Superveel zin in om weer naar Madeira te gaan in het najaar.

We waren het snel eens over de keuze van hotel Quinta Splendida Wellness

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

MADEIRA 2018

22 september 2018 aankomstdag

De bestelde taxi laat het afweten om 3 uur ‘s nachts. Gestresst sla ik aan het bellen. Ik was er al achter na een check up telefoontje van mijner zijde deze week,dat de man waar ik de taxi besteld heb, op vakantie is en hij onze rit uitbesteed heeft aan god mag weten wie. Dus ik bel toch maar taxi woensel uit zijn bed op het vakantieadres maar die heeft op alletwee de nummers de voicemail aanstaan. 

Wie dan? De vervanger misschien?  Maar dan staat er ineens een taxibusje voor de deur, 20 minuten te laat, en ook geen privetaxi zoals wij wel besteld en betaald hebben. We komen dus al “te laat” aan op schiphol. Hier worden we ook weer verrast met gigantische eftelingachtige slinger-rij. Het lijkt wel of half nederland hier staat om 5 uur ‘s ochtends. Als we dat dan achter de rug hebben, de douane en dan is het haasten naar de gate waar de boarding al begonnen is. 

De vlucht verloopt soepeltjes en om 9.10 zijn we al op de luchthaven van Funchal. (1 uur vroeger hier) Daar wacht ons de volgende rij: de autoverhuur. Tergend langzaam schuifelen we stapje voor stapje naar de balie. 

Op gegeven moment zijn we dan toch echt op weg naar Canico en we vinden het hotel zowaar ook in één keer. We moeten nog even wachten tot de kamer klaar is en krijgen een kopje koffie aangeboden in een van de horecagelegenheden die het hotel rijk is. We zien nu ook pas hoe mooi de botanische tuin is waarin het hotel zich bevindt. Echt weelderig bloeiende tropische planten, super.

Omdat Anita en Riny nog een dik uur langer moeten wachten op hun kamer, gaan wij alvast naar de receptie, alwaar een zeer overdreven engels heerschap, beetje verwijfd type, ons over-enthousiast te woord staat. Het werkt aanstekelijk, want ik ga hem met dezelfde te gekke woorden een reactie terug geven. hilarisch. Beter als een sacherijn.

Enfin, de kofferman brengt ons naar onze kamer en we schrikken ons een hoedje als hij de deur opent. We hadden toch een standaard studio met tuinzicht geboekt en betaald en nu komen we in een luxe design balzaal met in het midden van de kamer het enorme bed naar het raam gericht zodat je vanaf je bed op zee kunt kijken. Een erg ruim terras met ligbedden en twee design kuipstoeltjes en zeezicht. Waar hebben we dit aan verdiend? Riny en Anita zitten nu reuze in spanning wat ze hier voor hen in petto hebben. 

Eerst maar even lunchen bij le Jardin, een trendy  cafetaria tegenover het hotel. Voor 9 euro hebben we ieder een drankje en een luxe tosti.  Naast het hotel zien we al een banketbakkerij met lekkernijen in de vitrine die je laten kwijlen. Nog 2 stappen verder is er een goed geoutilleerde supermarkt voor de drankjes.

Ook Riny en Anita hebben een heel mooi onderkomen gekregen tussen de prachtige tropische beplanting, ook een upgrade met aparte slaapkamer en complete keuken.

Tussendoor ga ik het zwembad nog even proberen en het water is zalig, daar knap je van op na een doorwaakte nacht.

Ondertussen mailt taxi Woensel ons met duizend excuses en een prachtig aanbod voor de terugreis. Voor 80 euro ipv 140 komt hij ons ophalen. Nou daar gaan we wel op in natuurlijk.

Om half 7 gaan we in het dorpje eten bij restaurant a Lareira vanwege de goede recensies. Je zit er heel gezellig en het is zeer goed bezet, de obers zijn zeer humoristisch dus er wordt veel gelachen, maar we kunnen niet zeggen dat het eten goed is. Ton en ik hebben groentesoep, een enorme kop, die smaakt echt nergens naar, totaal nergens, dus die eet ik ook niet op. Daarna hebben we steak op de plaat, wordt professioneel aan de onze tafel gegrild, die is ook zo taai. Anita die iets anders heeft krijgt haar beef ook niet weggekauwd en laat hem bijna in zijn geheel liggen. Ze denkt dat te kunnen verbloemen door haar servet er over te leggen. Als de ober de borden op komt halen zegt hij: ik weet toch wel wat daar onder ligt hoor. Dus dat wordt weer lachen natuurlijk. Je krijgt nu geen toetje zegt hij op humoristische wijze. Vanwege de sfeer zou je teruggaan, maar voor het eten hoeft het niet. We moeten 80 euro afrekenen met zijn 4en dus spotgoedkoop.

Daarna drinken we nog koffie bij Panigolden, weer een nieuwe bakkerij annex lunchroom. Maar ook dat is geen succes. Het meisje snapt niet wat een dubbele espresso is en bij het maken van de cappuccino dat eeuwig duurt, blijkt de slagroom halverwege op te zijn. Als ze bijna klaar is, wordt ze door haar baas naar de keuken gedirigeerd en we kunnen nog langer wachten op onze consumpties, dus Panigolden wordt ook geschrapt.

Om half 10 lig ik uitgeteld in bed.

23-09-2018 Ribeira Frio en Santana.

 Na een heerlijke nachtrust is het super als er een zeer uitgebreid ontbijtbuffet voor je klaar staat op het terras van de mooie hoteltuin. Het is al best warm zo ‘s morgens om 9 uur. We zijn er ook al achter dat die suite ook zo zijn nadelen heeft. De felle zon op het terras met om 10 uur al geen enkel plekje schaduw, doet mij besluiten uit te wijken naar de zwembadtuin. 

Om 11 uur rijden we richting Ribeiro Frio (koude beek) Het is een mooie maar steile route. Eenmaal daar schrikken we van de drukte, geen parkeerplaatsje meer te krijgen, veel bussen, wat is dit? Zoveel is er nu ook weer niet te beleven. Wij komen voor de levada wandeling naar Balcões. Hier heb je een fabelachtig uitzicht over de grillige bergpieken van Madeira. We lopen heerlijk koel langs het irrigatiekanaaltje, alleen het eerste stuk naar boven is een flinke klim in de volle zon. Als we bijna terug zijn, slaan we af richting forellenkwekerij. Die valt tegen, vergane glorie. In het boekje beloven ze mooie tuinen, maar daar zien we niet veel van terug en het is ook uitgestorven. Nu vraag ik me helemaal af wat al die bussen vol toeristen hier deden, want we zien ze tijdens de wandeling ook niet terug gelukkig.

We rijden verder naar Santana. De wegen zijn hier een en al haarspeldbocht en zeer steil. Met samengeknepen tenen beleef ik elke nieuwe steile bocht. Santana is bekend om de gekleurde driehoekige huisjes met strooien daken. Bij één kun je zelfs binnen in huis kijken, dat wordt nog bewoond door een oudere man, die zo wat fooitjes bij elkaar schraapt. Lijkt me niet geweldig, de hele dag toeristen in je pietepeuterige huisje. Met 3 mensen binnen is het volle bak.We verwennen onszelf hier ook met een lekkernij van de plaatselijke bakker annex lunchroom. 

Als we richting hotel rijden, blijkt dat we de mooiste concentratie huisjes gemist hebben. Maar goed, ze lijken toch allemaal op elkaar.

De terugweg gaat aanzienlijk sneller via de hoofdweg en we zijn vroeg genoeg thuis om voor het eten nog te relaxen bij het zwembad. Zo heerlijk. Ook maak ik nog een wandeling door de hoteltuin, want die loopt nog veel verder door als wij dachten. Wat een beauty.

We eten vanavond in het hotel bij La Galeria buiten op het terras. We kiezen voor het lopend buffet. Dit smaakt een stuk beter als het eten van gisteren, dus de kans is groot dat we hier deze week nog een keer zitten.

24-09-2018 Camara de Lobos, Cabo Girao en Ribeira Brava

Alweer starten we met een zonnige dag en voor het ontbijt zitten we al een uurtje op het balkon. En het ontbijt is ook weer lekker buiten.

We gaan vandaag een keer de andere kant op, beetje afwisseling is niet verkeerd. Camara de Lobos is het eerste dorpje wat we gaan bezichtigen.  Een traditioneel vissersdorp met kleurrijke boten. Piepklein. De straatjes zijn versierd met oa parapluutjes, allerlei soorten flesjes, ballonnen. Ziet er gezellig uit. Verder ben je er zo doorheen.

Winston Churchill schijnt hier nog gelogeerd te hebben om het dorpje te schilderen en je ziet dat ze er trots op zijn of het gebruiken als toeristenlokker.

We rijden verder naar Cabo Girao, waar we 15 jaar geleden ook al een keer gestaan hebben. De weg er naar toe is weer het toppunt van steilte. Daar kunnen we ons totaal niets van herinneren. Als we er zijn en Riny en Anita teruggevonden hebben, die we onderweg kwijtgeraakt waren, gaan we eerst even wat drinken. Het is behoorlijk warm, echt dorstig weer.

Vanaf Cabo Girao kijk je 580 meter de diepte in. Het zijn een van de hoogste kliffen van Europa.

De vorige keer keken we vanaf een hek de diepte in, nu is er een soort balkon, met een gedeeltelijk doorzichtige bodem,omheen gebouwd zodat je het nog beter kunt zien. Sommige mensen vinden het vreselijk eng om over die doorzichtige platen te lopen en staan daar onderhand te hyperventileren. Waarom doe je het jezelf aan denk ik dan. We zien zelfs chinezen een kruisteken slaan voor ze er zich op wagen.

Het is wel een spectaculaire diepte.

Ribeira Brava is ons laatste stopplaatsje voor vandaag. Volgens de boekjes een van de mooiste en oudste dorpen van Madeira. Die mening kunnen wij niet delen. Er is een mooie kerk ja, klopt. En het is best een klein knus plaatsje, maar het mooiste??

 

 

 

 

 

 

De omgeving is wel erg mooi, het dorpje ligt als het waren ineengeklemd tussen de bergen en aan de “wilde stroom” , de vertaling voor de naam Ribeira Brava.

Als we bij het hotel zijn is het weer swimming time. 

We eten vanavond in Canico de Baixo. Het plaatsje is opgedeeld in het stuk waar wij zitten, wat hoger gelegen en het gedeelte bij het “strand”. De twee delen zijn gescheiden door de snelweg.

De Pizzeria die we uitgezocht hebben op tripadvisor ligt er verlaten bij en ziet er triestig uit. Dat wordt hem niet. Keuze nummer 2 dan maar. Daar zit het behoorlijk vol. We worden ontvangen met een typisch drankje van Madeira: Poncha. Poncha wordt gemaakt van rum uit Madeira met honing, aangevuld met vers citroensap, sinaasappelsap of passievruchtensap. We bestellen er 1 liter Sangria bij en al gauw zitten de dames weer te gieren van het lachen met die alcohol op nog nuchtere maag. Ook de vers bereide pizza’s smaken voortreffelijk. De rekening bedraagt nog geen 70 euro voor 4 pizza’s, salade, drank, 3 toetjes en koffie. Ongelooflijk.

25-09-2018  Encumeada, Paul do Serra en Porto Moniz

Vandaag een erg mooie dag gehad. Het is duidelijk wat bewolkter vandaag. Maar een heerlijke temperatuur en droog.

We rijden dezelfde richting op als gisteren, alleen slaan we bij Ribeira Brava af richting het noorden. Vrijwel meteen wordt de weg wondermooi. We genieten volop en stoppen op behoorlijk wat plaatsen. Anita en Riny zijn ook erg enthousiast. We zien ergens een wolkenwaterval over de berg rollen, hup dan maar weer een fotostop.

 

 

 

 

 

 

Op gegeven moment zijn we zo hoog dat de wolken als een grote wattendeken onder ons liggen. Dan komen we op de hoogvlakte van Paul do Serra. We passeren een grote parkeerplaats waar enorm veel auto’s staan. Wat is hier te zien? Riny en Anita nemen een kijkje. Er blijkt een mooie levada wandeling te starten die schijnbaar wel heel erg populair is (file lopen denk ik)Hier zijn we niet op voorbereid qua proviand, schoeisel en kleding dus die laten we even voorbijgaan. Uiteindelijk komen we aan de noordwest kust uit bij Porto Moniz. Grillig lavagesteente, waar het zeewater tussendoor sijpelt en met enorme kracht tegen aan klotst, waardoor er zich natuurlijke baden gevormd hebben. Ziet er heel mooi uit. Helaas is het weer omgeslagen hier,het is erg somber, waardoor de foto’s ook donkere saaie plaatjes worden. We lunchen in een toeristentrap, Ton waarschuwt nog dat je hier opgelicht wordt qua prijzen en voedselkwaliteit, maar we moeten het weer eerst ondervinden. Ton en Riny bestellen broodje beef en denken een broodje hamburger te krijgen, wat een fantasie!! Ze krijgen echter een gortdroge lap rundvlees tussen hun broodje en ze krijgen het beiden met geen mogelijkheid weg. Dus noodgedwongen moeten ze hun broodje droog opeten. De serveerster is zeer verbaasd als ze de borden ophaalt en de lappen schoenleer er nog op ziet liggen. Smaakte het niet, zegt ze. Nee zei Riny. Maar er volgt geen compensatie of vervangend eten. Geen fooi vandaag dus.

De terugweg zou ook prachtig zijn als het niet zo grauw en grijs was. Binnen 1 uur zijn we weer terug. Al met al was het een hele mooie dag.

Vanavond eten we weer bij Pizzeria Carbonara. Het zit er weer vol en het is erg gezellig. De mannen halen de schade van vanmiddag wel weer in.

26-09-2018  Pico do Arieiro

Het wordt maar een kort verslagje vandaag denk ik.

Na het ontbijt etc vertrekken we om 11 uur naar de een na hoogste top van Madeira, 1810 meter. Het is maar een kleine 40 minuten rijden en dan staan we al op deze indrukwekkende hoogte. Wat nog veel indrukwekkender is, is de schoon- en ruigheid van dit gebergte. 

Natuurlijk moet er gewandeld worden. Dit moet je beleven van dichtbij. Via zeer goed aangelegde wandelpaden/trappen dalen we de diepte in, nog maar niet denkend aan de terugweg. We hebben als doel een balkonnetje met mooi uitzicht in de verte. En dat is goed te doen. Onderweg lopen we tegen iets vreemds aan. Er loopt een bruid in vol ornaat te wandelen met wellicht haar man die tevens fotograaf is en er in zijn gewone kloffie naast loopt. Wat is dit?? Riny moet nog een foto maken van de twee. Wij denken dat ze de jurk op marktplaats willen zetten en een aparte foto willen. We komen ook nog iemand op de mountainbike tegen, wat is dat nu weer? Echt iets voor als je levensmoe bent. Riny wil nog verder lopen als we bij ons doel zijn. Wij wagen ons aan de zware terugweg. Even later zien we Riny ook terugkomen en in een recordtempo heeft hij ons ingehaald. Het bleek ook hem te link te worden.

 

 

 

 

 

 

Zeer smalle paadjes en diepe afgronden. De mannen zijn allang boven als wij na diverse pauzes de zeer steile opgang getrotseerd hebben.

We lunchen in de bossen bij Casa de Abrigo op de Poiso Pas. Ik heb geen honger en bestel alleen soep, die nu wel perfect smaakt.

Daarna hebben Anita en ik weer ons zwemuurtje.

Vanavond eten we bij een restaurant dat ik uitgezocht heb en dat was een gouden greep. We eten zeer uitgebreid en ontzettend lekker, smaakvol en gezellig. De rekening blijft een lachertje. Weer 70 euro voor een 3 gangendiner voor 4 personen met drank. Ik denk dat we hier nog wel eens heengaan, maar we hebben nog maar 2 avonden helaas.het gaat zo snel.

27-09-2018 Ponta de São Lourenço en Pico Ruivo

In mijn herinnering was Ponta de São Lourenço adembenemend mooi met overal mooie kleuren in het rotsgebergte. Dit is nu nog steeds natuurlijk, maar we hebben de pech dat de zon niet goed staat. Zo jammer. Je kunt hier ook prachtig wandelen, maar wij hebben vandaag gekozen omdat op Pico Ruivo te gaan doen. 

Dus we kijken alleen een beetje rond daar. Ik weet ook zeker dat we er de vorige keer vanaf de andere kant op keken, en dat blijkt later ook te kloppen. In 15 jaar verandert er veel, er is een nieuwe parking aangelegd. Oke, wellicht morgen nog wandelen hier?? 

Het eerste gedeelte naar Pico Ruivo gaat als een sneltrein, maar dan de berg op. Een behoorlijk slecht wegdek met flinke gaten zo nu en dan, die je bijna niet ziet, omdat de zon ook heel irritant kaag staat. Zo irritant dat er piepkleine stukjes weg zijn waarop je echt niets ziet. Maar we komen boven en wij stellen voor om eerst even naar het restaurant te gaan voor een sanitaire stop en een drankje. Dat restaurant is in 15 jaar ook veranderd, namelijk in een spookhuis. Hier en daar klappert een luik. 

Dan gaan we maar aan de wandel. Het is ook niet zo plat als in mijn gedachte, af en toe staan ons stevige beklimmingen te wachten, maar milder als gisteren en gelukkig op de heenweg. Ton, Anita en ik haken af als we nog maar 1,2 km van de top zijn. Nu zul je denken, kun je die 1,2 km nu niet nog even doorzetten? Zou ik ook denken, maar wij hebben het beeld erbij. 1,2 km steil omhoog is best heftig. En ik vind het knap dat Riny het wel gehaald heeft en al die andere mensen die ons voorbij lopen. Het is wel weer ontiegelijk mooi hier, twee kanten op zelfs. We zijn weer laaiend enthousiast over de spectaculaire natuur. Hoe heeft het ooit kunnen ontstaan?

We eten vanavond weer bij La Terrace. Eigenlijk heb ik weinig honger, dus voor mij alleen soep en salade. Je raakt over-eten na een aantal dagen vakantie vind ik.

we hebben ook een kleine vriend hier: Hugo. Hugo wordt bijna 4 en is met zijn ouders hier op vakantie en het enige kind in heel het hotel. Vanaf dag 1 komt hij elke ochtend bij ons kletsen en hij is superlief en vroeg wijs. Dus wij vinden dat heel gezellig. Toen we vanochtend van het ontbijt wegliepen en dag tegen Hugo zeiden vroeg hij zelfs een knuffel. We hebben het maar bij een high five gehouden. Vanavond zat Hugo in hetzelfde restaurantals wij en zijn gezichtje lichtte helemaal op toen hij ons zag, zo lief. Hij sprong gelijk van zijn stoel om te komen en de gebeurtenissen van de dag door te nemen. Hij vroeg zelfs of we een keer op bezoek kwamen bij hem in Den Haag. We zullen hem gaan missen volgende week.

28-09-2018 Curral das freiras en de Tropical gardens 

We moeten vandaag een keuze maken tussen alle dingen/plaatsen die we nog niet gezien hebben. Funchal wordt als eerste geschrapt. Bovenstaande bezienswaardigheden komen op de eerste plaats.We rijden als eerste naar Eira do Serrado. Een fantastisch uitzichtpunt (ook wel het arendsnest genoemd) over Curral das Freiras ofwel het Nonnendal. Het piepkleine dorpje ligt ineengesloten tussen allemaal hoge bergpieken van boven de 1000 meter. Vroeger woonden de nonnetjes dus hier. Ze waren hierheen gevlucht om zich te verbergen voor de franse zeerovers. 

Het produkt van dit stadje is kastanjes, verwerkt in allerlei produkten: taart, likeur, zelfs soep.

Nadat we uitgebreid vanaf het lange brede balkon genoten hebben van het uitzicht vanaf allerlei hoeken, rijden we naar beneden. Beneden zie je het van de andere kant. Hoe is het om in een dal te wonen, omgeven door bergen. Lijkt me benauwend. In ieder geval drinken we wat en nemen we ieder een lekker stukje eigen bereide appeltaart. De rekening is schrikken, bijna 3 keer zo hoog als we de rest van de week betaalden. Weer een plaats waar je opgelicht wordt. Niet voor niets staan de prijzen niet op de kaart en krijgen we geen bonnetje.

Dan gaan we op weg naar de botanische tuinen. Weer een crime die weg. Maar nu komen we echt in een penibele situatie. In een bocht van een smal weggetje, komt ons een grote bus tegemoet die er absoluut niet langs kan. In die bocht staan ook nog auto’s geparkeerd. Riny, die achter ons rijdt, kan nog net achteruit in een steegje wegduiken. Wij kunnen geen kant op. We proberen zover mogelijk naar achteren te rijden, maar er komt nog meer verkeer naar boven. Uiteindelijk stapt er een taxichauffeur uit en loodst Ton in een piepklein hoekje, zodat de bus nipt kan passeren. Dit waren zeer benauwde minuten moet ik zeggen. Ton is er eigenlijk al helemaal klaar mee voor vandaag. Maar we moeten verder naar de kabelbaan waarmee we naar de tuinen willen. Als we daar aankomen is er geen parkeerplaats te bekennen, nu dat weer. Ook ik ben er nu bijna klaar mee. Riny krijgt gelukkig een tip van een taxichauffeur waar er een parkeerplaats is en gaat kijken, wij volgen. Een zeer steil smal weggetje weer, maar voldoende parkeerruimte gelukkig. Nu volgt er weer verwarring. De kabelbaan gaat naar de botanische tuinen, maar we lopen langs de ingang van de tuinen. Waarom met de kabelbaan als we voor de ingang staan. Dus hup naar binnen. Later blijkt dat er 2 tuinen zijn, weten wij veel. Botanische en de Jardim Tropical gardens.

We besluiten naar de dichtstbijzijnde te gaan, dan maar geen kabelbaan. 

De tuinen zijn schitterend. Echt zeer mooi aangelegd met allerlei leuke details.

Ton breekt nog bijna zijn nek. Hij heeft zijn dag vandaag niet. Hij mist gewoon een trapje van 5 treden, maar weet zich wonder boven wonder nog staande te houden.

Dat scheelde een maar een haartje. 

Na de tuinen moeten we vanaf de parkeerplaats dat smalle zeer steile weggetje weer omhoog. Ton zegt nog: als er maar geen mensen op de weg lopen en ja hoor. Als we de helling bijna gehaald hebben, steken er ineens 2 mensen over zonder uit te kijken. Daar hangen we dan, doodeng. De handrem zit er wel zo strak op dat de wagen naar rubber of iets stinkt. Die mensen blijven ook nog pal voor die auto stom stil staan en kijken ons aan alsof we van mars komen. Loop door stelletje dombo’s. Ik denk dat de auto achteruit de helling af gaat lopen als de handrem los gaat,maar gelukkig valt dat mee. En we komen weer heelhuids bij het hotel aan.

‘s Avonds eten we nog een keer bij La Carbonara en dan zit de vakantie er een beetje op. We komen Hugo nog tegen, kunnen we nog even afscheid nemen van ons vakantievriendje van bijna 4.

Dan koffers pakken.

Morgen om 7 uur ontbijten en naar het vliegveld.

Madeira je was mooi!!