De Azoren is een eilandengroep midden in de Atlantische Oceaan op zo’n 1400 km vanaf Lissabon. Ze hebben al jaren een enorme aantrekkingskracht op mij, maar op een of andere manier is het er nooit van gekomen. Nu gaan we er hopelijk toch echt heen. We beginnen ermee om het grootste eiland Sao Miguel te ontdekken.
Als dat goed bevalt, volgen er wie weet nog meerdere vakanties daar.
De eerste 3 dagen logeren we in het Geothermische park van Furnas. Furnas ligt op een actieve vulkaan, maar de laatste uitbarsting was in 1630, dus we hebben weinig te vrezen.

De volgende 4 nachten hebben we een hotel in de hoofdstad Ponta Delgada.

Azoren

6-10-2024 Eindhoven-Furnas

Zondag is een ideale dag om naar Schiphol te rijden en zeker om 9 uur in de ochtend. 

Ds we rijden zonder enige vorm van oponthoud rechtstreeks naar de Valet Parking P6 van Schiphol. Valet Parking is nieuw voor ons maar bevalt meteen uitermate goed. Je parkeert de auto, geeft de sleutel af aan de servicebalie, waar ook nog eens koffie of thee voor je klaarstaat, en je loopt zo de vertrekhal in. De auto wordt wel door hen op een andere parkeerplaats gezet, maar als je binnenkomt en er na de vakantie weer uitrijdt, worden er video-opnames gemaakt, zodat je altijd gedekt bent voor schade.

De self incheck is ook een geweldige uitvinding, geen rijen en binnen 5 minuten gepiept en weg zijn de koffers.Dan nog even door de security en koffie en we mogen al bijna boarden.

Helaas moeten we 20 minuten in het vliegtuig wortelschieten, alvorens we toestemming krijgen om op te kunnen stijgen. De vlucht gaat voorspoedig maar duurt wel wat langer als gepland, en er zit ook nog een baby pal naast ons keihard te krijsen, ik denk zo’n anderhalf uur. 

Onze ene koffer hangt half uit elkaar en is gedeukt als hij van de band komt. Gelukkig zitten de spullen er nog net in, tenminste dat hopen we. Daar hebben ze echt flink mee gegooid. We doen aangifte bij de betreffende balie en het meisje zegt dat we de foto’s naar Transavia moeten mailen en dan krijgen we een nieuwe. Later lees ik op de print die ik meekrijg dat we eerst moeten declareren bij de reisverzekering en daar zullen we wel weer een dusdanig eigen risico hebben, dat de koffer voor eigen rekening gaat komen. Dank je wel, bagage afhandelaars.

Door al deze sores zijn we ook als laatste bij de autoverhuurder en kunnen we aansluiten in een ellenlange rij die tergend langzaam vordert. Het duurt zeker een uur voor we eindelijk in de Fiat Panda kunnen stappen richting hotel.

Maar dan gaan we ook als een speer in het kleine bakje. Het is zo’n 45 minuten lang rechtdoor rijden op een rustige goede weg, meestal tweebaans. Het laatste stuk is wat minder breed en hobbeliger, maar Ton scheurt stoïcijns door over de kinderkopjes. De natuur is prachtig onderweg. Uitbundig bloeiende roze lelies staan als onkruid langs de weg, afgewisseld door Hortensia’s en andere tropische planten.

Hotel Nostra Garden is makkelijk te vinden. Het stadje Furnas ligt boven op een vulkaan, morgen gaan we daar meer van zien hoop ik.

Het volgens NVR middenklasse hotel, vinden wij vrij chique. We gaan lekker buiten eten in het Gardener restaurant. Van daaruit zien we dat er een enorme tuin om het hotel ligt. We zien ook een aantal mensen met badjassen die tuin door lopen, waarschijnlijk een hot spring of zoiets.Morgen gaan we dit bekijken.Na het eten is het donker en we zijn moe. Maar het is wel 2 uur vroeger hier, dus we moeten proberen niet te vroeg te gaan slapen.

7-10-2024 Furnas

We zijn vroeg wakker, omdat het in Nederland 2 uur later is natuurlijk. Daar moet je toch even aan wennen. De kamer is warm ook.  En wennen weer zo’n kleine hotelkamer. Geef ons maar een appartement.

Het grote voordeel is dat er een heerlijk ontbijtje voor ons klaar staat.

En of dat lekker is. Vele heerlijke verse fruitsoorten. Verse fruitsappen. Een stevige cappuccino. De rest een beetje standaard, maar erg lekker.

Na het ontbijt wandelen we al snel de hoteltuin in. En dat is niet zomaar een tuin. We hebben er minstens een uur rond gelopen en je krijgt een beetje het gevoel in een netjes aangelegde jungle te lopen. Ik verwacht elk moment een aap of slang te zien, maar het blijft bij vogeltjes.

Weelderige tropische beplanting, de mooiste bloemen, meertjes die nog pruttelen vanwege de vulkanische activiteit. Een groot thermisch warmwaterbad, wat er smerig uitziet met zijn poepbruine kleur, maar lekker warm is. Dat gaan we ook nog eens proberen straks.

De temperatuur is heerlijk voor Ton en Ine, niet te heet. Wel bewolkt met af en toe zon.

Tegen de middag rijden we naar Fumarolas Lagoa das Furnas. Dat meer is een enorm en prachtig kratermeer. Daar loop je niet zomaar even omheen. Maar we gaan ook voor de fumarolas, die kolkende rokende waterpoeletjes. Ondanks dat de vulkaan al meer dan 400 jaar inactief is, blijft het her en der borrelen. Vanaf grote afstand zien we de rook al opstijgen. Het is er best druk, vooral omdat er net een paar bussen gestopt zijn. Ongelooflijk is het dat die watertjes hier nog gewoon continue koken. Een beroemd stoofpotje van de Azoren, wordt hierin de grond gestopt en blijft daar een uur of 6 gaar stomen. Absoluut een must zeggen ze. 

Geheel onverwacht komen we voor de ingang naar een watervallenpark. Op de foto’s staan schitterende voorbeelden. We kopen tickets en komen weer in een soort tropische regenwoud. Het is enorm veel klimmen en klauteren en als we uitgeput boven aankomen, bij de start van de route,blijkt waterval 1 alleen geschikt voor mensen met een zeer goede conditie, dus het lijkt me verstandig die over te slaan. De andere watervallen die we zien, vallen enorm tegen tov de foto’s die ons naar binnen lokten. De wandeling is wel heel mooi en we verbranden zeker weten weer heel veel calorieën. Als we terug zijn verwennen we ons met een tosti van lokaal brood en een koel glas fris. Iedereen om ons heen, zit zo’n stoofpotje uit de lava te eten en ik moet zeggen, het water loopt mij niet in de mond, bij Ton echter wel. Het kratermeer is ook mooi, maar heeft de verkeerde lichtval op dit moment. Wie weet komen we er morgen nog eens langs.

De stappenteller staat om 15 uur al op 13500. 

Aan het eind van de middag gaan we toch maar eens naar het thermische bad. Vanochtend waren er nog maar 4 mensen, nu is het een drukte van belang en moeten we zoeken naar een vrij plekje voor de badjassen en andere spulletjes. Het water is zalig, vies bruin maar echt genieten. Hopelijk doen de mineralen hun werk en komen we er 10 jaar jonger uit, maar helaas, in de spiegel van de douche zie ik geen verandering, maar je knapt er wel ontzettend van op.

En je wordt er best slaaaaaappppperigggg van, zzzzzzzz.😴😴😴

We eten weer in het hotel, buiten op het terras. De soep van de dag is groentesoep, nou de mijne is lekkerder. Dan heb ik iets met teriyaki saus, er zitten hele kleffe broodjes bij. Ton heeft het beter getroffen met zijn Cesar salade.

In het hotel zoek ik even op wat er nu in dat beroemde lava stoofpotje zit en na het voorlezen van  ingrediënten, haakt Ton ook af, als ik zeg dat er varkensoren inzitten.

Omdat we zo weinig gelopen hebben vandaag, grapje, bedenkt Ton nog een rondje Furnas. Hoe ongelooflijk mooi de natuur hier is, hoe lelijk het dorpje.  Daar hoeven we niet meer heen.

Verder zijn we heel tevreden over de mooie eerste vakantiedag.

 8-10-2024 Nordeste

Als ik aan Ton vraag hoe laat het is als we wakker worden, zegt hij resoluut: 7 uur. Heel acceptabel. Ik heb aan een stuk geslapen vanaf 22 uur. Als ik zelf nog eens op mijn eigen telefoon kijk, zie ik dat het pas 6 uur is. Ton moet nodig naar de opticien als we terug zijn.Het weer is abominabel slecht. Regen, geen stukje blauw te bekennen. En dat op een dag dat de mooiste moet zijn qua uitzichten, balen.Eerst maar eens ontbijten en hopen dat het nog wat opklaart.Na het verrukkelijke ontbijt, gaan we nog maar even wat lezen en internetten want het regent nog steeds. Om half 11 besluiten we gewoon te gaan, het wordt droog vanmiddag zegt Ton zijn telefoon en dat willen we maar al te graag geloven. We rijden richting Nordeste, volgens de beschrijving het mooiste gebied van Sao Miguel. En ja hoor, de route is prachtig: valleien, kustlijnen en weer vele kleurrijke bloemen, alhoewel het in het voorjaar nog veel mooier zal zijn.Ton rijdt regelmatig door als er een mooie Miradouro aangegeven staat, jammer.

Bij Miradouro da Ponto do Sessogo moeten we toch echt stoppen. Helaas worden we weer getrakteerd op een tropische bui, we rijden verder naar Nordeste. Nordeste is een klein plaatsje zoals de naam al zegt in het uiterste noordoosten. Het staat bekend om mooie witte huisjes met zwarte randen. Het is maar erg klein, de kerk en nog een paar gebouwen zijn traditioneel in wit met zwarte rand, maar verder is er ook weinig te beleven. We zoeken een cafetaria om wat de drinken en vinden twee lokale vlak bij elkaar. Bij de eerste worden we aangekeken of we van een andere planeet komen. De andere is een bakkerij met klein overdekt terras, heel eenvoudig maar prima voor ons.

Dan wordt het ineens prachtig weer, zonnig en 26 graden. We besluiten nog even terug te rijden naar Ponto do Sossego, een uitkijkpunt, maar tevens picknickplaats en schitterend aangelegd.

Via de andere kant rijden we terug en dat is een soort snelweg. Ook wijdse vergezichten maar niet zo pittoresk rijden. In het hotel aangekomen gaan we naar ons favoriete terras in het Gardener restaurant voor een cappuccino. Het is er gezellig druk. Wat is dit toch een heerlijk plekje, vanavond gaan we hier weer eten. De keuze is beperkt, maar we zitten er zo heerlijk midden tussen het groen.We lopen voor het eten nog een rondje door de botanische tuin en genieten daarna weer voor de 3e keer van een maaltijd buiten. Hotel Terra Nostra je was een geweldige plek, we zullen je gaan missen. Morgen een nieuw hotel.

 9 oktober Ponta Delgada

Omdat ze vanmiddag regen voorspellen, ontbijten we vroeg en zitten we ook al vroeg in de auto. Voor 9 uur zelfs. Nog een korte fotoshop bij het krater meer van Furnas.

We volgen een beetje het schema dat we van NVR reizen gekregen hebben. Dat wil zeggen dat we als eerste naar Lagoa do Congro rijden. 

Volgens de beschrijving bereiken we via een licht afdalend paadje een mooi meertje.

We lopen ongeveer gelijk op met 3 Portugezen, waarvan er twee ook Engels spreken. Ik weet niet wat voor idee ze bij NVR hebben van: licht afdalend , maar wij vinden het een enorm steile afdaling en vragen ons alweer af hoe we straks ooit weer boven komen. We lopen ook nog achter de Portugezen aan, die,zoals later blijkt, de verkeerde route nemen.

Gelukkig is een van de drie een jongeman met goede conditie dus die loopt af en toe flink vooruit en komt dan terug om ons verslag te doen over de route en dat is slecht nieuws. Ontzettend zwaar zegt hij. Hebben we dan alles voor niets gelopen? Zijn moeder doet nog een poging, maar er komt weer iemand terug die zegt dat het echt heel zwaar is. Wij keren om. Even later komt de zoon weer en zegt dat we er via de andere kant makkelijker kunnen komen. Nou dat doen wij dan ook maar en inderdaad hij heeft gelijk. Het is een prachtig groen meertje, maar als ik van te voren had geweten hoeveel inspanning het ging kosten…..de terugweg is vreselijk, maar wel korter als ik in gedachten had, dat valt dan weer mee. We zitten heel lang uit te zweten daarna. Het blijft maar stromen. Maar goed, we hebben onze beweging weer gehad.

Dan naar Vila Franco do Campo. Daar ligt vlakbij de kust een eiland,wat een gezonken vulkaan voor moet stellen en ook is natuurlijk. Wij parkeren de auto vlakbij het punt waar je het eiland het best ziet, maar dat is nog te ver weg om het goed te kunnen zien. Een boottocht lijkt ons op deze grijze dag geen goede optie, dus wie weet komen we hier nog eens terug bij wat zonniger weer.

We gaan naar het hotel. Ziet er chique en mooi uit, maar de ligging haalt het niet bij Terra Nostra Garden. Geen groen te bekennen hier. We zitten midden in de drukke stad aan de haven. En helaas ook geen kamer met balkon, echt balen. We zijn ook nog eens te vroeg dus we gaan op het terras zitten en gebruiken daar de lunch, een stuk goedkoper als in Furnas en nog lekker ook,dat is weer een voordeel. 

De kamer is ook heel mooi, maar wij willen graag naar buiten kunnen. Misschien morgen tegen meerprijs zegt de receptionist. Ook de garage kost 7,50 per dag, maar we hebben geen keus hier. En die prijs valt ook wel mee.

Nou het zal mij benieuwen. Ton was nu al liever in Furnas gebleven, maar we moeten het even laten bezinken denk ik.

Als we een uur later de stad in lopen, moeten we onze mening al bijstellen. Een mooi stadje, gezellige straatjes en veel winkeltjes en restaurants. Een hele verbetering t.o.v. Furnas. Dus dat heeft ook wel iets.

In de haven hebben ze een oude aanlegpier omgebouwd. Nu zijn er wat winkeltjes, cafe’s en restaurants, met overal de zee om je heen. Daar gaan we maar eens kijken voor een hapje. We kiezen voor Yarsagumba, een Indiaas /nepalees restaurant en we eten toch overheerlijk. Hier gaan we zeker nog een keer heen deze vakantie. 
Trouwens,ondanks de voorspellingen is het de hele dag droog gebleven

‘s Avonds drinken we nog een kop koffie beneden en dan is de energie op voor vandaag.

10 oktober Lagoa do Fogo en Ribeira Grande

We worden vandaag voor het eerst op een “normalere” tijd wakker. 7.45 uur. De kamer is erg warm, terwijl het raam de hele nacht open heeft gestaan.

Het ontbijt is lekker, maar rommeliger en een stuk onrustiger als in het andere hotel. Jullie merken het al, het andere hotel beviel ons veel beter. Hier is eigenlijk niet genoeg capaciteit om alle mensen een plaatsje te geven. Wij zijn gelukkig nog net op tijd. 

Het weer ziet er goed uit, de temperatuur is altijd goed, maar strak blauw is het hier niet vaak.

Lagoa de Fogo, berg van vuur, is onze eerste bestemming, een paar mooie uitzichtpunten en de mogelijkheid om te wandelen. De route loopt door prachtige landschappen, heel mooi groen en afwisselend, maar hoe verder we stijgen, hoe minder het uitzicht wordt. Nee hè? Het zal toch niet dichtzitten daarboven? Ja hoor, bij het eerste viewpoint is het zicht 0,00, alleen maar mist, geen Lagoa te zien. Bij de tweede zien we het meer dan wel, maar ook in de mist en het haalt het niet bij de prachtige beelden die ik op Google zag. Ik maak maar een paar foto’s maar ben zwaar teleurgesteld.

De parkeerplaats uitkomen is hier ook nog eens een worsteling, veel te smal, veel te veel auto’s. Onderweg hebben we hele goede en rustige wegen, zelfs in het drukkere Ponta Delgada. Dan denk je dat er weinig toerisme is, maar op dit soort parkings, zie je wel dat er genoeg vakantiegangers zijn. Enfin we rijden verder naar de noordkust en hopen op beter weer daar. Nou na een paar kilometer, zien we al volop zon aan de noordkant, hiephoi.  We parkeren de auto bij Santa Barbara beach en van het uitzicht hier word ik dan weer heel blij. Een mooi strand met zwart zand en woeste golven, schitterend.

We maken een strandwandeling en natuurlijk wordt er veel gefilmd en gefotografeerd.

Voor we teruglopen wil ik Ton nog een keer filmen als hij langs de zee loopt, maar er komt ineens een lange golf die helemaal over zijn schoenen loopt, alles kleddernat. Ikke lachen natuurlijk. Dat heb je langs een wilde kust. Ton loopt met soppende schoenen verder.

We duiken het terras op en genieten nog even na, van wat wel gelukt is. We rijden gewoon dezelfde route terug en hopen op meer geluk. Mag het ook minder zijn? Het weer is verschrikkelijk onderweg, dichte mist, harde regen, helemaal niets te zien, zelfs de weg bijna niet. En je gelooft het niet, we komen aan de andere kant en het is weer zonnig. Gelukkig dan maar, dan kunnen we straks hier nog de stad in. 

Ik hoop dat we het meer nog een keer gaan zien in de zon.  Maar…..nieuwe dag, nieuwe kansen.

Er staat vandaag pizza op het menu. We eten vlakbij het hotel, maar pas nadat we weer een stadswandeling gehad hebben. Het smaakt goed, we hadden enorme honger. Vanmiddag nauwelijks iets op.

11 oktober  Sete Cidades en Mosteiros

Het lijkt vandaag een mooie dag te worden, maar je weet het hier nooit.

Het ontbijt is een heel stuk rustiger als gisteren, wat ook al aangenamer is.

Om 10 uur sta ik al te popelen om te gaan. We rijden richting het westen ditmaal. Een van de mooiste uitzichten van Sao Miguel: Sete Cidades. Dit is natuurlijk weer een kratermeer, maar de ene kant is groen van kleur en de andere kant blauw, dit heeft uiteraard met de diepte te maken. Ik zie er op de foto’s trouwens niets van. En of de duvel er mee speelt, hoe dichterbij we komen, hoe bewolkter en grijzer het wordt. Toch geen herhaling van gisteren hoop ik? 

We besluiten eerst naar het uitzichtspunt: Miradouro da Vista do Rei te rijden. Als het helemaal dichtzit, kunnen we ons de wandeling besparen. Het is weer een drukte van jewelste bij de parking. De parking is overigens bij een verlaten hotel. Ooit was dit een super-de-luxe 5 sterren hotel, maar na 1,5 jaar moest het de deuren al sluiten omdat ze enorme verliezen leden. Nu is het een ruïne na 34 jaar, helemaal leeggeplunderd door de bevolking. Zelfs de lift schijnt verdwenen te zijn, wat een bizar verhaal.

Het zicht is zowaar redelijk, ik klaag niet en ben erg tevreden. We gaan voor de wandeling naar een schijnbaar nog mooier uitzicht bij Lagoa Canaria. Het is een makkelijke wandeling over een breed bospad met diverse met mos begroeide picknickplaatsen, zelfs de stenen barbecue is onherkenbaar overwoekerd met mos.

Als we bij het uitzichtspunt komen, moeten we een stukje klimmen, maar goed te doen. Ja het is erg mooi! Maar het is ook dringen daar. 

We bekijken ook maar meteen het kleine meertje Lagoa Canaria, leuk meertje.

Als we weer bij de auto komen, gaan we verder naar het westen, we passeren de brug, die het kratermeer in tweeën deelt. We vinden het uitzicht vanaf boven mooier. Mosteiros is vandaag de eindbestemming.  Hier is het strand pas echt zwart. Uit de zee rijzen hoge stenen rotsen omhoog. 2 pilaarachtige rotsen staan dicht bij elkaar en de hoge golven klotsen er tussendoor, machtig om naar te kijken. Een eind verder zijn natuurlijke zeewaterbaden . Door de grillige lavakust hier, ontstaan er holtes gevuld met het overlopende zeewater, die als zwembad dienst doen. Mooi om te zien, maar we zien niemand zwemmen. Wij mogen er ook niet aan denken.

We zoeken een restaurant en eten alvast een warme maaltijd want Ton wil straks voetbal kijken en dat komt hier natuurlijk ook 2 uur vroeger dan. Het is spotgoedkoop hier. 

Daarna besluiten we via de noordkant terug te rijden: ook weer schitterend. Adembenemende views over de eindeloze oceaan, prachtige landschappen, alleen jammer van die enorme tractor die kilometers lang voor ons blijft rijden, voordat we hem voorbij kunnen met de enorm bochtige weggetjes. 

Maar het was een heerlijke dag.

We zitten nog een uurtje op het hotel terras, een paar boodschapjes doen en het is alweer bijna  tijd voor de voetbal. 

12 oktober Lagoa de Fogo en Parque da Ribeira dos Caldeirôes

Onze laatste volle dag hier. Het weer krijgt een 9 , dus daar zal het niet aan liggen. We willen naar een nationaal park, maar ook nog even Lagoa de Fogo meepikken, wat een paar dagen eerder mislukte. Vooralsnog is er weinig te zien, ik heb namelijk een site met  webcams ontdekt van het eiland op diverse plaatsen. Alle webcams geven mooi beeld, behalve die van het Fogomeer, die is egaal grijs.

Als het nu niet lukt, geven we het op. 

Om half 11 stappen we in de auto, en de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het meer ligt er in volle pracht bij. We stoppen op 3 plaatsen om alles goed op te nemen. Het is helemaal niet zo druk op de parking. Alle goede dingen in drieën zeggen ze wel eens. 

Dan rijden we verder naar Parque da Ribeira dos Caldeirôes. Een hele mond vol. 

Eigenlijk een smalle kom in de diepte waar een mooi park is met watervallen en weelderige vegetatie, weer mooie bloemen. Ook zijn er oude molenaarshuisjes. Het is niet groot maar wij vinden het echt wel de moeite waard. Dit alles is gratis te bezichtigen. 

We lunchen hier ook meteen op het kleine gezellige terras. Voor de prijs van 9 euro, hebben we twee flinke tosti’s en ieder een frisdrank.

Daarna rijden we naar het hotel. Onderweg nog even tanken. Voor 50 euro hebben 1 week lang met de  auto rond gereden, een koopje.

We maken nog een wandeling over de boulevard, kopen een kofferriem om de boel bij elkaar te houden en een klein souveniertje voor onze 4 lieve meisjes. 

Dan eten we weer op de pier bij Yarsagumba, die blijkt gesloten te zijn, dan weet ik er nog een vlakbij het hotel. Daar zitten we te wachten en te wachten en te wachten. We worden volkomen genegeerd, doei, we gaan. We weten er nog een bij de haven, geen plaats meer. Uiteindelijk belanden we voor onze laatste etentje bij de super ongezellige burger king. Maar ja, je moet iets.

Maar verder was het een schitterende dag hoor.

13-10-2024 Ponta Delgada- Eindhoven

Ik heb een virusje opgelopen en voel me totaal niet fit en het is ook nog grijs weer als ik wakker word. 

Het is al laat als we gaan ontbijten.

Gelukkig kunnen we tot 12 uur op de kamer blijven, dus we gaan nog even een souveniertje kopen. Het is heel vochtig en echt zweetweer, terwijl wij natuurlijk al de lange spijkerbroeken aan hebben.

We hebben nog een kofferband gescoord en met een mes gewapend de koffer met wrikken dichtgekregen. Zal mij benieuwen hoe die straks van de band af komt. Ik ga gelijk een nieuwe bestellen in Nederland.

Na lang wachten, om  12 uur uitchecken, nog koffie drinken in het hotel, naar de airport rijden (15 minuten), de auto inleveren ( gelukkig geen schade) , inchecken, lunchen, security, kunnen we eindelijk boarden en vertrekt het vliegveld  iets te laat richting Amsterdam.

Het was een geweldige week, wat ons betreft komen we nog een keer terug, maar dan wel op andere eilanden.