Op 26 September mogen we weer. Vanaf Eindhoven Airport vliegen we in 3 uur en 10 min. naar Heraklion. Op de airport staat al een Hyundai Atos voor ons klaar en in het pikkedonker rijden we in dik 1 uur naar Agios Nikolaos, waar we de komende 10 dagen zullen verblijven in hotel Hermes.
Het valt al niet mee om in het donker te rijden over de onverlichte kronkelwegen, maar eenmaal in Agios Nikolaos moeten we ook nog in het drukke stadje het Hotel zien te vinden. Uiteraard heb ik als echte speurder alvast op Google maps gekeken waar ons hotel zich zo’n beetje bevond, maar hoe moeten we er komen? Na 2 rondjes door het stadje hebben we het dan eindelijk gevonden. Het stadje is een stuk groter als we gedacht hadden en het is er ook erg levendig en oogt zeer gezellig.
Na de rustige vakantie van juni, is het weer wennen aan het verkeer en de drukte. We hebben in ieder geval een groot balkon met zeezicht. Er is ook nog aan de gasten gedacht die laat aankomen, want zodra we op onze kamer zijn wordt er gebeld. De receptie vertelt ons dat er een koude maaltijd voor ons klaarstaat bij het zwembad. Nou dat gaat er nog wel in hoor. Daarna duiken we ons bedje in, reizen maakt toch vermoeid.
27 September
Nu zien we pas goed hoe mooi het uitzicht is. Helaas hangen er ook donkere wolken, maar de temperatuur is heerlijk. We genieten van een lekker ontbijtje. Daarna gaan we het dorpje verkennen. Het hotel ligt dicht bij het gezellige centrum. Een haventje en een heus binnenmeertje (Het Voulismeni-meer)maken het een schilderachtig dorpje mooi gelegen aan de baai van Mirabello. Daardoor ook erg toeristisch. Overal staan er obers voor de deur die je om 11 uur ’s morgens al met een maaltijd proberen te verleiden. Ik mag nog niet aan eten denken na het uitgebreide ontbijt. Er loopt een wandelpad langs de zee en dat volgen we een stuk. We wandelen niet te lang want we zijn alletwee moe na een nacht slecht slapen. Dan maar even naar het hotel en al snel vallen we in diepe slaap voor het komende uur. Heerlijk uitgerust word ik wakker en krijg weer energie. Ton ligt echter nog heerlijk te knorren en ik laat hem nog maar even. Als Ton ook uitgerust is gaan we toch maar iets eten. Tot vanavond 7 uur is wel erg lang en we hebben ook wel zin in koffie. We lopen richting winkelstraatje want Ton wil een statiefje kopen voor zijn camera. Daar slagen we vrij snel in. Dan wordt het de hoogste tijd voor een kop koffie aan het meertje. Uiteraard betalen we behoorlijk veel, maar je krijgt er wel een mooi uitzicht voor terug.
Achter het meertje gaan allerlei trappen omhoog en die gaan we maar eens op. Het uitzicht wordt steeds mooier, hoe hoger we komen. We zien het hele stadje liggen inclusief meertje en zee, bergen op de achtergrond. Dat worden weer mooie plaatjes. We maken weer een uitgebreide wandeling en kennen de weg nu al best goed.
Om 7 uur rammelen onze magen als gekken. We hebben vanaf vanochtend 9 uur niets meer gegeten. We konden vanmiddag geen kleinigheid vinden en op gegeven moment was het te laat. Dus om 7 uur maar meteen naar het buffet. Het is druk in de eetzaal. Dit is echt ons ding niet meer. Geef ons maar een taverne. Het eten smaakt goed hoor, daar niet van, maar een taverne is veel sfeervoller en rustiger. De wijn is ook hier peperduur, eenderde liter kost 10 euro, en een flesje water van 250 ml 2,50. Echt duur hoor.
Na het eten maken we onze derde wandeling voor vandaag, nu de andere kant uit en daar komen we wel leuke taverne’s tegen. Misschien van de week toch maar eens gebruik van maken.
28 September
Vandaag wil ik iets gaan bekijken, maar Ton heeft niet bijster veel zin en last van zijn buik. We besluiten niet zo ver te gaan, 10 km verder ligt de Kritsa-kloof en die willen we gaan lopen. We lopen een stukje en het is van het begin af aan al een hele klauterpartij over en tussen de enorme rotsblokken door. Nou vind ik dat best avontuurlijk, maar we komen op een punt waar we alleen via een enorme supergladde steen omhoog kunnen en dan heb ik het over een kei van minstens 1.50 m hoog en dat vinden we allebei te riskant. We spreken Engelsen die ook al rechtsomkeers gemaakt hebben. We zien een ander koppeltje dat de klimpartij wel aandurft (jonger en slanker als wij). Ton gaat steeds meer last van zijn buik krijgen en wil terug naar het hotel. Ik vermoed dat hij een voedselvergiftiging heeft of zo en ik weet dat nog maar al te goed van de Peloponnesos 3 jaar geleden, hoe beroerd je je dan voelt. Om 3 uur ga ik maar alleen het stadje in om iets te eten te scoren. Wat voelt dat toch eenzaam aan. Ik doe wat boodschapjes en winkel een beetje en eet een sandwich. Hopelijk hoef ik vanavond niet alleen naar het restaurant, zo ongezellig.
Anita en Riny stappen zometeen op het vliegtuig en zullen ons vanaf vanavond komen vergezellen. Helaas moet ik dus wel alleen gaan eten, je voelt je dan erg eenzaam in die grote eetzaal waar iedereen gezellig minstens met zijn 2en is. Maar ja, ik heb wel honger en Ton ocharm voelt zich reuze beroerd. Rond 10 uur loop ik naar het dorpje om Anita en Riny op te wachten die eindelijk gearriveerd zijn. Ik kan hun direct de weg naar het hotel wijzen, waar wij iets langer over deden vrijdagavond.
’s nachts word ik nog een keer wakker van Ton die weer moet overgeven. Het is nog steeds niet over. Hopelijk voelt hij zich morgen beter.
29 September
Ton voelt zich aanmerkelijk beter, alleen heeft hij last van een coffeine-onthouding en het lijkt ons niet verstandig om meteen aan de koffie te gaan. Dus eerst maar eens een licht ontbijt met een paar kopjes slappe thee. Gezellig dat Anita en Riny er zijn. We maken ons eerste uitstapje naar het kunstenaarsdorpje Kritsa, waar we gisteren ook een poging hebben gedaan de kloof te lopen. Kritsa ligt tegen de bergwand geplakt en is erg toeristisch. De kunstenaars zijn op 1 hand te tellen. Het merendeel komt volgens mij gewoon uit de fabriek.Wat je hier wel veel ziet, is de bekende oude vrouwtjes in het zwart, maar wat hier wel uniek is, is dat ze soms een heuse baard en/of snor hebben. Het is niet te geloven maar waar. Je denkt dat die vrouwtjes nog in de oertijd leven, maar op gegeven moment horen we een deuntje en wat wil het geval, oma van dik in de 80 tovert een mobieltje uit haar zakken. Ze wordt mobiel gebeld, niet te filmen!! In Kritsa zien we een bord richting Kathara Plateau en dat lijkt ons wel wat. Onze 2 kanariegele autootjes klimmen achter elkaar de bergwand op. De natuur is ruig hier en niet te vergeten superrustig. Bijna kale bergwanden en rotsformaties en een adembenemend uitzicht over de zee en de kustlijn richting het Noorden. Uiteindelijk loopt onze autoroute dood op het plateau en draaien we om. Onderweg naar Agios Nikolaos bezoeken we nog een van de mooiste kerkjes van Kreta: Panagia i Kera. We bewonderen de goed bewaarde Byzanthijnse muurschilderingen voor 3 euro per persoon in het piepkleine kerkje. Daarna wil Ton een pauze in het hotel.
Even daarna wandelen we het dorpje Agios Nikolaos in, dat Anita en Riny nog niet gezien hebben. Zij vinden het ook erg gezellig. Het diner begint vanavond iets eerder, vanwege andere activiteiten in het restaurant. We laten ons het weer goed smaken, maar na het eten voel ik me toch ineens vol. Net of het eten tot boven in mijn keel zit. Ga ik Ton achterna? Ja, dus. Na eerst 2 uur op bed gelegen te hebben, begint het gezeik met mij en het duurt de hele nacht. Er lijkt geen einde aan te komen.
30 September
Gelukkig is de nacht toch weer om en word ik niet misselijk wakker. Wel erg slapjes, dit wordt een leuke verjaardag zeg! Ik vind dat Anita en Riny maar lekker weg moeten gaan zonder ons en ik ga op bed liggen. Om 12 uur gaan we toch even een plaatsje verderop kijken: Elounda. Een leuk, maar ook weer toeristisch plaatsje, zelfs betalen voor een parkeerplaats, wat erg ongewoon is in Griekenland. Ik heb echter niet zoveel interesse vandaag in winkeltjes. We rijden ook nog naar Plaka en zien het eiland Spinalonga liggen.Dat ligt er wel erg mooi bij. Na het volgende dorpje is het voor mij helemaal op. We gaan terug naar het hotel en ik ga een dut doen. Dat helpt in ieder geval weer een beetje.
Maar helaas ik blijf misselijk vandaag en besluit niet mee te gaan naar het avondeten, alleen de geurtjes al!! ’s avonds maken we nog wel een wandelingetje door het dorp. Dat is erg knus ’s avonds met dat meertje en al die lampjes eromheen.
Dan maar vroeg naar bed, terwijl de deur nog wijd open is en al het verkeer langsraast val ik in diepe slaap.
1 Oktober
Een nachtje goed slapen heeft me goed gedaan. Ik heb zelfs zin in eten en pak voorzichtig 2 broodjes met een kopje thee. Na het ontbijt wordt er geklopt en Anita en Riny staan voor de deur met een taart, met brandende sterretjes erop. Wat blijkt nu, ze stonden gisterenavond met die taart aan onze tafel terwijl ik ziek in bed lag. Verwarring alom, wie is nu toch de jarige, ze snappen er niets van tot er uitleg komt van de familie. Nou hopelijk gaan we die taart vanavond lekker opeten.
Vandaag gaan we naar het uiterst oostelijke puntje: Sitia en Vai. Het is een lange maar mooie weg. Sitia valt ons een beetje tegen, in plaats van een lieflijk wit dorpje komen we in een drukke chaotische stad. De boulevard is wel gezellig en we pikken er een terrasje en rijden daarna door naar het beroemde palmenstrand Vai. Enkele honderden meters voor we arriveren merk je al dat de palmen hier wel erg weelderig groeien. Het strand is dan ook erg mooi en apart met het palmenbos erom heen. Hier gaan we even lekker een sandwich eten (tenminste iedereen behalve ik ) en relaxen. Daarna aanvaarden we de terugreis naar Agios Nikolaos.
Vanavond hebben we live muziek in het restaurant en barbeque. Helaas voor mij nog niet weggelegd en zelfs Ton heeft er nog geen zin in. Voor mij een kopje soep dat wel weer heerlijk smaakt en wat rijst met groente. Daarna toch weer de hele avond buikkrampen gehad. Het virus is hardnekkig. Ton en Riny gaan in de hotelbar naar Liverpool-PSV kijken en Anita en ik gaan shoppen in het dorp. Gezellig dat leuke dorpje op loopafstand en al die winkeltjes open tot laat in de avond. Jammer van die pijnlijke krampen waardoor ik eigenlijk alleen maar naar mijn kamer wil, maar je wil ook niet de hele vakantie ongezellig zijn. Na het winkelen zoeken we de mannen op en PSV speelt dramatisch dus dat is ook weer een teleurstelling.
2 Oktober
Om 11 uur lopen we naar de auto en zien al dat er achter Riny’s auto een auto geparkeerd staat zodat hij er niet uit kan. Hij wil de auto stoer opzij duwen maar er is geen beweging in te krijgen en wij liggen dubbel. Als we enkele minuten later bij onze eigen auto aankomen hebben wij echter hetzelfde probleem. Nu ligt Riny dubbel die al bevrijd is van zijn dwarsligger. Ton wil proberen er toch via de zijkant uit te komen en start de wagen vast. Mooi niet dus, er is geen leven in de wagen te krijgen. En na een paar keer tevergeefs proberen, zoek ik het noodnummer van Autotours maar op. Zij beloven direct te komen uit Chersonissos maar dat gaat wel 45 min. duren, dus we gaan maar op het bankje op de boulevard zitten. Inmiddels hebben Ton en Riny de motorkap al opengemaakt en constateren dat de accu met een touwtje vastzit. Na 1 uur wachten verschijnt er een monteur zonder enig gereedschap. Er moet dus een ‘natuurlijke’oplossing komen. Hij duikt het struikgewas in en vindt er een stukje ijzerdraad. Soms toch wel handig dat die Grieken alles langs de weg gooien. Bij het naburige autoverhuurbedrijf leent hij een spuitbusje. En uiteindelijk na een telefoontje met het hoofdkantoor besluit hij ons toch maar zijn Hyundai Getz mee te geven en zelf met onze Atos terug te gaan. Goed, het is inmiddels half 1 en we kunnen eindelijk vertrekken naar Spinalonga. We rijden tot Plaka en drinken daar koffie tot het kleine bootje komt dat ons over gaat varen naar het voormalige lepra-eiland. Spinalonga is wel indrukwekkend. Vooral als je het boek gelezen hebt van ‘Het Eiland’van Victoria Hislop.Als je de poort doorloopt voel je een beetje wat de lepralijders voelden. Ze wisten dat ze nooit meer door die poort terug zouden gaan. Ze werden van hun familie weggerukt en verbannen naar het eiland. Rond 3 uur zijn we terug op de kade en rijden naar Sissi. Sissi is een klein vissersdorpje, tegenwoordig meer toeristendorp. Op zich een gezellig haventje, dat wel een soort fjord lijkt maar de rotzooi overal eromheen is erg storend. Af en toe gewoon een gribus. Hier en daar een berg huisvuil langs de weg tussen de mooie appartementencomplexen. Gewoonweg jammer.
’s avonds gaan we nog een wandeling maken richting haven die een eindje buiten het centrum ligt. Er loopt een mooi wandelpad tussen het stadje en de zee. Ik krijg alweer vreselijke buikkrampen onderweg, terwijl ik toch zeer matig gegeten heb, een kopje soep en wat droge rijst met doperwtjes. Echte steken zijn het die me de adem even benemen, maar ik wil geen stoorzender zijn dus ik loop gewoon door. Na een lange wandeling komen we eindelijk bij de knusse taverne boven het meertje waar we koffie willen gaan drinken. Althans de rest, voor mij is het weer gewoon water. Op gegeven moment houd ik het niet meer uit en wordt steeds misselijker. Ik wil naar het hotel, Ton gaat met me mee, de consumpties nog niet op, maar ik houd het echt niet meer vol. In het hotel heb ik nog een tijdje vreselijke steken in mijn buik en ik ben echt bang. Gelukkig val ik toch in slaap.
3 Oktober
Nou vanochtend voel ik me weer prima, maar ik ga wel nog minder eten als ik al deed. Ik eet 2 kleine krackertjes met jam. Doodzonde van de heerlijke buffetten die bijna 4 dagen aan mijn neus voorbijgaan. Maar alles beter als weer die steken.
Het is vandaag bewolkt, maar wel erg warm. We rijden naar het zuiden. De 1e grote stad Ierapetra rijden we snel voorbij want die ziet er absoluut niet aantrekkelijk uit. Het landschap is hier ook niet alles met overal kassen. We belanden uiteindelijk in Myrtos, een gezellig plaatsje aaan de kust. Hier genieten we een tijd op een terrasje aan zee van onze versnapering (voor mij weer water). Dan rijden we vanaf Myrtos nog een stukje toeristische route de bergen in tot Vionis. Hier is het landschap wel spectaculair. Op de terugweg nemen we de afslag richting Sarakinokloof. Die is echt adembenemend mooi maar zo moeilijk begaanbaar dat we weer niet ver komen helaas. Het is alweer half 5 dus we rijden weer terug naar het hotel.
Ik barst zo langzamerhand van de honger. Dus probeer ik vanavond maar opnieuw wat lichts te eten en het gaat heel goed. Na het eten gaan we ons gebruikelijke avondwandelingetje maken en daarna nog een consumptie gebruiken in hetzelfde leuke cafeetje van de dag ervoor. Nu bestel ik een heerlijk Tequila Sunrise, nog te goed van mijn verjaardag en het smaakt heerlijk. Het is weer een warme zwoele avond.
4 Oktober.
Ik voel me vanochtend nog steeds prima, dus vandaag eindelijk weer eens dagje profiteren van al het lekkers op het buffet. We willen vandaag naar het Lassithi plateau. Via Neapoli rijden we via een schitterende route naar boven. Aanvankelijk nog door een groen begroeid gedeelte, maar naarmate we hoger komen worden de bergwanden steeds kaler en de kleur is bijna wit, heel apart. Eenmaal boven aangekomen is er een kleine taverne met prachtig uitzicht over het plateau. Hier nemen we een verfrissing. Het meisje van de taverne brengt ons een fotoboek waar we foto’s in zien van het plateau bedekt onder een dikke laag sneeuw. Volgens het meisje komt dat gemiddeld 3 x per jaar voor. We zien het plateau tijdens een geweldige zonsondergang en het plateau met een kleurrijke regenboog. Er is ook een piepklein museumpje bij de taverne waar je kunt zien hoe de kleine herdershuisjes er van binnen uitzagen en volgens mij nog steeds zien. Heel leuk om een kijkje binnen te nemen. We vervolgen onze route en eenmaal beneden in het plateau gaan we linksom een rondje rijden. Je kunt hier niet verdwalen want het is een grote platte ovale vlakte aan alle kanten omgeven door enorme bergwanden en er zijn maar 2 toegangswegen. Je weet niet wat je ziet als je door de piepkleine dorpjes rijdt, het lijkt wel of de tijd hier 100 jaar terug gedraaid wordt, maar ook een enorme armoede. Dan zien we de afslag naar de Dikteon Antron Cave, even een kijkje nemen. Vanaf de parkeerplaats is het uitzicht over de vallei fenomenaal. We lopen naar de grot. Ton haakt al snel af. Hij vindt het te steil en te hoog. De echte reden is dat hij totaal geen conditie heeft want er lopen busladingen vol met 70 plussers naar boven. Wij lopen dus met zijn 3en verder en het is een pittige klim, je kunt ook per ezel, maar dat kost maar liefst 20 euro retour. Ook in de grotten moeten we flink klauteren, eerst de diepte in en daarna uiteraard omhoog. De grot is wel erg mooi en het is er vooral heerlijk koel. Als we na 1 uurtje terug komen zit Ton lekker in de schaduw aan een Cola, nou wij hebben nu ook wel behoefte aan een koud drankje dus we gaan erbij zitten. We rijden de vlakte verder rond tot we bij de 2e uitgang komen. Ook dit is weer een spectaculaire steile weg met enorm veel haarspeldbochten. Onderweg uiteraard nog een fotostop en dan terug naar het hotel. De laatste dag was denk ik ook een van de mooiste qua natuurschoon.
’s avonds nog een laatste rondje Agios Nikolaos en we worden getrakteerd op live-muziek op een podium bij het meertje. Een laatste drankje bij ons vaste cafeetje boven het meertje. Even nog genieten van het zalige weer hier, want in Nederland stormt het en is het herfst.
5 Oktober.
Na ons laatste heerlijke ontbijt neem ik het prachtige uitzicht ook nog goed in me op. Wie weet hoe lang het weer duurt voor we weer in Griekenland zijn. We rijden naar de luchthaven en duiken in de absolute chaos van Heraklion airport. Ongelooflijk en bijna onmogelijk dat we nog redelijk op tijd vertrekken en op tijd aankomen in regenachtig Eindhoven.