8 juni, de reis
Om 8 uur rijden we op ons gemakje richting Dusseldorf. Onderweg waarschuwt ons navigatie systeem al voor een file van 12 km rond Autobahnkreuz Moers. Er wordt een alternatieve route geadviseerd, maar dat lijkt me een gigantische omweg. Ik verzin er zelf wel een. Gelukkig heb ik toch nog vlug een wegenkaart van Duitsland in de auto gelegd. En geheel file-loos zijn we 1 uurtje later naar P7 aan het zoeken op de Airport.Er zijn heel wat parkeerplaatsen aangegeven behalve P7, na een rondje rond de airport vinden we hem uiteindelijk wel en hij ligt maar op een paar minuten lopen van de terminal.
Bij de balies van Air Berlin is het zeer rustig.We zijn zelfs meteen aan de beurt. Zo de bagage zijn we ook weer kwijt. Het valt ons op wat voor een prettige rustige sfeer hier hangt. We drinken een capucinno en ook hier weer meteen aan de beurt. Op Schiphol sta ik altijd zeker een kwartier in de rij.
We vliegen op tijd en het is een rustige aangename vlucht met een stoel extra voor ons, wat ook altijd prettig is. We krijgen binnen het uur, 2 consumpties en een lekker broodje, service van Air Berlin. Helaas hebben we wel een tussenlanding op Rhodos, en het merendeel van de mensen verlaat hier het vliegtuig. Er komt maar een handjevol aan boord, dus de laatste 20 minuten vliegen we ook weer relaxed naar Samos alwaar hij vol in de remmen moet. We worden hiervoor gewaarschuwd maar ik vind het allemaal nogal meevallen.
In de vertrekhal staat Yes-autoverhuur al te wachten op ons en ook dat verloopt snel. De auto is niet echt de meest luxe, er staat 56000 km op de teller. Maar ach hij rijdt en remt goed, hoe we de berg opkomen zien we dan wel weer.
Na 1 uurtje arriveren we in het kleine vissersplaatsje Ormos en we vinden meteen Pantheon apartments.
We worden zelfs opgewacht door Manoles en Maria is een beetje in paniek omdat haar haar nog niet goed zit.We hebben een groot appartement met 2 zeezicht balkons, 1 overdekt en 1 open. Er is ook een zwembad.Maria heeft van allerlei lekkernijen klaargezet, zoals fruitsap, een fles wijn, een cake, een pak melk en een fles water. We zagen het ’s avonds pas, morgen maar snel bedanken.
Het dorpje is klein maar erg gezellig en er zijn genoeg restaurantjes, die ook aardig vol zitten. Ons Griekse diner gaat er wel weer in. We lopen na het eten nog even door het dorpje, doen wat boodschapjes voor het ontbijt en nestelen ons daarna lekker op het balkon met een glaasje Samos wijn.
Maria komt nog even langs en we bedanken haar hartelijk voor de lekkernijen. Ze ziet mijn netbookje en gaat meteen een draadloze router halen, erg aardig, dus nu hebben we zelfs internet.
9 juni, Drakei en omgeving
We hebben goed geslapen op de keiharde, maar goede bedden. Ton wordt wel met spierpijn wakker, maar alles went. Rond 8.15 sta ik als ochtendmens op om naar het bakkertje te lopen. Daar geniet ik altijd zo van om ’s morgens in alle vroegte mijn dagelijks loopje te maken naar de plaatselijke kruidenier/bakker. Er loopt een paadje vanaf de appartementen tussen de olijfbomen naar het begin van het dorpje en binnen 2 minuten sta je aan het haventje.Als ik allang terug ben, ligt Ton nog op een oor. Om 10 uur is ook hij present en we ontbijten weer eens lekker buiten. Het is hier muisstil. Het is dat het zwembad een kletterende waterval heeft, anders hoorde je alleen de talloze vogeltjes kwetteren en heel af en toe een auto.Zelfs (nog) geen blaffende honden.
Rond de klok van 1 uur, vertrekken we dan eindelijk voor onze 1e uitstapje op Samos. We rijden in westelijke richting en na een paar minuten zijn we al in Votsalakia, waar de mooie stranden moeten zijn. Votsalakia is lang niet zo sfeervol als Ormos. Het bestaat eigenlijk uit niet meer als een lange straat met rechts de tavernes en links het strand en er tussenin de doorgaande weg. We zitten net pas in de auto en besluiten nog een stuk door te rijden. We gaan helemaal om de machtige kale Kerkis berg heen. Ons kleine autootje heeft af en toe moeite met de steile hellingen, maar in de 1e versnelling gaat het altijd wel. Onderweg hebben we zicht op Ikaria en Fourni, het is een beetje bewolkt dus we hopen op de terugweg een helder uitzicht te hebben voor de foto’s. Uiteindelijk loopt de prachtige route dood in Drakei, een typische klein Grieks dorpje waar het toch nog wel levendig is van de toeristen die hier allemaal hun eindpunt hebben of zelfs het beginpunt van een heftige wandeling. We lopen even door het kleine dorpje en hebben wel zin in een versnapering. Een oude man in een lang gewaad wil ons zijn kleine taverne in hebben, en later besluiten we het die man ook te gunnen, omdat er bij de andere restaurants drukte genoeg is. Als ik yoghurt met honing wil bestellen,verstaan ze me echt niet. Ik loop voor het gemak maar naar het uithangbord met het menu en wijs de yoghurt aan. De oude man wijst gelijk naar de chicken die er onder staat. Ik zeg dus: nee, wij willen de yoghurt. Even later zien we de man weglopen onderweg zijn centjes tellend. Ik zeg meteen tegen Ton: hij loopt nu naar de supermarkt om inkopen te doen. En ja hoor, na een paar minuten komt hij met een paar bakjes yoghurt terug. Ze doen niet eens de moeite om de yoghurt in een gezellig schaaltje te doen. Hij wordt in het plastic bakje met de folie er nog op opgediend en een schaaltje honing er los bij. Het smaakt heerlijk,maar we hebben er wel lol om hoor. We bestellen ook nog vergeperst sinaasappelsap en die smaakt lekker fris op zo’n warme dag. Als we moeten afrekenen blijkt wel dat we er weer ingetuind zijn, 11 euro kosten die 2 bakjes yoghurt en het sap.We spreken even hierna 2 Nederlanders die opa in de supermarkt zagen om onze yoghurt te kopen. Zij hadden daar 2 consumpties en 2 ijsjes voor 5 euro. Nou ja, opa heeft een goede dag vandaag!!! We rijden onze route in omgekeerde richting retour en gaan nog even bij Votsalakia op het strand liggen. Geen zandstrand maar grove stenen, wat rommelig aandoet en niet lekker ligt.
Na een paar uurtjes balkonzitten, wordt het weer tijd om het dorpje in te gaan. We maken eerst een wandeling, nu in oostelijke richting en komen nog langs een paar schattige Ross Holidays huisjes. Jammer alleen dat voor de ene in de breedte een caravan geparkeerd staat zodat ik me afvraag of ze nog zeezicht hebben. Na een dik half uur kiezen we een ander restaurant als gisteren. Het wordt Kerkis Bay ditmaal. We worden bediend door een aardige Engelse dame. We hebben een prachtig plekje aan de rand van de haven met schitterend uitzicht over het kleine haventje.Het eten is er ook een graadje lekkerder als gisteren, dus we hebben ons restaurant gevonden wat mij betreft. We krijgen nog een alcoholische versnapering als toetje. Ik een zoete Samos wijn en Ton een Metaxa. Half teut lopen we terug naar het appartement. Wat is Griekenland toch heerlijk
10 juni Platanos
Vanochtend zijn we alletwee om 8 uur al op. Ik hoef niet naar het bakkertje want we hebben nog genoeg brood en het is zowaar nog vers ook. Dus we zitten al vroeg op het balkon te ontbijten. Omdat de zon nu goed staat, besluiten we een wandeling rond het dorpje te maken om foto’s en film met het goede licht te kunnen maken. Het is al bloedheet zeg,maar het dorpje ligt er stralend bij. Na 1 uurtje zijn we terug bij het appartement en ik voel me al zo klam dat ik meteen een duik in het zwembad neem, echt heerlijk. De beste manier om af te koelen.
Later zit ik op het terras de map met de info over het complexje te bekijken en ik lach me dood. Er staat letterlijk: wat moet u doen als de sleutel niet in het slot gaat? Het antwoord is: Draai de sleutel om, want het slot kan ondersteboven zitten, haha. Dit is toch weer een typisch Grieks staaltje.
Rond half 1 stappen we in het bloedhete kleine autootje en rijden we naar Marathokampos, een aardig typisch Grieks plaatsje met een paar mooie kerken. Het eerste wat we zien als we een rondje door het dorp lopen is een schoolplein, waar een aantal kinderen les krijgen in de traditionele Griekse dans, hartstikke leuk om te zien.
We vervolgen onze route naar het einddoel Platanos. Onderweg rijden we door bossen, zien mooie vergezichten. We zitten nu in het wijngebied. Hier komt nu de heerlijke Samos wijn vandaan. Schijnbaar levert het aardig wat op, want bij elke landerij hoort een kast van een huis. Platanos is een pittoresk klein dorpje, vooral het kleine dorpsplein nodigt uit om hier op een van terrasjes neer te strijken. Dat doen we dan ook, een lekkere salade met vergeperst sinaasappelsap gaat er wel in. Het is vooral heerlijk koel in deze bergdorpen. Midden op het dorpsplein onder de uitlopers van een klimplant, bevindt zich een oude bron. We wisten dat die ergens in het dorp was, maar niet op welke plek. Totdat er een stokoud vrouwtje met stok (eigenlijk een gordijnrail) langskomt met een soort waterketel. Even later loopt ze weer langs met de ketel en er gaat me een lichtje branden, en ja hoor, daar is dus de bron. Onderweg van de auto naar het dorpplein hebben we ook nog een bord gezien: ‘old laundry’. Ook daar gaan we een kijkje nemen. Erg leuk. Een oud gebouw met in het midden van de lange muur een gat waardoor het bronwater naar binnenkomt. Via een verdeelsysteem verspreidt het water zich over 10 wasbekken, alwaar de dorpsvrouwen hun was konden doen in het heldere schone water.
Dan is het weer strandtijd. We rijden ditmaal naar Balos. Nou het is heel rustig en in het begin grove stenen, hoe verder naar links hoe meer zand, maar het is er zo prachtig.Ik snap echt niet dat Votsalakia in de top 10 staat van het ANWB boekje en Balos amperaan vernoemd wordt. Wij vinden het in ieder geval veel mooier, maar wij houden van rustige strandjes.
Als we thuis zijn, duik ik weer een keer in het zwembad. Dat is zo verfrissend. Daarna gaan we op een van de ligbedden onder de bomen liggen met een boek.
We eten vanavond weer bij Kerkis Bay met het mooie uitzicht. Het smaakt weer verrukkelijk, alhoewel ik vergeten ben hoe ons hoofdgerecht heette. In ieder geval een of ander pasta met rundvlees en een lekker sausje. Onze buurtjes hebben een tafeltje naast ons en er ontstaat een gezellig gesprek. Zij zijn met Ross hier en vertrekken morgen alweer.Het grappige is, dat zij exact hetzelfde megemaakt hebben in Drakei als wij met de “pope”
ps. Ik weet nu hoe ons hoofdgerecht heet: het typisch Samiotische Giouvetsi
11 juni, heet, heet en nog eens heet
Griekenland is een heerlijk vakantieland, maar er zijn dingen die ik hier niet snap. We hebben een prachtig ingericht appartement, maar er is geen lekkere bank of stoel te bekennen.Als je ’s avonds nog even op de bank of in een fauteuil wilt hangen dan kun je dat wel vergeten hier. We hebben een bank, maar leunen moet je met de rug tegen de muur en de stoelen zijn van zwaar hout gemaakt,met een klein kussentje.Hoe zouden die Grieken dat zelf doen?
Het is vandaag bloedheet, maar het waait behoorlijk en daardoor is het erg helder. Eigenlijk willen we een wandeling maken vanuit het uiterst westelijk gelegen gehuchtje Limnionas, maar niemand kan ons vertellen of het een moeilijke wandeling,en of er schaduw is.Dan kan 3 km heen en 3 km terug toch een heel eind zijn in de brandende hitte, bergje op. We rijden eerst nog een stukje richting Drakei, want het nevelige zicht van woensdag is nu glashelder, prachtig gewoon, wat een verschil!!
Daarna draaien we de weg af naar Limnionas, een piep piepklein dorpje. We proberen een klein stukje van de route te rijden, maar besluiten toch niet het risico te nemen ergens vast te komen zitten met de auto en blijven in het schitterend gelegen Limnionas. De reden dat ik er wilde wandelen is, omdat er 3 km verder restaurant The end of the world ligt. Schijnt een mooi plekje te zijn, maar veel mooier als Limnionas kan het bijna niet zijn. We drinken ons dagelijks vergeperste sinaasappelsap en genieten enorm. Dan gaan we een strandje verder kijken Psili Ammos (west, er zijn er nl 2) wat zo mogelijk nog mooier is, nog een wijdser uitzicht. Hier spreiden we onze handdoekjes voor het komende uur.
We zijn vroeg thuis vandaag. De hitte is enorm en we gaan ons schema aanpassen aan dat van de Grieken. ’s ochtends vroeg op pad, daarna een lange siesta, en ’s avonds komen we weer tevoorschijn.
Het vervelende is dat ik sinds gisteren plotseling roodomrande ogen heb. Ik zie uit als een doodzieke vrouw. We speculeren al wat het kan zijn. Van de chemicalien in het zwembad waar ik gisteren 2 x gezwommen heb. Later schiet me te binnen dat ik nieuwe oogreinigingslotion heb. Dus die 2 zaken heb ik in de ban gedaan. Even niet meer zwemmen hier en nieuwe lotion gekocht. Ik hoop dat het snel overgaat, want ik zie er niet uit. Anders zullen we maar eens een Griekse dokter moeten bezoeken.
Na een lange siesta, waarin we af en toe nog pogingen doen om op het balkon te gaan zitten, maar vervolgens weten we niet hoe snel we weer naar de gekoelde huiskamer moeten, gaan we het dorp in voor ons laatste etentje in Ormos. Wat gaat de tijd toch snel.
12 juni Kokkari
Om 10 uur komt Maria langs op haar scootertje. Lopen is ook wel erg ver, want ze woont vast wel 100 meter verderop!! Ze komt afscheid nemen en uiteraard afrekenen. Als we volgend jaar weer komen krijgen we een appartement met dakterras, maar dan moeten we vroeger boeken. Ik heb notabene in december geboekt.
Ze verteld dat het 38 graden gaat worden deze week,gatsie, helemaal niet lekker. Ze verteld ook over haar onderscheidingen van de site Zoover al 2 jaar op een rij. Wat ons betreft krijgt ze er dit jaar weer een, aan onze beoordeling gaat het niet liggen. We mogen gerust de hele dag nog in het appartement blijven als we willen, maar dat willen we niet natuurlijk.
Om 11 uur pakken we onze koffers bij elkaar en rijden we via een mooie toeristische route langs Marathokampos naar het noorden. Onze eerste stop is in het dromerige dorpje Kastania wat iets van de weg afligt. Een heel rustig dorpje, waar amperaan een toerist te bekennen is, maar wel leuk om een keer doorheen te lopen, er schijnt hier vroeger een bloedbad geweest te zijn, uitgevoerd door Italiaanse soldaten, wat nog elk jaar herdacht wordt. Dan vervolgen we de route naar Leka, het volgende kleine bergdorpje. Ook hier weer een heerlijk koel dorpsplein met enorme Platanen, dus weer tijd voor sinaasappelsap. Op het plein zitten ook de bekende oude mannetje druk te kaarten. Af en toe wordt er een boos en laat dit ook luid en duidelijk weten. Als we uitgezweet zijn rijden we verder en dalen we heel snel de diepte in om bij Karlovassi uit komen. De meningen over deze stad zijn verdeeld. Het is liefde op het tweede gezicht zegt mijn ANWB reisgids. In ieder geval niet op het eerste gezicht wat ons betreft. Het is er heel rustig ondanks dat het een flinke stad lijkt. Nadat we de stad verlaten hebben, komen we voor het eerst deze week op een snelle weg. En al snel zien we in de verte Kokkari liggen. Armonia Bay is snel gevonden, we worden welkom geheten door een Engelse receptionist. De kamer is wel weer wennen, erg klein zeg, na dat grote appartement.
Maar dan gaan de luikjes naar het balkon open: Wow, wat een fenomenaal uitzicht over Tsamadou Beach, de azuurblauwe zee, een stukje Kokkari,oost Samos,Turkije. Het terras is ook enorm (we hebben een superieur room) en er staan 2 ligbedden met kussens klaar en 2 stoeltjes en zelfs een parasol. Het komt goed de komende 5 dagen, daar ben ik niet bang voor.
Nadat Ton de wedstrijd Korea-Griekenland bekeken heeft lopen we vanaf het hotel via een klein paadje tussen de olijfbomen naar het strand in een luttele 2 minuten. We zien al gelijk dat het niet ons strand is, schitterend gelegen, daar is niets mis mee, maar hutje bij mutje.
We zien een leuk restaurantje en omdat het inmiddels al 5 uur is en we vanmiddag niet gegeten hebben besluiten we spontaan te gaan eten. Het restaurant is helemaal opgefleurd met bloemen en planten en kijkt over hetzelfde strand uit en de omgeving is heerlijk groen met cypressen en grote dennebomen, die overigens ook rond ons hotel staan dat een steenworp verder ligt. Als we na de lekkere maaltijd terug zijn bij het hotel, nemen we een duik in het lauwe zwembad, zelfs Ton heeft het inmiddels zo benauwd dat hij er wel in moet en we knappen er weer helemaal van op.
We zien in ieder geval dat er beneden een leuk terras is met een tv scherm voor de voetbal,dus Ton zal hier regelmatig te vinden zijn. Toch wel gezelliger als boven op de kamer.
’s avonds gaan we op het terras nog wat drinken. Er is een enorm terras maar er staan maar 3 tafeltjes op en die zijn al bezet. De rest van de tafeltjes staan een trapje lager, de stoelen met de rug naar het terras en kijken uit op zee. We hebben geen keuze en moeten dus daar gaan zitten. Er loopt een hele gezellige Engelse dame rond die luid kwetterend bediend maar op een vriendelijke manier. We drinken koffie en daarna nog een wijntje/biertje. Het lijkt wel of er in het hele hotel uitsluitend Engels personeel is. In de verte zien we het weerlichten, maar het warme weer is niet ten einde, volgens de serveerster wordt het 40 graden donderdag, lieve hemel!!
13 juni ,de nachtegaalvallei
Vanochtend ben ik al vroeg wakker. Ik moet echt wennen aan dat kleine kamertje, volgende keer geen hotel meer, alhoewel het een heel goed hotel is, maar geef ons maar wat ruimte. Het ontbijt is buiten en zeer uitgebreid. Omdat de zon ons hele terras beschijnt, gaan we lekker met een boek bij het zwembad liggen. Onderweg naar beneden komen we onze Engelse buren tegen en we maken een praatje in de zon. Ik ben helemaal bezweet voor we bij het zwembad zijn en neem gelijk een duik in het heerlijke water. Het is hier genieten onder de palmbomen in de hoteltuin. Rond 11 uur besluiten we een autoritje te gaan maken. We rijden naar het bergdorpje Vourliotes, een van de mooiste dorpen volgens de ANWB. Ach het is een leuk dorpje, maar of dit het mooiste is?, wij hebben onze twijfels.
Vlakbij de auto is weer een bron met fris helder bronwater en de Taverne Pera Vrisi. Als we er zitten,zien we op de menukaart dat dit een tip is van de ANWB, dat had ik over het hoofd gezien. In dit geval hadden ze wel gelijk. Een zeer vriendelijke man bedient ons en we bestellen een salade en de spinach croquettes. Nou die laatste zijn wel zo lekker, voor wie er nog ooit komt een aanrader hoor!! Bij de rekening krijgen we een heerlijk likeurtje.
We dalen dezelfde weg met spectaculaire uitzichten af naar de main road en vervolgen de route naar het volgende bergdorp. Deze gaat dwars door de nachtegaalvallei en het is er prachtig. Het is wel een zeer steile weg, de laatste kilometers gaat het heel steil omhoog en de ene haarspeldbocht na de andere. We komen amperaan uit de 1e versnelling. We arriveren in Manolates, wat ons betreft nog veel mooier als Vourliotes. Ook hier kijken we op ons gemak rond en daarna dalen we weer af naar beneden. Onderweg zien we een heel gezellig restaurant, midden in de vallei, dat onthouden we. Rond 3 uur zijn we weer bij Armonia. Het wordt weer de hoogste tijd voor een verkoelend bad en we nestelen ons weer in de heerlijke bedden rond het zwembad.
Vanavond wordt het eindelijk eens tijd voor Kokkari wat volgens velen zo’n knus plaatsje moet zijn. We gaan het ontdekken. Rond half 8 vertrekken we. We parkeren de auto aan het begin van het dorpje aan het kiezelstrand en lopen deze lange weg af naar het centrum. Ik zie verschillende complexen die ik overwogen heb te boeken en ben zo blij dat we daar niet zitten aan deze drukke straat. Wat zitten wij dan geweldig. Het is natuurlijk maar waar je van houdt. Kokkari zelf is wel een gezellig fotogeniek dorpje en dat is ook te merken aan de vele terrasjes.We worden gelijk weer overal naar binnen gepraat, de 1e keer deze vakantie, dat heb je dan natuurlijk ook weer. We happen pas bij het allerlaatste restaurantje en vinden een tafeltje pal aan het water. Het duurt even voor je je eten krijgt,ik denk dat ze maar 1 pitje hebben of zo. Met deze hitte ben ik een beetje bang voor bedorven eten, vanwege 2 eerdere voedselvergiftigingen in Griekenland. Als we eindelijk klaar zijn wil Ton echt terug vanwege de voetbal, die een stempel drukt op onze vakantie, elke 2 jaar weer. Ze bieden ons nog een ouzo van het huis aan, of koffie of wijn. Wij weigeren want we vinden het mooi geweest. Dan komt de hoofd-ober in eigen persoon en stelt de vraag nogmaals: koffie, ouzo, wijn, meloen wat we maar willen. Wij zeggen dat we vol zitten en echt terug willen. Het wordt gewoonweg niet geaccepteerd. We krijgen de rekening met 2 glazen zoete Samoswijn. Beetje opdringerig, maar aan de andere kant vind ik de wijn wel lekker, we nemen voor de vorm een paar slokjes en laten de rest staan. Het is nu 22.00 uur en nog zeker 25 graden..
14 juni, geen spectaculaire dag
Vandaag lijkt erg veel op gisteren. Vroeg wakker, al bloedheet op het balkon. Dus ontbijten en bij het zwembad liggen in de schaduw en zwemmen.Ik kan me de tijd niet heugen dat ik om half 10 al in het zwembad lag, wellicht is dit de 1e keer dat ik dit meemaak.Rond 11 uur de nachtegaalvallei weer in en een bergdorpje bekijken, ditmaal wordt het Stavrinides.Het is weer een zeer steil weggetje de berg op. In het dorpje aangekomen loopt de weg dood en we parkeren de auto.
Het dorpje ligt min of meer verscholen in het autovrije gedeelte. Ik wil al bijna weer naar de auto lopen totdat we ineens ontdekken dat het hele dorp ligt, waar wij denken dat het ophoudt. Best wel een grappig dorpje en zo’n piepkleine huisjes en smalle straatjes. Als we al iemand zien, zijn het stokoude mensjes, maar die zijn ook allemaal even vriendelijk. Een paar km terug ligt Ampelos wat ik ook wil bekijken, maar Ton heeft het even gehad met de hitte en wil de nachtegaalvallei in, waar we gisteren dat leuke restaurantje zagen. Helaas is dat gesloten. Er staat een groot bord voor de deur waarop geschreven staat:OPEN,maar het hek is afgesloten met een ketting.(later horen we dat dat al weken zo is) Dan maar een stukje lopen, de enige beweging die we de afgelopen dagen gehad hebben is zwemmen, ook niets mis mee natuurlijk. Er is een eindje verder nog een restaurantje wat wel open is en na de wandeling gaan we daar maar zitten. Ton eet een Griekse salade en ik helemaal niets. We doen zo weinig dat ik helemaal geen honger heb, dus ik sla maar eens een maaltje over. Het aardige vrouwtje hanteert hoge prijzen, wat wij wel vaker meegemaakt hebben, zeker op terrasjes waar je het juist niet verwacht. Als ik betaal, moet ze lachen en maakt een gebaar tegen Ton van: oh de vrouw heeft de beurs bij jullie. Ik wijs naar haar en ze knikt heftig ja, alsof ze wil zeggen, ja ik ook. Me scorpion zegt ze, and you? Ik heb geen schorpioen maar weegschaal, maar dat is volgens haar de antecedent, tenminste dat maak ik op uit haar gebaren. Ze kijkt me samenzweerderig aan en lacht. De mensen op Samos zijn erg vriendelijk.
Na de lunch is het zwemtijd en daarna maken we ons op voor de wedstrijd Nederland-Denemarken, die we in de koelte van de airco op de hotelkamer kijken.
We eten een beetje vroeg bij Restaurant Krista aan het strand van Tsamadou,waar we deze week al eerder waren. Het wordt niet meer als ieder een heerlijke salade en als toetje een grote schaal watermeloen. ’s avonds ondernemen we niets meer, we drinken een glaasje wijn op ons eigen grote dakterras.
15 juni Potamos.
’s morgens herhaling van dezelfde riedel: ontbijten, om 9 uur al zwemmen en lezen bij het zwembad tot ongeveer 11 uur, dit geeft echt een heerlijk vakantiegevoel.Het fijne van 2 weken Samos is dat je gerust alles op je gemakje kunt doen, zonder iets te missen. In 2 weken heb je ruim voldoende tijd om te relaxen en Samos te bekijken.
Om 11 uur rijden we richting Karlovassi om iets daarna bij Potami te stoppen en het strand te bekijken. Mooi strand, alleen weer met keien, en wel heerlijk rustig. We gaan hier een half uurtje zitten en daarna gaan we richting waterval. Het is een kleine wandeling van ongeveer 20 minuten in een mooi gebied, lekker in de schaduw,hier en daar een bruggetje over en weer terug. Uiteindelijk stopt de route in een kloof waar het riviertje doorheen stroomt. Wil je de waterval zien, dan zul je het riviertje in moeten. Een 2e mogelijkheid is een vreselijk steile lange houten trap op, dan kun je de waterval vanaf de bovenkant zien. Ik besluit de waterval over te slaan, ik heb geen zwemkleding aan en heb geen zin in natte kleren. Ton waagt de gok en trekt zijn waterschoenen aan, camera om de nek en hup de rivier in. Van te voren heeft hij wel even gekeken tot hoe ver het water komt en dat is ongeveer tot de taille (natuurlijk ook afhankelijk van het seizoen) Het water is heerlijk, zegt hij bij terugkomst en hij heeft een mooie opname van de waterval. We lopen dezelfde route terug onderweg genietend van de visjes in het water, kikkers, mooie gifblauwe libelles, en zelfs een palingachtig soort. Als we weer bij de auto zijn is Ton’s drijfnatte broek alweer droog. We hebben dorst en zien Cafe del Mundo liggen, een trendy oranjekleurige bar, heel leuk ingericht met palmen en rieten parasolletje, hangmatje hier, schommelstoeltje daar, lekkere bankjes. Hier bestellen we een fris drankje. Vlak voor Potami Beach, vanaf Karlovassi gezien is een inrit naar een modern Grieks kerkje, tevens een mooi uitzichtspunt waar we nog een paar plaatjes schieten. Dan nog even naar een supermarkt om de drankvoorraad aan te vullen, want de flesjes vliegen er doorheen momenteel. Rond 4 uur zijn we weer bij Armonia.
’s avonds na het zwemmen rijden we weer naar Kokkari. Ik heb al een restaurantje uitgezocht via het Samos-gidsje en dat is Basilica, een Italiaans restaurantje onder de bekende rotspunt die op alle foto’s van Kokkari staat. Een voordeel hiervan is dat het heerlijk koel ligt en er een lekker briesje staat. Schijnbaar is dit restaurant erg populair want binnen no time zit het helemaal vol hier.We hebben een Salade Nicoise en Tagliatelli, het smaakt voortreffelijk, maar de prijzen liggen duidelijk iets hoger, maar ook dan is het nog goedkoop in vergelijking met de Nederlandse prijzen.
16 juni- Laatste dag Kokkari e.o.
Vandaag zit al bijna tweederde van de vakantie erop. We hebben ons schema zodanig aangepast dat we met de hitte kunnen leven. Veel zwemmen, alleen wandelen in schaduwrijke gebieden, veel autorijden, ’s nachts met de airco aan slapen, veel drinken.
Na ons inmiddels bekende ochtendprogramma, waar we overigens nog ontzettend van genieten rijden we alweer naar de nachtegalenvallei. We parkeren de auto langs een van de riviertjes en starten met een wandeling, joost mag weten waarheen. Het paadje loopt zeer regelmatig gewoon door de beek heen. Lang leve de Teva’s die we voor de vakantie nog aangeschaft hebben en er speciaal voor gemaakt zijn. We zien onderweg mooie wilde bloemen, waaronder margrieten, klaprozen, lavatera, oleander, maar een bloem spant de kroon, geen idee hoe de bloem heet maar hij is heel erg apart en er staat er gek genoeg langs onze hele route maar een. Onderweg komen we een echtpaar tegen dat een beetje wanhopig de weg vraagt. Het blijken Nederlanders te zijn die al vanaf half 10 ( en het is inmiddels half 1) aan het dwalen zijn door het dal om vanaf Kokkari naar Manolates te komen en nu lopen ze ook weer de verkeerde kant op. De man wil nog graag de weg naar Manolates weten, maar de vrouw wil zo snel mogelijk naar de bushalte in Agios Konstantinos. Dus wij wijzen ze de weg waar wij vandaan kwamen. Dat is voor ons een wijze les, wij lopen tot we het beu zijn en nemen dezelfde weg retour. Ik heb geen zin om hier om 5 uur nog te lopen dwalen. Op ons keerpunt is een beekje met heerlijk fris water waar we even met onze voeten in gaan zitten, daar knap je van op.
Na de wandeling gaat de rit nog eenmaal naar Vourliotes alwaar Ton eerder deze week een leuk mobiel heeft gezien voor in de tuin met allerlei insecten. Helaas, als we bij de winkel komen, zijn ze allemaal weg. Er staat een kind van 6 achter de kassa met een brilletje, erg komisch. Even later komt toch maar de moeder en we vragen naar het mobiel. Het blijken unieke exemplaren te zijn want ze maakt ze zelf van produkten uit het bos en ze heeft er net die ochtend een gemaakt die wij ook meteen kopen. Het ding kost maar 3.50 euro. We geven een fooitje aan het knaapje, dat hij meteen geroutineerd in zijn broekzakje laat glijden. Moeder vertelt ons dat ze eigenlijk liever in het restaurant tegenover het winkeltje onder de druivenranken werkt, maar dat de dokter het verboden heeft omdat ze een open hartoperatie heeft ondergaan. Vreselijk voor zo’n jong moedertje met kleine kinderen.
We lunchen weer bij Pera Vrisi, waar het druk bezet is. Ik heb wel weer zin in de heerlijke huisgemaaktje spinazie kroketten. Opeens hilariteit alom.Het restaurant ligt vlak voor het dorpje en overal langs de weg staan kleine huurautootjes geparkeerd. Dan is daar ineens een grote bus en die kan de draai niet maken. Autootjes die het dorpje net willen verlaten moeten in de achteruitversnelling terug. Opeens komt er een woedende buschauffeur uit de bus en wijst op een witte auto, die moet weg, de man is woest. Er zit een Nederlander op het terras die zich aangesproken voelt, het is zijn huurauto en hij snelt zich naar de auto om hem dichter langs de bergwand te parkeren en de sjagrijnige chauffeur gerust te stellen. Ik sta op om foto’s te maken en al snel volgt de rest van de eters mijn voorbeeld.Daarna vraag ik me af waar die bus heen moet, want 100 meter verder begint het dorpje en de straatjes zijn daar echt te smal voor een bus, maar daar weet hij behendig te draaien. De eigenaar weet ook niet wat die grote bus daar komt doen, normaal komt er een kleiner busje. Even later stopt er weer een gast voor het restaurant die zijn auto achteruit wil parkeren en het uithangbord van het restaurant er bijna uitrijdt, er wordt weer volop gelachen, ook door de vriendelijke eigenaar zelf. Heerlijk he, Griekenland?
We gaan vanavond lopend op zoek naar een restaurant, Krista is om 8 uur gesloten vertelde de ober ons van de week, dus we lopen door naar de volgende tent maar die ziet er niet echt cosy uit. Het is echt zweetweer en als we na 15 min. nog niets gevonden, vragen we ons af waarom we de auto niet genomen hebben. Dus we draaien om, om de auto te halen of we eten vanavond niet. Als we bij Tsamadou aankomen dalen we toch nog even af richting strand om te kijken of daar nog iets geopend is, en warempel bij Krista zijn nog een aantal tafels bezet dus we schuiven ook maar aan. De ober zegt nu weer dat hij pas sluit als er geen mensen meer zijn. We eten iets kleins, alleen een salade met zijn 2en want echt honger heb je niet met die warmte, we drinken wel veel en de grote ijsco achteraf smaakt ook goed.
17 juni Santa Catharina
Om 11 uur nemen we met een beetje weemoed afscheid van het mooie Armonia Bay hotel. Zullen we op ons nieuwe adres ook weer zo’n heerlijk stekkie krijgen?
Via Samos-stad, dat ook nog op het programma staat, rijden we naar Mytillini. We maken een omweg omdat we toch tijd genoeg hebben, het is immers maar een kleine afstand naar Pythagorion. Mytillini is een niet toeristisch dorp in het midden van Samos gelegen, alwaar vooral emigranten uit Lesbos wonen. Als we de stad binnenrijden, blijkt dat de weg opengebroken is. We willen een lusje om de stad heen maken, want natuurlijk is er nergens een wegomlegging aangegeven. Dan worden de straatjes steeds smaller. Het lijkt mij verstandiger nu om te keren, maar Ton slaat toch stoer een smal weggetje in. Halverwege komt hij erachter dat we toch beter niet verder kunnen rijden. Keren is al een groot probleem hier, dus het wordt in de achteruit terug. Dan komt ons ook nog een dikke Audi tegemoet, die ons zowat op onze voorbumper zit. Hoe krijgt die in vredesnaam de draai gemaakt in deze straatjes. Gelukkig blijft Ton zoals altijd rustig en manouvreert de auto rustig achteruit het straatje uit. We besluiten terug te rijden naar Samos-stad en het binnenweggetje te vergeten. Voor mijn gevoel ligt Santa Catharina links op de helling, maar opeens zie ik het rechts liggen. Ik herken de opvallende kleuren van het complex. We slaan de hoofdweg af een zijweggetje in en kronkelen nog een eindje omhoog steil de berg op en ja hoor, we zijn er. Je moet hier echt een auto hebben, zo afgelegen en steil hier. Wel heerlijk rustig.
Het is er bloedheet op de helling. We worden gastvrij verwelkomt door George en Danielle. Het gebouw is gloednieuw en prachtig. Ook het appartement is zeer ruim, groot balkon, fantastisch uitzicht, groot zwembad. Alleen de hitte is hier ook al ondraaglijk. Buiten zitten is ook hier weer onmogelijk, tenminste op dit moment van de dag. Ze zeggen dat het morgen minder heet wordt, laten we het alsjeblieft hopen. Ik bestel meteen ontbijt voor de volgende ochtend, want ik zie het niet zitten om elke ochtend die berg op en af te gaan naar het dorp om brood te halen. Gemak dient de mens.
Om half 5 verdwijnt de zon van ons balkon en wordt het aangenaam buiten. Inmiddels hebben we al gezwommen in ons nieuwe tijdelijke zwembad.Een echt groot zwembad, waar je behoorlijke baantjes kunt trekken en het water is lauw, dus dat valt ook weer mee. Geen tropische bomen, dat weer niet.
Vavavond gaan we Pythagorion in en het is reuze gezellig daar. Misschien zelfs nog iets gezellig als Kokkari, maar veel zal het niet maken. Wel net zo toeristisch. Wij gaan eerst maar eens kijken waar George zijn restaurant heeft, want dat heeft hij ook al in Pythagorion een restaurant en ook nog een villa ergens. Nou Tarsanas is een mooi restaurant, gelegen aan de rand van de haven en aan een piepklein kiezelstrandje, heerlijk koel met een zeebriesje. Danielle helpt ons nu aan tafel ipv vanmiddag aan de receptie. We bestellen een salade Tarsanas, heerlijk. En Veal Stamna, dat is ook zeer lekker. Je kunt merken dat dit restaurant net iets beter is als het gemiddelde toeristen restaurant en nauwelijks duurder, hier komen we vaker.
18-6 Kerveli Beach
We moeten vannacht weer met de airco aan slapen. Die werkt heel goed want we liggen zelfs alletwee onder het laken en een sprei. Vannacht maar iets minder laag zetten. Na 9 uur komt de zon op het balkon, maar we hebben nu achter ons appartement een heerlijk koel plekje gevonden. Om 9 uur hebben we ons ontbijt besteld bij Danielle. De tafel staat voor ons persoonlijk helemaal vol met lekkere dingen, te veel om op te noemen. Ook George komt langs en begint een gesprek met ons over de Griekse economie, hij weet van geen ophouden. Danielle baalt dat hij ons van het eten afhoudt, de omelet wordt koud zo.
In december heb ik voor de reservering hier met George gemaild. Ik las destijds ergens een review van iemand die baalde dat George met de bulldozer aan het werk was terwijl hun rust wilden. Ik vroeg hem toen of dat klopte en hij was helemaal beledigd, want zoiets deed hij nooit als er gasten waren. Ik mailde toen terug dat ik hem wel geloofde en de reservering wilde maken. Toen kreeg ik weer een mail retour met duizend excuses, hij dacht dat ik een soort spion of secret agent was, van een of andere organisatie. Hij zou het beste appartement voor ons reserveren. Dat heeft hij ook gedaan, we hebben schijnbaar het beste appartement, en ook het ontbijt was zo uitgebreid, we mochten vandaag precies aangeven wat we morgen allemaal willen en dat krijgen we ook. Ik zei tegen Ton: misschien denkt George nog steeds dat we van een of andere touroperator zijn. Hij wil ons ook meenemen om ons de villa te laten zien, aan zee, voor volgend jaar. Nou het zal mij benieuwen, laat hem maar in die waan, die VIP behandeling bevalt ons wel.
Om 11 uur, na de koffie die ik weer lekker zelf kan zetten, rijden we naar Kerveli Beach. Een klein rustig kiezelstrandje, dat je de indruk geeft in de tropen te zitten. Onder de tamarindes die langs het strand staan vinden we een lekker plekje. Strandstoelen kun je voor 1,50 bij de minimarkt meenemen, als je ze maar zelf terugbrengt. De minimarkt ligt op 5 stappen afstand van het strand, dus als je dorst hebt of zin in een ijsje, alles is bij de hand. Er staan zelfs 2 kleedkabines bij het strand wat ook handig is. Er is ook een taverne met een terras onder de druivenranken. Ik ga 3 keer in het water, dat gewoonweg lauw is. Het enige nadeel zijn de steentjes. Omdat ik altijd waterschoentjes in de strandtas heb zitten, is het voor mij geen probleem. Ton was eigenwijs en liet zijn waterschoentjes in de auto en gaat dus ook niet in het water. Ik kan dat niet begrijpen. Ik MOET gewoon in dat fantastische glasheldere azuurblauwe zeewater, dat heeft een enorme aantrekkingskracht op mij.De volgende keer gaat Ton ook in de zee belooft hij .Wij genieten alletwee ontiegelijk van de omgeving hier. Hier komen we zeker nogmaals terug. Als we er genoeg van hebben drinken we nog even wat in de Taverne die de hoofdprijs van de vakantie vraagt voor het verse sinaasappelsap.
Wat ook grappig is dat er hier een loopplank de zee ingaat en daaronder schuilen een aantal witte eenden .Ik heb nog nooit eenden in de zee gezien, maar hier dus wel. Het is een mooi gezicht, dus ga ik er een paar plaatjes van schieten, die erg mooi worden.
Via Paleokastro rijden we terug, een dorpje met een paar smalle straatjes. Op de heenweg was het op die smalle stukken al behoorlijk druk, maar nu lijkt het erg rustig, maar wij hebben weer geluk hoor. In een van de smalste stukjes krijgen we een kleine vrachtauto als tegenligger, achter de vrachtauto zit een dikke vette SUV. Pal achter ons rijdt een pick-up, het wordt dus weer millimeterwerk eer dat we elkaar allemaal gepasseerd zijn, maar gek genoeg lukt het toch telkens weer.
Na nog een zwempartij en een paar uur balkonzitten, boekje lezen en ondertussen genieten van het uitzicht, rijden we om 7 uur weer naar Pythagorion. We eten weer bij Tarsanas. Ditmaal een souvlaki Hawai met kip,ananas en ham, en een salade Caparese o.i.d. Het gaat er wel weer in, we eten de laatste dagen nog maar 2 x per dag, omdat we elke keer veel te vol zaten. Elke ochtend een stevig ontbijt en tussendoor hooguit een ijsje,glas sinaasappelsap of wat koffie, ’s avonds dan een salade en ieder een hoofdgerecht. We krijgen een heerlijk toetje van het huis na, een gestoofde peer met chocoladesaus en slagroom. Daarna brengen we nog een bezoekje aan een oud castro met kerkje erbij, allemaal leuke dingen voor de foto. We komen door een blauw straatje waar zelfs de straatjes mooi blauw geschilderd zijn. Eigenlijk zijn de achterstraatjes veel leuker als het toeristische gedeelte.
19-06-10 Route 2
We gaan vandaag Extra route 2 rijden uit het ANWB boekje. Helaas moeten we wel om 14.30 terug zijn vanwege de voetbal, want natuurlijk willen we ook weer de wedstrijd van Nederland zien. Maar we worden eerst door Danielle weer verrast met een uitgebreid ontbijt, met gebakken eieren, kaas, worst,yoghurt met honing, diverse soorten zoet broodbeleg, koffie, sinaasappelsap, komkommer,tomaat, ieder een schaaltje vers fruit,heerlijk dus. Daarna rijden we naar Koumaradei alwaar de route start. Het dorpje wordt gekenmerkt door een paar artistiekelingen die er hun bedrijfjes hebben. Een voorbeeld hiervan is het winkeltje van een Duits sprekende vrouw: Der Webstuhl genaamd. Hier kopen we een handgemaakt eendje voor mijn pas jarig geweeste zus, die eendjes spaart, dus dat lijkt ons een leuk aanvullend cadeautjes. De Duitse vrouw is continue aan het kwebbelen en de Nederlandse verkoopster die ons helpt vertelt ons dat haar man er ’s avonds de batterij uit moet halen om ook een keer rust te hebben, haha. Op Paros hebben we 7 jaar geleden al een prachtig Raku bord gekocht, een bijzondere vorm van Keramiek, het is een erg moeilijke techniek waarbij de kleuren op onvoorspelbare wijze in elkaar overlopen. Elk stuk is uniek. We zien weer een aantal mooie dingen daar. We kopen een mooie cadeau voor Elly (ik weet niet of ze toevallig meeleest, dus ik verraad nog niet wat), Ton’s steun en toeverlaat op het werk, die ook al jarig is geweest en voor onszelf een mooie schaal.De verkoper ziet er ook echt als een kunstenaar uit en is erg aardig. Hij laat ons zijn werkplaats zien en legt ons uit hoe het proces in werking gaat. Als we om 5 uur terugkomen, mogen we meekijken, maar ja de voetbal gaat nu voor. Nou Kouramadei heeft ons wat presentjes opgeleverd. Bij Pirgos slaan we linksaf en rijden we richting Spatharei. In deze omgeving zijn de wonden aan de bergwanden te zien van een grote brand van 1996. Het is al weer mooi begroeid met struiken, maar van de bomen staan alleen nog zwartgeblakerde stammen, eeuwig zonde. Voor Spartharei hebben we spectaculair uitzicht over de Kerkis, Fourni en Ikaria en na het dorp op het kleine eilandje Samiopoula. Daarna volgt het dorp Pagondas en tot slot Myli. Hier gaan we wat drinken op het dorpsplein, waar het altijd zo druk moet zijn, maar het is ditmaal erg rustig hoor en het sinaasappelsap kost hier de helft van wat we gisteren betaalden, word je dan afgezet of niet? Onderweg hebben we ook een goed zicht op het vliegveld, maar helaas er komt geen vliegtuig. Als we weer bij het appartement zijn hebben we nog net tijd om een duik te nemen en zitten precies op tijd voor Nederland-Japan voor de buis.
Nederland heeft gelukkig gewonnen, dus de stemming zit er hier ook goed in. Je ziet hier heel wat Oranje op straat. Wij gaan naar Samos-stad vanavond. Tja wat zal ik ervan zeggen? Ik zal eerst vertellen dat we het waarschijnlijk mooiste oude gedeelte nog niet gezien hebben. En de nieuwe stad is gewoon een Griekse stad. Ik kan niet echt: wow zeggen. Misschien dat we nog een keer het museum gaan bekijken en Ano Vathi natuurlijk, maar de rest houden we voor gezien.
De grootste hitte is overigens voorbij. Het is nu 21.30 uur en heerlijk op het balkon. Overdag nog wel 30 graden hoor, maar geen 40 meer zoals van de week heb ik me laten vertellen, dat was een beetje teveel van het goede. We hebben ook maar 1 keer gezwommen vandaag
20 juni
Vanochtend zijn we al om 7 uur wakker, er hangen wolkjes in de lucht en de temperatuur is overheerlijk.We genieten volop van het heerlijke weer, uitzicht, zelfs van het haangekraai en het getjilp van de vogeltjes in de lucht. Verder volledige rust hier, zalig.
Zo zeg je niet meer naar Samos-stad te gaan en zo ben je er weer de volgende dag. Omdat het wat koeler “lijkt” gaan we de oude stad bekijken en daarna naar het Archeologische museum. We parkeren aan het water in de stad, heel erg makkelijk te bereiken en ruim voldoende parkeerplaatsen. Daarna doen we pogingen de hellingen op de klauteren naar Ano-Vathi. Inmiddels is het niet zo koel meer en van dat klimmen krijg je het ook niet frisser. Dus bezweet en wel bekijken we Ano-Vathi, het schilderachtige gedeelte van Samos-stad. Smalle straatjes, gekleurde kleine huisjes, kortom het ultieme Griekenland. Daarna wil Ton nog graag naar een winkeltje in de stad, maar dat ziet er potdicht uit. Voor de vorm probeer ik toch maar de deur en warempel hij gaat gewoon open. Eenmaal binnen is er niemand te bekennen, het is wel koel, er staan stoelen, de airco draait volop, dus ik ga gewoon even uit zitten puffen. We roepen een paar keer luid: Hello, anyone there?, maar nee hoor totaal geen antwoord, ongelooflijk gewoon. Na 10 minuten ben ik wel weer wat afgekoeld en we besluiten te gaan, als ik de winkeldeur open, komt er iemand aan, en ja hoor het is de winkelbaas die in discussie is met een indiase verkoper van prullaria. Hij moet nog even handelen met de jongeman voor we aan de beurt zijn, dus ik duik weer in de stoel onder de airco.We krijgen een gezellig gesprek met hem. Uiteraard gaat het weer over de Griekse economie en dat hij niet kan leven van zijn winkeltje, dus heeft hij er maar een handeltje bijgenomen. Speculeren op de beurs,en wel op een enorm risicovolle manier. Hij liever dan ik. Hij is er ook wel in geinteresseerd wat Ton voor werk doet en we praten ook over de WK voetbal. Het is wel interessant om zo eens met de echte Grieken te spreken en te horen wat zij allemaal meemaken en voelen. Later blijkt dat het winkeltje gesloten was op zondag en hij toevallig even zijn deuren open had, om dat hij even naar iemand in de buurt moest, haha.
Daarna bezoeken we het Archeologisch museum, een van de belangrijkste van Griekenland, maar wij vinden de grootte wat tegenvallen. 2 gebouwtjes, dat wel, maar alletwee niet al te groot. Het topstuk is een 4.75m groot Kouros beeld, dat ook prachtig is. In het museum is helaas geen airco. We drinken nog wat in het stadsparkje, wat oorspronkelijk de tuin van een paleis was dat in de 2e wereldoorlog verwoest is. Het piepkleine parkje is naast het museum en heeft een tropische beplanting met grote palmen in alle soorten.
’s avonds eten we bij La Strada in een binnentuintje in Pythagorion. Schijnbaar is een Nederlandse vrouw hier de kokkin en de pizza’s hebben een flinterdunne bodem en smaken prima bella. We doen nu de achterafstraatjes aan de andere kant van de hoofdweg en dat is ook verrassend leuk. We merken dat de restaurantjes in de binnentuintjes erg populair zijn bij de toerist. Samos heeft in ieder geval nog niet te leiden van de crisis, want alles zit behoorlijk vol en het is nog maar voorseizoen.
21 juni nog wat laatste dingen bekijken
Eerst heb ik vanochtend de koffers maar eens georganiseerd, alle vuile was bij elkaar. Opmerkelijk is dat er aantal dingen nog brandschoon zijn, zoals bijvoorbeeld de vesten,een enkele lange broek en de regenjassen zijn gelukkig ook nog ongebruikt.
Opmerkelijk is het ook dat er vanaf morgen slecht weer op komst is hier en dat wij het goede weer mee naar Nederland gaan nemen.
Vandaag weer een erg mooie route gereden, namelijk de noordoost-hoek van Samos. We moeten eerst door Samos-stad heen, maar dat is heel goed te doen. Brede wegen en niet echt druk, alhoewel er heel wat meer verkeer is als gisteren. Daarna kronkelt er een smal weggetje met de nodige bochten en een niet al te best wegdek omhoog. Hierna wordt het weggetje wel weer breder en beter. Eerst hebben we een mooi uitzicht over de baai van Samos en we zien aan de overkant Kokkari liggen. Daarna wordt het uitzicht nog mooier, allerlei kleine eilandjes en het schiereilandjes Nisi steken uit de blauwe zee en dat is natuurlijk een prachtig gezicht. De route eindigt veel te vlug in Agia Paraskevia, een schitterend baaitje dat wel wat weg heeft van Kerveli waar we eerder deze week waren. Tijd voor koffie!! Daarna moeten we dezelfde weg terug. Toen we onderweg ergens langs de kant foto’s aan het maken waren,passeerde er een grote betonmolenvrachtwagen. Ik hoop echt niet dat we die tegenkomen op de smalle weggetjes, maar we hebben geluk. Ook de terugweg is mooi, en geeft toch weer een heel andere blik op al die wonderen der natuur.
Na Samos-stad slaan we af richting Psili Ammos Oost, dat wil ik nu ook nog wel zien.Het ligt echt mooi, een van de weinige zandstranden en je zit op een steenworp van Turkije, alwaar je ook een goed zicht op hebt. Een klein eilandje voor de kust waar de Griekse vlag prijkt. Het lijken net kleine kinderen, die Grieken en die Turken. Er is hier ook ontzettend veel militaire activiteit. Waar zijn we nu helemaal mee bezig, denken wij dan. Maar goed, Psili Ammos is dus een fijn zandstrand, maar verder weer zeer commercieel. Er is amperaan een plekje waar geen strandstoel staat. Bij de douches die aan de bomen hangen, staat een bordje: alleen voor mensen die stoelen huren, en dat staat ook op het kleedhokje. We moeten zelfs parkeergeld betalen. Ik geloof niet dat we dat ooit eerder gedaan hebben in Griekenland. Helemaal niet ons strand hoor. Geef mij maar Kerveli of Balos of zo.
’s avonds als we naar Pythagorion rijden komen we altijd langs een punt waar je prachtig uitzicht hebt over het gehele dorpje. Daar willen we nog een foto maken, dus we parkeren de auto en klimmen via een trap naar beneden om te kijken waar we het mooiste uitzicht hebben. Ik hoor iemand in zijn handen klappen en kijk op. Er staat een paar huizen verder een man en die wenkt ons. Het blijkt de eigenaar te zijn van een klein hotelletje en we mogen binnenkomen, hij stelt zich voor en leidt ons naar een van de hotelkamers alwaar we vanaf het balkon het prachtigste uitzicht hebben over het dorpje. Wat een aardige man. We maken een praatje en gaan weer verder. Erg aardig de mensen hier, ik heb het al vaker geschreven.
We eten voor de laatste maal bij Tarsanas, en we zijn de eerste. Vanochtend vertelde Danielle ons al dat je er geen peil op kunt trekken. Gisteren had George schijnbaar een live bandje ingehuurd en er was amperaan iemand. Als we klaar zijn met eten, zit het restaurant toch nog aardig vol. Ook nu hebben we weer genoten van de maaltijd.
22 juni nog een gezellige laatste dag
Gisteren kwam er nog een sms-je van Sandy binnen met de laatste instructie over waar we de auto moeten parkeren etc. De cd met Griekse muziek mogen we houden, cadeautje van Yes. Nou goede service.
Na het ontbijt moeten we ons appartement verlaten want de nieuwe gasten komen er aan. We gaan even op het terras zitten waar we ook een lekker plekje hebben. We rekenen af, het ontbijt blijkt ook nog inclusief te zijn, dat scheelt weer, een meevallertje. We geven Danielle een dikke fooi, want volgens ons worden die meisjes hier uitgemolken. Zij moet 7 dagen per week werken van ’s morgens vroeg tot 11 uur ’s avonds en wie weet wat voor salaris zij krijgt. Hij haalt niet voor niets de meisjes uit Bulgarije, waarschijnlijk goedkoop. Danielle is helemaal beduusd en zegt dat ze het heel erg waardeert.Ze heeft het gewoon verdient.
Dan hebben we nog ruimschoots de tijd om wat dingen te bezichtigen. We rijden van de tunnel van Eupalinos, een tunnel van 1 km lang die 2500 jaar geleden gegraven werd dwars door de berg heen om de 20000 inwoners van de stad van water te voorzien. De bron was aan de andere kant van de berg en het water werd via de tunnel vervoerd. Het was destijds een technisch hoogstandje.De laatste 500 meter zijn te bezichtigen. Het begin is heel erg smal en laag, maar later wordt het breder en hoger. Je moet niet aan claustrofobie lijden als je de tunnel wilt bezoeken. Wij komen er weer 2 nederlanders tegen, die we ook al in Vourliotes en in Ano-vathi zagen en we maken weer een praatje. Daarna gaan we ieder onze eigen weg weer, wij rijden naar Ireon een rustig visserplaatsje vlakbij de luchthaven. Het wordt de hoogste tijd voor een versnapering en we vinden een leuk cafe. We raken hier in gesprek met een vrouw die net aangekomen is en nog even zit bij te komen van haar reis. Ze vertelt dat ze 2 maanden blijft, want ze is schrijfster. Ik vraag natuurlijk meteen nieuwsgierig wat voor boeken ze dan schrijft. Nou ze blijkt Hillie Kuiper te heten en heeft het boek Kelenoh geschreven over de vroegere geschiedenis van het Heraion. Ik beloof het boek te gaan lezen en ze vertelt ons een hoop over de geschiedenis. Waarschijnlijk liggen er nog heel veel belangrijke archelogische stukken onder het vliegveld. De Grieken weten ervan maar ze hadden geen plaats om het vliegveld ergens anders te leggen, het was het enige grote platte stuk. Maar dan blijft het in ieder geval bewaard, hadden ze tegen haar gezegd. Ze is nu op Samos om haar tweede boek af te maken.
Er loop ook nog een mandoline speler binnen en de Griekse sfeer is weer compleet. Het is nu tijd om naar de luchthaven te gaan. We zetten de auto op P3 en lopen de airport in, daar is het zowaar super rustig en net als op de heenweg zijn we meteen aan de beurt. We gaan nog even buiten op een bankje zitten wachten tot we mogen boarden. Dit is het einde van een mooie vakantie op het prachtige Samos, wat bij ons inmiddels al hoog in de top 5 staat.
