Deze reis staat gepland voor het najaar. We vliegen naar Cork.

geboekt via Echt Ierland, vanwege de zeer goede recensies.

2 nachten Baltimore : Hotel Casey’s of Baltimore

3 nachten Killarney: Hotel the Victoria

2 nachten Ballyvaughan: Drumcreehy House

1 nacht Kinsale: The White House

6 september Hotel Chariot

De vakantie is vanavond begonnen. We rijden naar Aalsmeer en checken in bij hotel Chariot, waar we een park-sleep en fly arrangement geboekt hebben. 

Wat zegt de receptioniste nu? Hebben we de bruidssuite? Vol verwachting nemen we de lift naar de derde etage, we openen de deur en zijn lichtelijk teleurgesteld. Geen enkel aspect doet aan een bruidssuite denken. Als je echt de bruidssuite boekt, zul je flink teleurgesteld zijn denk ik.

De ligging, is zoals bij elk hotel in de buurt van Schiphol, niet bepaald romantisch. Een drukke doorgaande weg, maar het maakt niet uit voor die ene nacht. We liggen dus al redelijk vroeg op het bruidsbed tv te kijken. Morgen om 5.30 gaat de wekker. Het is hier ook niet bepaald geluidloos, we horen elke 30 seconden een vliegtuig opstijgen met een flink gedreun.

7 september Amsterdam- Cork- Baltimore

Klokslag 6 uur staat de shuttle voor het hotel en een kwartiertje later lopen we op Schiphol. We zien ellenlange rijen voor de check-in balies. Gelukkig is het bij Aer Lingus heel erg rustig. We gaan als een speer door alle beveiligingsvoorzieningen etc en zitten al vroeg aan de koffie met een heerlijk en peperduur broodje.

Ook het vliegtuig vertrekt stipt op tijd, na minstens een half uur taxiën, stijgen we dan op richting Cork.

De koffers, de autohuur, het verloopt nog steeds als een sneltrein. En voor we het weten rijden we aan de linkerkant van de weg richting Skibbereen, alwaar we gaan lunchen. Het stadje is niet geweldig, veel leegstand. Vergane glorie. De lunch is wel heerlijk bij Dillon’s Corner: pappardelle. Eigenlijk Italiaans zie ik later, maar we hadden geen idee wat we bestelden. Wij dachten het zal wel Iers zijn, laten weleens gek doen.

Na een wandeling vervolgen we de route richting Baltimore. We vergissen ons in een afslag en Ipv om te draaien volgen we de alternatieve route. Het is maar 10 km, maar wel lange kilometers via de smalle weggetjes die meer op fietspaden lijken,waar Ton het af en toe benauwd van krijgt. Gelukkig weinig tegenliggers. Want we hebben grote twijfels of dat wel zou passen. Dan komen we aan bij een knalrood hotel: Casey’s of Baltimore. Een erg mooie ligging aan een grillige inham van de zee, compleet met scheepswrak. Het lijkt wel of het daar opzettelijk neergelegd is.

En een geraamte van een kerk, begroeid met klimop en er rondom heen een oud kerkhof. Nou de ideale setting voor wat foto’s of een horrorfilm.

Op het hotelterras staat een scone en koffie voor ons klaar als welkomstgroet. 

Daarna moeten we toch echt weer gaan bewegen om dat er af te trimmen. We lopen naar het stadje dus, maar 1 kilometertje lopen, heel goed te doen dus. Ware het niet, dat het 28 graden is en hier nauwelijks schaduw te bekennen is. Het stadje is piepklein maar knus met veel terrasjes en gekleurde huisjes. Een terrasje hebben we net gehad dus we genieten van het uitzicht op een bankje.

 Via de kustlijn lopen we terug. Helemaal bezweet komen we terug. Ik moet gewoon douchen, maar in een romantisch nostalgisch gebouw, hoort een bijpassende douche denk ik, met alle nodig ongemakken. Geen thermostatische kraan zoals thuis! Douchen in bad is sowieso al niet mijn ding. Enfin ik ben weer lekker fris voor het eten, nadat ik alles nat gespetterd heb.

We eten in het restaurant van het hotel en dat bevalt prima. Erg gezellig, prachtig uitzicht, lekker eten en schappelijke prijzen.

Ton wil nu voetbal kijken en ik weet niet of ik de uitslag nog zie zodra ik op dat bed ga liggen.

8 september wandelen naar The Beacon

Ik heb geweldig geslapen vannacht. Met 2 ramen wagenwijd open koelt het heerlijk af en voor de herrie hoef je het niet te laten. Je hoort hier zelfs geen muis lopen.

Het ontbijt is typisch Iers. Je krijgt een keuzemenu uit de meest vette dingen zoals o.a. bloedworst wat hier ‘black pudding’ heet. Ik pas liever. Ik bestel gewoon scrammbled eggs zonder toevoegingen. Verse broodjes zijn er ook niet. Het is weer roosteren geblazen, net zoals in Amerika schijnt dat hier ook de gewoonte te zijn. Maar heerlijk vers fruit. Al met al toch een smakelijk ontbijt op maat.

Om 10 uur trekken we de wandelschoenen aan. “The beacon of Baltimore” is met grote letters aangegeven als een MUST DO. Ik heb eigenlijk nog iets moois op mijn lijstje staan maar dat is weer 2 uur rijden en morgen moeten we ook alweer rijden, dus dat wordt geschrapt. 

Het is helaas bewolkt en nog ietsje mistig als we gaan lopen. Dat is niet bevorderlijk voor het uitzicht, maar die kans is vrij groot hier.

Nou de wandeling was zeer de moeite waard. Eerst naar het dorpje en dan linksaf. Er staat bijna niets aangegeven, dus Google Maps of een passant vragen welke kant we op moeten. De bergwanden zijn echt prachtig geel,roestbruin gekleurd nu. En ook hier bloeien nog steeds de mooiste bloemen. Kamperfoelie en brem, hei en fuchsia zien we het vaakst. Als we bij de parkeerplaats (voor maximaal 3 auto’s) aankomen, zien we al een paar loodrechte rotswanden en kruip ik al onder een stroomdraad (voor de koeien hoor)door om een nog mooiere foto van de diepte te maken. De Beacon, een dikke witte pilaar staat nog wat hoger op de rots en er volgt nog een flinke klimpartij op onze ouwe dag, haha. Jammer dat het grijs is voor de foto’s, maar niet voor het klimmen. Ik zweet me nu al een slag in de rondte. We kijken boven prachtig uit over Sherkin Island en de grillige ruige kustlijn. Een man, is een waaghals en gaat buiten de gebaande paden om te fotograferen. Ik moet van mezelf ook nog iets verder naar beneden, bang dat ik iets mis. Dus ik hobbel er achteraan. De moeite waard.

In het dorp gaan we op een terrasje zitten voor een stuk appeltaart en wat fris als lunch. De appeltaart laat nog even op zich wachten, maar we hebben de tijd. Dan blijkt dat het niet goed doorgegeven is. Als het eindelijk komt, is het maar één stuk, dus Ton moet nog langer geduld hebben. Bij het afrekenen blijken ze de Cola vergeten te zijn, jammer dan voor hun.

‘s Middags is de energie nog steeds niet op en rijden we naar Lough Hyne. Dit is een zeemeer in een natuurreservaat. Hier zouden we een mooie rondwandeling kunnen maken. Als we een kwartiertje lopen, stuiten we op een (openstaande) ijzeren poort. Een groot bord: Private property. Oke hier houdt het dus op. We proberen het nu aan de andere kant, een rondje gaat het niet meer worden, maar wel nog een wandeling van totaal 60 minuten. Er blijkt later wel een rondwandeling te zijn, maar niet rond het meer.

We zijn goed bezig geweest vandaag.

Het rijden hier is echt niet fijn. Links rijden is op zich geen probleem. De ontiegelijk smalle wegen wel. Daar komt nog bij dat ze met hoge snelheid de bocht om komen en ze hebben allemaal enorme SUV’s. Het is soms millimeterwerk of in zijn achteruit terug. We moeten er mee dealen.

Het eten is vanavond weer voortreffelijk en gezellig.

Morgen gaan we weer verder…..waar zullen we dan weer slapen?

9 september 2023 Killarney

Wat waren we moe gisterenavond. We slapen weer als roosjes. Er hangt weer een dikke mist als we wakker worden, het water is niet zichtbaar. We genieten van een laatste lekkere ontbijtje in Casey’s  en pakken de spulletjes in. 

Bij het uitchecken geeft de eigenaar ons een tip: Glengarriff. Een leuke plaatsje aan het water voor een koffiepauze.

Het eerste stuk is zoals we weten supersmal, je hebt ook geen enkele uitwijkmogelijkheid want pal langs de weg zijn enorme hoge struikgewassen aan beide kanten, dus het zicht is ook 0,0 en voor fietsers of voetgangers levensgevaarlijk. Na enkele kilometers wordt de weg breder, heel goed te berijden zelfs. En ook de mist is vrij snel opgetrokken en de zon komt hiervoor in de plaats. 

Onderweg zien we prachtig uitzichten in het eerste stuk, maar stoppen is niet mogelijk en het is druk op de weg. In het dorpje Glengarriff staan kilometers auto’s langs de weg, dus onmogelijk om hier te stoppen. Het gekke is we zien alleen die enorme lange rijen auto’s staan en niet massaal mensen lopen, waar zijn die?

We rijden over de prachtige Caha pass, hier hebben we gelukkig wel de mogelijkheid om te stoppen. We stoppen bij Molly Gallivans visitor center. Eigenlijk omdat ik naar de wc moet. Maar het is een schattig 200 jaar oud Iers huisje met winkeltje waar ze allerlei wolprodukten, maar ook souvenirs etc verkopen en je kunt er wat drinken. Ik vind de man wel best opdringerig. Ton koopt een pet en kijkt geïnteresseerd bij de wollen truien. Meteen staat de man weer in zijn nek te hijgen, om de trui op te dringen, die ziet een gewillig slachtoffer. Wegwezen…….

Even later rijden we Kenmare binnen, dat ziet er gezellig uit. We parkeren de wagen en zoeken een lunchcafe. Het valt wel op dat het overal bloedheet is, in de hotelkamer, in dit restaurant ook weer. Heel gezellig, maar we puffen wat af.

We doen een rondje Kenmare en het laatste stukje rijden we al over de ring of Kerry. 

Schitterend, hier gelukkig veel gelegenheid om te stoppen voor de prachtige views.

Hotel The Victoria ligt langs de doorgaande weg. We hebben een hele mooie ruime kamer, maar……bloedheet weer. Airco kennen ze hier zeker niet. Gelukkig hebben ze wel de ventilator al uitgevonden.

Het eten in het restaurant is ook hier weer prima. Na het eten drinken we nog een cappuccino buiten. Daar is het nu heerlijk, maar als je dan weer in de overigens prachtige kamer komt, krijg je weer een klap in je gezicht.

10 september 2023 Ring of Kerry

We slapen niet echt lekker in de plakkerige warmte met de ventilator in ons gezicht.

Het ontbijt gaat hier op afspraak. Wij gaan vandaag om 8 uur in verband met de route die we af gaan leggen. We willen een beetje bijtijds weg.

Het ontbijt werkt hier ook met menu’s, geen buffetje. Ik houd het eenvoudig, niets warms, gewoon brood. Het ontbijt is ook hier uit de kunst.

Om 9 uur rijden we weg. De drukte valt nu nog mee. 

Wat zien we allemaal? Mooie meren, uitzichten over zee, prachtige typisch Ierse berglandschappen,kleurrijke dorpjes, maar het allermooiste vond ik de Cliffs of Kerry.

Hier moesten we een omweg voor maken, maar die was het dubbel en dwars waard. Eerst raadde de man ons af een ticket te kopen vanwege slecht tot geen zicht, maar dat kon elk moment veranderen. 10 minuten later konden we al naar de kliffen lopen. Het blijft me imponeren. Natuurlijk was het nog mistig, maar er was genoeg te zien. In Waterville, een dorpje dat prachtig gelegen is aan zee, gebruiken we een lichte lunch. Het is hier weer mooi weer en warm.

Dan rijden we naar Sneem,een gezellig kleurrijk dorpje. Hier nemen we per ongeluk een verkeerde afslag. Het landschap is schitterend hier. Na kilometers rijden komen we er achter dat we niet meer op de ring of Kerry zitten, maar een bergroute genomen hebben, helemaal niet erg, het einddoel is bij alletwee hetzelfde.

Het laatste stuk hebben we natuurlijk gisteren al gereden, maar we willen nog even kijken bij Lady’s view. Dat was een domme fout, eerst staan we achter een paar bussen te wachten voor we de parkeerplaats op kunnen. Als we dan eindelijk plaats hebben, komen we er met geen mogelijkheid meer af. Helemaal geblokkeerd door bussen en ze blijven maar komen. Ze parkeren gewoon achter de auto’s, maakt allemaal niet uit.Gelukkig is er een aardige chauffeur die voor ons autootje stopt en de weg vrij houdt, zodat wij achteruit kunnen rijden de weg op. Wat een chaos zeg. We besluiten de waterval over te slaan en morgen te doen. Is maar 5 km van het hotel.

Ton is moe en heeft genoeg van het rijden, begrijpelijk.

Het weer heeft zich de hele dag goed gehouden. Als we op onze kamer komen, barst de regen los. En de kamer is een stuk afgekoeld, heerlijk.

We eten weer in het hotel. Het smaakt heerlijk, maar het duurt vandaag erg lang en Ton zit op hete kolen ivm een voetbalwedstrijd

Maandag 11 september

Oei het regent vanochtend als we onze ogen open doen. En de lucht zit potdicht.

Ierland hè! 

Dat is jammer, eens even kijken wat we wel kunnen met dit weer. Eerst maar eens ontbijten om half 9.

Ik ben ook nog eens verkouden geworden en Ton heeft het in zijn rug. Wat een krukken.

We gaan om een uur of 10 richting Torc waterval. Het is toch best al druk op de parking. Via een korte wandeling door een prachtig groen bos komen we bij de waterval. Zeker de moeite waard. 

Op de weg erheen, zag ik een bordje Muckross House……waarom niet daar ook een kijkje nemen? Dus hup de auto weer in. Ook daar is het al gezellig druk. Je kunt het grote landhuis bezichtigen, maar ik word eerlijk gezegd al moe bij de gedachte. Ik ben echt niet fit. Dus we maken een wandeling door de  grote parkachtige tuin, richting Muckross Lake. Weer zo’n mooi meer. We bezoeken de winkel. Er is ook nog een kleine farm, maar die is nog gesloten.

Nu gaan we Killarney verkennen. Het eerste wat we doen is een apotheek bezoeken voor extra paracetamol en neusspray. Dan pas, Killarney. Het is best een aardig dorpje maar daar heb je het ook mee gehad. We hebben als lunch een opkikker nodig in de vorm van een lekker kopje groentesoep met zelfgemaakt brood. Daarna gaan we even naar het hotel.

Na een uurtje rust rijden we rond 4 uur na de laatste bezichtiging van vandaag: Ross Castle. Het ligt mooi aan Lough (meer) Leane. Het is gebouwd in de 15e eeuw door ene O’Donohoghue. Zoals gebruikelijk in Ierland is er een legende rondom deze persoon. Hij schijnt nog ergens onder het water van het meer rond te spoken. Elke 7 jaar, op de eerste ochtend van mei, kun je een glimp van hem opvangen als hij zich laat zien op zijn witte paard. Als je het geluk hebt hem te zien,dan zul je een fortuinlijk leven krijgen. Helaas is het september, maar ik zal eens goed in het meer kijken.

Het kasteel ligt erg mooi aan dat enorme meer, we boeken maar meteen een tour van 45 minuten en weten er nu alles van. Ton dan, ik kan de helft niet verstaan en wordt door Ton bijgepraat. Maar het is wel erg leuk. Daarna rijden we voor de tweede keer naar het centrum van Killarney. We hebben vanochtend al een leuk restaurant gezien (Salvadors&Robertinos) en dat blijkt een prima keus. Goede keuken, zoveel lekkers op de kaart dat we moeite hebben met kiezen. Het smaakt ook nog prima. 

Daarna is er live muziek op straat. Killarney is verandert is een gezellig levendig stadje.

De regen viel 100% mee vandaag, wel een grijze bewolkte frissere dag.

De laatste nacht alweer in The Victoria.

Dinsdag 12 september 2023 Cliffs of Moher

Ton zag vanochtend 5 hertjes bij het hotel. Zo jammer dat ik er niet bij was.

We gaan Killarney weer verlaten vandaag. De week vliegt voorbij. Na een laatste lekker ontbijtje, gaan de koffers weer dicht en de auto in. Nog even tanken en we rijden weer de komende 2,5 uur. Ik moet zeggen dat de wegen onderweg wonderbaarlijk goed en breed zijn. De weg is over het algemeen erg rustig dus we schieten prima op. 

Om kwart voor 1 parkeren we de wagen bij de Cliffs. Erg toeristisch zeg. De auto’s staan kop aan staart. Hoe we er straks uit moeten komen, zien we dan wel weer.

Ik vind het erg indrukwekkend, 8 km steile rots van wel 230 meter loodrecht omhoog. Ton vindt de Cliffs van Kerry veel mooier. Dat vind ik ook, maar dat neemt niet weg dat dit ook zeer imposant is. Je kunt hier zo ver lopen als je wilt, heel mooi, alleen jammer dat je zowat in file loopt, vooral in het begin. Als we vinden dat we genoeg gezien hebben, keren we om en gaan we naar het restaurant. We hebben dorst en zin in iets. Natuurlijk behoorlijk prijzig maar het smaakt prima.

40 minuten later arriveren we bij een mooi geel landhuis. Dit moet Drumcreehy countryhouse zijn. Heel erg gezellig binnen. Met zorg en smaakvol ingericht. Ook de lila kamer is heel knus. Ik kan nu al zeggen dat ik dit het leukste onderkomen vind tot nu toe. De ligging is ook erg mooi. We kijken op the Burren door het raam van de slaapkamer, aan de voorkant zie je de zee.

Het weer is ook fantastisch vandaag. Heel veel zon en niet te warm.

Rond de klok van 6 rijden we naar Ballyvaughan om wat te eten te scoren. De B&B. heeft uiteraard geen restaurant. 

We eten in een echte Ierse pub. Druk bezocht, donker binnen, Ierse muziek. Erg gezellig. 

Als we bij de B&b komen zien we de zon ondergaan. Prachtig!! Weer een mooie dag voorbij.

Woensdag 13 september 2023 Ballyvaughan

Het weer is vandaag zienderogen veranderd. Koud,grijs en regenachtig.

Eerst genieten we van een heerlijk zeer uitgebreid ontbijt in een gezellige goede bezette ontbijtruimte. 

Rond 10 uur besluiten we gewoon ons programma te gaan volgen. Als eerst rijden we de Black Head Coast Road. Dat moet een schitterende route zijn. Al voor we in de auto zitten, valt het er met bakken uit. We overwegen nog om terug te gaan, maar om nou de hele dag op een hotelkamer te gaan zitten……. We krijgen een indruk en ik sluit mijn ogen en denk er aan hoe het geweest zou zijn op een dag als gisteren. Aan het eind van de route zie ik een leuk kasteel. We slaan linksaf, terug, rechtsaf, terug. Het kasteel blijft onvindbaar. Dan komen we Lisdoornvarna, wat gisteren wel aardig leek en besluiten hier een koffiebar te zoeken, dat wordt ook al niets, geen parkeerplaats te bekennen. Het wordt weer zo’n dag. Nou dan maar terug naar de b&b en daar koffie drinken. Ineens ziet Ton een afslag naar een fort….waarom niet? Hij slaat rechtsaf en we rijden midden over The Burren, het enorme kalksteenplateau van wel 300-500 km2. We stoppen bij de Poulnabrone Dolmen, een soort hunebed. Iets verder is dan het Caherconnell Stone fort. Er is een restaurant, wc en winkel, jippie.

Het is zo fris dat Ton een mooie wollen trui koopt. De kaartjes voor het fort kosten 15 euro per 2, maar dat is weggegooid geld vinden wij. Er is ook nog een demonstratie van schapenhonden die de schapen bijeen drijven, is wel aardig om te zien.

Dan gaan we ons opwarmen in het restaurant met een kop soep. Heerlijk. Rond twee uur zijn we in het hotel om te wachten om beter weer, maar of dat komt?

Het was in ieder geval toch nog een best leuke ochtend.

‘s Middags gaan we even beneden een kopje koffie drinken en raken in gesprek met een aardige Amerikaan. Zo vliegt de middag ineens toch snel voorbij.

Daarna rijden we naar het dorpje voor een bezoek aan de supermarkt en een etentje bij de plaatselijke Italiaan. Het regent nog steeds gestadig door.

Het is een groot maar toch gezellig restaurant. Het eten is lekker maar veel te veel.

Hopelijk is het morgen wat beter weer, maar we vrezen ervoor gezien de voorspellingen

Donderdag 14 september Kinsale

We gaan weer verkassen, voor de laatste etappe. Helemaal naar het zuiden zodat we al dichtbij de luchthaven zitten. De weersverwachtingen zijn niet best aldaar. In Ballyvaughan is het vandaag juist weer mooi, dus we besluiten de ochtend nog hier in de regio te blijven. Ton heeft het idee om de R477 weer een keer te rijden maar nu met de zon erbij. Dat vind ik een geweldig idee, dus daar beginnen we mee. The Burren, dat steenplateau loopt hier helemaal tot de zee, dus het is een mooie combinatie. Aan de ene kant de blauwe zee, aan de andere kant dat immense steenplateau van tientallen miljoenen jaar oud. Het mooiste uitzichtspunt hebben we gisteren helemaal gemist met die regen. Het is een soort Cliffs van Moher in het mini. En nauwelijks mensen. Je moet wel goed uitkijken met het lopen op die rotsblokken, want er zitten overal spleten tussen. Een oudere man verstapt zich en heeft een flinke bloedende wond.

Wij weten nu in ieder geval dat de route zeker de moeite waard is. Dan bezoeken we het stadje Ennis, een middeleeuws stadje met kleurig beschilderde pubs en winkeltjes. leuk om doorheen te struinen en een cappuccino te drinken. Zo we hebben in ieder geval een zonnige ochtend gehad.

Dan hebben we nog een rit tegemoet van 2,5 uur. Af en toe een klein stukje snelweg, dat schiet lekker op. Maar het meeste is tweebaans. Nu moet ik zeggen dat de Ieren ook hier stevig doorrijden, je mag op de meeste plaatsen ook 100. 

Maar oei oei, dan komen we bij Cork. Ik zie al rode stukken op Google Maps, dat betekent file. Hele vreemde rotondes,het lijken er wel twee door elkaar heen geweven, waarbij je geen idee hebt of je links of rechts moet. Gelukkig doen we het toevallig goed. Het levert wel wat stress op. Ton rijdt, ik navigeer. Als we door Cork heen zijn, gaat het weer prima, maar Kinsale zit ook best dicht en het hotel heeft geen parking. We rijden één keer verkeerd en dan staan we ook nog redelijk dicht bij het hotel geparkeerd, pffffff.

In de stromende regen lopen we met koffer naar het hotel. Gelukkig heb ik alles voor die ene nacht in één koffer gedaan, de andere blijft in de achterbak.

De kamer van The White house is prima. 

We maken gewapend met paraplu een wandeling door het ook alweer kleurrijke dorpje, helaas niet zo gezellig in de stromende regen.

Dan duiken we gewoon de pub in naast het hotel: O’sheas, hoe kan het ook anders, heten ze allemaal zo soms? Nou daar kunnen we lekker eten, op de barkruk weliswaar en er is live muziek, wat wil je nog meer, keigezellig voor onze laatste avond.

Vrijdag 15 september Kinsale

Kinsale zal ik me altijd blijven herinneren als een regenachtig plaatsje. Bij de boeking had ik een beeld van een zonnig oord aan de zee met allerlei mooie baaitjes en je kunt hier prachtige wandelingen maken langs zee, maar dat gaat het niet worden.

Tot nu toe is The White House ook het meest onpersoonlijke hotel van de vakantie.

De kamer is prima, het bed lekker breed en sliep goed.

Het ontbijt iets minder als de rest van de week. 

Om half 11, worden we min of meer weggekeken hier, de schoonmaakster komt al binnenvallen. Uitchecktijd is toch echt tot 11 uur. We zetten de bagage in de auto en maken nog een wandelingetje door Kinsale, in de regen uiteraard.

Daarna rijden we naar Nohoval Cove, niet al te ver van Kinsale. Maar de wegen lijken steeds smaller te worden. Op gegeven moment echt maar één autootje breed. Het is nog maar kort rijden, maar een tegenligger hier kan met geen mogelijkheid. Gelukkig komen we niemand tegen, maar wij voelen er ons niet happy bij. De Cove is prachtig, maar ook hier durven we niet al te ver naar beneden, de stenen zijn nat en begroeid met groen mos. Je zult maar eens vallen hier. Er staan niet voor niets 2 borden dat je vooral een parkeerruimte open moeten laten voor de ambulance. Wat moet die hier anders als mensen ophalen die gevallen zijn? We nemen geen risico vlak voor we naar huis gaan. We rijden met samengeknepen tenen terug. Yes….geen tegenliggers. Nu gaan we richting Airport, veel te vroeg maar wat moet je op zo’n regenachtige dag.

Nu zitten we hier te wachten tot we in kunnen checken. Lekker warm, koffiedrinken, wat eten, komt goed.

Onze vakantie in het mooie Ierland zit erop. We hebben alle soorten weer gehad, van bloedheet tot flinke regen, maar over het algemeen was het weer prima voor ons en hebben we hele mooie dingen gezien.

Bedankt Echt Ierland, jullie hebben alles goed geregeld!