warme bad wel wat, maar de zee zal vast ook lekker zijn.

    Geniet er nog van!

    Groetjes,
    Melanie

    Reageren
    1. ine Bericht auteur

      Hoi Melanie, Ja jullie zullen het zelf gaan ontdekken. Hier is het wel extra steil vergeleken met andere eilanden. Fietsen zie je hier bijna niet helaas.

      Reageren

Laat een antwoord achter aan Marianne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.