Na een voorspoedige vlucht van ruim 3 uur, landen we om 10.20 uur plaatselijke tijd op Kythira airport.
De landing valt 100% mee op het korte landingsbaantje. 4 jaar geleden durfde ik hier nog niet naar toe vanwege dat korte landingsbaantje, dus heb ik mezelf weer overwonnen. Er stappen maar een handjevol mensen uit en de host Frank van Weerde staat ons in de vertrekhal al op te wachten om ons de bekende informatie-envelop te overhandigen. De koffers zijn er heel snel en de huurauto’s staan al klaar op naam, erg handig! Rond half 12 zijn we al bij ons appartement. Eleni is nog druk bezig met de schoonmaak en vraagt ons 15 minuten op het terras te gaan zitten. We hebben een zeer ruim overdekt balkon met een weids uitzicht over de omgeving, Agia Pelagia en de zee. De Cicades is het enige wat we horen, heerlijk, amperaan verkeer en rust. Dat wordt 6 dagen onthaasten, voor Ton broodnodig. Ben benieuwd hoe het mij gaat bevallen op dit piepkleine niet toeristische eilandje.
Als we ons geinstalleerd hebben ben ik blij nog een pak koffie en peperkoek in de koffer gepropt te hebben. Dus eerst maar eens een lekker kopje koffie drinken en een paar sneetjes koek eten.
We hebben een ruim appartement, grote woonkamer/keuken met 2 drie-zitsbanken, de badkamer is vrij basic, zeker niet luxe te noemen en een aparte 2 persoonsslaapkamer. Overal horren,wat altijd wel fijn is en een airco in de slaapkamer.
Om kwart voor 3 komt Frank naar Filira voor wat informatie. Normaal slaan we dit over, maar dit schijnt een heel goede host te zijn, dus ik wil er wel heen.
Na de zeer enthousiaste info van Frank, betwijfel ik of we wel zo’n rustig weekje krijgen als we gedacht hadden. Hij noemt ons legio mooie plekjes, strandjes, kloostertjes,kerkjes,plaatsjes op.Frank heeft zelf een boekje geschreven met 32 wandelingen en dat schaffen we ook maar gelijk aan. We stappen meteen in de auto en rijden naar de bron van Amir Ali, waar ik ook al veelvuldig over gelezen heb in het boek: Water bij de Ouzo. Het is een groene koele omgeving, puur natuur. We maken een avontuurlijke wandeling langs het beekje, waarbij we het smalle beekje regelmatig over moeten steken via de grote stenen. Het is geen lange wandeling gelukkig want we hebben na 2 doorwaakte nachten nog amperaan conditie.
Maar na een korte wandeling komen we bij de bron van de Portokalia (de sinaasappelboom) met een leeuwenkop en stenen picknicktafel.Het paadje langs het beekje loopt nog een aantal luttele meters verder en gaat daar over in een betonpad. We besluiten naar de auto te lopen en nog even naar Platia Ammos te rijden, een waar gehucht, wel mooi gelegen met schitterend uitzicht op de Peloponnesos, maar ik ben blij dat ik hier niet zit.Ook hier maken we een kleine wandeling, waarna we terug rijden naar ons appartement.
We eten in Agia Pelagia en het smaakt weer uitstekend alhoewel de ober ons niet goed begrijpt. We bestellen namelijk een Chef’s salade voor ons beiden en voor ieder een gyrosschotel. Hij komt aanzetten met een salade voor mij en een broodje gyros voor Ton. Nou delen we het maar samen en na het eten zitten we allebei toch vol. De witte wijn smaakt afschuwelijk, het lijkt wel cognac-achtig maar dan minder sterk, brr. Dus die blijft zowat helemaal staan, morgen maar voor safe gaan en rose kiezen. We hoeven maar 16 euro af te rekenen.
Als we weer de berg opgelopen zijn naar ons appartement, ben ik echt total loss. Ik ga lekker douchen en duik met een boek mijn bed in, maar ik lees niet echt veel geloof ik.
3 juni
Je bent echt een ander mens, als je weer een nacht goed geslapen hebt, heerlijk. Het waait keihard vanochtend, maar de zon schijnt onverbiddelijk. Na 1 uur is de zon echter verdwenen achter een wolkendek. Heerlijk weer om een wandeling te maken uit het boekje van Frank. We kiezen wandeling nr 5 naar de kloof van Kaki Langada. Frank heeft niets te veel gezegd, de natuur is overweldigend hier. We lopen langs de ruige zee met woeste golven en passeren onderweg 5 eenzame strandjes: Het 1e heet Firi Ammos, een strandje met rood zand, daarna het verscholen strandje van Agios Nikolaos. Hier vlakbij is ook een mooi gelegen wit piepklein kerkje. We hebben geluk dat het kerkje open is en kunnen ook even binnen kijken, altijd leuk. Dan passeren we nog een strandje genaamd Lorenzo, vervolgens het iets bredere Kalamitsi en bij de kloof hebben we nog het strand van Kaki Langada oftewel slechte/boze ravijn. Dat strandje ligt tevens bij de mooie kloof. Aan de monding van de kloof ligt een klein meertje, Limni genaamd. Als het droog weer is geweest kun je ook een klein eindje de kloof inlopen, maar dat is nu niet het geval, het staat helemaal onder water en we hebben helaas onze waterschoenen niet bij ons. Onderweg genieten we volop van de mooie vergezichten en ook van de prachtige bloemen. De brem bloeit overvloedig waardoor de bergwanden er geelgekleurd bijliggen. Maar we zien ontzettend veel verschillende wilde bloemen in allerlei kleuren. Gelukkig is het al die tijd droog gebleven.
Nadat we weer enkele uren op ons balkon vertoeft hebben, rijden we naar Paliochora, wat zoveel betekent als oude hoofdstad. De officiele naam van de destijds bloeiende stad met 800 inwoners en 15 kerken was Agios Dimitrios. En dan heb ik het over de tijd voor 1537. Sindsdien is het onbewoond, dus m.a.w we gaan een ruinedorp bekijken. Gevluchte bewoners van het dorpje Monemvasia op de Peloponnesos kozen een unieke lokatie voor dit dorp. Het was namelijk vanaf zee niet te zien voor piraten. Het ligt namelijk op een rots boven de kloof waar we vanochtend naar toegewandeld zijn. Uiteindelijk heeft de schurk Barbarossa de lokatie toch gevonden en het dorp geplunderd. De vrouwen en kinderen kregen ze echter niet te pakken omdat die zich goed verstopt hadden in een spelonk. Een huilende baby verraadde bijna hun verstopplaats, waardoor de moeder zich genoodzaakt zag haar eigen baby te vermoorden. Toen Barbarossa eindelijk vertrokken was, sprak ze ook een vloek uit over de stad: Nooit zal Agios Dimitrios opgebouwd worden, omdat de kinderen die er geboren zullen worden nooit ouder zullen worden als mijn zoon. Na dit indrukwekkende verhaal, kijk je toch met andere ogen naar zo’n dorp. Er zijn nu nog Grieken die vlakbij de kloof wonen en er niet naartoe durven vanwege de vloek. De ligging in de kloof is werkelijk schitterend. De weg ernaar toe trouwens ook. We rijden af en toe helemaal in het geel tussen de rijkelijke bloeiende brem en mimosa. Op de terugweg halen we weer iets lekkers bij het bakkertje, want de lunch schiet er hier nogal eens bij in, vanwege ons uitgebreide ontbijt hebben we tussen de middag nauwelijks honger, maar uithouden tot na half 8 ’s avonds is ook weer te lang. We eten weer bij Moustakias, want dat is goed bevallen, lekker en veel keuze. Ik overleg met de ober over een andere wijn, zeg dat ik die van de dag ervoor niet lekker vond. Hij geeft doodleuk het volgende antwoord: Ze hadden een misproduktie gekregen en teruggestuurd maar dit was toevallig nog een restje van de karaf, dus met andere woorden, ze hebben de mislukte wijn gewoon opgemaakt aan de gasten. Dit kan ook alleen maar in Griekenland. Ik eet vanavond Soutsoukakia en Ton kip met lemon uit de oven.’s avonds waait het nog zo hard, dat we niet op het balkonnetje kunnen zitten, dan maar vroeg naar bed.
4 juni
Om 9 uur komt Frank langs en heeft nog steeds geen boottickets voor onze overtocht zondag naar de Peloponnesos. Het vaarschema is nog steeds niet bekend. Dit kan ook alleen maar in Griekenland, het is woensdag en ze hebben nog geen vaarschema voor zondag. Ik hoop wel dat de boottocht niet in de soep loopt, ik heb namelijk al een hotel gereserveerd, dat geld zijn we anders mooi kwijt. We zien het wel. We rijden vandaag naar Milopotamos, een mooi in het groen gelegen dorpje, bekend om de watervalletjes. We volgen wandeling 17 uit het boekje. Via een keienpaadje dalen we af in de diepte. Eenmaal daar word je beloond met een overweldigend natuurschoon. Allemaal mooie watervalletjes en meertjes met kristalhelder water, een rijke vegetatie met oa varens, oleanders, grote oude bomen, en niet te vergeten de prachtige oude watermolens die her en der langs het beekje staan.Vroeger hebben hier 23 watermolens gestaan die gefunctioneerd hebben tot voor de 2e wereldoorlog. Sinds winter 2004 is dit gebied pas toegankelijk gemaakt en het zal me niet verbazen als dat mede dankzij Frank is, die enorm veel moeite heeft gedaan om dit gebied te vinden.We nemen ruim de tijd en gaan overal even zitten om te genieten van de stille mooie omgeving. Al met al zijn we met de wandeling en op ons gemak alles opnemen een uur of 3 zoet geweest en in al die tijd zijn we geen mens tegengekomen, echt uniek.
Na de wandeling gaan we op het dorpsplein van Milopotamos onder de enorme platanen bij het dorpscafe dat (hoe kan het ook anders) O Platanos heet. We genieten van een sandwich en een flink glas versgeperst sinaasappelsap. Dan rijden we naar Kato Chora, waar zich een verlaten vesting bevindt met prachtige byzantijnse kerkjes.Ton rijdt er gewoon langs, dan gaan we een andere keer wel terug.Vervolgens dalen we af via een lange smalle kronkelweg naar de kust van Limionas. De weg is ook alweer adembenemend, mooie vergezichten over de rotskust van Kythira en in de verte de Manistreek van de Peloponnesos.En dan heb ik het nog niet over de weg zelf, aan de kanten weer een overvloedige bloei van afwisselend de gele mimosa en allerlei mooie paarse bloemetjes.Kortom het was weer een geweldige dag.
Het is vandaag zo mooi helder, zodat we zo’n mooi uitzicht op de Peloponnesos hebben.We zien de dorpjes en wegen zelfs liggen.We besluiten nog een klein stukje van wandeling 6 te maken aan het eind van de middag. We lopen naar het kleine kerkje van Agios Giorgios dat op luttele afstand van ons huis ligt. Het uitzicht is hier ook weer subliem. De bedoeling is om de Pelops vanaf hier te filmen, maar we kijken ook op een piepklein haventje van Agia Patrikia. Omdat we vandaag al genoeg gelopen hebben, bewaren we het haventje voor een andere dag. We eten weer bij…….juist ja Moustakias. Veel keuze hebben we hier en het bevalt hier goed, alleen als je wilt betalen kun je wachten totdat je een ons weegt. Ik ben ook nog van het ene moment op het andere snipverkouden geworden met keelpijn, niet leuk in de vakantie, maar ja.
5 juni
Vannacht had ik vreselijke keelpijn. Ik dacht dat gaat helemaal verkeerd, maar gelukkig was het vanochtend zo goed als over. Wel nog duf en verkouden, wat paracetamol erin en hup maar weer.
Het is erg heet vandaag. We gaan naar het kloostertje van Agia Moni, wat helaas gesloten is, maar wat wel weer op een subliem plaatsje staat met mooie vergezichten op o.a. het havenplaatsje Diakofti met het gezonken schip. Dan gaan we ook maar even in de haven kijken er ligt net een enorm schip, waar wij zondag ook op zullen zitten, tenminste……..de boottijden zijn nog steeds niet bekend en worden op zijn vroegst vrijdagavond verwacht. We zien nu ook hoe de personenauto via een steile brug naar ergens boven in het schip verdwijnen. Ben blij dat Ton rijdt, ik zou in mijn broek sch….n. Diakofti is een plaatsje van niets, maar de zee is hier wel azuurblauw van kleur en er is een mooi strand. Het volgende plaatsje wat we aandoen is Avlemonas, een schattig klein visserplaatsje, waar de bewoners zo te zien trots op zijn. Tenminste het dorpje is aan alle kanten opgevrolijkt door een bloemenzee van bloeiende planten, erg gezellig. Het dorpje heeft ook een pittoresk baaitje en een klein vissershaventje. Op een van de terrasjes eten we een Griekse salade als lunch. Daarna rijden we via een prachtige route door de bergen met weidse uitzichten terug naar Agia Pelagia. En weer komen we amperaan iemand tegen onderweg. Alleen op de toeristisch plaatsen komen we steeds dezelfde Nederlanders tegen, kortom omdat er bijna alleen Nederlandse toeristen zijn.
Om 17.00 uur is het weer tijd om wandeling 6 af te maken en naar het haventje van Patrikia te wandelen. Ook weer midden door de natuur dalen we af naar de kust, waar zich het kleine haventje bevindt. Volgens overlevering kwamen hier in de 11e eeuw de eerste bewoners uit de Peloponnesos aan nadat Kythira eeuwenlang onbewoond was. Uiteraard staat hier ook weer een piepklein kerkje. Het stikt er van de poezen, en volgens mij hebben ze ook honger, want ze achtervolgen ons en miauwen. Helaas hebben wij geen eten bij ons en zullen ze moeten wachten tot de vissers binnenkomen en wat visafval meebrengen. Als we goed in het water kijken zien we ook dat er hier nogal wat zee-egels zitten. Ton vist er met een stokje een uit het water om ze eens goed te bekijken. Je zult er maar optrappen zeg. Als we op de terugweg zijn op een eenzaam bospaadje, ziet Ton ineens een herdershond liggen op het pad, in de verte. Ik staak acuut de wandeling, geen haar op mijn hoofd die er aan denkt langs zo’n onbekende herdershond te wandelen. We lopen dus via de doorgaande weg terug, een stukje langer, maar alles beter als een hap uit mijn been of zo. Het wordt tijd om een dazer (een hondenverjager) te kopen als we meer gaan wandelen in eenzame gebieden.
We hebben vanavond in een ander restaurantje gegeten en het was grote klasse. Een jonge knappe Griek die zich nog waar moet maken en heel enthousiast is. We hebben heerlijk gegeten en iets exclusiever, voor zover mogelijk in een toeristen restaurant, als in die andere. Morgen gaan we hier weer, ben alweer vergeten hoe het heet. We hebben daar zitten praten met Australiers uit Melbourne, was gezellig.
6 juni
Vandaag starten we met in de ochtend een bezoekje aan het klooster van Agia Myrtidiottisa bij Kalokerines. Een prachtige weg daalt vanaf Kalokerines langs de bergrand af richting klooster. Als je door de poorten van het klooster heenloopt, hoor je gewoon de rust. Een mooie binnenplaats met bloeiende bloemen en een schitterend kerkje met een prachtig torentje. Een priester staat achteraan in de kerk zijn gebed hardop op te zeggen en wij durven niet naar binnen, maar onder het bidden wenkt hij ons dat we door mogen lopen. Heel apart om zo’n kerkje te bekijken terwijl je op de achtergrond het luide gebed hoort. We lopen nog een paadje af richting zee, totdat we de kustlijn zien.
Dan gaan we richting Chora oftewel Kythira-stad, die ligt in het zuidelijkste puntje van Kythira. Chora lijkt wel een cycladen-stadje. Witte huisjes, smalle straatjes en scheve trapjes, veel bloemen en talloze kleine kerkjes. Na de val van Paliochora oftewel Agios Dimitrios werd de hoofdstad verplaatst naar het zuidelijk puntje. Natuurlijk is er op een hoge rots destijds een Castro gebouwd, wat een mooie ligging heeft en prachtige vergezicht over oa het rotseilandje Hytra en de baai van Kapsali. Bij helder weer is het zelfs mogelijk Anti-kythira of Kreta te zien.
We besluiten in Kapsali te gaan lunchen. Kapsali bestaat uit 2 straatjes: een straatje loopt maanvormig rond de ene baai, en het volgens precies hetzelfde rond de 2e baai. Het eerste straatje is erg toeristisch met veel terrasjes, waarvan de meeste nog gesloten zijn, en de 2e baai is nog onbedorven zonder terrasjes en met een klein haventje. We gaan in de 1e baai op een van de terrasjes zitten om een kleinigheid te eten en de ober begint meteen zijn hele menukaart op te sommen met allemaal hoofdgerechten. Ik onderbreek hem en vraag of ze geen sandwiches hebben. Nee, zegt hij en gaat verder met de opsomming. Ik zeg dat het echt niet de bedoeling is, maar hij gaat onverstoord verder. Als hij eindelijk klaar is, staan we op en gaan een paar deuren verder. Daar hebben ze wel sandwiches, maar ook overheerlijke crepes, en daar gaan we voor. Ton neemt een hartige met kaas en bacon en ik een zoete met honing, walnoten en banaan. De flinterdunne pannenkoekjes smaken overheerlijk.
Ons programma voor vandaag zit er weer op, en we rijden op ons gemakje naar het appartement.
Om 19.15 uur wandelen we op ons gemakje naar het dorpje, waar we weer gaan eten bij Kaleres. Ditmaal komt de jongeman een praatje maken, want wij zijn de 1e eters. Hij vertelt volop over zijn vriendin die hij in India heeft leren kennen, erg leuk.Hij kookt ’s ochtends en ’s avonds bedient hij de mensen en wil graag horen wat ze van de gerechten vinden. Hij kookt Grieks, maar met een modern tintje. Ook zijn zus komt een praatje maken. Vanavond eten we Briam als voorgerecht, een gemengde groente met oa aubergines en courgettes, paprika in een heerlijk tomatensaus. Als hoofdgerecht hebben we gegrilde hamburgers met risotto. Het smaakt weer naar meer. Ook het uitzicht is de ene dag wat meer als de andere. Het ligt echt aan de helderheid. We zien nu de Peloponnesos wel zo duidelijk liggen en onderscheiden zelfs alle dorpjes en wegen, gisteren zagen we er helemaal niets van, terwijl het toch goed weer was.
7 juni
Nou vandaag hebben we al het nodige beleefd hoor. De ochtend begon rustig, vroeg wakker, ontbijtje buiten, lekker wat lezen. Rond half 11 rijden we aan voor ons laatste dagprogramma. Het eerste plaatsje wat we nog moeten zien is Potamos, een iets groter plaatsje hier vlakbij waar we dagelijks doorheen rijden, maar wat we nog niet echt gezien hebben. Het is wel een gezellig plaatsje, echt Grieks. Je ziet hier winkels die je niet voor mogelijk houdt in de westerse beschaving anno 2008. Sommige zitten in pandjes die bij ons op de slooplijst staan en ze verkopen me toch een bende troep. In Potamos gebeurt een hoop en toch niet veel. We gaan even bij Frank op kantoor langs om poolshoogte te nemen over onze boottickets voor morgen. Frank heeft geen goed nieuws. Zoals het er nu uitziet, vaart de boot pas op vrijdag en dan heeft het natuurlijk geen zin meer. Hij is allerlei opties aan het onderzoeken om ons aan de overkant te krijgen. Mogelijkheid 1 is met de maandagvlucht van Transavia mee van Kythira naar Kalamata, maar dat mag officieel niet en er moet ook plaats zijn. Mogelijkheid 2 is met een plaatselijke prive boot naar de overkant en van daaruit met de taxi naar Kalamata waar hij dan zorgt voor een auto. Mogelijkheid 3 is met Olympic airlines naar Athene en vanaf Athene naar Kefalonia, maar dat is voor ons echt geen goede keus, want dan zit er ook weer een overnachting in Athene aan vast. Mogelijkheid 4 is: in Kythira blijven maar dan moeten we verkassen naar Platia Ammos, wat we niet zo leuk vonden of naar Avlemonas was we wel leuk vonden, maar wat erg geisoleerd lag. Plus dat we dan een appartement zonder zeezicht krijgen. We balen eigenlijk wel. Hebben we met grote zorg iets moois uitgezocht en vroeg geboekt, krijg je dit. Enfin we kunnen niets doen dan afwachten totdat Frank meer weet.
We rijden naar Mitata, een piepklein dorpje. De aardbeving van januari 2006 heeft hier de kerk ernstig beschadigd. Het uitzicht is prachtig over de vallei met steile rotswanden en vele cypressen. Aangezien we nu minstens een dag extra hebben, besluiten we even naar het appartement te gaan. Onderweg zien we rookpluimen aan de horizon en ik vraag me af of dat al de 1e bosbranden zijn. Hoe dichter we bij Agia Pelagia komen, hoe groter de rookmassa wordt. Als we het dorp bereikt hebben, zien we dat het ergens vlakbij onze appartementen moet zijn. We rijden 100 meter voorbij het appartement en zien de vlammenzee op een heuvel verder. Ze zeggen weleens: als een lopend vuurtje, maar nu zien we dat het ook werkelijk zo is. Het vuur breidt zich met enorme snelheid uit over de heuvels en de hemel kleurt zwart van de rook. Er staan legio brandweerauto’s maar ik geloof niet dat ze iets doen. ze kunnen met die auto sowieso niet die berg op natuurlijk. Ik ben al in staat mijn koffers in de auto te leggen, zodat we onmiddellijk aan kunnen rijden indien nodig, maar volgens Ton valt het wel mee. Dan komt huiseigenaresse Eleni langs en zegt dat we ons geen zorgen hoeven te maken want haar man is bij de brandweer en die kan het weten. De wind staat richting Karavas. Wat een opschudding vandaag allemaal.
Als we weer enigszins gerust op ons balkonnetje zitten, zien we de blusvliegtuigen, het zijn er inmiddels 4, af en aan vliegen en op het water landen om water te scheppen. Dan belt Frank met een keer goed nieuws: we kunnen met Transavia mee vanaf Kythira naar Kalamata. Vanaf Kalamata gaan we dan per huurauto naar Kyllini zoals gepland. Fijn hoor, ik zag Kefalonia al in rook opgaan, figuurlijk dan!!
Net even de ramptoerist gespeeld en bij de brand gaan kijken. Toch interessant om eens te zien hoe dat gaat met die blusvliegtuigen en helikopters. We zaten 1e rang. Vanaf ons balkon zagen we ze het water scheppen. En bij de brand het water lozen uiteraard. Wel triest om te zien dat er 3 bergwanden volledig zwartgeblakerd bijliggen. En het waait weer behoorlijk, dus hopelijk wakkert het niet meer aan.
Om 17.30 uur komt Frank met zelfgeschreven tickets.Nou die moet ik bewaren, want wie heeft er anno 2008 nog zelfgeschreven tickets!!! Verdere info komt morgen nog, maar we zijn heel erg blij dat we toch nog aan de overkant komen, want daar waren we toch op ingesteld.
Vanavond weer bij Kaleres gegeten, een salade met honing en een pizza dit keer, was weer heerlijk en het uitzicht eveneens. Voor Ton was het leuk dat er voetbal opstond. Ik keek naar de zee en Ton naar het scherm. Ieder zijn meug!!
8 juni
Vannacht niet echt goed geslapen. Ik slaap wel goed in, maar ben midden in de nacht klaarwakker, de hele week al. We gaan wat laatste dingetjes bekijken. We beginnen met een bezoekje aan de markt in Potamos. Er zitten maar relatief weinig mensen met hun koopwaar. Het is wel leuk om te zien, hoe ze hier hun eigen olijfolie of gebottelde wijn in plastic waterflessen verkopen. Of de kruiden en fruit uit eigen tuin. Maar goed, na een half uur hebben we het wel gezien en rijden we richting Kato Chora waar Ton van de week zomaar voorbijreed. Kato Chora is een verlaten vesting. Zodra je door de poort van het oude Venetiaanse fort doorloopt, betreed je de vesting. De ligging is ook uniek, op de bergrand. Binnen de vesting zie je het ene oude Byzantijnse kerkje na het andere.
Vervolgens rijden we terug door Milopotamos en stoppen hier nog even om de dorpswaterval te bekijken. We kronkelen weer een stukje naar beneden en komen bij waterval Fonissa. Ook weer prachtig vooral als de zon erop schijnt. Dan gaan we nog een glas versgeperst sinaasappelsap drinken bij O Platanes, net als van de week.
Wat we ook nog niet gezien hebben is de beroemde brug van Katouni, de langste stenen brug van Griekenland. 200 jaar geleden gebouwd door een Engelse ingenieur. Het verhaal gaat dat de ingenieur verliefd werd op een meisje uit Katouni en zolang de brug niet af was, kon hij op het eiland blijven.Daarom wordt de brug ook wel “Brug der Liefde” genoemd. Wat een romantisch verhaal weer.
Ik wil eigenlijk nog graag een keer naar een strandje, maar Ton heeft om een of andere reden geen zin om te zwemmen deze vakantie. Er is soms teveel wind, waardoor je het niet heet genoeg krijgt om in het water te gaan of de zon brand zo hard, dat je niet op dat strand wilt liggen. Dus ook nu, rijden we naar het strand, maar uiteindelijk lunchen we nog een keer in Avlemonas ipv te zwemmen. we besluiten om naar het appartement te gaan en nog lekker een paar uurtjes op ons eigen balkon te genieten. Lekker in de schaduw.
Vanavond de laatste keer gegeten bij Kaleres. Salade met reepjes kipfilet en ik een Souvlaki en Ton iets anders, weet de naam niet meer. Ik kreeg ineens allemaal sms-jes van bezorgde mensen, blijkt dat er een aardbeving geweest is van 6.5 op de schaal van Richter ergens bij Patras. Wij hebben helemaal niets gevoeld gelukkig, we zagen het wel op de tv bij ert news.
9 juni
s morgens om half 9 staat Frank al voor de deur met zijn bus. De koffers worden weer ingeladen en het is net of we naar huis gaan, maar dat doen we lekker nog niet. We checken in voor de vlucht naar Kalamata en na 35 minuten staan de op Peloponnese bodem.. . Erg goed geregeld allemaal door Ross en Frank. Normaal gesproken verboden, maar wij zijn de uitzondering op de regel, wegens gebrek aan een bootverbinding. In Kalamata staat er al een mannetje van AutoUnion te wachten en die brengt ons in recordtime en voor niets naar de haven van Kyllini. Onderweg wordt ons pas goed duidelijk hoe de branden van vorig jaar enorm veel verwoest hebben.Je wordt er gewoon een beetje verdrietig van als je al die zwartgeblakerde gewonde bergwanden ziet, echt enorme gebieden.De chauffeur spreekt een paar woorden Engels en met handen en voeten en de paar woorden Engels vertelt hij ons wat er onderweg allemaal te zien is. We hebben weer geluk. De boot ligt al klaar, vlug even tickets kopen en we halen de boot van 15.15 uur nog. Om 16.45 komen we aan in de haven van Poros. We hebben een heel draaiboek meegekregen wat we allemaal, wanneer moeten doen en nu moeten we dus naar de kiosk van Ionian Ferries om de sleutel van onze nieuwe huurauto te halen.Er staat een taxichauffeur in de haven en die vraagt of wij van Ross zijn, als we ja zeggen, pakt hij de koffer uit Ton zijn handen en gooit die in een oude mercedes. Wij proberen hem duidelijk te maken dat we hier naar een huurauto moeten, maar hij geeft de koffer niet meer terug. Ik zie op de kade nog een Nederlands koppel staan en denk dat hij die moet hebben, dus ik ga zelf maar even aan het stelletje vragen of zij hier ook met Ross zijn en ja hoor. Zij verwachten een taxi. De chauffeur is nog niet meteen overtuigd, want hij wil ons gewoon wegbrengen en niet die anderen, hij geeft de koffer nog steeds niet terug. Pas na een telefoontje, gelooft hij ons eindelijk en zegt waar we onze autosleutel moeten halen. Dan nog even een zoektocht naar de auto, want er staan er meerdere. En we rijden via een schitterende route van Poros naar standplaats Agia Efimia. Deze kant van Kefalonia hadden we helemaal nog niet gezien. Wat is het hier mooi groen en al die cypressen, prachtig. Maar gelukkig hadden we de vroege boot nog, mag er niet aan denken om deze weg in het donker te moeten rijden en Ton liever ook niet. Eenmaal in Agia Efimia is het appartement snel gevonden. De sleutel zit op de deur, dus we gaan maar naar binnen. Wat een mooi en luxe appartement. En spiksplinternieuw. Dat is te zien aan de keuken, badkamer, vloer. Lekker een fatsoenlijk bankstel, een die niet zo hard is en de bedden zijn hier ook minder hard. Groot overdekt balkon, overal luxe hordeuren, ik wou dat ik ze thuis zo luxe had!! En er staat weer een heerlijke fles Robola wijn klaar van Ross Holidays. Daar gaan we vanavond een glaasje van nemen! En Gabriel de huiseigenaar heeft een schaal fruit neergezet, erg aardig.Het uitzicht is ook weer fenomenaal. We kijken uit op Agia Efimia en het haventje, de bergen, de zee met aan de horizon op steenworp afstand: Ithaka, het land van Odysseus.
We eten vanavond voor het eerst in het gezellige dorpje. Gek genoeg moet ik wel weer even wennen aan dat toeristische gedoe, zoals mensen die je binnen willen lokken in hun restaurant en opdringerige verkopers. Wat was het toch heerlijk rustig dan in Kythira. Ik mis het nu al, daarentegen is er iets meer te beleven in dit dorpje en meer winkeltjes, maar of ik die nou gemist heb. Wel een leuke afwisseling, weekje superrustig en een weekje iets minder rustig.
10 juni
Lekker geslapen vannacht in het zachtere bed met de zachtere kussens, heerlijk. Alleen erg warm op de slaapkamer en ik heb nog niet helemaal door hoe de airco werkt. Die zet ik altijd een paar uur aan voor we naar bed gaan zodat de slaapkamer koel is. Slapen met de airco vinden wij niet fijn. Mijn hardnekkige verkoudheid gaat nog steeds niet over, nu ben ik ook nog stokdoof. En vandaag heeft ook Ton het te pakken, hoe kan het ook anders.
’s morgens loop ik naar het bakkertje voor vers brood, dat kan hier wel weer. Op Kythira was dat een net iets te steile en lange helling. We ontbijten weer lekker buiten, eieren koken lukt echt niet, laat staan gewoon koken(niet dat ik dat doe hoor). Eer dat ik wat water gekookt heb voor een capuccino zijn we al een klein half uurtje verder. Dus de eieren verdwijnen na een half uur de vuilnisbak in. We genieten van het uitzicht op ons balkon tot om 11.45 uur Natascha komt, onze hostess op Kefalonia. Zij geeft ons nog enkele leuke tips wat betreft restaurantjes, mooie weggetjes, leuke strandjes. Als ze weg is, pakken we onze spullen en gaan als eerste naar een heel mooi plekje tussen Agia Efimia en Sami: Karavomilos Lake, een tip van Margaret. Het is het paradijs op aarde. Hier gaan we heerlijk zitten lunchen en het is echt overheerlijk. Tonijnsalade met verse tonijn en 4 kleine stukjes spinach pie mmmmmmmmm.
Dan rijden we richting Antisamos Beach, maar voor we daar zijn nemen we nog een paar afslagen, naar de ruines van een kasteel en Akropolis. De ruines stellen niet echt veel voor, maar het uitzicht is wel zo verpletterend hier. Dat krijg je nooit goed op de foto.Ik heb er maar een panoramafoto van gemaakt. Er is ook nog een kloostertje, maar dat is helaas gesloten. We gaan maar naar het strand want het is bloedje heet. Eindelijk krijg ik Ton zo ver dat hij in de zee gaat. Ik heb moeten praten als brugman, maar als hij er doorheen is, is hij me dankbaar. Want je frist nergens zo van op als van een duik in de Griekse zee.
Nadat we een paar uurtjes op het balkon vertoefd hebben, lopen we naar het centrum voor weer een ander restaurantje. We kiezen nu voor Finikas, weer een tip van Margaret, en we eten een Finikas salade, die niet echt bijzonder is. De veal met abrikozen, ben even de naam kwijt, smaakt wel overheerlijk. Daarna lopen we de kade helemaal af tot het einde, want daar zit volgens Natascha een goed restaurant met druivenranken. Ziet er inderdaad leuk uit, dus dat zal wel iets voor morgen zijn denk ik. Elke dag proberen we iets anders deze week. Vorige week hadden we die luxe niet, maar daar werd je wel persoonlijker behandeld als hier.
11 juni
Ton voelde zich gisteren niet echt lekker en slaapt vanochtend uit tot 10 uur, terwijl ik al 3 uur uit de veren ben dan. Ik heb al van alles gedaan: naar de bakker gelopen, weer een poging gedaan eieren te koken (laatste keer), mijn 2e boek uitgelezen ( nog 4 boeken, dat haal ik nooit). Als hij uit bed komt, staat het ontbijtje en de koffie al klaar. Rond 11 uur stappen we in de auto richting Poros, dezelfde mooie weg als maandag vanaf de haven hiernaar toe. Een prachtige route tussen de cypressen.In Poros maken we een wandeling. De omgeving is wel mooi hoor, maar gelijk van die obers die je op hun terras willen trekken. De route wordt vervolgd via een mooie kustweg naar Skala. Skala is helemaal toeristisch, echt niet meer ons ding. Er staan wel zeer luxe complexen. Wat wel leuk is, dat we een bezoekje brengen aan een oude Romeinse villa met authentieke mozaiekvloeren. Het is een korte maar wel leuke onderbreking van onze rit. De volgende halte is Katelios Beach, een mooi zandstrand met het, je kent het inmiddels wel, azuurblauwe zeewater dat zeer langzaam afloopt, waardoor het water gewoon lauw is. We liggen een tijdje op het strand en gaan dan lunchen in het kleine dorpje. Ik heb zin in een glas versgeperst sinaasappelsap en een sandwich, maar ze hanteren hier topprijzen, niet normaal. In Kythira betaalden we de helft. 7 euro voor een sandwich. Nee het wordt gewoon een spaatje rood en een tosti, dan zijn we nog 2 x zoveel kwijt als in kythira. Niet leuk meer en dat in een piepklein dorpje. Via een andere route rijden we terug naar het appartement en daar op het balkon zitten blijft ook een feest.
We lopen helemaal naar het andere eind van het stadje en dan nog 500 meter verder naar het restaurantje met de druivenranken dat Natasja ons aangeraden heeft. Je zit er echt heerlijk dus als het eten goed smaakt, gaan we hier vaker komen. Nou het eten smaakt voortreffelijk. We nemen de Chef’s salade vooraf en Curried Veal als hoofdgerecht, zalig, een tikkeltje pikant maar niet te. Schijnbaar is de chocolade-mousse ook overheerlijk, die nemen we morgen dan maar. Alles is zelfgemaakt garandeert de eigenaar ons. Als toetje van het huis krijgen we een schaaltje lekkere aardbeien. En als klapper op de vuurpijl zien we ook weer dolfijnen springen. Een engelsman die een tafeltje naast ons zit, wijst ons erop. Hij heeft ze deze week al voor de 3e keer gezien in de baai en warempel op gegeven moment zie ik ze ook springen en ik begin overenthousiast te roepen tot Ton vraagt of ik iets rustiger kan zijn. Schijnbaar is niemand zo hyper behalve ik. Als we teruglopen naar huize Georgia blijf ik de zee afturen, maar ze zijn verdwenen, helaas.
12 juni
Vandaag gaan we eindelijk naar Ithaka, waar ik al zo lang heen wil. Dat betekent: vroeg uit de veren. Om 8 uur rijden we naar Sami, want om half 9 gaat de boot en we moeten nog tickets kopen. Bij het ticketbureau staat een rijtje en het gaat op zijn Grieks, dat wil zeggen: tergend langzaam. Gelukkig staan er meer stresskippen in de rij zoals ik. Als we eindelijk in de rij staan om aan boord te rijden, kun je je niet voorstellen dat dat er allemaal op moet. Grote vrachtwagens met aanhangers in zijn achteruit de boot op. Als een van de laatste mogen wij. Ons kleine huurautootje type B heeft moeite met de helling achteruit te nemen. Gelukkig is Ton de rust zelve, ik zou al in paniek zijn. Het is pas en meetwerk hoor, de boot zit mudvol. Na een half uurtje leggen we al aan in het kleine haventje en karren maar. We doen eerst de noordkant. Via een mooie kustroute met uitzicht op Kefalonia rijden we via Lefki en Stravos naar het hoogst gelegen dorpje: Exogi. Van daaruit hebben we mooi zicht op de prachtige baai van Afales. Dan gaan we koffie drinken in het piepkleine havenplaatsje Frikes. Via een mooie route met talloze schilderachtige baaitjes rijden we naar het gezellige Kioni. Op de terugweg van het noordelijke gedeelte nemen we de bergroute via Anogi. Dat levert weer enorm mooie vergezichten op, we zien het eiland Lefkas en zelfs het vaste land. Op het zuidelijke gedeelte bezoeken we het grootste plaatsje Vathi genaamd. Erg pittoresk gelegen in een baaitje, trouwens heel Ithaki is erg schilderachtig vanwege de talloze intieme baaitjes. In Vathi nemen de nog een kop koffie en als lunch hebben we Griekse yoghurt met verse vruchten. Ik heb weer geluk dat Ton allergisch is voor appels en peren, heb ik extra veel vruchten. We lopen nog wat rondjes door Vathi en rijden dan terug naar de haven, want de boot gaat al om 15.20. Gelukkig mogen we er nu vooruit op, deze boot heeft aan elke kant een klep, wat wel zo handig is. Het was weer een mooie dag.
Om 18.00 uur komt Natasja nog even poolshoogte nemen of alles goed gaat. Nou alles gaat perfect, dus kletsen we even bij over Kefalonia. ’s avonds komt Gabriel de huiseigenaar nog 2 eitjes brengen, lekker, als het kooktoestelletje zou werken. Ton vergeet dat natuurlijk weer te vragen. We eten weer bij Paradise Beach en het smaakt weer heerlijk. Geen dolfijn te zien vanavond. Als we weer thuis zijn maken we nog een praatje met de buurtjes en de avond vliegt weer voorbij.
13 juni
Ton gaat vanochtend eens kijken naar het kooktoestel en ziet meteen dat ik weer dom bezig was. Ik heb Gabriel kennelijk verkeerd begrepen bij de uitleg. We kunnen de verse eitjes nu heerlijk opeten. Ik mopper een beetje op Ton waarom hij niet eerder even gekeken heeft en op mezelf dat ik niet slimmer was, maar ja, niets meer aan te doen.
We gaan vandaag enkele sites re-visiten, namelijk Myrthos Beach wat er nog steeds grandioos en imposant bijligt. We proberen een stukje met de voetjes door het water te wandelen, maar dat is echt onmogelijk vanwege de stenen waar je in blijft wegzakken. Daarna gaan we naar Assos. Assos is een schilderachtig gelegen plaatsje dat op een landengte ligt tussen het vaste land en een schiereilandje. Het is er druk. Eerst gaan we even lekker op een bankje onder een boom zitten genieten van de baai en het dorpje en zien beneden op het strandje dat een schoen van iemand die aan het snorkelen is door de golfjes meegenomen wordt de zee op. Grappig, de schoen drijft steeds verder de zee op, maar toch krijgt de eigenaar hem uiteindelijk nog te pakken hoor. Dan lopen we een stukje richting Castro, maar niet helemaal, dat hebben we de vorige keer al gedaan en het is bloedje heet. Dan gaan we een lekkere iced capuccino drinken in het dorpje Assos. Heerlijk onder de oude bomen zitten we helemaal bij te komen. Het volgende plaatsje dat we nog een keer gaan bekijken is Fiskardo. Nou dat is echt een leuk vissersplaatsje ware het niet bedorven was door het toerisme. De luxe jachten liggen er op millimeters van elkaar. Het lijkt wel of er nog 2 x zoveel terrasstoelen staan als 1,5 jaar geleden. Wat wel leuk is, is de wandeling naar de vuurtoren, alweer een tip van Margaret. Margaret heeft wel goede tips voor ons. Lekker door de bossen in de schaduw lopen we naar de vuurtoren. Eerst komen we bij de oude, daar kun je ook inklimmen, is niet hoog hoor. Dan naar de nieuwe, die gesloten is, maar daar gaan we weer even uitpuffen. We rijden terug naar Agia Efimia via de oostelijke route en die is op bepaalde punten wel zo ontzettend mooi. We zien het hele eiland Ithaka volledig liggen. 3 x raden van wie de tip kwam.
Net weer bij Karavilimos in het paradijsje gegeten. Lekker zwaardvis op, het was heerlijk, de rekening trouwens ook, maar je leeft ook maar een keer tenslotte. Er stond een prachtig muziekje op, een duet van een man en vrouw en we hebben de ober gevraagd naar de titel. Morgen kan hij een exemplaar voor ons hebben voor 10 euro. Dat hebben we maar gedaan. Vanavond voetbalt Nederland weer.
14 juni
Vandaag rijden we naar Argostoli, de hoofdstad van Kefalonia, die we vorige keer in de stromende regen bekeken hebben. We steken over van oost naar west en volgen dan de kustweg naar het zuiden tot Drapano. Daar parkeren we de auto en via een loopbrug van 1km lopen we over naar Argostoli. Zodra ik op de loopbrug kom, tuur ik de baai af want ik heb vernomen dat zich er een paar zeldzame Caretta caretta schildpadden bevinden. Warempel, zie ik daar nu een koppie van een schildpad uit het water omhoogkomen. Zal wel inbeelding zijn, maar nee hoor, ik zie het nog een keer en nog een keer. Het is echt een waterschildpad en niet zo’n kleintje ook. Foto’s maken lukt natuurlijk niet, want hij is te ver af en je weet nooit waar het koppie weer omhoog gaat komen, dus je richt je camera elke keer verkeerd of je bent net te laat. We lopen verder de stad in en winkelen wat. Het is wel een gezellig autovrij winkelstraatje, maar het is zo heet, dat we het zo beu zijn. Dan besluiten we ergens koffie te gaan drinken aan de kade. Vanuit het Kafenion hebben we zicht op de kade en zee, en daar heb je ze weer. 2 waterschildpadden maar liefst. De iced capuccino wordt snel achterovergeslagen want ik wil naar buiten. Mijn uiteindelijke score aan foto’s is een paar donkere vlekken in het water en een foto met een klein kopje boven het water. Ton heeft meer geluk, hij kan de schilpad volledig filmen, misschien kan ik daar een foto van maken en die pikken voor mijn webalbum. We lopen via de loopbrug terug naar de auto en zien niets meer, tenminste, geen caretta’s. Dan rijden we naar het Theodoron lighthouse waar we vorige keer ook in de regen langsreden. Wel een leuk vuurtorentje, verder niets echt bijzonder. We volgen de kustlijn naar het zuiden tot Avithos Beach. Een mooi zandstrand met het kleine eilandje Dias vlak voor de kust. Hier gaan we lunchen. We zitten er heerlijk in de beachtaverne, maar de Briam en Spinachpie hebben we wel eens betere gehad hoor. Dan rijden we via het mooie dorpje Kourkoumelata weer naar Argostoli. Onderweg passeren we weer de mooiste uitzichten. Bij Argostoli slaan we af richting Sami en via de prachtige bergroute zijn we om 4.15 uur weer in Agia Efimia.
Dan eerst zusje maar eens bellen want die is jarig vandaag. In Nederland is het niet zo’n mooi weer, het regent en het is fris, dus nog maar even genieten hier. Vanavond wandelen we weer naar Paradise Beach en eten weer een keer Curried Veal, het smaakt als vanouds.
15 juni.
Vandaag moeten we eigenlijk nog naar het Ainos gebergte, maar aan de andere kant wil ik niet meer rijden maar in de omgeving genieten, misschien nog een keer zwemmen, dan duurt de dag lekker lang. Natasja staat al om 9 uur voor de deur. Morgen om half 8 komt de bus al en dan zijn we pas om 10 uur op de airport, erg lange reis. Ik was liever met de eigen huurauto gegaan maar dat mocht helaas niet. We zitten een groot deel van de ochtend op het balkon maken een gezellig praatje met de buurtjes en dan gaan we even naar Sami. kijken of de juwelier er nog is waar ik 1,5 jaar geleden een mooie ketting heb gekocht. helaas hij is verdwenen. dan eten we maar een pita broodje gyros en eten we een lekker ijsje. Ik wil ook graag nog even zwemmen, maar er staat vandaag een verkoelend windje en dat nodigt niet uit om te gaan zwemmen. Dan maken we nog maar een laatste wandelingetje naar het dorpje om bij het bakkertje iets lekkers te kopen voor morgenochtend.
Vanavond hebben we de buurtjes uitgenodigd om mee te gaan eten bij Karavimilos, omdat zij geen huurauto meer hebben en het mooie romantische plekje aan het meertje nog niet gezien hebben. Ook zij vinden het een wondermooi plekje en we eten gezellig en lekker aan het water. Het waait wel een beetje hard helaas, maar dat is wel op te lossen met een vestje. Ook de CD met mooie muziek van Parios ligt voor ons klaar voor 10 euro. Wel pure afzetterij, maar ja, de muziek is schitterend voor achter ons vakantiefilmpje.
Dat was dan het einde van een vakantie die eeuwig leek te duren en bijna perfect was: Kythira het prachtige ruige niet toeristische eiland, waar we heerlijke wandelingen door de natuur gemaakt hebben en amperaan iemand tegenkwamen. Waar we ’s avonds heerlijk gegeten hebben in de intieme restaurantjes met persoonlijke bediening en waar de supermarktbediende zich nog persoonlijk aan ons voor kwam stellen toen we er voor de eerste keer kwamen. En daarna Kefalonia, het mooie veelzijdige eiland, met om elke bocht die je maakt een ander adembenemend vergezicht, met de leuke tavernes waar we heerlijk gegeten hebben. Kortom de vakantie van 2008 kan niet meer stuk.