Madeira
Kerstmis 2002
23 December 2002
Om half zes begint het wekkertje te zoemen. Vandaag een keer geen rotgevoel als het wekkertje afgaat, maar een blij gevoel. We gaan eindelijk naar het droomeiland Madeira. Klokslag 6 uur staat neef Wessel voor de deur om ons weg te brengen naar Schiphol. Eerst nog een kwartiertje vechten om de koffers in de auto te krijgen, maar eindelijk lukt het dan toch en kunnen we vertrekken. We hebben geluk: geen files, conclusie: veel te vroeg op Schiphol. De inchecktijd is zowaar minimaal en we kunnen zelfs nog stoelen met extra beenruimte krijgen. We gaan een hapje eten en een kopje koffie drinken en duiken daarna in een lekkere leren stoel om nog wat uit te rusten en de tijd te doden. Eindelijk is het dan zover, na 40 minuten vertraging, kunnen we dan vertrekken. En na 4 lange uren vliegen, landen we in Madeira, waar het zonnetje schijnt en het zo’n 20 graden is.We worden per taxi naar ons hotel gebracht, wat maar op enkele minuten van de luchthaven af ligt. Er hangt een gemoedelijke sfeer en alles is in kerststemming. Overal staan kerstbomen.
Onze kamer heeft zeezicht, uitzicht over de baai, een berg en een stukje dorp. We zitten in een vissersdorpje, Machico genaamd, ooit de hoofdstad van Madeira geweest.
Als we eindelijk op bed ploffen, gaat de telefoon. Het is Alain, de hostess van Neckermann, die ons het een en ander over Madeira wil vertellen. Eigenlijk hebben we daar helemaal geen behoefte aan op dit moment, maar vooruit dan maar. Hij kan me niet echt meer vertellen, dan ik zelf al te weten gekomen was via boekjes en internet, maar hij deed zijn best. We lopen even door het dorpje. Wel sfeervol, overal kerstlichtjes en er is kermis. Volop leven op straat dus. ’s Avonds is er een folkloristische avond en gaan we even kijken. Hartstikke leuk, maar om half 11 duiken we toch doodop ons bed in.
24 December 2002
Om 9 uur wordt onze auto voor deze week afgeleverd bij het hotel. Een spiksplinternieuwe Opel Corsa met 26 km op de teller. Een tikkeltje krap met zijn vieren, maar het gaat. De eerste tocht gaat noordwaarts, richting Santana. Het is stralend weer en een heerlijk temperatuurtje. De eerste stop is Portela, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de verder gelegen Adelaarsrots.
We rijden via Porto da Cruz naar Faial waar die imposante Adelaarsrots met steile wanden ineens weer opduikt. Het volgende dorp is Santana, bekend om zijn typisch gekleurde huisjes met rieten puntdaken. Ons eindpunt van vandaag is Arco de Sao Jorge, waar je een adembenemend uitzicht hebt over de Atlantische Oceaan.
Ver beneden ons zien we de golven op het “strand” slaan, wat best wel wat (aangename) herrie veroorzaakt en veel schuimkoppen. We eten op het enige terrasje aldaar een heerlijk broodje tonijnsalade. Via Ribeiro Frio en een deel van de mooie Poisa pas rijden we terug naar het hotel. Op onze kamer ligt een soort peperkoekje en er staat een flesje Madeira wijn als verrassing voor de Kerst.
We gaan ons klaarmaken voor het Candlelight Gala Christmasdinner. Klinkt veelbelovender als het is. Wij hadden nog moeite gedaan nette kleding mee te slepen, maar sommige mensen komen gewoon in een t-shirts of spijkerbroek. Het is overigens heel feestelijk gedekt en ik vind het kerstdiner ook heerlijk, op het toetje na dan. Het toetje is een typisch Madeireense koek, het lijkt wel peperkoek.
!e Kerstdag 25 december 2002
Vanochtend bij het ontbijt hadden we wel wat meer verwacht voor een kerstontbijt, maar helaas. Het was allemaal maar minimaal voor mijn begrippen van een 4 sterren hotel. We hebben wel eens beter gegeten.
Het is stralend weer en het lijkt me een goed idee om een van de Pico’s te gaan bekijken. Het wordt de Pico Arieiro. Via de Poiso pas arriveren we vrij snel op de top van de berg. Maar wat is het daar koud !!!! Gelukkig hebben we de winterjassen in de auto liggen. We gaan een eindje lopen, maar ik vind het zo ijzig koud, dat ik bij het eerste uitkijkpunt omdraai. De rest volgt ook. De terugweg is een ramp, (heb ik zo’n slechte conditie? valt wel mee hoor) we moeten weet ik hoeveel treetjes op en het zal die ijle lucht wel zijn en die koude wind, maar wij komen amperaan omhoog. Eenmaal boven, zijn we al snel weer op adem.
De reis wordt vervolgd naar Monte, een plaatsje gelegen boven de hoofdstad Funchal, erg druk bezocht volgens de boekjes, maar ik snap niet waarom. Ik vind er niets aan, misschien komt het ook door 1e kerstdag, er is niets open. Je hebt er wel een mooi uitzicht op de hoofdstad.
We rijden snel door naar de Cabo Girao, een van de hoogste klippen van de wereld. Je kijkt er zo’n 580 meter kaasrrecht omlaag de diepte in. Erg indrukwekkend.
We beginnen nu best wel honger te krijgen, maar er is gewoon niets open. Dus het wordt een goedkoop dagje voor ons en ook een hongerig. Wat zullen we eten vanavond.
We gaan voor we naar het hotel gaan nog even naar de Pico do Facho, vanwaar we weer een schitterend uitzicht hebben over Machico, vliegveld, ponto do Sao Laurenco, Ilha Desertas. Hier blijven we even heerlijk zitten genieten.
Het kerstdiner valt ook tegen, helemaal niets extra’s of zo. De voorgerechten zijn lekkerder als de hoofdgerechten. Daar is eerlijk gezegd weinig variatie in. We lopen ’s avonds nog even door Machico, er wordt overal in het centrum muziek gedraaid, uiteraard kerstliedjes op dit tijdstip.
2e Kerstdag 26 December 2002
Vanmorgen was het de bedoeling dat we via de Encumeada-pas naar Paul do Serra zouden gaan. Een uitgestrekte hoogvlakte. Maar eenmaal halverwege het eiland aangekomen, bij de splitsing naar Paul do Serra, zit alles potdicht. We wijzigen onze plannen en rijden rechtdoor via Sao Vicente naar Porto Moniz. Al snel is het weer helder blauw, wat een verschil op die paar kilometer. De Encumeada-pas is een mooie weg om te rijden en we gaan dus niet via de tunnel (de versnelde route). Eenmaal in Sao Vicente loopt de weg evenwijdig met de kust. Heel mooi uitzicht dus. Af en toe rijd je zelfs door een waterval heen die gewoon over de weg klettert, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Porto Moniz is een soort golven-spektakel. De kust is er bezaaid met Lava-steenrotsen. De zee is er best wild en dat geeft een prachtig schouwspel van woeste golven die tegen de lavarotsen aan denderen. Sommige wel 6 meter hoog. Tussen de wal en de lavarotsen vormen zich natuurlijke zwembaden door overslaand zeewater
We vinden een terrasje met uitzicht op de woeste golven en eten er weer een heerlijke vissalade met frietjes. We zitten ook vlakbij het vliegveld, de snelweg loopt er zelfs een stuk naast en onderdoor en via een loopbrug over de snelweg, kun je letterlijk op de landingsbaan kijken. Daar gaan we dus even kijken. We hebben geluk. Er stijgen 2 vliegtuigen op en er landt er ook een.Leuk om van heel dichtbij te bekijken. Je rook zelfs de kerosine (dat was minder leuk).
Vrijdag 27 December 2002
Vandaag doen we alsnog de tocht van gisteren. Het is helder weer en we rijden weer via de prachtige Encumeada-pas naar Paul do Serra. De hoogvlakte is apart om te zien maar niet spectaculair in mijn ogen en ijzig koud. (5 graden) Ik heb mijn winterjas en daaroverheen een regenjack aan tegen de kou. En dan zie je daar mensen lopen in een t-shirtje; onbegrijpelijk. Na Paul do serra vind ik het landschap weer heel mooi worden.
We willen ook naar de Rabacal watervallen en op gegeven moment zie ik een afslag naar rechts en roep dat ook naar Ton: rechtsaf!! Gelukkig reageert hij niet, want de afslag blijkt in een ravijn te eindigen. Leuk om daar zo’n bordje neer te zetten. Na wat op en neer gereden te hebben, vinden we eindelijk een heel eind verder de echte afslag, die is echter afgesloten voor auto’s. En ik vind het te ver en vooral te koud om eerst helemaal daar naar toe te lopen en dan daar nog eens een wandeling te starten. We besluiten naar de Westkust te gaan. De eerste stop is Paul do Mar. De zee is hier ook nogal woest en daarom hebben ze maar een grote muur gezet tussen het dorp en de zee.
Erg ontsierend. We vinden Paul do Mar dan ook niet meer dan een gehucht. Een eindje verder, zowat op de top van een berg, vinden we wel een terras met schitterend uitzicht en aangezien het lunchtijd is, bestellen we daar een heerlijke omelet. Via Prezares rijden we weer zuidwaarts. Bij Arco de Calheta dalen we naar beneden om de kustweg verder te vervolgen. De bergweg is wel heel erg slingerig. In Ponta do Sol ( het zonnigste plaatsje van Madeira) stoppen we nog even. De zee is daar weer ontzettend woest en we raken niet uitgekeken op de wilde golven die tegen de rotsblokken aan kletsen en af en toe zelfs over de weg.
Via Ribeira Brava en Funchal tuffen we weer richting Machico. Het was weer mooi weer vandaag, alleen een beetje winderig. We hebben temperatuurverschillen van 18 graden op een dag. Op Paul do Serra 5 gr en in de stad 23 gr. Geen wonder dat de jongens al flink aan het snotteren zijn.
Zaterdag 28 December 2002
Vandaag staat Curral das Feiras op het programma. Een diep dal met zeer steile wanden. 5 km voor het dorpje krijg je een afslag naar Eira do Serrado en van daaruit heb je een prachtig uitzicht over het dal. Uiteraard gaan we ook naar beneden. Flinke afdaling. Beneden gekomen zijn er enkele leuke terrasjes en de verschillende eigenaren strijden om je klandizie. We maken een keuze en genieten van een heerlijk stuk bananencake met een Capucinno. Verder is het schitterend om te zien hoe andere toeristen door restauranthouders gepaaid worden. Sommige worden zowat naar binnen geduwd. Vooral als de bus net gestopt is en flink wat toeristen gedumpd heeft,is de strijd hevig.
Dan is eindelijk Funchal aan de beurt. We wilden zolang het mooi weer was eerste de natuur-excursies doen. Funchal kon eventueel ook nog op een mindere dag, maar we boffen zo vreselijk met het weer. Zelfs op de drukste dag van de week (tenminste bij ons) vinden we meteen een parkeerplaats in een parkeergarage dicht bij het centrum. Funchal is wel een gezellige stad met verschillende winkelgalerijen geopend van 10 tot 22 uur. Er zijn ook veel kerstversieringen, maar daar gaan we morgenavond speciaal voor terug, want dan moet het echt donker zijn. Ik vind het wel fijn dat we Machico zitten. Daar is het veel mooier, natuurlijk wel minder druk,maar we zijn via de snelweg zo in Funchal als het moet.
’s avonds gaan we nog een terrasje pikken in Machico. Best wel gezellig met overal muziek op de achtergrond. Als we terugkomen in het hotel, komen we nog een Nederlands stel uit het vliegtuig tegen waar we nog een uurtje mee gaan zitten kletsen.
Zondag 29 December 2002
Vanmorgen rijden we onder een strakblauwe hemel naar de Pico Ruivo, de hoogste berg van Madeira. Met de auto kun je zover niet komen, dus dat wordt nog een eind lopen en vooral klimmen. Het is er gelukkig niet koud, eerder warm en vol goede moed beginnen we aan de wandeling. Bij elke bocht blijken we er nog lang niet te zijn. Onderweg worden we wel getrakteerd op de mooiste vergezichten.
Ton en ik blijven halverwege steken en de jongens gaan samen verder. Wij genieten ook van de zon en het uitzicht.Aan de ene kant kijken we over het ruige gebergte en aan de ander kant over de diepblauwe ocaan. We hopen dat ze er lang over doen, maar al vrij snel komen ze terug. In Faial gaan we nog lunchen, het is echter overal zo druk dat we noodgedwongen binnen moeten zitten. Daar baal ik wel van voor de laatste lunch, maar ja. Nu gaan we naar de Ponto de Sao Laurenco, een schiereiland op de uiterste oostpunt van Madeira. Ook daar is het uitzicht subliem. Wel een beetje winderig, maar zeker niet fris.
Om half 5 zijn we in het hotel. We gaan vroeg eten want we moeten vanavond nog naar Funchal om de kerstverlichtingen te bekijken. De lichtjes zijn heel sfeervol. Hier en daar zijn optreden en ook overal muziek op de achtergrond. De terrasjes zitten vol. Erg gezellig dus.
Maandag 30 December
We doen het rustig aan vandaag. Lekker lang ontbijten, koffers inpakken. Dan nog tot 12 uur op het balkonnetje zitten. Dan moeten we dus echt van de kamer af. We verhuizen naar de lounge, waar we uitchecken en de bagage stallen. Dan lopen we nog een keer door het dorp en drinken nog een lekkere Capucinno. Om half 2 komt de taxi om ons naar de Airport te brengen. Als we ingecheckt hebben gaan we boven op een groot terras vliegtuigen spotten. Precies op tijd landt ons Transavia toestel. En zelfs enkele minuten te vroeg vliegen we richting Amsterdam waar de 15 minuten voor de geplande aankomsttijd landen.
We kunnen terugkijken op een fantastische vakantie op een schitterend eiland. We komen zeker nog eens terug als het aan mij ligt. En dan gaan we ook enkele Levada-wandelingen maken, daar hebben we nu geen tijd voor gehad, dan is een weekje echt te kort.