Canada

juni 2013

Nadat onze overbuurtjes een avondje op visite waren geweest met prachtige foto’s van hun Canada-reis, werd me een ding al snel duidelijk: hier wil ik ook naar toe. Wat een overweldigende natuur daar!!!

Gelukkig was het helemaal niet moeilijk om Ton te overtuigen.

Na heel veel zoekwerk en gepuzzel, tips van mensen op het Canada prikbord en van een collega die al 2 keer een heerlijke vakantie heeft gehad aldaar, hebben we uiteindelijk alles geboekt.

aa01_fall_lake_louise_boathouse_Zizka_large_1h aa02_canoe_lake_louise_Zizka_1h aa0018_sightseeing_peyto_lake_Zizka_1h

We hebben de volgende reis samengesteld
klik voor de : ROUTE

Dag 1 t/m 3 Vancouver Sunset Inn and Suites
Dag 4 t/m 5 Whistler Summit Lodge & Spa
Dag 6 Kamloops Riverland Inn & Suites
Dag 7 t/m 8 Clearwater Blue Grouse Country Inn B&B
Dag 9 Revelstoke The Hillcrest Hotel
Dag 10 t/m 11 Lake Louise Paradise Lodge and Bungalows
Dag 12 t/m 14 Jasper Jasper House Bungalows
Dag 15 t/m 16 Canmore Silver Creek Lodge
Dag 17 Calgary Staybridge Suites Hotel
Dag 18 Calgary-Amsterdam nachtje vliegtuig

HelmckenFalls1 Lake_Louise_trail

01_John Denver – Rocky Mountain High

8 juni 2013 Amsterdam-Vancouver

Eindelijk is het dan zover. Ik hoop dat onze dromen geen bedrog zijn en Canada zo mooi zal zijn als wij hopen. We rijden rond 9.15 naar Schiphol, waar we keurig op tijd aankomen. Bemande balies heeft KLM niet meer, alles is self-service, zelfs de drop-off balies zijn geautomatiseerd. We moeten weer iets nieuws leren, om onze koffers zelf te labellen, maar het blijkt kinderwerk. Na wat shoppen en koffiedrinken kunnen we op tijd gaan boarden. We vliegen met een 777 met 3 x 3 stoelen naast elkaar, wij hebben alletwee een stoel aan het gangpad gereserveerd in het middelste gedeelte, in de hoop dat de middelste stoel vrij blijft. Helaas er zit al een jongeman als wij aankomen en die wil meteen ruilen, want hij is nogal lang en dan is in het midden zitten helemaal geen goede optie. Dus ik ben de klos. Nou een ding is zeker, dat doe ik niet meer op zo’n lange vlucht, dan maar niet naast elkaar, maar ik voel me zo opgesloten op die middelste stoel, waar ik elke keer moet vragen of ik er even uit kan. En dat moet ik nogal vaak vandaag met al die consumpties die we geserveerd krijgen. Als ik ooit de loterij win, vlieg ik alleen nog maar business class. Oh ja en het is de hele reis ijs en ijskoud in het vliegtuig, gewoon niet normaal. We hebben de bijgeleverde deken hard nodig.
Dit is de eerste trans-atlantische vlucht voor mij en het was te doen, maar dat ik het nou leuk vond???
Eenmaal geland in Vancouver, moeten we nog door de douane, er snuffelt nog een hondje rond, die ook aan onze tassen ruikt. Pff gelukkig begint hij niet te blaffen. Dan proberen we uit te vinden waar de skytrain vertrekt. Dat is geen probleem. Op elke paar meter staat wel een medewerkster die ook nog zeer behulpzaam zijn. Even een paar tickets kopen, alweer een vriendelijke medewerker erbij die ons helpt met het aantal zones kiezen. Binnen 20 minuten staan we dan in Vancouver downtown. Nu nog het hotel vinden. Ook hier stuiten we weer op behulpzame locals. Een jong stelletjes ziet ons op het kaartje kijken en komt meteen vragen of we de weg willen weten. We blijken gelukkig al vlakbij het hotel te zijn.

De Lookout, fantastisch uitzicht over Vancouver

De Lookout, fantastisch uitzicht over Vancouver

Daar krijgen we een mooi appartement met alles erop en eraan. Burnaby street is een rustige groene straat, op steenworp afstand van Daviestreet, alwaar de restaurantjes en winkeltjes zitten.
We maken nog een wandeling door Davies, want we hebben honger en dorst, ondanks de goede zorgen van KLM. Een broodje bij de subway en wat fris e.d. inslaan bij de supermarkt. Om half 7 zitten we dan weer doodmoe in het appartement, maar slapen mag eigenlijk nog niet, anders zijn we vannacht weer uitgeslapen. Ik heb nog nooit een jetlag van meer dan 1 uur gehad, dus dit is nieuw voor mij. Ik geloof niet dat ik het tot 21 uur uithoud vanavond. Wordt vervolgd…..

9 juni Vancouver

Om 7 uur liggen we uitgeteld in het zalige zachte bed. We zijn helemaal op. Om 1 uur ben ik even klaar wakker, maar gelukkig slaap ik weer in. Weliswaar allemaal kleine hazenslaapjes, maar zo redden we het tot 6 uur. Daar zijn we erg tevreden mee. Vanaf 7 uur kunnen we het ontbijt zelf halen beneden en mee naar de kamer nemen. Gewapend met een dienblad en kopjes ga ik naar beneden. Ik voel me een beetje ongemakkelijk, maar het blijkt toch normaal. Het is niet echt superdeluxe, maar goed genoeg. Koffie,thee, vers fruit, allerlei broodsoorten die je zelf op de kamer moet roosteren, croissants en ook een variatie van mini’s om de broodjes mee te beleggen en niet te vergeten vruchtensap. Er is ook een koffieautomaat, voor als je wat luxere koffie wil, in allerlei soorten en voor 50 dollarcent heb je al een heerlijke beker koffie. Die haal ik na het ontbijt.
We zijn zeer tevreden met dit hotel.

Wat gaan we doen vandaag? Een goede vraag, want eigenlijk is 2 dagen te minimaal voor deze veelzijdige stad. Als we gepakt en gezakt in de lobby staan om de stad in te lopen, zien we dat het regent, oeps. Toch maar even terug naar boven dan om de jas te halen. Gelukkig is het snel droog maar de lucht is aan de ene kant nog grijs, aan de andere kant wordt het steeds blauwer. Eigenlijk wil ik naar de Lookout, een torenflat met op de top een 360 graden uitzicht. Dat stellen we even uit tot zonnigere momenten. We lopen nu naar Coal Harbour, waar je lekker kunt lopen langs een brede boulevard. We zien watervliegtuigjes af en aan vliegen voor rondvluchten en-of transfer naar Vancouver Island. Wij vinden 120 dollar per persoon net iets te duur voor 20 minuutjes, dus we lopen verder. In de haven liggen behoorlijk veel luxe jachten met een bordje te koop. Zou de crisis hier ook al toegeslagen hebben. We vinden Vancouver een opvallend rustige stad. Aangenaam rustig moet ik zeggen. En ook heel erg groen. De weg is met die vierkante blokken heel makkelijk te vinden, verdwalen kan haast niet. Aan alle 2 de kanten omgeven door water. Aan het einde van de boulevard, steken we de stad dwars over naar de English Bay. Hier is het strak blauw en zonnig. Heerlijk dus om hier langs Sunset Beach te wandelen. Er wordt hier heel veel gerend, gewandeld en gefietst. Sportief volkje!
Aan de overkant zien we Granville Island wat ook nog op mijn lijstje staat. We krijgen het nog druk. Het is inmiddels na 12 uur en de honger slaat ook weer toe. We lunchen aan de boulevard en ik denk dat we er al een kilometer of 6 op hebben zitten deze ochtend.

Dat resulteert zich in een middagdutje met de wekker erbij, want langer als een uur slapen is niet de bedoeling. Het is maar goed ook dat die wekker stond, anders waren we gewoon doorgeslapen denk ik.
We wandelen ’s middags weer richting “Lookout”, nu via wat andere straatjes. Aan het einde van de middag is het wat drukker in de stad, ook de winkels zijn gezellig open. Na meer dan 2 km lopen, komen we aan bij het hoge gebouw, alwaar we met een panoramalift naar een torentje gebracht worden. Helemaal rondom hebben we uitzicht over de stad, kilometers ver weg kunnen we kijken.wolkenkrabbers, en de bergen in de verte met sneeuw op de toppen, het water rondom Vancouver en alle eilandjes, Stanley park. Het is erg indrukwekkend en zeer de moeite waard. De Lookout ligt in de wijk Gastown, waar destijds de 1e inwoners van Vancouver zich vestigden. De stad is vernoemd naar Kapitein George Vancouver, die de stad als eerste ontdekte in 1792. Indirect is de stad vernoemd naar het Nederlandse Coevorden, waar Georges zijn voorouders vandaan kwamen. Vancouver is een verbastering van Van Coevorden. Enfin Gastown dus, een gezellig wijkje waar de oudste gebouwen van de stad staan. En de beroemde stoomklok, die ook wij gaan bewonderen. Apart een klok die werkt op stoom en dit laat zien ook. Daarna is het etenstijd en we moeten het hele stuk nog teruglopen, terwijl we best wel moe zijn. Toch besluiten we als eerste de wandeling te maken en daarna te eten. Bij een jetlag hoort schijnbaar ook dat je op andere tijden honger hebt, want alhoewel we om 12 uur voor het laatst gegeten hebben en het nu half 7 is, hebben we geen van beide honger. Voor onze magen is het midden in de nacht. We houden het dus weer bij een sandwich, wel een erg lekkere.

We hebben weer veel nieuwe indrukken opgedaan vandaag, maar ik ben ook blij als ik weer in het appartementje ben en mijn schoenen uit kan doen na minstens 10 km lopen.

10 juni Vancouver

Met heel veel moeite rekken we het tot 21 uur om daarna acuut als een blok in slaap te vallen. De 1e keer dat ik klaarwakker ben is om 1 uur, met een aantal kleine hazenslaapjes rek ik het tot half 7.
Dan zie ik de zon en daarmee komt ook de energie weer terug om de laatste dag in Vancouver in te gaan.

Rond half 10 lopen we naar Denman Street. Een wandeling van een half uurtje. In Denman Street zitten een aantal fietsverhuurders en dat is wat we vandaag willen. We huren een fiets voor een halve dag en fietsen richting Stanley park. dit is een enorm park, meer een groot bos, wat boven Vancouver downtown ligt en ongeveer net zo groot is. Het is er echt heerlijk. Het zonnetje schijnt en we hebben prachtig vergezichten onderweg. Op Downtown met zijn wolkenkrabbers, op de Burrard Inlet, Coal Harbor. Er lopen prachtige wandel en fietspaden helemaal rondom het park en dan heb je ongeveer 10km gefietst. We moeten vaak stoppen om mooie plaatjes te schieten. we genieten enorm van de heerlijke fietstocht. Wat wel opvallend hier is: je hoeft maar iets verkeerds te doen en je wordt er op aangesproken. Bij ons gebeurt dat te weinig, maar hier iets te veel vind ik. Bijvoorbeeld, als je 1 metertje over het voetpad fietst omdat je een foto wilt maken, als je je fiets tegen een hek aanzet waar het schijnbaar niet mag, als je een klein stukje aan de verkeerde kant een eenrichtingsweg in fietst. Als je op het fietspad wandelt. Hier zijn we allemaal op aangesproken in 2 dagen tijd. Bij ons is er geen haan die er naar kraait. Even wennen dus. Als iemand je onder weg wil passeren, wordt er geroepen: to the left! Dat is wel handig.
Als we ons rondje voltooid hebben fietsen we verder over Beach Avenue en komen bij hetzelfde pleintje uit waar we gisteren geluncht hebben tussen de Burrard St.Bridge en de Granville St. bridge. We gaan hier weer lunchen alleen nu bij een andere tentje. We zijn net op tijd, het zit binnen een half uur vol. Het wordt ditmaal een lekkere home made hamburger.
Daarna gaan we via Stanley Park en langs de Lost Lagoon terug richting fietsverhuurder. We zien onderweg nog een wasbeertje lopen, schattig. Ons eerste wild, hopelijk niet het laatste.
We zijn wel sportief bezig, veel lopen en fietsen, houden zo!

Net weer een beproeving gehad hoor. Met de skytrain terug naar de airport om de auto te halen. De heenweg kostte ons 7,75 per kaartje en de terugweg vandaag maar 4 dollar. Vreemd toch?
We werden gelijk geholpen bij de autoverhuur en er werd ons ook meteen een extra verzekering aangesmeerd voor extra hulp als je bijv je sleutels verliest, een lekke band krijgt. Ton zei, je kunt geen risico nemen in de bergen. Daarna krijgen we een spiksplinternieuwe automaat, waarmee Ton gelijk het centrum door kan gaan crossen. Gelukkig is alles goed gegaan en staat de auto veilig in de parkeergarage.

Rond 5 uur lopen we naar beneden richting Sunset Beach, daar gaat de Aquabus naar Granville Island. De tocht duurt 3 minuten, het is een kwestie van de False Creek oversteken. Granville Island lijkt op het eerste gezicht een westerndorpje, en op het 2e gezicht een eilandje van oude pakhuizen die allemaal in een gezellig kleurtje geschilderd zijn en waarvan winkeltjes en restaurantjes gemaakt zijn. Helaas zijn we te laat, want bijna alle winkeltjes zijn gesloten. Je hebt van hieruit wel een mooi zicht op Downtown weer en False Creek. Eigenlijk moeten we eten, maar we hebben allebei totaal geen honger, dan maar een ijsje en heerlijk in het zonnetje op een bankje genieten van het prachtige uitzicht en mensen kijken. Daarna de Aquabus weer terug en nog even langs Sunset Beach. Wat een bedrijvigheid hier. Er wordt gevolleybald, gehockeyd, weer veelvuldig getrimd en gefietst. Onze eerste dagen in Vancouver zitten er op. Ze waren fantastisch, een heerlijk relaxte stad. Ben benieuwd wat Whistler morgen brengt.

11 juni Whistler

We zijn over onze jetlag heen sinds gisteren. Heerlijk gevoel.
Vandaag gaan we verkassen naar Whistler. Ik ben heel benieuwd wat ons te wachten staat.
Rond 9 uur checken we uit en proberen we uit Vancouver te komen, wat aardig lukt, ondanks de spits.
Al vrij snel komen we op een schitterende weg langs een soort fjord. Helaas vinden we geen mogelijkheid om te stoppen. De 1e stopmogelijlheid is bij Petgill lake in Murrin Park. Een klein meertje waar we omheen wandelen, toch wel een beetje argwanend om ons heen kijkend, want we zitten nu midden in het berengebied. De 2e stop is zeer de moeite waard: Shannon Falls. Ook hier weer een kleine wandeling en klim naar een viewpoint op de kletterende waterval. Op elke stopplaats zijn toiletten, heel fijn. Ook bijna overal zijn picknickplaatsen. Bij de watervallen is ook een piepklein kioskje alwaar ze ook lekkere koffie verkopen. Daar zijn we wel voor in. Aan een picknicktafel in het zonnetje drinken we onze koffie op.
Het weer is niet zo goed als gisteren maar we zijn erg tevreden. Af en toe komt de zon door het wolkendek en het is droog.
We rijden weer verder tot Brandywine Falls. Ook hier weer een wandelingetje naar de watervallen. Een erg mooie, ook deze keer. We kijken vanaf het uitzichtspunt in een diep ravijn en daar komt hij dan uit een grote spleet, een brede waterval dit keer. We zien geen beren, maar wel een mooi gekleurd vogeltje en een eekhoorn. Hier moeten we mee doen vandaag. Inmiddels hebben we flinke honger gekregen maar zien geen restaurant meer tot 5 km voor Whistler. Ton heeft zin in Pizza en ik zie toevallig een soort pizzeria, dus afslaan en stoppen. Het wordt uiteindelijk toch overheerlijke spaghetti en een salade. De rekening is erg laag, maar 21 dollar, ongeveer 16 euro.
Even later stoppen we bij de Summit Lodge&Spa. Inchecken gaat hier in een enorm tempo, dat was hier en in Vancouver ook al. Als je je naam zegt, ligt de keycard al klaar. Dit keer is ons onderkomen heel wat kleiner. Een studio. Wel met keukentje en balkon en smaakvol ingericht, maar niet groot.
Ook hier weer allerlei regeltjes: roken verboden op het balkon en ook binnen 6 meter van het hotel. Dus Ton heeft een probleem. Binnen rookt hij nooit, maar op het balkon wel. Dat wordt elke keer een wandeling maken nu.
We hebben een plattegrond gekregen bij de receptie met een wandelroute erop, die gaan we maar meteen lopen. Whistler is een heel gezellig dorpje, geheel autovrij met heel veel winkeltjes en restaurantjes. Er loopt een snelstromend beekje door het dorp: Fitzsimmons Creek. Het lijkt een beetje op een Alpendorpje. We lopen langs de kabelbaan die ons hopelijk morgen de berg op gaat brengen, afhankelijk van het weer.
In het hotel wordt geen ontbijt geserveerd hebben we vernomen, dus we doen maar meteen boodschappen zodat ik morgenvroeg alleen de broodjes hoef te kopen.

‘S avonds maken we nog een avondwandelingetje en weer hebben we totaal geen honger. Zelfs een simpele sandwich kan me niet boeien.Dan maar weer een ijsco als avondmaal. Het is trouwens behoorlijk fris en de vooruitzichten zijn niet super. Ik zou het heel jammer vinden als de Peak to Peak niet door zou kunnen gaan. We wachten maar geduldig af wat de woensdag weer brengt.

12 juni Peak to Peak

Vanochtend als we wakker worden regent het. Nee hè? Net nu we vandaag de Peak to Peak willen gaan nemen. Dit is onze enige kans. Maar het is nog vroeg, er kan nog van alles gebeuren. Eerst tot 9 uur wachten voor de supermarkt open is om brood te kopen. Eieren koken lukt niet. 2 elektrische kookplaatjes zijn alletwee niet in staat een pannetje water tot koken te brengen, na een half uur op de hoogste stand nog geen borreltje te zien. Dan maar geen eitje.
Rond 10 uur is het redelijk opengetrokken en we wagen het er op. We kopen tickets voor 102 dollar! en gaan in de rij staan. Er schijnt een klein probleempje te zijn en de verwachte wachttijd is 20 a 30 minuten. Oké we hebben de tijd. Eenmaal in de rij komt de jongeman vertellen dat het toch allemaal iets langer gaat duren, minstens 1 uur. Dan gaan we maar weer terug naar het hotel, maar ik baal wel. Nu is het tenminste droog en redelijk zonnig. Enfin na 1 uurtje maar weer de wandelschoenen aan dan en weer het hele dorp door lopen naar de Gondola. Hij is gelukkig gemaakt en er is ook geen rij. We hebben zelfs een gondola voor ons tweetjes. We gaan hoger en hoger en als we bij een stationnetje stoppen,wordt ons verteld vooral te blijven zitten want we zijn pas op 1/3. Nou dan gaan we wel heel erg hoog dus. Binnen 25 minuten zijn we van het dorp boven op Whistler mountain, nou ja niet echt op de top natuurlijk. Het is behoorlijk wit hier.
Dan wordt het tijd voor de Peak to Peak. Dat is een van de spectaculairste kabelbanen ter wereld. Het heeft de langste overbrugging zonder palen van maar liefst 3024 meter en loopt van Whistler Mountain naar Blackbomb mountain. Eigenlijk hebben ze dus een paar kabels gespannen tussen 2 bergtoppen en daar gaan die gondola’s langs, het zal wel iets meer inhouden,maar om een idee te krijgen. Op de heenreis zit het bakje helemaal volgepropt. Jammer! Op Blackbomb mountain aangekomen staan we midden in de sneeuw. Het weer is niet wat je zegt: strak blauw. Meer: strak grijs. Maar toch schijnt er altijd wel op een of andere bergwand de zon. Het uitzicht is echt fenomenaal. We drinken hier koffie en eten een plakje bananenbrood. Daarna gaan we weer terug. De Peak tot Peak tocht duurt 15 minuten enkele reis. Nu zitten we maar met zijn 4en in een cabine. Als we weer op whistler mountain aankomen, maken we een wandeling tussen muren van sneeuw, die hoger zijn als Ton. Ook hier weer mooi, mooi, mooi!! Dan besluiten we de Peak tot Peak nog een keer te nemen, nu hoeven we geen foto’s meer te maken, dus alleen maar genieten. We zien nog een of andere mooie marmot met grote staart. Daarna wordt het weer tijd om de kabelbaan naar het dorp te nemen. En warempel wat zie ik daar op dat grasveld: onze eerste beer. Het blijft ongelooflijk dat die hier gewoon maar rondlopen, maar het is er echt een. Ik probeer een foto te maken, maar er zitten regendruppels op de ramen van de gondola. Maar toch kan ik met flink inzoomen duidelijk zien dat het echt een beer was. Geweldig, mijn dag kan niet meer stuk. In Whistler schijnt ook nog de zon en de terrasjes zitten vol, gezellig.
Eindelijk hebben we ook een keer honger ’s avonds en Mexicaans eten lijkt ons wel wat. Ik weet er een vlakbij op het pleintje, maar Ton weet zeker dat er nog een zit. Voor de zoveelste keer vandaag lopen we het hele dorp door, maar geen Mexicaan. Toch weet hij het zeker. Uiteindelijk vinden we het restaurant tegenover ons hotel, lekker handig van ons. Het is er gezellig en het eten is heerlijk.
Ook Whistler is ons prima bevallen. Waar zullen we morgen weer terechtkomen?

13 juni Kamloops

Vandaag wordt eigenlijk een soort reisdag om van Whistler naar Well’s Gray te komen. In een ruk doorrijden vinden wij net te veel, vandaar dat we een overnachting geboekt hebben in Kamloops. 300 km lijkt niet veel, maar blijkt hier toch al snel 5 uur rijden te zijn. De eerste 100 km lijkt het net of we in een ansichtkaart rijden. Het is zonnig, het is ook nog vroeg waardoor we heel mooi licht hebben. En ik zou wel om elke bocht een keer willen stoppen, maar dan komen we helemaal nooit aan. De 1e stop die we maken is bij het Lower Joffre Lake. We moeten hierover een kleine boswandeling maken, maar worden dan beloond met een idyllisch meertje omringd door bossen en op de achtergrond de pieken van een hoge berg met eeuwige sneeuw.
Dan rijden we weer verder, onderweg genietend van snelstromende rivieren, mooie vergezichten, en heel veel groen. De volgende ansichtkaart is Duffey Lake. Dit is een iets groter meer met een iets grotere besneeuwde berg, zeker een stopje waard.
Het 2e gedeelte wordt het landschap ruiger en kaler, ook erg mooi. Je ziet hier ook bordjes staan: volgende tankstation 84 km. Dus we zullen de tank maar in de gaten houden. Er is ook nauwelijks iemand op de weg, heerlijk rustig rijden. Nadat we er 2/3 van de rit op hebben zitten, wordt het tijd voor lunch. Deze nuttigen we in Cache Creek in een typisch Canadees restaurant helemaal van hout, met enorme dikke balken.
Na de lunch hebben we nog een stop aan een zeer snelstromende rivier, waar je niet levend uitkomt als je er per ongeluk invalt.
Het landschap is hier weer vrij lieflijk, doet me sterk aan Sicilië denken.
Het lijkt wel of iedereen hier in een veredelde stacaravan woont, maar overal staat dan wel weer een camper op de oprit die groter is als het woonhuis.
Rond 4 uur arriveren we bij Riverland Inn in Kamloops. De kamer valt tegen. Het hotel deed me geloven dat alle kamers een balkon met rivierzicht hadden, wij hebben geen balkon en geen rivierzicht maar snelwegzicht. Ik probeer nog te ruilen, het meisje zegt dat er nog een kamer vrij is, maar ze moet het haar baas vragen. Daarna is de kamer ineens niet meer vrij, ach wat zou het ook voor die ene nacht. We gaan wel lekker wandelen langs de rivier, ook leuk.

Dat wandelen wordt ook niet bepaald inspirerend. Jeetje wat een troosteloos stadje. Het centrum hebben we weliswaar niet bereikt, te ver. Maar de omgeving van het hotel is niet veel. Wel is het eten bij het restaurant naast het hotel heel erg smaakvol. En we zitten er ook gezellig, lekker wijntje erbij en voor Ton een Canadees biertje. Dat maakt weer veel goed.

Morgen zo vroeg mogelijk ontbijten en wegwezen hier!

14 juni Well’s Gray

Het ontbijt is hier ook niet je van het. Ze hebben hier overal supermarkt casinobrood dat je moet roosteren, want het is zo niet te pruimen. Gelukkig smaakt de koffie wel lekker.
We hoeven vandaag maar 1,5 tot 2 uur te rijden, dus een relaxt dagje.
Onderweg rijden we continue parallel aan de mooie snelstromende rivier.ik zie 3 hertjes langs de weg grazen, maar dat was het dan ook. We zijn inderdaad redelijk snel in Clearwater. Het centrum kunnen we niet vinden, dus dan maar even naar het visitor centre. Daar leggen ze uit dat Clearwater niet een echt centrum heeft. We weten nu wel waar de winkels zijn en doen boodschappen voor vanavond, want dan zitten we midden in Well’s Gray zonder winkels. We gaan dus nu maar uitgebreid lunchen bij The Dutch Lake. Het smaakt alweer overheerlijk. We eten hier goed, we zitten hier mooi en rustig aan het meertje tot er een bus vol toeristen arriveert. Dan is het gedaan met de rust.
Daarna rijden we dan eindelijk Well’s Gray in. Het grootste gedeelte willen we morgen doen, maar een waterval passeren we bijna op weg naar ons B&B: Spahats Falls. Ineens staan we boven aan een diepe kloof met ruige wanden(ik wist niet dat we zo hoog zaten). Tussen die wanden zit een groot gat,het lijkt wel een hol en daaruit klettert het water met grote kracht de kloof af, de diepte in. Schitterend!! We nemen ook nog een kijkje bij een uitzichtspunt. Daarna zoeken we de Blue Grouse Inn op. We komen op een soort boerderij, waar een paar houten huisjes met houten veranda ’s ervoor staan. We worden verwelkomd door Regina, een alleraardigst vrouwtje. Ze laat ons de leuke kamer zien, met heel veel hout. We hebben een zonneterras en daar omheen de veranda met lekkere stoelen. Het bevalt ons meteen hier. Ik zie meteen allerlei schattige kolibrie’s vliegen. Keileuk, die heb ik nog nooit gezien. Nog voor ik uitgepakt heb, vlieg ik al met de camera naar buiten. Ze hebben de mooiste kleurtjes. Achter onze kamer ligt een groot veld en daar worden regelmatig beren gesignaleerd, dus ik kijk regelmatig uit het raam. Opeens zie ik geen beer, maar wel een prachtig hert. Ik roep Ton en meteen komt ook Regina om ons mee te nemen naar een soort observatiedek zodat we op ons gemak kunnen fotograferen. Ik maak een paar mooie foto’s

Alle gasten komen binnengedruppeld en in 3 van de 4 kamers zitten Nederlanders. Een stelletje woont zelfs vlakbij ons in Veldhoven en we raken flink aan de praat en hebben een gezellige avond.

15 juni Well’s Gray

Het bevalt ons hier vanaf de eerste minuut uitermate goed.
We slapen overheerlijk in het enorm brede Kingsize bed. Om 8 uur staat er een overheerlijk ontbijt klaar. We worden enorm verwend door Regina met zelfgebakken cake, vers sinaasappelsap, een zeer smakelijk speciaal soort omeletje. Ton krijgt er zelfs twee. En nog veel meer lekkere verse dingen.
We nemen afscheid van Frank en Annelies, die gaan richting Whistler en ik sta te popelen om Well’s Gray te gaan ontdekken. Het is aangenaam zonnig weer.
Rond half 10 zitten we in de auto en al bijna meteen zien we een overstekend hertje, prachtig! Onze eerste halte is Dawson Falls. Een 91 meter brede en slechts 18 meter hoge waterval. Door een nauwe kloof stort het water met enorme kracht Murtle River in. Het is een prachtig spektakel.
Daarna komen we bij de 173 meter hoge Helmcken Falls, de grootste toeristische attractie van het park. Dawson is breed en ondiep en Helmckens smal en lang, alletwee zijn ze adembenemend.
De volgende stop is Bailey’s Chutes. Over een paar maandjes zullen hier de zalmen heen trekken maar wij zien alleen de schuimende Clearwater river met veel gebruis voorbij stromen. We spreken hier een Canadees stelletje en de vrouw vertelt een verhaal over een Spaanse vrouw die aangevallen werd door een beer. Onder de indruk van het verhaal gaan wij een kleine trail lopen. Als ik enkele hopen poep zie liggen, voel ik me niet meer om mijn gemak en ineens heel kwetsbaar, dus op mijn verzoek maken we rechtsomkeert naar de auto. Het einde van de 65,5 km lange weg door Well’s Gray is Clearwater Lake. Daar drinken we een kopje koffie en wandelen we ook nog een klein stukje langs het meer. Daarna beginnen we aan de terugreis. Het eerste stuk is een onverharde weg, maar wel goed berijdbaar. We rijden niet hard, want we hopen wild te kunnen aanschouwen, maar helaas, er is niets te zien.
Ik vertel tegen Regina dat we een wondermooie dag gehad hebben, alleen helaas geen beren gezien hebben. Even later hoor ik: Ine, do you want to see bears? Offcourse!!!!! Mijn fototoestel zit niet in zijn tasje, waar is het? Oh ja aan de oplader, mijn sd kaartje ligt ook weer ergens anders. Ik scharrel alles bij elkaar, roep Ton van de wc af, en ren naar het observatiedek. Daar zijn ze dan: een zwarte moederbeer en een bruine kleuterbeer. Kleuterbeer lijkt net van pluche, maar dat is hij niet.SCHITTEREND. Onze 1e beren van dichtbij. We zitten een half uur te kijken en foto’s te maken totdat ze in het bos verdwijnen.
Onze dag kon al niet stuk maar nu helemaal niet meer.
Daarna rijden we naar Clearwater om te tanken en weer te gaan eten bij The Dutch Lake. Ton is hier zijn 2e bril verloren deze vakantie, dan kunnen we meteen vragen of ze hem gevonden hebben. Als we de parkeerplaats oprijden, zien we de bril al liggen in 3 stukken, haha. Morgen maar een nieuwe halen. Het eten smaakt weer overheerlijk. We zitten nu buiten aan het meer. Daarna nog even tanken en dan vlug terug naar onze b&b om nog even te genieten op de veranda.

16 juni Clearwater-Revelstoke

Nadat we weer genoten hebben van Regina’s heerlijke ontbijt (dit keer al een quiche op de vroege ochtend) nemen we rond 10 uur met pijn in ons hart afscheid van dit mooie plekje. We moeten weer een behoorlijk stuk rijden vandaag, rond de 365 km. Het eerste stuk is terug naar Kamloops, dat gaat erg snel. We hebben er al bijna de helft opzitten, als we weer een supermooi uitzicht hebben. We rijden nu langs Adams River. Het lijkt gewoon een meer, zo breed is het hier. Maar als er maar geen einde aan dat meer komt, zoek ik het op en blijkt het gewoon een enorm brede rivier te zijn. Tijd voor pauze dus! De 1e afslag blijkt een foute keuze. Er is een soort Mac Donalds waar we koffie kunnen kopen. Er hangen bekers naast de automaat en we vullen die met een vreemd soort Cappuccino nl Engelse Cappuccino met toffeesmaak (sinds wanneer kunnen de Engelsen cappuccino maken?). Het lijkt helemaal niet op koffie, is zo vreemd van kleur. Bij de kassa liggen ze helemaal dubbel als wij af gaan rekenen. Wij hebben schijnbaar de verkeerde bekers genomen, die voor het vruchtensap en dat vinden ze toch lachwekkend. Ik lach maar een beetje schaapachtig mee. De koffie is mierenzoet en smaakt overal naar behalve naar koffie, dus de inhoud van die bekers gaat voor driekwart de bosjes in. Gelukkig was het niet duur.
Dan stoppen we toch echt bij het meer/rivier op een picknickplek een eindje van de hoofdweg af. Er staat een waarschuwingsbordje voor de ziekte van Lyme en ik ben op mijn hoede. En ja hoor, dan zie ik een teek op mijn witte broek vallen. Wegwezen hier!
We gaan een stukje verder zitten in het gras, weg van de bomen en observeren vanaf daar een familie die aankomt voor een middagje aan de rivier en de auto mudvol hebben geladen alsof ze 3 weken op vakantie gaan. Pa die blijft maar sjouwen terwijl de rest al heerlijk in de meegebrachte tuinstoelen zit. Barbecue, kano, fietsen, koelboxen, zelfs gezelschapsspelletjes en nog veel meer. Wij hebben leedvermaak.

Hoe dichter we bij Revelstoke komen, hoe hoger en ruiger de bergen weer worden en de 1e sneeuwpieken komen ook alweer in zicht. Het was overal mooi onderweg, maar hier doet de natuur er nog een schepje bovenop. Vlak voor Revelstoke zien we nog een prachtig meertje en we stoppen weer even. Een spiegel is er niets bij, zo goed reflecteert het landschap in het water. Ik schiet weer een paar ansichtkaarten erbij.

Dan zijn we eindelijk in het hotel. Het ligt midden in de bossen, een stukje buiten Revelstoke. Het uitzicht is fenomenaal hier op de besneeuwde Mount Revelstoke en als de receptionist zegt dat we een kamer krijgen met balkon en dat mooie uitzicht ben ik kinderlijk blij. Het hotel is verder ook prachtig ingericht en de kamer is enorm. Weer een goede keuze van mezelf!

Vlak voor het hotel staat een bordje: next gaz station 184 km. Oké, dan heb ik wel graag de tank gevuld vanavond, dus op naar Revelstoke centrum. Van alle stadjes de afgelopen dagen, heeft Revelstoke nog het meest een “centrum”. Alles staat hier een beetje in het teken van de spoorwegen en treinen. Er is ook een spoorwegmuseum. En er rijden treinen, zo lang als wij nog nooit gezien hebben, goederentreinen weliswaar. Dit geeft een enorme herrie.
We willen hier ook maar meteen een hapje eten, en het is gewoon opvallend hoeveel Chinese restaurants hier zijn. Ik zie er al 3 binnen 100 meter. Ach dat lijkt ons ook wel een keer wat. Ze zitten allemaal behoorlijk vol, dus het zal wel iets zijn. Als we eenmaal binnen zitten en ik om me heen kijk, voel ik me niet echt op mijn gemak. Er zit allemaal van dat rauwe volk, vol met tatoeages. Maar ja nu zitten we al, maar even doorzetten dan. Ook de serveersters zijn heel andere types als in de andere restaurantjes.
Er wordt ook nog een bus vol Chinezen binnengeloodst. Dolle pret. Het eten is ook matig, ik hoop niet dat ik ziek wordt.
Dan nog even de tank volgooien,pinnen en vervolgens gaan we weer genieten op ons balkonnetje.

17 juni Revelstoke- Lake Louise

Vanochtend worden we wakker met een grijze lucht en het uitzicht op Mount Revelstoke wordt steeds minder. Dat belooft niet veel goeds. Eerst gaan we maar eens ontbijten. Helemaal alleen zitten we in de grote ontbijtzaal, ook vreemd. Het is geen buffet maar a la Carte. We laten het ons goed smaken zodat we er een tijdje tegen kunnen. Na het ontbijt regent het zelfs. Om 9.15 rijden we toch maar aan, en ik baal het eerste stuk vreselijk om al het moois dat we nu moeten missen. Glacier national park gaat helemaal aan onze neus voorbij. Onze eerste stop is in Golden, een aardig stadje aan de kicking horse river. Hier zijn we ineens een uurtje verder in de tijd, we zijn een tijdzone gepasseerd. We zien onderweg nog een aantal longhorn sheeps.

longhorn sheep

longhorn sheep

Hier maken we een wandeling en drinken we koffie en kopen we onze lunch. Het weer klaart nu zienderogen op gelukkig. Onderweg wordt het echt steeds mooier, hoe is het mogelijk, maar het is zo! We rijden door Yoho National park en dat lijkt me zo mooi, maar dat bewaren we maar voor morgen. Het ligt immers niet ver van ons nieuwe onderkomen af. Rond 3 uur arriveren we bij Paradise Lodge Bungalows en dat parkje ziet er schattig uit. Midden in de natuur, kleine houten huisjes met luikjes in het groen en wat een lokatie. Echt midden tussen de bergtoppen.Het huisje is schattig, ook van binnen hout en de inrichting is in boerenstijl.
We gaan even op het terrasje zitten en dan besluiten we Lake Louise en Moraine te gaan bekijken. Nu is het zonnig en morgen moet je maar weer afwachten. We beginnen bij Lake Moraine. Werkelijk een plaatje. Het water is heel apart van kleur, azuurblauw. En dan die machtige rotswanden er omheen die het zeer imposant maken. We wandelen een stukje langs het meer en ik blijf maar plaatjes schieten. Dan wordt het tijd voor Lake Louise, de toeristentrekker van Canada. Dat is al te zien aan de enorme parkeerplaatsen. Gelukkig staan ze niet allemaal vol. Aan de rand van het meer ligt het indrukwekkende Fairmont hotel. Zo’n enorm hotel heb ik nog nooit gezien zeg. Dan komen we aan bij het meer. Het is ook erg mooi, maar Moraine heeft toch een streepje voor. Het kan ook komen omdat we het verkeerde licht hebben. Morgen wellicht nog een keertje terug.
Daarna gaan we maar weer eens tanken. Je moet hier overal prepaid tanken en bij onze tank blijkt er nog 30 dollar op de teller te staan, dus we tanken bijna voor niets. Dan gaan we boodschappen doen. Het stadje Lake Louise bestaat uit een klein winkelcentrumpje speciaal voor het gerief van de toerist. Wij kopen ontbijtspullen en gaan weer naar onze blokhut. Maar na 1 uurtje beginnen de magen toch weer te knorren en we zagen vanmiddag een leuk restaurantje vlakbij het meer: The Deer Lodge. Daar gaan we op het terras in het zonnetje ons avondmaal nuttigen en nemen we nogmaals een kijkje bij het meer. Het licht is al heel wat mooier, maar nog niet perfect. Wie weet morgenvroeg! Vervolgens slaat Ton nog een eenzaam weggetje in om wild te spotten, maar er is niets te zien. We gaan naar het kacheltje, want het koelt hard af ’s avonds in de bergen.

18 juni Yoho National Park

Vanochtend slaap ik voor het eerst tot na 7 uur. We doen het op ons gemakje vandaag. Rond 9 uur rijden we richting Yoho, hier zo’n 30 km vandaan. De 1e bezienswaardigheid is de Lower Spiral Tunnel. Dit geeft een kijk op de fascinerende werking van de spiraaltunnels. Je ziet de treinen in de bergen verdwijnen alvorens ze de diepte in gaan. Heel ingenieus misschien, maar ik vind er niet veel aan te zien.Als er nu op dat moment treinen hadden gereden, had je een idee gekregen. Dan gaan we maar naar het visitor centre voor meer informatie. De weg naar de mooiste watervallen is nog gesloten, dus die vervallen helaas. Dan hebben we nog over: Emerald Lake en Natural bridge. Eerst maar eens naar Emerald Lake. Veel mooier als het veelgeprezen Lake Louise wat ons aangaat. Er loopt een trail rondom het meer en die gaan we lopen. Het meer is net een spiegel en bij bepaalde lichtval ook turkoois gekleurd. Dit komt vanwege een kalkachtige gruis dat met het gletsjerwater mee naar beneden komt. De wandeling duurt zo’n 1,5 uur en is schitterend. Op verschillende schattige eekhoorntjes na, zien we weer geen wild, terwijl hier gisteren nog een grizzlybeer gespot is. Die maken allemaal dat ze wegkomen, als wij er zijn.

De Natural bridge is ook een natuurspektakel. Eerst was het een waterval in de Kicking Horse river, maar die woeste rivier heeft de rotsen zo ver uitgesleten waardoor er een natuurlijke brug over de rivier ontstaan is.

We willen ook nog naar Hoodoos, mooie rotsformaties, maar als we daar 22 km voor omgereden zijn, blijkt ook die weg afgesloten te zijn helaas.
Dan maar een keer lekker vroeg naar ons chaletje en een paar uur relaxen.
Vanavond willen we naar Timberwolf Pizza en Pasta café.

19 juni Lake Louise – Jasper

We hebben de pizzeria niet kunnen vinden gisterenavond, dus zijn we maar gaan zitten bij het Mountain restaurant, helemaal in Canadese stijl, dat wil zeggen, veel hout, gigantische balken. Het eten in Canada is lekker, wel wat duurder als bij ons. De wijn is ook erg duur. Het gaat wel allemaal efficiënt en snel, op de rekening hoef je ook niet te wachten, die komt direct zodra ze je bord weggehaald hebben. De rekening is vaak een tegenvaller, want er komt altijd nog btw bij, alcohol toeslag en dan nog de 10 tot 15% fooi.

De weersvoorspelling is niet goed, dat is balen. Net nu we de mooiste weg van Canada gaan rijden. We rijden vroeg weg want er is ontzettend veel te zien langs deze weg en wij zijn heel blij dat we hem tweemaal mogen rijden. Dan kunnen we nu wat overslaan of de mooie dingen nogmaals bekijken op de terugweg.

We beginnen met de Crowfoot Glacier. Die moeten we vanwege de bui vanuit de auto fotograferen.
Daarna krijgen we Peyto Lake. Om dit moois te kunnen aanschouwen moeten we eerst een korte maar zeer steile wandeling maken. Maar dan word je ook rijkelijk beloond. Ik heb nog nooit zo’n blauw meer gezien. Schitterend gewoon! Het is gelukkig droog, maar de wolken hangen laag boven het meer. De mensen na ons zien niet veel meer.
Vervolgens krijgen we de Weeping Wall, een enorm hoge, steile bergwand van de Cirrus Mountain met in het midden een smalle kloof waardoor een zeer hoge smalle waterval naar beneden drupt. Ze noemen hem niet voor niets de Teardrop. Daarna een mooie waterval, de Tangle Falls. Nog 2 schitterende watervallen waar het zeer woeste rivierwater zich doorheen perst: de Sunwapta Falls en de Athabasca Falls. Het Columbia Icefield waar je tot vlakbij de gletsjer kunt komen. En dan hebben we nog niet alles gehad, anders haal je die 230 km niet in een dag. Een van de hoogtepunten was dat we weer een zwarte beer gespot hebben langs de weg. Er stopten 2 auto’s, dus wij waren alert en ik vroeg meteen aan een vrouw wat er te zien was. De beer dus. Ik gelijk heel stoer de auto uit en naar de overkant, waar ze het bos ingelopen was. Ze stond er op haar dooie gemak te grazen terwijl de file met auto’s steeds langer werd. Weer een eindje verder weer auto’s langs we weg en daar stond een lieve bambi te poseren voor ons.
Het weer heeft zich de hele dag goed gehouden, geen regen meer en heerlijke temperatuur,wel grijze luchten.
We komen aan het eind van de middag aan bij Jasper House Bungalows en krijgen een schattig houten huisje met uitzicht op de woeste Athabasca rivier. Geweldig, ik ben weer helemaal blij. Een groot panoramaraam in de woonkamer en legio zitmogelijkheden voor ons huisje met zicht op de rivier. Je ziet de rafters vanaf hier langsvaren en je hoort ze gillen, kostelijk.
Het eerste wat ik doe, is een was in de wasmachine, dit is de eerste en laatste kans. We zijn 3 dagen hier, dus dan heeft die was ook tijd om te drogen. Daarna gaan we eten in het restaurant dat bij het parkje hoort en dat smaakt heerlijk en is heel goedkoop. Eindelijk toch pizza vandaag en een lekkere ook!  Ton wil nadien nog een wandeling maken en we lopen een stuk langs de rivier met Amerikanen op, daarna slaan zij af en wij gaan onze eigen weg, maar we zijn het pad een beetje bijster. Bij elke afslag slaat de twijfel toe. Maar dat levert wel weer een plaatje van een grazende Wapiti op. Ik besluit dat we naar de hoofdweg terug moeten lopen en vanaf daar is het park snel gevonden.

20 juni Jasper

Voor de eerste keer tijdens onze vakantie met vele hotels/chalets hebben we een vreselijk bed. Het kraakt en piept bij elke draai en is ook nog eens helemaal doorgezakt. Dus de nachtrust was niet optimaal en dan regent het ook nog eens ! Als internet het weer eventjes doet, zien we dat het vandaag regenachtig blijft maar morgen weer mooier wordt, gelukkig. Wel jammer van vandaag, we hadden hier zoveel te zien! Wie weet klaart het nog op, het is bijna tot half 11 ’s avonds licht, dus we hebben nog kansen.
Dan gaan we maar het stadje Jasper in, we moeten weer boodschappen doen, pinnen, tanken. Je moet ook goed opletten dat je tank hier vol is, want soms heb je zomaar 180 km geen pomp.
Het is een heel gezellig stadje dit keer met veel leuke winkeltjes en restaurantjes.
We doen onze boodschapjes en drinken daar koffie en verwennen onszelf met een versgebakken Belgische wafel met ijs en aardbeiensaus. Die Belgische wafels schijnen hier heel populair te zijn, worden op vele plaatsen aangeboden.

’s middags als de regen wat minder wordt, rijden we toch even naar 2 meren: Patricia Lake en Pyramid Lake. Bij Pyramid Lake is een klein schiereilandje waar je omheen kunt wandelen en dat doen wij ook. Er zijn echter ook weer 2 busjes Japanners losgelaten. Ze fotograferen er lustig op los. Op gegeven moment zie ik ze met 4 man sterk met de fototoestellen in de aanslag zitten en ik denk dat er iets bijzonders te zien is. Dus ik vraag aan een meisje wat er zo mooi is. Ze wijst op een bosje paardebloemen dat getransformeerd is naar blaasbloem, zoals wij het noemen. De fenomeen is zeer bijzonder voor hen. Eerst een gele paardebloem en later blaasbloem. Ik lag me rot! Even later zien we ook een Japans meisje met een mondkapje voor. Wel heb je ooit? De lucht kan nergens schoner zijn als hier, Canada is een groot dennenbos. Raar volkje. Af en toe kom je ook een buslading met Amish tegen, dat zijn ook vreemde snuiters. Schijnbaar mogen ze nu ook de wereld gaan verkennen. Mannen met lange ringbaarden, vrouwen met die rare witte mutsjes en lange jurken met daaronder dikke zwarte kousen en zeer degelijke zwarte stappers.
Ja, je komt wat tegen hier.

We hebben heerlijk gegeten vanavond in Jasper en maken daarna nog een wandeling in de hoop wat wild te spotten, maar er is niets te zien. Via de rivier lopen we terug naar het huisje en komen onderweg een paar amerikaanse vrouwen tegen. We raken aan de praat over canada en hun vertellen waar ze hierna heen gaan en wij ook. Wij gaan overmorgen naar Canmore. De vrouwen schrikken: naar Canmore? Dat is afgesloten vanwege grote overstromingen. Kijk maar, de vrouw pakt haar smartphone en laat filmpjes zien. Zo, dat ziet er niet lekker uit. We gaan naar ons huisje en ik probeer via internet, dat uiteraard heel slecht werkt nu je het nodig hebt, info te krijgen. We zien dan dat de weg van Canmore naar Calgary afgesloten is. ( de weg naar de airport). En ook de icefield parkway richting Canmore is gedeeltelijk afgesloten. Hoe komen we dan ooit daar en willen we daar nog wel heen? Hoe komen we bij het vliegveld? Op het nieuws zien we dat half Calgary geëvacueerd wordt. We wachten maar af wat het gaat worden, maar ik geloof nooit dat ik zorgeloos kan slapen vannacht. Dan zitten wij ook nog eens aan de rivier, een hele woeste. Gelukkig liggen de huisjes wel behoorlijk hoog, maar toch!
Wordt vervolgd.

21 juni Jasper

Vanochtend gelijk surfen op internet om de toestand te peilen. Canmore gaat definitief niet door. Als we daar al kunnen komen, wat al twijfelachtig is, dan is het in ieder geval onmogelijk van Calgary te bereiken van daaruit. Die weg is schijnbaar gewoon verdwenen.
Dus we zoeken alternatieven. Via Edmonton is een mogelijkheid, maar een erg saaie weg. Volgens de receptionist hier kunnen we zeker een stukje Icefield parkway rijden en dan afslaan en binnendoor naar Calgary, dan hebben we in ieder geval voor de helft een mooie route. Als ik op internet kijk, kunnen we die weg echter ook niet bereiken. Ryan(de receptionist) zegt dan weer dat die website niet up to date is en houdt het voor ons in de gaten. Hij heeft contact met ranchers.
In ieder geval blijven we nu een nacht langer hier en het is heerlijk weer hier. Vandaag vergeten we even de problemen en gaan naar Mount Edith Cavell. Weer een prachtige route en mooie uitzichten onderweg. We stoppen nog even bij een plaatsje waar we een kleine wandeling kunnen maken naar het Edith Cavell meer, het is een kort pad, maar ligt vol uitwerpselen en niet van een hert. Dus ik ben wel weer op mijn hoede. Als de weg doodloopt, kun je je auto parkeren en verder een kleine trail lopen naar de gletsjer. De trail is niet lang maar wel vermoeiend. De lucht is ijl en de weg steil, dus we doen het op ons gemakje. Het uitzicht is schitterend op het gletsjer meer en metershoge ijswanden.
Dit had ik ook weer niet willen missen, de rest van de omgeving is ook schitterend. Gigantische bergwanden omgeven ons.

Dan gaan we even naar de bungalow. Even lekker in een ligstoel bij de rivier zitten, rafters spotten die gillend voorbij komen, we zitten net in een bocht met stroomversnelling.

Na een paar uurtjes relaxen bekijken we nog een paar mooie meertjes: lac Beauvert Loop, waaraan het luxueuze Fairmont Hotel gevestigd is. Hier maken we een wandeling, mooi meer met alweer die groene glans en natuurlijk ook leuk om even bij dat Fairmont rond te kijken, niets voor ons trouwens, ik vind ons parkje veel knusser. Daarna weer eten in Jasper. We hebben gisteren al een leuke Italiaan gezien, maar 45 minuten wachten op een tafel is geen optie voor ons, dus belanden we weer in hetzelfde restaurant als gisteren. Dat was  prima naar ons zin en ook nu weer. Een beetje snel dat wel. We hebben onze soep besteld en binnen 2 minuten staat hij voor onze neus, sneller kan gewoon niet.
Daarna nog naar de supermarkt en……de boottocht boeken op Maligne Lake.
Peperduur,maar het schijnt de moeite waard te zijn, als het weer nu ook nog meewerkt.

22 juni Maligne Lake

Vanochtend hebben we eerst een verhuizing voorhanden. Aangezien we hier nu een nachtje langer blijven en ons huisje verhuurd is, verkassen we van nr 14 naar nr 12. Voor we weggaan kunnen we onze spullen daar al dumpen, zodat we daar in ieder geval geen last van hebben.
Dan rijden we naar de ingang van het Nationaal Park om te informeren hoe het met de toestand van de wegen is. Goed nieuws! De Icefield Parkway blijkt weer gedeeltelijk open te zijn, zodat we morgen in ieder geval een gedeelte nogmaals kunnen rijden, om vervolgens via highway 11 de Rockies over te gaan naar Rocky Mountain House voor een overnachting die nog geboekt moet worden vanavond.
Daarna rijden we naar de Maligne Road. Als eerste bekijken we de Maligne Canyon. Een prachtige zeer smalle diepe kloof, waar uiteraard een rivier doorheen stroomt en waar prachtige wandelpaden langs gemaakt zijn, wandelen we van bruggetje naar bruggetje. Vanaf elk bruggetje een mooi uitzicht in de kloof. De terugweg steil omhoog, is dan weer minder aantrekkelijk.
Bij het restaurant slaan we de lunch in.
We rijden verder en zien onze 5e beer. Hij blijft te veel in de struiken om mooie foto’s te kunnen maken helaas.
De lunch wordt genuttigd aan de rand van Medicine Lake, het zoveelste mooie meer wat we zien. Nadat we het ons goed hebben laten smaken en de nodige foto’s gemaakt hebben, rijden we verder tot we weer een aantal auto’s stil zien staan. Beer nr 6 dient zich aan. Op een kale steile helling staat hij bij een eenzame dennenboom ergens van te snoepen. Wij natuurlijk uit de auto om te kijken. Hij komt steeds dichter naar beneden, mooi, dan kan ik straks een leuk plaatje knippen. Dan beginnen er een paar meisjes keihard te gillen en weg te lopen. De beer schrikt en vliegt de helling weer op de bossen in.
We rijden verder tot Maligne Lake, een van de mooiere meren hoor! Een plaatje weer. Het is nog geen tijd voor de boottocht dus we moeten ons hier nog even vermaken, maar dat is helemaal niet erg. Met een kleine boot, die maar half gevuld is, varen we om 3 uur weg. Het is een dure tocht, maar de moeite waard. We varen tussen prachtige besneeuwde bergen door en het water is diep turkoise van kleur. Het meer is enorm lang, zo’n 22 km, en relatief smal. Na 14 km mogen we even van de boot af, want vanaf hier kunnen we prachtige foto’s maken van het magische Spirit Island. Een piepklein eilandje met een paar dennenbomen wat wereldberoemd is geworden en op bijna elke ansichtkaart van Canada prijkt. Nu maak ik er dan zelf een paar ansichtkaarten van,schitterend. Dan moeten we helaas weer terug. Na 1,5 uur staan we weer aan wal.
Op de terugreis zien we weer auto’s stilstaan en Ton stopt uiteraard ook. Al weten absoluut niet wat er te zien is, we vliegen de auto uit. Aan de overkant van een klein meertje staat een prachtige Karibou(dat denken we tenminste, blijkt later een moose te zijn). Nog meer foto’s . Deze hadden we nog niet. Als we hem goed bewonderd hebben, gaan we weer een klein eindje rijden, tot we weer op een opstopping stuiten. Ik vraag wat er te zien is. Een moederbeer met jong, maar ze is net verdwenen. Oh wat jammer nu. We kijken nog goed in de berm,maar zien niets. Dan zegt Ton ineens: ik zie hem door mijn binnenspiegel, hij is aan de andere kant van de weg nu. Hij draait de auto en wij staan eerste rang om moeder en babybeer te fotograferen. Helaas poseren ze niet zo goed voor de camera, ze denken alleen maar aan hun sappige grasjes, maar als je op 3 meter afstand staat is er altijd wel een mooie foto bij. Babybeer klimt zelfs nog even in de boom en gaat nog even rechtop staan, dat doet het ook altijd goed voor de foto. Echt aandoenlijk om die 2 te mogen aanschouwen.
Nog een paar kilometer verder heb je warempel beer nr 9. Het wordt nog eens wat!
Als we eindelijk thuis zijn, want zo duurt de rit natuurlijk wel erg lang, gaan we eten op het parkje en een hotel boeken in Rocky Mountain House. Wie weet wat weer voor gehucht is waar we morgen terecht komen. Tussen de cowboys of zo! Het blijft zo wel spannend.

23 juni Jasper-Rocky Mountain House

Het is na 4 dagen Jasper weer tijd om de koffers te vullen, alhoewel die redelijk gevuld blijven deze vakantie. Ik ga echt niet telkens alles uitpakken. Af en toe een koffer-opruiming, dat wel.
We rijden lekker op tijd aan, nadat we op ons gemak ontbeten hebben. Eerst weer een stuk Icefield Parkway en het 1e gedeelte is het lekker zonnig. Dan is alles nog 3 keer zo mooi als 4 dagen geleden met dat grauwe weer. Dan krijgen we een regenachtig stukje. We halen onderweg ergens de lunch en eten die later een mooi plekje op met een superuitzicht op de bergpieken van over de 3000 meter, vlakbij de afslag naar highway 11. Toch rijden we nog een stukje door want we willen nog een keer het mooie Peyto meer zien en dit keer niet in de mist. We hebben geluk, nadat we het enorm steile pad naar het viewpoint weer overwonnen hebben, schijnt de zon op het diepblauwe meer in de vorm van een vossenkop.
Dat is toch heel wat mooier als met die mist, alhoewel dat ook wel iets heeft.
We spreken Amerikanen en komen op de route van gisteren, de Maligne Road, die hun gisteren ook gereden hebben. Wij vertellen over onze beren-ontmoetingen en ook dat we een Karabou of Moose gezien hebben. Dat zijn 2 verschillende beesten zegt de vrouw. Mooses zijn zeer zeldzaam, die laten zich niet vaak zien en er zijn er maar 12 in de omgeving van Jasper. Zij wil de foto wel zien, dan weet ze het meteen. Ik zoek de foto op en laat het de vrouw zien. Helemaal enthousiast wordt ze als ze de foto ziet. It’s really a moose, very special. Ze is stikjaloers. Zij hebben zich rotgezocht om er een te zien. Nou dat weten we dan ook weer.
Dan rijden we terug naar highway 11, die ook nog 186 km lang is tot Rocky Mountain House. We zien onderweg verschillende herten en 2 dieren die sterk op wolven lijken, maar we konden niet stoppen daar,dus het blijft gissen. Ze leven hier wel. Rond 18.00 uur zijn we er dan, meteen gevonden ook nog. Het hotel valt reuze mee, we hebben een zeer ruime kamer voor relatief weinig geld, keurig netjes allemaal met alles er op en er aan.
Er is een steakhouse bij waar we zometeen kunnen eten.

Nou we hebben heerlijk gegeten hier en het was hartstikke druk. Ook was het meteen wat goedkoper als in de dure Rockies. Na het eten lopen we nog wat rond en doen wat boodschapjes in een mega grote supermarkt. Dan is het alweer 21.00 uur. Even tv kijken en de luikjes gaan weer toe.

24 juni Rocky Mountain House- Calgary

Na een hele goed nachtrust, worden we verwend met een excellent ontbijt. We moeten voor het ontbijt allerlei keuzes maken, maar verstaan er helemaal niets van. Op zijn boeren- canadees vraagt de serveerster of we dit willen of dat? Wij hebben geen idee waar ze het over heeft en zeggen maar wat. Ton krijgt daardoor aardappelkoekjes en ik een lekkere fruitsalade. Verder scrummbled eggs en ham, toast, we zitten afgeladen vol. Hier moet je toch ontzettend dik van worden, als dit je dagelijkse kostje is.
We hangen nog wat op de kamer, want het uitstapje dat ik verzonnen heb, gaat ook niet door. Ook Drumheller staat blank, en dat ontwijken we liever. Dus rechtstreeks naar Calgary. Het contrast met de Rockies kan niet groter zijn, van meer dan 3000 meter hoge bergen om ons heen, rijden we nu tussen het grasland en kunnen we aan beide kanten kilometers ver weg kijken. We passeren de ene ranch na de andere. Kunnen we wel alvast een beetje wennen aan het Nederlandse landschap. Ze hebben hier pikzwarte koeien ipv gevlekte. Ik zie zelfs buffels.
Wij vallen wel op met ons kleine midsize autootje. 80% rijdt hier in enorme pick-ups, waar onze auto 2 keer in kan. Ik zie er een staan waarbij ik een trapje nodig zou hebben om er in te kunnen komen. Onderweg drinken we nog een keer koffie tussen de cowboys met flanellen ruiten blousjes en petjes op.
Rond half 2 zijn we bij het hotel. Eigenlijk 1,5 uur te vroeg, dus halen we eerst onze lunch naast het hotel bij een soort conditorei maar dan op zijn Canadees. Ook hier verstaan we weer amperaan wat het meisje zegt. Onze kamer is al klaar en is super. We hebben gewoon een heel appartement met woonkamer, keuken, slaapkamer en smaakvol ingericht. Op elke hotelkamer staat hier een koffiezetapparaat met gratis koffie, die elke ochtend vernieuwd wordt. Ook hier is deze service. Daarnaast kun je in de lobby ook gratis een keuze maken uit verschillende soorten koffie en thee. Er staat ook een enorme fruitschaal boordevol met vers fruit, een sap automaat en gratis koeken. Goede service. Je merkt wel dat hier de strijd groot is om een goede beoordeling op tripadvisor te krijgen. Bij elke hotel hangen posters hoe hoog ze wel niet gewaardeerd worden.

We eten dus de lunch in ons appartement op en gaan daarna maar shoppen in de nabij gelegen mall. Ton geeft zichzelf een nieuwe ereader cadeau, die hier 25% goedkoper is als bij ons. Na het winkelen zijn we op een of andere manier beide doodmoe en gaan lekker in ons appartement hangen. Downtown bezoeken zit er toch niet in, nu alles blank staat. Het is trouwens verboden je daar te vertonen. We hoorden net dat er 220 militairen gestationeerd zijn en die hebben de opdracht gekregen te schieten zodra iemand het verboden gebied onrechtmatig betreed. En terecht, anders zijn de spullen van die geëvacueerde straks ook nog geplunderd.

We hebben niet zoveel honger dat we uitgebreid willen gaan eten. Er zit ook niet veel in de buurt, want alle airport hotels bouwen ze op troosteloze industrieterreinen. Dus het wordt een culinaire hap bij Mac Donalds, het meest ongezellige restaurant dat ik ken.
Daarna wandelen we nog wat rond en zien een aantal grondeekhoorns, een poseert echt voor de camera en gaat rechtop staan, zo grappig. Deze miste ik nog in een foto reportage.

25 juni Calgary-Amsterdam

De bedden van Starbridge Suites slapen heerlijk en na een goede nachtrust hebben we wel zin in ons laatste ontbijtje. Alles is prima in orde hier, maar een ding vind ik echt niet kunnen en dat is de wegwerpbordjes en het wegwerpbestek. Ongelooflijk dat ze in zo’n goed hotel niet investeren in serviesgoed.
We zitten gelukkig vlakbij de airport, dus het is een kwestie van de tank vullen en 10 minuten rijden. Het is ook uitstekend aangegeven waar we de auto in moeten leveren. Hier staat al iemand klaar die meteen de auto checkt en goedkeurt en we kunnen inchecken. Ook dat gaat heel soepeltjes hier. Eerst weten we niet goed waar we precies moeten zijn in die grote hal. Maar net als in Vancouver lopen er overal senioren rond in cowboypak die je begeleiden naar de juiste balies, erg handig.
Nou we gaan inchecken en ik ga dit verhaal beeindigen. Bedankt voor jullie belangstelling en tot een volgende reis.
Canada was helemaal super en de droomreis is een droom geworden.

14 gedachten over “Canada

  1. Margaret

    Hé, leuk om zo snel al wat van jullie te lezen. Volgens mij is het nu bij jullie nog nacht (hier is het half 2 ’s middags). Hopelijk hebben jullie geen last meer van jullie jetlag. Nog een hele fijne dag in Vancouver en een hele goede en mooie rondreis verder. Heel veel plezier en geniet ervan.
    Groetjes, Margaret.

    Reageren
    1. ine Bericht auteur

      Hoi Margaret bedankt voor je berichtje, we hebben tot nog toe goed naar onze zin, hopelijk blijft het zo

      Reageren
  2. Marianne

    Hoi Ine,

    Gelukkig hebben jullie het erg naar de zin! Het is wel even wennen zo op de fiets en dan gaat het verhaal dat Nederland een “fietsland” is! Zou je hier eens moeten doen,iemand op z’n gedrag aanspreken!Nu vertrekken jullie alweer voor het vervolg,geregeld denk ik o ja zo laat is het daar.Nu genieten jullie maar enorm van wat nog komen gaat!!
    gr Marianne

    Reageren
    1. ine Bericht auteur

      Hoi Marianne

      Ja als vreemde in een stad aan de andere kant van de wereld, maal je af en toe foutjes. Daar word je hier meteen op gewezen. Bij ons zou je gelijk een grote mond krijgen, als het daar al bij blijft. groetjes ine

      Reageren
  3. Wouter

    Supergaaf lijkt me die Peak to Peak! Muren van sneeuw en loslopende beren, dan ben je echt in Canada 🙂

    Reageren
    1. ine Bericht auteur

      Ja dat was zeker supergaaf. Die beer was wel op behoorlijke afstand maar ik zag hem meteen. Schijnbaar is dit nog kinderwerk vergeleken met de Rockies

      Reageren
  4. Marianne

    Hoi Ine,

    Net op het moment dat ik mij afvroeg of er ook veel verkeer/mensen op weg waren,gaf je al het antwoord.Blijft de vraag:wanneer jullie uitstappen om een waterval/meer te bekijken zijn er dan ook (veel) andere kijkers?Dat het hotel ’n tegenvaller is zou je wanneer je de site ziet niet bedenken,jammer, maar voor 1nachtje…Hopen op andere tijden! Valt heel veel te zien begrijp ik(landschappelijk dan) van alles wat,goede reis verder en genieten maar weer!
    gr Marianne

    Reageren
    1. ine Bericht auteur

      Hoi Marianne, ik heb een verslag uitgeprint van iemand die hier woont met heel veel goede tips, dat heb ik bij me in de auto. Er staan wel bordjes overal langs de kant, maar het ene is mooier als het andere, en zij heeft dat allemaal al uitgevogeld voor ons, reuze handig

      Reageren
  5. Margaret

    Hoi Ine. Wat een mooie reis! Dat je nog tijd hebt om je verslag te schrijven! Maar ik lees het met plezier.
    Wat een belevenis die Peak to Peak. Zal wel supermooie foto’s opleveren.
    Nog een hele fijne vakantie, geniet ervan.

    Reageren
  6. ine Bericht auteur

    hoi Margaret, zeker een mooie reis. Als nu nog wat beren op ons pad komen, zou het helemaal mooi zijn.

    Reageren
  7. Marianne

    Hoi Ine

    Nou het is dus helemaal mooi,de beren zijn “op jullie pad” verschenen!Heb net je verslag gelezen,dat je er inderdaad nog de tijd voor hebt om dat te doen!Maakt het voor de volgers ook heel leuk.
    Geniet maar verder !
    Marianne

    Reageren
  8. ine Bericht auteur

    Hoi Marianne, dat doe ik ’s avonds . Om 5 uur zijn we altijd wel op de plaats van bestemming of terug in het hotel.
    We genieten zeker verder.

    Reageren
  9. Tim

    Nu zijn jullie dus echt in het gebied terecht gekomen waar het puur genieten is van de natuur met al die mooie watervallen Alleen jammer dat dan gelijk de angst toeslaat bij het zien van een paar willekeurige uitwerpselen 😉

    Die Regina zorgt wel goed voor jullie. Ik vrees dat wij in Amerika minder enthousiast ontvangen zullen worden 🙁

    Hopelijk wordt het alleen maar mooier en komen er nog meer beren op jullie pad. Hoewel de kans natuurlijk wel een stuk kleiner is als je niet diep de natuur in gaat. Ik weet nog wel een geschikte wandelroute…

    Reageren
    1. ine Bericht auteur

      Grapjas jij, van wie moeten die hopen dan anders zijn? Ik kon het niet zo snel bedenken.
      Wij logeren midden in de parken, dus de beren komen gewoon bij ons langs

      Reageren

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.