West-Amerika 2015

mei 2015

244__san-francisco-nights_p Al jaren hebben we het over een rondreis in West-Amerika. Onze kinderen zijn er zelfs al lang en breed geweest. Nu hebben we de knoop doorgehakt. Ook wij willen (een deel) van al die mooie natuurparken daar gaan bekijken. Ons schema is als volgt:

Stanford Court Hotel  San Fransisco                                 3 nachten

Yosemite View Lodge  Yosemite NP                                   2 nachten

Furnace Creek  Death Valley                                            1 nacht

Quality Inn & Suites Monclair   Zion National Park             2 nachten

Bryce View Lodge  Bryce Canyon                                     1 nacht

The Broken Spur Inn  Capitol Reef                                    1 nacht

River Canyon Lodge  Arches NP                                        2 nachten

Hotel Kayenta Monument Valley                                         1 nacht

BW View of Lake Powell Antelope Canyon                         2 nachten

BW Pony Soldier   Grand Canyon                                     2 nachten

Hotel Tuscany Suites   Las Vegas                                     2 nachten

23 Mei

Het eerste stukje van mijn reisverslag schrijf ik nu in de Jumbojet die nu over Groenland vliegt richting San Fransisco. We hebben er nu een uurtje of 4 opzitten en tot nu toe amuseer ik me goed met eten, drinken en het kijken naar de film: Gone Girl. Ton zit naast me een scienfiction te kijken en af en toe zie ik hem weg dommelen, waar ik zelf ook tegen vecht. Het was ook 4.45 uur toen vanochtend het wekkertje af liep. Dus het zal me een gestoei worden straks tegen de jetlag en bovendien slaapgebrek.

We hebben redelijk goede plaatsen. Achteraan in het vliegtuig op rij 64 zitten we in een rijtje van 2. Ton zit aan de raamkant en tussen zijn stoel en het raam is een flinke ruimte waar hij makkelijk zijn benen uit kan strekken. De verwachte vliegtijd is 45 minuten korter, dus “maar” dik 10 uur.

Om 11.15 uur plaatselijke tijd landen we dan op San Fransisco Airport, maar dan!!!!
Het duurt minstens 20 minuten eer er beweging in de rij komt, dat heb je nou eenmaal als je achterin zit. Maar dan wacht de douane ons nog. We schatten dat er zeker 1000 mensen in de ellenlange rijen staan en dat is misschien nog onderschat. Dus met heel veel geduld schuifelen we stapje voor stapje tot we eindelijk voor de douanier staan en onze vingerafdrukken kunnen afgeven, maar liefst alle 10 komen ze aan de beurt en een irisscan komt er ook nog eens bij.
Uiteindelijk zijn er weer 2 uur voorbij voor we naar BART kunnen gaan zoeken, een snelle trein die ons naar het centrum brengt binnen een half uur. Dat verloopt allemaal redelijk soepel.
We moeten er uit in Montgomerystreet, dat heb ik thuis allemaal al uitgezocht en dan nog een stukje lopen. Dat stukje blijkt zowat de steilste helling in San Fransisco te zijn. Dat zie je niet op de kaart. We sjokken met de zware koffers omhoog en zijn dolblij als we het hotel zien.
Het hotel is mooi en de kamer smaakvol ingericht. We willen nu niet in slaap vallen want dat zijn we vannacht klaar wakker, dus we lopen toch maar weer even die helling af het centrum in. De cablecarts rijden langs het hotel, misschien een idee om daar mee omhoog te gaan? Maar eenmaal beneden aangekomen, zien we de gigantische rij, oeps. Weer een rij, daar hebben we vandaag geen zin meer in. We eten dan maar een broodje op Union Square. Het is zonnig en San Fransisco oogt prettig. Morgen maar eens verder gaan met het ontdekken van leuke plekjes.
Ik lig nu heerlijk op bed dit verslag te schrijven. Ton is naast mij al in slaap gevallen en het is pas 18 uur plaatselijke tijd.

24 mei San Fransisco

Om 3.30 uur zijn we even klaarwakker en we denken bij onszelf: wat moeten we in vredesnaam om half 4 ’s nachts? Gelukkig slapen we toch weer in tot half 7 en dan zijn we redelijk uitgerust.

ik heb gisterenavond nog iemand moeten roepen omdat we geen van tweeen wisten hoe de douchekraan aan moest. Ik schaamde me wel een beetje, maar ook die man had er gelukkig moeite mee. Wij hadden al van alles geprobeerd maar er kwam geen druppel water uit en ik was heel hard aan een frisse douche toe. De kraan was schijnbaar zo vast aangedraaid dat er geen beweging mogelijk was.

We hebben gelukkig een koffiezetter op de kamer, dus terwijl Ton onder de douche staat zet ik alvast wat koffie. Daarna gaan we naar beneden voor het ontbijt. Niet te geloven, maar ook hier weer een rij en alles is erg vaag. Wat een uitzoekerij toch elke keer. Uiteindelijk zitten we enkele momenten later aan een verse croissant en een kop koffie. We bespreken ondertussen de plannen voor vandaag en besluiten een ticket te kopen voor de hop on hop off bus voor 2 dagen. Alles ligt te ver van het hotel om te lopen. Op Union Square stappen we op en doen we als 1e de Parks and Beach tour, gewoon omdat die bus er toevallig als eerste stond. Het is een leuke tour maar niet spectaculair. Ik denk persoonlijk ook dat het de minste is, maar ach we krijgen een idee van de stad. Het weer valt een beetje tegen vandaag: grauw en grijs en hoe dichter we bij de oceaan komen, hoe frisser het wordt. Zo fris dat we zelfs beneden gaan zitten. De oceaan is wel prachtig om te zien, maar was uiteraard mooier geweest met dezelfde blauwe lucht als gisteren. Er is ook een gids aan boord, een sprakerwaterval eerste klas, hij houdt maar niet op. We passeren Golden Gate Park,Japantown,het huis van Jimi Hendrickx. Als we weer op Union Square zijn, wil Ton een selfiestick kopen. De verkoper ziet ons als gewillige slachtoffers van zijn verkooppraktijken en hij krijgt daar nog gelijk in ook. Voor Ton’s camera hebben we een zwaardere versie nodig van een selfiestick, een van 90 dollar ipv 15. Ja doei, ik ben niet enthousiast, dus hij richt zich op Ton. Hij prijst Ton’s camera de hemel in, maar hij mist toch echt een lens ter bescherming van de camera, zonde van zo’n dure camera. Hij showt Ton de lenzen die alle reflectie wegnemen als de zon schijnt en 115 dollar armer verlaten we de winkel met de lens en een selfiestick voor mijn camera.

De middag brengen we door op Fishermans Wharf en Pier 39. Aangezien we op Nobb Hill gestationeerd zijn, is het alleen maar bergafwaarts lopen, een kilometer of twee. Dat lukt ons nog wel. Wat een gezellig sfeertje hangt er. Maar wat een drukte ook!! Eigenlijk is het lunchtijd maar ik heb totaal geen trek en voel me zelfs behoorlijk misselijk, maar om Ton te plezieren zoeken we driftig naar een lunchroom. Er zijn echter meer mensen als horeca aanbod, dus uiteindelijk wordt het een zeer simpele hotdog voor een hoofdprijs. Op een bankje eten we die op en kijken we mensen. Ongelooflijk veel mensen passeren ons bankje en in alle soorten en maten, iets extremer als bij ons in Nederland. We kijken onze ogen uit. De lucht trekt enigszins open maar wat is het fris, ik heb zelfs een das om. We kijken naar de houten vlonders in het water die vol liggen met honderden zeehonden en af en toe een dikzak van een zeeleeuw ertussen. Wat een lapswansen, het enige wat ze doen is totaal van pampus liggen op die vlonder. Af en toe heeft er een de energie kwaad te worden omdat zijn plekje ingepikt dreigt te worden, maar verder zit er weinig fut in. We zien ook Alcatraz al liggen, waar we morgen heen gaan. Hopelijk is het dan minder fris.

Op een bankje wachten we op onze hop on hop off bus,er stoppen bussen in alle kleuren en maten, behalve de onze. Ik zie de bui al hangen, de heuvel op terug lopen. Dan maar de Cable-cart. Maar ook hier staat weer een gigantische rij. Dan toch maar lopen?? De dip is een beetje weggetrokken en onderweg doen we een Italiaans restaurantje aan want Ton heeft nog steeds honger. We houden het bij een kop soep en een salade en vervolgen dan onze wandeling heuvelopwaarts. Wat ben ik blij als mijn schoenen uitkunnen en ik op het bed plof. Nu nog proberen het langer te rekken dan gisteren.

25 mei Alcatraz

Wat een indrukwekkende dag vandaag. Uiteraard liggen we rond half 4 vanochtend weer een tijdje wakker, maar gelukkig slapen we weer in tot half 7. Na een snel ontbijt maken we ons klaar voor de stad. We hebben tickets voor Alcatraz, een van de topattracties hier. Helaas is het zo mogelijk nog grijzer als gisteren. Eerst wilden we gebruik maken van onze (peperdure) hop on hop off tickets om ter plaatse te komen, maar dat lijkt me allemaal erg onzeker, dus het wordt toch lopen. We maken zelfs nog een omweggetje via Chinatown, een klein stukje China in Amerika, erg grappig. Dan komen we bij de pieren aan, die allemaal genummerd zijn. Wij moeten nr 33 hebben vandaag. De groep van 11 uur staat klaar om te boarden. Wij mogen een lichting later mee. Eerst nog een half uurtje in de rij staan, jeetje wat branden mijn voeten al, volgens mij zit er ook een flinke blaar. Eindelijk mogen we dan aan boord en varen we in een kwartiertje naar “The Rock”. We worden ontvangen door een bejaarde vrijwilliger die ons haarfijn verteld wat we wel en niet mogen op het eiland. Daarna krijgen we een 15 minuten lange intro over de geschiedenis van het eiland, erg interessant. Dan gaan we eindelijk het cellenblok in voor de audiotour.  We starten in de douchegelegenheid, weinig privacy hier, dat valt meteen al op. De cellen zijn piepklein, onmenselijk gewoon. We krijgen tijdens de tour flink wat informatie over de ontsnappingen die er plaatsgevonden hebben en waarvan waarschijnlijk geen enkele voortvluchtige het overleefd heeft. Het bittere is dat die gevangenen het meest fantastische uitzicht op San Fransisco hadden,wat moet dat moeilijk geweest zijn. Wij genieten ervan, maar weten ook dat we snel weer op de wal zullen staan.  Waar ik niet bij stilstond is dat Alcatraz ook een woonplaats was voor bewaarders en hun gezinnen, die daar heerlijk rustig woonden en nauwelijks iets van de gevangen bemerkten. Kinderen gingen dagelijks met de boot naar school. Nadat Alcatraz gesloten werd is het nog een tijdje bewoond geweest door de Indianen uit protest. Nu is het overgenomen door de toeristen en enorme zeemeeuwen, die in de verlaten gebouwen hun nesten hebben. Op de terugweg breekt zowaar de zon door en alles ziet er gelijk veel vriendelijker uit,wat een verschil. We staan pas om half 3 op de wal en hebben enorme honger, dan is daar ineens: Hard Rock Cafe! Waarom niet? Luttele minuten laten zitten we aan een tafeltje en horen de harde ruige jaren 60 muziek aan, leuk, gezellig! De traditionele hamburger gaat er ook wel in, jam jam.

Dan lopen we weer naar Fishermans Wharf om de Golden Gate and Sausolito tour te nemen. We hebben geluk, de bus staat al klaar om te vertrekken en we hebben een enorm grappige chauffeur die ons heel veel verteld over de dagelijkse zaken in San Fransisco. Wij weten nu dat een hondenuitlater hier meer verdiend als een leraar, bizar.

De eerste stop is bij het Palace of Fine Arts, een neoklassiek gebouw met zuilengangen. We mogen zelfs even de bus uit en de chauffeur gaat zelfs mee om een foto van ons te maken. Dan maken we nog een stop voor de Golden Gate, maar waar is de brug en de zon? Hij ligt in de mist gehuld en hopelijk is er nog wat te zien op de foto’s. We rijden er in ieder geval overheen en gaan dan richting Sausolito, een heel gezellig plaatsje aan de overkant van de brug. Dan wordt het tijd voor de terugreis. De chauffeur zet ons zelfs af op Union Square zodat we maar een klein stukje terug hoeven te lopen naar het hotel. Wat vonden we van San Fransisco: gezellig, sfeervol,prettige sfeer maar ook: duur, druk en verraderlijk koud af en toe

26 mei Yosemite

Vanochtend uitgecheckt in Stanford Court en bergafwaarts met de koffers richting BART gelopen. Dat ging heel wat sneller als de heenweg. De zware koffer duwde me gewoon naar beneden. Goed dat we gaan, want vandaag was het weer helemaal pet. Op de airport aangekomen moeten we nog een stukje met de airtrain naar de autoverhuur. Bij Alamo verloopt het efficient en snel. Ton heeft zich een flinke upgrade cadeau gedaan:van een bescheiden middenklasse naar een SUV, een enorme bak, maar hij zit heerlijk. We moeten er ook zo’n beetje in wonen de komende 2 weken. We mochten kiezen wat we wilden en het is een witte Dodge geworden. In het begin was het even wennen, weer een automaat en het drukke verkeer van San Fransisco en ook nog de juiste route vinden, maar het verliep allemaal probleemloos, bijna zonder ergernissen. We passeren een hele lange brug en hoe verder we van San Fransisco afrijden, hoe mooier het weer en hoe hoger de temperatuur, jippie, eindelijk zomer. Misschien gaan we nog eens terug verlangen naar de frisheid van de stad. De natuur wordt gaandeweg ook steeds mooier. De uitgestrektheid van het land valt ons al snel op, alles oogt groots. Onderweg hebben we nog een lunchstop, koffie en een salade, wat gezond toch weer. Rond 3 uur zijn we dan bij Yosemite View Lodge. Het bevalt meteen al geweldig. Oke, de kamer is super oubollig en heeft hard een renovatie nodig, maar alles is wel netjes en ruim. Maar als ik dan de deur open naar het grote terras, word ik erg blij. Het terras hangt zowat boven de snelstromende Merced rivier met eromheen bossen en een flinke rotswand. Hier gaan we ons heel goed vermaken denk ik. Tegenover ons blokje is de receptie met een grote winkel,  er zijn verschillende zwembaden, een pizzeria, alles bij de hand. Hopelijk zijn de matrassen niet zo antiek als de kamer zelf, anders kan dat wel eens roet in het eten gooien.

we hebben ook al een nieuwe vriend en huisgenoot, een plaatselijke eekhoorn, die helemaal niet bang is, komt zonnebaden op ons terras, erg leuk. Heerlijk om weer in de natuur te zijn na 3 dagen in een drukke hectische stad. Ton komt op het idee om 17 uur nog het park in te gaan en dat is een lumineus plan. We zijn verrast door de ruigheid van Yosemite. Enorm rotswanden van puur graniet of zo, imposant!! En het avondlicht doet ze goud oplichten. We zien als eerste de Bridalveil fall die we na een korte wandeling kunnen bewonderen. Wat is hij prachtig, een magische bruidssluier, ik zie het echt helemaal.  Daarna zien we Horsetail Fall en ook daar maken we weer een fotostop. De rivier is hier wat rustiger en breder en er zitten families te picknicken, sommige steken de bbq al aan. Als we in de auto zitten om verder  gaan,kijk ik nog even op en wat zie ik: een beer komt er uit de bosjes geslopen. Wow dat had ik hier niet verwacht. De picknickers beginnen een hoop lawaai te maken met potten en pannen om hem te verjagen. Wij gaan de auto uit om te fotograferen/filmen. Af en toe kijkt de beer naar ons en mijn foto’s mislukken spontaan, ik wil onmiddellijk de auto inkunnen als hij aanstalten in onze richting maakt. Maar hij heeft toch meer interesse  voor de bbq-ers en die heerlijke lapjes vlees. Op gegeven moment zie ik hem weglopen met een zak eten, hilarisch! Dan wordt het nog gekker, hij springt bovenop de picknicktafel van de bbq-ers en ze krijgen hem met geen mogelijkheid weg, daar gaan hun karbonaatjes. Dit moet ik nog even op de foto zetten, om te gieren.  We rijden toch maar weer verder en zien ook heel veel hertjes. We zien ook Curry Village en de tenten waar Tim en Melanie overnacht hebben, een schitterend plekje hoor. De rest komt morgen, we krijgen honger, maar ik mis helaas een afslag en dat doet ons per ongeluk bij het volgende prachtige uitzicht belanden: Tunnelview. Ook alweer adembenemend. Dit park krijgt een hoge score van ons. Ik verheug me nu al op morgen. Bij het hotel halen we pizza’s en eten die op ons eigen terras op. Het is heerlijk zacht en (nog) geen muggen te zien.

27 mei Yosemite

Eindelijk slapen we weer een keer tot na 7 uur, dat doet een mens goed zeg. We ontbijten buiten op ons rivier-terras. Het is heerlijk weer. Ik ga ontbijtspullen halen in de winkel maar kom bedrogen uit. Waar ligt het brood? Er is geen brood, alleen wat droge toast, Amerikanen eten gewoon geen brood. Dan maar een fruitsalade, een muffin en koffie.

We gaan vandaag wandelen naar Mirror Lake. We moeten de auto helemaal achteraan in het park parkeren. Er is een route over een verhard pad of een bospad aan de andere kant van de rivier. Wij nemen de laatste. We hebben niet alleen dit idee gehad blijkt al snel. Soms loop je even alleen en dan krijg je ineens een druk stukje. Mirror Lake is niet groot maar wel mooi. De machtige rotswanden weerschijnen echt glashelder in het water. Natuurlijk knippen we weer flink met de camera. Dan willen we eigenlijk langs de overkant teruglopen, maar kan alleen door door de rivier te waden of nog een heel eind verder te lopen waar een brug blijkt te zijn. Ton probeert de rivier, maar is al heel snel terug met kramp, haha. We lopen dus verder, het is erg mooi en heerlijk rustig. Gelukkig komen we op gegeven moment een stelletje tegen die dezelfde poging gedaan hebben als wij maar geen brug konden vinden. Dan maar via dezelfde weg terug, ook al goed. Het was een mooie flinke wandeling, dus het wordt tijd voor de lunch. We zoeken een mooie plaatsje onder El Capitan, ook weer zo’n machtige jongen van 2307 meter hoog, puur graniet.

Dan gaan we even naar ons eigen terras, waar de stoelen heel wat lekkerder zitten als die van de picknickbank. Vanavond wil ik nog erg graag naar Glacier Point, hopelijk gaat dat lukken, ivm eten en zo.

Helaas hebben we na uitgebreid overleg besloten Glacier Point over te slaan, hoe jammer dan ook. Ik heb op google  maps gezien dat het 2,5 uur heen en terug is. Dat vinden we toch te ver. We hadden het gewoon eerder moeten doen. Maar we zijn dik tevreden met wat we allemaal gezien hebben en morgen als toetje de mooie Tioga Pas. Yosemite was super!

28 mei Tioga Pas en Death Valley

Wat een lange rijdag vandaag. We hadden gelukkig de wijsheid vroeg aan te rijden. Om 8.15 uur rijden we getankt en wel weg. Richting Tiogapas. In het begin is er nog niet zoveel te zien en oponthoud wegens wegwerkzaamheden. Ondertussen komt de dame die het verkeer tegenhoud bij elke auto vragen waar ze vandaan komen en komt dan weer langs ons voor tips, want ze gaat deze zomer naar Amsterdam. Nou die hebben we wel. Gaandeweg wordt de weg steeds mooier en maken we vele stops om het ruige rotsgebergtes met sneeuwtoppen, hoogvlaktes,duizelingwekkende afgronden en de mooie meertjes te filmen. Zo is het al snel een paar uur later als we de pas verlaten. Wat was dit de moeite waard. Wat een geluk dat de pas al open was ook.

Nu we toch hier zijn, is een kleine omweg naar Mono Lake snel gemaakt. Wij vinden het een supermooi meer en gebruiken er de lunch op een bankje van waaruit we uitzicht hebben over bijna het gehele meer. In het meer,dat twee keer zo zout is als de oceaan, vormen zich vreemde kalkhoopjes die hier en daar boven het water uitsteken.

Dan snel weer in de auto want we hebben nog een lange rit voor de boeg. We komen nu op een snelweg die we bijna voor onszelf hebben, dus op volle (toegestane) snelheid rijden we naar het zuiden. Ook hier genieten we van prachtige vergezichten van allerlei gebergtes met hoge pieken die nog wit zijn. Wat is dit land toch wijds.

In Lone Pine drinken we nog koffie en gooien we de tank voor de tweede keer vol, want die grote bak lust hem graag. Dan draaien we eindelijk af richting Death Valley en kort daarna kom ik er ook achter dat Tom Tom onze eindbestemming helemaal niet kent en er 150 km langs zit. Dat valt enorm tegen. Het is wel prachtig, maar als je er op rekent bijna bij je bestemming te zijn, valt het toch tegen. Death Valley is veel mooier dan ik me voorgesteld had en best wel divers. Zandduinen(Stovepipe Wells), prachtig gekleurde bergwanden, diepe afgronden, laagvlaktes. Dan zie ik in de verte allemaal bomen, lijkt wel een oase of is het een luchtspiegeling? Nee het is toch echt Furnace Creek Ranch.Ton kan het zich niet voorstellen dat iemand op het idee komt zoiets midden in een woestijn te bouwen, zelfs een golfbaan erbij. Hoe houden ze dat gras zo groen? We melden ons aan. De ranch moet een western stadje nabootsen, wel grappig. De kamer is standaard, niets bijzonders, een zitje erbij met twee schommelstoelen, alleen moordend heet buiten. Het is inmiddels etenstijd en we zoeken een van de drie restaurants op: Fourty Nine. We betalen enorm veel geld voor hetgeen we krijgen. De salade smaakt wel erg lekker, maar de rest is simpel en het geld absoluut niet waard. Maar wat voor uitwijkmogelijkheden hebben we midden in de woestijn? Verstand op nul en blik op oneindig maar. Het is nu inmiddels 21 uur en nog steeds bloedheet. Snel weg hier morgen! Maar ook nog een paar dingen bekijken.

29 mei Death Valley en roadtrip naar Zion

Na een onrustige nacht vanwege een zwaar brommende airco zijn we dan om half 6 weer present. Het is nu nog enigszins aangenaam op de kleine veranda met schommelstoelen. We zien de wanden van het gebergte roze verkleuren als de zon opkomt en roofvogels door de lucht vliegen op jacht naar een woestijnmuisje. Om 7 uur is de winkel open en halen we wat ontbijtspullen, die weer bestaan uit cake en een sapje. Nee, ook hier geen broodjes, of je moet van droge houdbare hamburgerbroodjes houden. Om 8 uur staan we alweer klaar om te vertrekken. Van Melanie en Tim hebben we nog wat goede tips gekregen. We rijden als eerste naar Artists Drive. Een route, van de hoofdweg af die langs prachtig gekleurde gesteentes leidt. Het is een hele goede tip, die we niet hadden willen missen. De tweede tip (badwater basin)moeten we helaas via tijdgebrek overslaan, sorry guys, het was nog eens zoveel kilometers extra. Maar de derde pikken we dan wel weer mee en ook die zeer de moeite waard is, vind ik tenminste. Zabrisky point is ook een zeer apart stukje landschap. Dan richting Zion. Sommige stukken zijn heel saai en duren eeuwig. We zeggen onderweg regelmatig tegen elkaar: Wie wil hier nou wonen?  Er lijkt geen einde aan te komen. Kilometers ver zie je de wegen door het landschap slingeren en er is amperaan verkeer. Andere stukken doen je mond weer openvallen. We rijden door een canyon, zien allerlei kleuren gebergtes van vuurrood tot pikzwart, in ook nog een allerlei grillige vormen. Las Vegas zien we van heel dichtbij en alle beroemde hotels. We passeren ondertussen ook nog een verschillende staten, van California rijden we via Nevada en Arizona naar Utah. De klok schuift ineens ook nog een uurtje op helaas. Vooral het landschap vanaf Hurricane naar ons hotel is ongelooflijk. Gaan we echt nog mooiere uitizchten zien?

Eindelijk zijn we dan in Springdale. Dit hotel bevalt me meteen al uitermate goed. Alles ziet er heerlijk fris uit, geen achterstallig onderhoud of een donkere kamer. En eindelijk een ontbijtje erbij. Morgen komen we de auto in ieder geval een dagje niet in

We wandelen naar het dorpje Springdale voor het diner. Wat een mooi dorpje. Mooie hotels, huizen, winkeltjes, restaurantjes. Ze zien er allemaal keurig netjes en verzorgd uit. Overal mooie bloementuintjes en perfecte grasveldjes. We komen onderweg zomaar 3 hertjes tegen, wat leuk. Het dorp ligt ook in een schitterende omgeving. We eten bij Oscar’s, een tip van de receptionist. Er zit een rij buiten op bankjes te wachten. Je krijgt een schijf en als die gaat trillen en flikkeren is je tafel vrij. Dat gaat heel snel bij ons, 5 minuutjes wachttijd. Nu eindelijk wel een gezellig restaurantje met heerlijk eten. We nemen alletwee de zalmsalade, het is enorm veel, ik krijg hem niet op helaas. Dan lopen we op ons gemakje terug naar het hotel, het is heerlijk weer. Springdale bevalt ons wel.

30 mei Zion National Park

We slapen vandaag uit tot 8 uur in heerlijke bedden. De eerste keer dat we zo lang slapen en waarschijnlijk komt dit alleen maar omdat de klok gisteren een uur vooruit ging. We hebben er ditmaal een keer ontbijt bij en ook dat is erg uitgebreid met scrummbled eggs en nog wat ondefinieerbare warme gerechten, het lijkt op ragout. Iets waar wij ’s morgens vroeg nog geen zin in hebben. Natuurlijk geen vers brood,dat is blijkbaar onmogelijk hier. Maar getoast smaakt het prima, sapje erbij, vers gemaakte wafels, yoghurtjes, alle soorten müsli, nee daarover hebben we geen klagen. Daarna naar de shuttlebus, die tegenover het hotel stopt, ideaal dus. Die brengt ons naar de ingang van het park.Daar stap je over op een andere shuttlebus die je op 8 stops in het park kan droppen. In de bus komen we er achter dat onze parkenpas nog in de auto ligt, oeps. Dat wordt dokken.12 Dollar per persoon, zonde. Er staat een heel aardig meisje bij de kassa en met mijn zieligste gezicht leg ik ons probleem uit. Zij strijkt over haar hart en we mogen zonder een cent te betalen verder, hartstikke fijn en lief. Zion is een Canyon die bestaat een rode bergen, in allerlei rood/oranje kleurtjes. In het midden stroomt de Virgin rivier, die onschuldig lijkt, maar wel verantwoordelijk is voor het ontstaan van de Canyon, maar dat proces heeft waarschijnlijk miljoenen jaren geduurd, als het niet langer is. Wij starten achteraan bij de tempel van Sinawava. Ja, al de namen hier zijn erg bijbels, want de mormonen hebben zich hier zo’n beetje als eerste gevestigd en alle bergen hebben dus bijbelse namen evenals het park zelf.  We starten met de Riverside walk, een makkelijke wandeling langs de tempel. De tempel zelf is een natuurlijke boog in de bergwand, waar de mormonen kennelijk een tempel in zagen. We lopen in file, ja ja. Jammer maar het is niet anders. De tweede halte: Angels landing, dat is een wandeling voor de “die hards”. Mij niet gezien, ik zou het niet eens kunnen. Ik denk aan Tim, die het 2 jaar geleden wel gedaan heeft, wat een kanjer! Ik zie de mensen bovenop de enorme bergwand lopen, respect. Wij nemen hier alleen foto’s  want ook hier is het weer adembenemend mooi en dan wachten we op de bus, die elke 5 minuten komt. Stop 3 is: Weeping Rock, ofwel huilende rots. Hier lopen we een kleine trail en komen zo bij een natuurlijk afdak in de bergwand waar we onder kunnen staan om foto’s te nemen van de mooie vallei onder ons. Ondertussen vallen de tranen van de rots op ons, maar dat is alleen maar fijn met deze hitte. Vanochtend bij de eerste wandeling was het nog heerlijk, nu loopt de temperatuur al behoorlijk op. Dan komen we bij: de Grotto. Hier kunnen we alleen langere trails maken of een kortere, steil omhoog in de volle zon. We nemen de bus weer een halte verder. Tijd voor de lunch bij de Zion Lodge. Dat denken meer mensen en er staan enorme rijen. Dat staat ons niet aan en we lopen naar buiten. We lopen het hotel binnen, misschien hebben ze daar wel iets. Wat een leuk hotel en zo prachtig gelegen, midden in het park. We lopen naar boven en komen in een heerlijk rustige lunchroom met genoeg van onze smaak op de kaart. We zitten er helemaal naar onze zin en de lunch smaakt uitermate goed en is niet duur. We drinken onze grote cola razendsnel op en dan is die gratis refill wel ideaal. Wat ook fijn is, dat er overal in het park toiletten zijn, maar ook watertap punten met drinkwater. Wij hebben een grote fles water maar die is snel leeg en bij elke halte tappen we nieuw vers koel drinkwater. Na de lunch zijn we weer helemaal bijgekomen en lopen nog een korte rustige trail die weer een stationnetje terug uitkomt.  En zo werken we alle haltes af.  Tot we weer bij de ingang staan. Daar staat de bus al klaar die ons weer voor het hotel afzet. Ideaal en heel goed geregeld hier.

We eten bij Bit & Spur, buiten op het terras. Ton kiest voor Mexicaans en ik neem een pasta. Het smaakt goed. Dan naar het hotel en relaxen. Daar zijn we wel aan toe nu.

31 mei Van Zion naar Bryce Canyon

Na een stevig ontbijt, zitten we om kwart voor 9 alweer in de auto. Het eerste stuk van de route door Zion is adembenemend mooi. Dan verandert het landschap  in een vriendelijk heuvelachtig bos-weide landschap. Een kronkelig riviertje begeleidt ons tijdens onze trip. De tocht is niet lang vandaag. Al binnen 2 uur worden we verrast door oranjekleurige hoodoo’s. We zijn nu in Red Canyon belandt. Even een fotostop en een gezellig praatje met 2 Amerikanen die hier gaan fietsen. Lijkt me ook erg mooi.  Korte tijd later zijn we dan in Bryce Canyon. We moeten ineens overal onze ID laten zien als we het park ingaan, naast de parkenpas. Bryce Canyon National Park is ongeveer 18 miles lang en net als in Zion overal de bekende uitzichtspunten. Als je op de weg zelf rijdt is er niet veel te zien, je moet echt een zijwegje in of de auto uit om de Canyon in te kijken. het is schitterend. Hoe heeft het kunnen ontstaan. Dat zien we later. Vroeger, 60 miljoen jaar geleden, was dit een meer. Miljoenen jaren later weer begon de aarde te verschuiven en uit te slijten. Dit mooie grillige oranjekleurige landschap is het resultaat. Overal gekke oranje torentje in alle tinten en formaten. Niet zo afwisselend als Zion, maar niettemin erg indrukwekkend. We krijgen er honger van en ook hier is weer zo’n leuke lodge in het park met een zelfde soort restaurant als gisteren: aangename sfeer, rustig, leuke prijzen en een goede menukaart. Met onze buikjes weer gevuld rijden we om 3 uur naar ons onderkomen voor vannacht. Dat ziet er vrij simpel uit. De receptioniste is ook niet echt vriendelijk. De plompe norse vrouw checkt ons wel in, maar verzoekt ons om 4 uur terug te komen want dan worden we pas toegelaten. Ook de andere gasten krijgen dit te horen. Dan gaan we maar even naar de overkant. Daar ligt Ruby’s Inn met een enorme winkel erbij. Jammer dat we dit niet hebben. Om 16 uur mogen we dan eindelijk de kamer in. Zeer standaard, netjes en ouderwets, beetje sfeerloos. Gelukkig maar een nachtje. Even relaxen en dan gaan we wandelen.

Een groot voordeel van het hotel is, dat het bijna bij de ingang van het park ligt. Om 6 uur parkeren we de wagen weer in Bryce Canyon National Park bij het Sunset Point. Op aanraden van Melanie en Tim gaan we de Queens/Navajo combination loop doen. Het eerste stuk is de Navajo loop en dat is het gedeelte waarin we afdalen tussen de hoodoos. Dat is erg erg diep en heel steil, maar zo adembenemend mooi, vooral met het avondlicht, ik blijf maar foto’s maken. Beneden gekomen slaan we af en volgen we de Queens Garden loop. We lopen nu in een bosrijke omgeving en in het eerste stukje is er nog niet echt veel te zien, maar daarna……sprookjesachtig mooi wordt het. De Queens Garden is schitterend, een tuin van Hoodoos. Langzaam klimmen we dan weer omhoog en hebben onderweg de meest fantastische uitzichten. Ton stelt zijn mening over Bryce bij, hij vond het op het eerste gezicht allemaal een beetje hetzelfde, maar nu denkt hij daar heel anders over. Bedankt voor weer een goede tip kids. Op de terugweg lopen er weer overal mooie hertjes, dat is een voordeel van ’s avonds de parken in gaan: het wild wordt actiever en komt te voorschijn.

Dan nog even naar de supermarkt in Ruby’s Inn hotel. We kopen een sandwich en een fruitsalade, dat gaat er wel in na deze trail.

1 juni Capitol Reef

Om 7.10 uur loop ik al naar Ruby’s Inn om sandwiches en fruitsalade voor het ontbijt te kopen. Het is al hartstikke druk op het korte wandelpaadje. Ik ben niet de enige vroege vogel. We nuttigen ons ontbijt in de ongezellig kamer en dan snel wegwezen hier. De interstate 12 op richting Capitol Reef, een rechte weg van 175 km. Volgens Tim een mooie route. En ook dat klopt weer als een bus. Wat voor soorten gebergtes we allemaal wel niet tegenkomen. We zitten in ieder geval in een gebied waar de dinosauriers vroeger ronddraalden. Vooral na Escalante wordt de weg steeds mooier. We passeren de meer dan 3000 meter hoge Boulder mountain en uiteindelijk belanden we in Torrey. Ik zie het hotel al liggen maar het is nog veel te vroeg. Dus we kopen een heerlijk broodje bij de subway en gaan richting Capitol Reef National Park. De weg er naar toe is al spectaculair. Bij het bezoekerscentrum haal ik een mapje van het park en we starten met de “scenic drive”. Capitol Reef is weer een rood/oranje rotsgebergte, bestaande uit fraaie rotsformatie, kliffen en canyons. De scenic drive eindigt bij een zandpad en daarover kun je de Capitol Gorge in. Ton rijdt er gewoon in zonder blikken of blozen. We hebben niet voor niets een SUV. Dan wordt de rit pas echt avontuurlijk en verbluffend mooi. Op het einde hiervan kun je een wandeling maken door de Gorge. Nu haken we even af, het is bloedheet. Vanavond zegt Ton. We zullen zien!! Het is wel weer een rit van 2x 45 minuten en dan de wandeling nog. Of we al niet genoeg rijden, maar aan de andere kant…….

Op naar de Broken Spur Inn. Hier hebben we alletwee gelijk een goed gevoel bij. Aardige mensen, rustige omgeving met mooi uitzicht, een prettige kamer, lekker ruim en buiten een zitje, waardoor je je niet zo opgesloten voelt. Bijna jammer dat we morgen weer verder moeten. Er is ook een grill&steak restaurant bij.

Nou het restaurant was ook voortreffelijk tegen gunstige prijzen. Erg vriendelijke bediening. Ben benieuwd of het ontbijt morgen ook zo goed is. Onze buren zijn Nederlanders en komen uit Moab waar wij morgen heen gaan. Blijkbaar rijden we daar morgen ook al via Capitol Reef heen, om er nu dan weer heen te gaan lijkt me echt een beetje overdreven, dus dan maar een wandelingetje bij het hotel in de buurt.

2 juni Moab en Arches National Park

Gisterenavond nog gezellig met de Nederlandse buurtjes buiten zitten babbelen onder het genot van een glaasje wijn. We lagen er een stuk later in als normaal. Vanochtend voor we vertrekken nog een lekker ontbijtje inclusief warme gerechten en taarten. Aangezien er bij het hotel een eigen bakkerij zit, zie ik niet af van een stukje appeltaart. De gebakken aardappels en vette worstjes laten we wel voorbij gaan. Om 9.15 zitten we getankt en wel in de auto voor weer een mooie autorit. We passeren Capitol Reef niet meteen, maar willen een wandeling maken naar de Natural Bridge. Of liever gezegd een beklimming van 1 mile. Als we voor mijn gevoel al een enorm stuk geklauterd hebben in de brandende hitte, blijkt dat we nog niet op 1/3 van de afstand zijn. Ik haak af, ik verbrand hier levendig. Ton loopt nog een etappe hoger en komt dan ook terug. Helaas geen Natural Bridge voor ons. We rijden richting Hanksville, een geweldige route weer, ik kan het landschap haast niet omschrijven zo apart. Wellicht kunnen jullie het later op de foto’s bewonderen. We hebben nog bijna een aanrijding met een overstekende wilde kalkoen, ja je leest het goed, bizar maar het had fout af kunnen lopen. Na Hanksville zitten we dan echt in de woestijn, honderden kilometers niets voor ons. Je zult maar panne krijgen hier. Ton vraagt of we ergens koffie gaan drinken. Ik lag me rot en vraag waar hij gedacht had dat te doen.Hij moet zijn behoefte aan coffeine even uitstellen, een kilometer of 100 tot Green River want daar is pas weer een tank met een subway erbij. Het is inmiddels al na 12 uur dus maar gelijk weer een lekker broodje erbij. Rond 2 uur arriveren we al in the River Canyon Lodge en gelukkig kunnen we meteen op de kamer. Die valt ons 100% mee. Op internet las ik recensies over kleine warme kamertjes, maar wij hebben een enorme kamer met twee tweepersoonsbedden en in het midden een keukenblok met koelkast, magnetron,koffiezetapparaat. Beneden kunnen we ook de hele dag koffie, thee, water en ijs halen. Het is weer helemaal prima. Omdat we toch zo vroeg zijn, besluit ik de was maar eens te gaan doen. De wasserette is op 2 minuten loopafstand. En 2 uurtjes later hebben we weer allemaal frisse shirtjes etc. Als we weer terug op de kamer zijn, trilt ineens alles. Is dit nu een aardbeving? Het duurt een paar minuten en dan is het weer rustig.Straks maar eens navragen.

De rest van de middag gaan we heerlijk relaxen, een duik in het zwembad, wat lezen. We gaan eten in Moab bij Pasta Jay’s, de plaatselijke Italiaan met goede recensies. We nemen de aanbeveling van de dag: een overheerlijke ravioli schotel met kip en knoflookbrood, heerlijk. Daarna de auto in, op naar Arches. Waarschijnlijk kunnen we vandaag maar een gedeelte doen en de rest morgen. Het principe is hetzelfde als in de andere parken, een lange weg met legio uitzichtpunten en af en toe een zijstraatje van een paar kilometer. Ook dit park is alweer wonderbaarlijk mooi. Al die fel oranje/rood gekleurde rotsen in allerlei vreemde vormen. We bekijken ongeveer de helft van het park en eindigen bij Double Arch, een prachtige rode boog. Nu we daar toch zijn, blijven we maar meteen om te genieten van de zonsondergang, wow wat mooi. Nu als de wiedeweerga naar het hotel want het is zo pikkedonker. In een lange rij zien we de auto’s de berg afslingeren en afslaan naar de diverse hotels in Moab.

3 juni Dead Horse, Canyonlands en Arches

Al vroeg zitten we in de auto om de hitte voor te zijn. We tuffen op ons gemakje naar Dead Horse Point State Park. Hier is onze parkenpas niet geldig en moeten we 10 dollar entree betalen. Het park is niet echt groot maar heeft een paar mooie uitkijkpunten op de Canyon en de Colorado rivier, die je ziet kronkelen vanaf de 600 meter hoge rots. Hij maakt hier net een bocht om een rots heen. De bootjes op de rivier lijken speldenknopjes.  Daarna richting Canyonlands, dat lijkt volgens ons een beetje  op de Grand Canyon in het klein. Ruige steile rotswanden in mooie kleuren. Op de viewpoint sta je op de rand van duizelingwekkende dieptes. En dan ziet Ton een smal zandpad naar beneden kronkelen de Canyon in: het is smal, zanderig en steile afgronden zonder afrastering. Sorry Ton, maar dat gaat me even te ver. Ja maar het is vast erg mooi daar beneden. Dat geloof ik graag, maar hier haak ik toch echt af. Ik moet morgen de Moki dugway al doorstaan, dat lijkt me even voldoende. We bekijken verschillende uitzichtpunten, hartstikke mooi allemaal, maar op gegeven moment raken we een beetje verzadigd en besluiten we naar het hotel te gaan. Paar uurtjes relaxen en zwemmen, ook wel eens fijn.

We gaan een beetje vroeg eten, fijn dat dat hier heel normaal is. Om half 6 is het al gezellig druk met eters. We eten weer bij Pasta Jay’s. Vandaag staat er als dagschotel lasagne op de kaart. Maar ik heb ook zin in Homemade Minestronesoep. De soepen zijn hier zo lekker,dat was in Canada ook al. Natuurlijk is dat allemaal veel te veel. De portie lasagne is nl twee keer zo groot als bij ons of in Italie, ik had het kunnen weten. We liggen nog in een deuk als er een ouder echtpaar aan komt achter de kinderwagen. En wat zit er in de kinderwagen, geen baby maar een poedel. Wel heb je ooit? Ze kirt tegen het beestje alsof het echt een baby is. Ton vraagt aan de ober of dit hier normaal is, maar dit is ook de eerste keer dat hij dit ziet, hij vindt het ook dol komisch. Daarna rijden we naar Arches voor deel 2 van onze route. We beginnen nu achteraan in het park bij Devil’s Garden, er is een korte trail en een paar langere.Wij nemen uiteraard de korte naar Pine Tree Arch en Tunnel Arch. Tenminste dat was de bedoeling. We lopen en lopen en er is geen boog te zien tot ik het beu ben en we om keren. Dan blijkt dat het bordje achter een bosje stond. We hadden ergens rechtsaf gemoeten. Daar heeft Ton nu geen zin meer in, dus naar de auto en op naar het volgende punt. Een kleine fotostop bij Sanddune Arch en dan naar Delicate Arch viewpoint. er blijken twee viewpoints te zijn. De lower en higher viewpoint. We laten ons niet kennen en kiezen de hoge. Dat is weer puffen en op een of andere manier lijken die afstanden hier allemaal veel langer als ze aangeven. Nee, ik vergis me niet in miles met kilometers!! Helemaal uitgeput komen we boven en het uitzicht op de enorme boog valt tegen. Hebben we daarvoor zo’n eind geklauterd. Het is veel te ver weg. Als we weer beneden zijn en toch even bij de lower gaan kijken, blijkt het uitzicht vanaf daar net zo mooi. Nou dan was het een goede trimoefening om de lasagne te verbranden. Het is weer bijna donker en we gaan terug naar het hotel. Onderweg steken er enkele tientallen meters voor ons een aantal herten de weg over. Het blijft mooi om dat ze zien. Ondanks dat het bijna donker is, zie je nog steeds mensen het park inrijden. Arches was een supermooi, indrukwekkend park. Op naar Monument Valley!

4 juni Monument Valley

Om 6.15 zijn we weer present vanochtend. Nog even een beetje doezelen en dan worden we weer actief. De bekende donut met vers sinaasappelsap (ter compensatie) als ontbijt, tanken en we kunnen weer. De route is weer heel divers aan landschappen. Dichte bossen zelfs dit keer erbij en dat is meteen aan de temperatuur te merken, 17 graden maar. Het enige wild wat we zien vandaag is een eenzame pikzwarte koe, die in zijn eentje langs de weg banjert in the midde of nowhere.

Zolang we rijden hebben we dezelfde goede zender op de radio: The Bridge, allemaal jaren 70 muziek, dus af en toe gaat het volume flink omhoog. We nemen de Moki Dugway, eigenlijk is er niets bijzonders aan, we rijden alleen tijdens een steile 10% afdaling over een breed zandpad, maar de lengte is maar 3 mile, dus relatief kort. Ik had er meer van verwacht eerlijk gezegd.  Dan gaan we richting het gehuchtje Mexican Hat,genoemd naar een rotsformatie die, je raadt het al, op een mexicaanse hoed lijkt. In een typisch cafe voor die buurt gaan we lunchen(op aanraden van Wouter). Eindelijk iets gevonden waar ze een normale tosti op de menukaart hebben met een kleine salade, dat smaakt goed.

Dan zien we Monument Valley in de verte liggen. Dankzij mij rijden we nog een eind om, want ik zie het bord wel, maar de pijl naar links niet. Voor 20 dollar kopen we een toegangsbewijs, onze parkenpas is niet geldig hier want we zitten nu in het gebied van de Navajo indianen. Je kunt een tour per jeep doen of zelf rijden. Ton rijdt liever zelf. Dat betekent 1,5 a 2 uur door elkaar geschud worden want de zandwegen zijn abominabel slecht. Gelukkig kan de auto het makkelijk aan. Het park is wel zeer indrukwekkend. Alle rotsformatie hebben namen: de drie gezusters, de olifant, de totem etc en je ziet het er ook echt in met een beetje fantasie. Hier zijn vele westerns opgenomen, zoals Once Upon A Time in The West.

Dan wordt het tijd voor Kayenta. De Kayenta Monumental Valley Inn is snel gevonden. We hebben een kamer beneden dit keer. Het ziet er keurig uit en erg ruim, grote badkamer. Het is maar voor een nachtje, maar toch! Het ligt wel zeer geisoleerd en het dorp Kayenta is zo te zien drie keer niets, dus we zullen ons in het hotel moeten vermaken tot morgenochtend. Gelukkig is er een gezellig restaurant bij en een zwembad, dus dat komt vast goed.

We maken een wandelingetje voor we gaan eten maar de omgeving is weinig inspirerend, tussen de benzinetanken en fastfoodketens. Dan maar meteen naar het restaurant van het hotel. Een flink uit de kluiten gewassen indiaanse is onze serveerster vanavond. We bestellen een keer een French Steak, ik met mashed potatoes (volgens Ton gebakken aardappels) en chefs vegetables.  De French steak blijkt een Duitse Schnitzel te zijn, de boontjes van de chef zijn half rauw, en de gebakken aardappels kan ik ook vergeten, gewoon aardappelpuree. Wel lekker trouwens en de Schnitzel ook. De boontjes blijven liggen. Vanavond geen hoog culinair standje bij de Navajo indianen. En het is overal in het hotel ijs en ijskoud, een graadje of 5 warmer zou prima zijn, ik ga zelfs een vestje opzoeken.

Toch gaan we nog maar even de benen strekken en een ijsje halen bij MacDonalds. Wat een apart volk hier, echt totaal anders, ze lijken nog echt op de indianen die ik ken uit de Winnetou films, alleen lijken het nu arme sloebers te zijn.

5 juni Page, Lake Powell

Vandaag maken we geen haast, we hoeven maar een kippe-eindje te rijden. We gaan dus eerst ontbijten bij de Subway, broodje ei en koffie. Rond 10 uur ga ik uitchecken. We hebben ook nog het voordeel dat de klok weer een uur terug gaat, dus om kwart voor 11 nieuwe tijd komen we aan in Page. Het weer is ineens omgeslagen, koeler en af en toe hoosbuien. Onderweg zagen we af en toe amperaan waar we reden. We rijden naar Horseshoe Bend. Een zeer spectaculaire hoefijzervormige meander in de Colorado rivier. Het is een korte trail van 1 mile, maar de terugweg is flink steil. Maar de heenweg omlaag is een eitje. We zijn wel blij dat het wat koeler is. Je moet in een duizelingwekkende diepte over de rotswand kijken en dan zie je werkelijk een wonder der natuur. Ik vind het zo prachtig. De kleuren zijn ook weer zo contrasterend. Blauwe rivier en oranje rotspartijen.Jammer genoeg komt er een enorm donkere lucht aan, zodat we op gegeven moment als idioten die berg op moeten rennen. Het bliksemt en dondert al en daar heb ik het niet op,op zo’n open vlakte. Boven op de helling is een prieeltje met dakje en daar staan we dan met 40 mensen op een kluitje, allerlei nationaliteiten. De hagelstenen tikken op het ijzeren dak. Mensen die later als wij naar boven gingen, zijn drijf en drijfnat. De buien duren hier niet lang schijnbaar want even later is het droog en lopen we verder naar de auto.

We gaan maar even koffie drinken bij MacDonalds tot de depressie overgewaaid is. Ton ziet een hardware zaak en wil er even binnen. Hij wil eigenlijk een goede selfiestick aanschaffen. De andere ligt al in twee stukken.Hardware heeft hier een andere betekenis als bij ons schijnbaar, want we lopen een meubelzaak binnen, dat heeft zijn interesse niet, en hij maakt heel snel rechtsomkeert

Dan rijden we naar de Glenn Dam. Allemaal dicht bij elkaar gelegen, hier lopen we de brug over en zien de enorme dam. Lake Powell is een stuwmeer waar al het water van de Colorado rivier verzameld wordt. In de dam valt het water naar beneden en drijft een turbine aan, hieruit wordt elektriciteit opgewekt. Ook de andere kant, waar de rivier gewoon weer verder stroomt nadat het de dam verlaten heeft is schitterend.

Dan rijden we de  Glenn Canyon National Recreation Area in. Wat is Lake Powell mooi zeg. We rijden er een stuk langs tot de route het binnenland in gaat. Vandaag worden we echter achtervolgd door donkere luchten met pittige buien, ook hier vallen ze ons weer lastig. Dus we gaan het hotel opzoeken. We hebben een mooi hotel met prachtig uitzicht met heel in de verte het meer. Weer zijn we erg tevreden met de hotelkeuze.

’s avonds eten we weer lekker, ik weet niet hoe het heet, maar het smaakt uitstekend. We gaan vanavond weer aan de soep en hij smaakt weer kostelijk en een salade erbij. Ik vind wel dat het eten hier behoorlijk zout en flink gepeperd is, niet alleen de prijzen dus,ook het eten. We kijken meteen waar we morgen moeten zijn voor onze tour naar Antelope Canyon. Dat is op loopafstand van het hotel, lekker makkelijk.

6 juni Avontuur in de Antelope Canyon.

De komende 4 dagen hebben we weer lekker ontbijt bij het hotel, dat maakt het wel een stuk makkelijker. We kunnen zelfs buiten op het terras zitten. En het ontbijt is ook zeer uitgebreid, met een warm buffet zelfs. We maken daarna een kleine wandeling, drinken koffie en lummelen wat tot het tijd is voor onze tour. Om kwart voor 11 lopen we naar het kantoortje van Antelope Canyon Tours. Het weer is nog steeds niet super, het lijkt wel steeds dreigender te worden. Hebben we speciaal vanwege de mooie lichtinval in november al kaartjes besteld voor de 11.30 tour, is er direct geen zon te bekennen, we kunnen er niets aan doen helaas. Bij het kantoor komen we de belgische moeder en dochter weer tegen, die we in Arches ook al spraken, zij gaan toevallig met dezelfde tour mee, en balen ook flink van het weer.

Iedereen mag achter in de bak van de jeep, maar voor ons is geen plaats meer helaas, wij moeten in de auto op de achterbank. Persoonlijk vinden wij dit totaal geen probleem, lekker warm, uit de wind. De Canyon is echt super, hoe heeft de natuur dit kunnen maken, gewoon haast niet te omschrijven hoe smal en lang die kloof is en hoe grillig de vormen zijn. Ryan, de gids legt alles precies uit en hoe we het beste foto’s kunnen maken, vanuit welke positie. Hij zegt ook dat er plotseling water in de canyon kan stromen en  hoe sterk die dan stroming kan zijn. Lekker opwekkend. Als we net bij het eind aangekomen zijn, hoor ik donderslagen en voel ik regen. Ton staat al buiten en van bovenaf roept iemand naar Ton: waar is jullie gids? Ton roept hem en we krijgen de volgende mededeling: “the flood is coming” iedereen moet de kloof uit. Ik wil natuurlijk als een idioot terug, maar er gaan ook nog groepen de andere kant op, dus het zal wil meevallen. Maak je niet zo druk, zegt Ton. Maar dan komen er overal waarschuwingen: iedereen moet geevacueerd worden, onmiddellijk de canyon uit. Nou dan loopt iedereen ineens een tandje harder. In de stromende regen de jeep in, wij zitten lekker droog op de achterbank, hihi. Onderweg wijst Ryan ons op de watervallen die overal vandaan naar beneden komen, gigantisch. Aan alle kanten vormen zich riviertjes. Onderweg heeft hij nog overleg, er is echt lichte paniek, de kloof wordt tijdelijk gesloten. Als we weer in Page aankomen, spreken we de belgen weer, zij hebben zelfs een flood warning op de telefoon gehad, het was dus serieus. Inmiddels schijnt de zon weer, maar het regent ook nog. Dat was onze Antelope Canyon tour, totaal anders als we ons voorgesteld hadden. Je moet weten dat er in 1997 11 toeristen omgekomen zijn, die verrast werden door de Flood. Gelukkig hebben we hem nog in zijn geheel gezien en zijn we er nog net niet uitgespoeld.

We halen wat brood, ja we hebben het eindelijk gevonden en nog lekker ook,vleeswaren,sap en fruit en lunchen in de hotelkamer. Hopelijk klaart het nog op, anders maar naar een shoppingmal. Voor we het weten is de middag voorbij en rond half 5 gaan we nog een wandeling maken. Die duurt iets langer als gepland, want we zijn het spoor een beetje bijster, maar dat maakt niet uit. Daarna weer eten bij Dam Grill, hetzelfde als gisteren. We bestellen nu soep en samen een pizza en dat is maar goed ook, die pizza is gigantisch. We krijgen hem met zijn tweeen nog niet op. Ton vraagt of er mensen zijn die het in hun eentje opeten en dan blijkt inderdaad zo te zijn. Geen wonder dat hier af en toe zo’n corpulente types rondlopen. Daarna willen we nog even langs Lake Powell rijden als dat in het zonlicht ligt bij ondergaande zon, maar dat loopt enigszins op een fiasco uit. De zon is veel eerder onder als wij verwachten en Lake Powell ligt al in de schemer, ook mooi, maar niet wat ik bedoelde. Dan maar met een beker koffie/chocomel naar de kamer. Dat is hier trouwens zo fijn,in bijna alle hotels kun je de hele dag gratis koffie krijgen. En hier hebben we de keuze uit ijskoud water, koffie met of zonder coffeine, thee en chocomel. Wat een luxe!

7 juni Grand Canyon

Na een uitgebreid ontbijtje rijden we met de buikjes rond richting Grand Canyon. Om 11.15 staan we aan de ingang. De spanning stijgt, wat krijgen we te zien? Je verwacht eigenlijk totaal niets, want je rijdt over een lieflijk bosweggetje. Hoe kan daar nu zo’n machtige canyon achter te zitten? Maar het is toch echt zo, bij het eerste viewpoint slaan we rechtsaf en daar is hij dan: Wow. Wat is ie enorm, overweldigend en sensationeel. Al die mooie kleuren van die lagen steen in die wanden en dan die eindeloze diepte. Mooi mooi. Alleen die Colorado rivier lijkt maar een vieze bruine sloot, hij zal ongetwijfeld enorm breed zijn daar beneden, maar vies bruin blijft hij. We gaan verschillende uitkijkpunten af en bewaren ook wat voor morgen natuurlijk. Dan gaan we lunchen. Bij een supermarkt halen we sandwiches en drinken en eten het buiten op een bankje op. Ton wil nog een eindje over de rim wandelen, daar is ook een klein museumpje waar we even kijken. Een eindje verderop is net een ranger bezig met de uitleg over het bestaan van al dit moois. Interessant zeg, we luisteren aandachtig, want wij willen ook wel weten hoe zoiets kan ontstaan. Het is natuurlijk weer een proces van miljarden jaren. Een stukje wijzer vervolgen we onze wandeling. Dan gaan we het hotel opzoeken. Ik toets Flagstaff in bij de tomtom en het blijkt me toch nog een eind rijden te zijn. Hoe haalt dat mens van het reisbureau het in haar hoofd ons hier te zetten, 140 km van de canyon. Morgen nog een keer heen en weer, terwijl er vlak bij de canyon in Tusayan prachtige hotels zijn. Volgende keer regel ik het echt weer zelf. Ik had ook alerter moeten zijn natuurlijk. We zien nog wel een paar schitterende Wapiti’s (edelherten) grazen langs de weg, 2 vrouwtjes en even verderop een mannetje met een indrukwekkend gewei. Dan 1,5 uur de gas erop en we komen bij Hotel Pony Soldier, langs de legendarische route 66, die pikken we ook nog een stukje mee dus. Het Best Western hotel is een slap aftreksel van dat in Page. Alles duidelijk een klasse minder, wel netjes schoon alles hoor, maar sterk verouderd. Het een na laatste hotel deze vakantie.

We gaan eten in het restaurant met goede recensies: het Crown railroad cafe, een enorm eetcafe waar we met 4 stellen zaten. Ik vond het drie keer niets. De ober praatte zo plat dat zelfs Ton hem niet kon verstaan. Het was wel goedkoop, maar niet smaakvol. Gaan we morgen zeker niet heen. Het liefst zou ik mijn koffers accuut pakken en ergens anders heen gaan, maar Ton zit er allemaal niet zo mee als ik. Oh ja, het verkeer raast langs de route 66 en daarnaast een loopt een treinbaan waar ellenlange goederentreinen langsrazen, ben benieuwd hoeveel herrie dit gaat opleveren.

8 juni Grand Canyon

Schijnbaar was ik zo moe gisterenavond dat ik heerlijk geslapen heb, geen trein of auto gehoord. Ton wel helaas, en alsof de herrie van die ellenlange trein nog niet genoeg is, moet hij ook nog zonodig fluiten, een niet zo’n beetje ook. Enfin we hebben nacht 1 overleefd en nu ik uitgerust ben, lijkt het ineens allemaal niet zo erg meer. Zelfs het ontbijt is redelijk uitgebreid voor Amerikaanse begrippen.

De weg naar Grand Canyon lijkt ook korter, we zijn er best snel voor ons gevoel en rond half 11 starten we met de South Kaibab Trail. Een tip van Tim en Melanie. Melanie adviseerde ons hem minstens tot het: ooh aah punt te doen. Ik dacht dat ze dat zelf verzonnen had en zag na elke bocht wel een ooh aah punt, maar het blijkt echt op de kaart te staan. We dalen zeer steil af de diepte van de canyon in. Hoe komen we ooit weer omhoog, zeggen we af en toe tegen elkaar. Natuurlijk is onze trail peanuts vergeleken met de echte diepte van de canyon. Maar toch zijn wij al blij dat we bij het eerder genoemde punt aankomen. Je beleeft de canyon zo wel veel intenser en het uitzicht is fenomenaal. Dan weer terug, we doen het rustig aan en rusten regelmatig even bij een schaduwplekje, op die manier vinden we het alletwee reuze meevallen. Het was zeker niet makkelijk dus we zijn weer trots op onszelf. We hebben op de heenweg het ontbijt verbrand en op de terugweg de lunch en het diner. Over lunch gesproken…het is inmiddels weer lunchtijd dus op naar de marketplaza voor een sandwich en een smoothie. Een picknicktafel in de schaduw en we kunnen even uitblazen. Als we klaar zijn sta ik op en val keihard over een stang die ik niet gezien heb. Er komt meteen iemand naar me toe, of alles in orde is, maar ik ben alleen maar bezorgd over mijn camera, gelukkig we zijn alletwee nog heel.

Dan gaan we nog even aan de rim zitten op een bankje in de schaduw, lekker genieten van het uitzicht. Om 3 uur rijden we richting Tusayan, waar een klein vliegveldje is, want we hebben op de valreep nog een vlucht boven de Canyon geboekt. We hebben lang getwijfeld, maar ach, je komt hier misschien wel nooit meer, dus toch maar de knoop doorgehakt. Ons vliegtuigje heet Silver en heeft 8 zitplaatsen, waarvan er 7 bezet zijn. Wij en een Italiaans gezin. Ik vraag voor we instappen aan de piloot wat de beste kant is, de linker fluistert hij me toe. Nu nog even opletten dat we niet bij de vleugel zitten voor de foto’s/film. En dan stijgen we hortend en stotend op. Het schudt een beetje, maar we genieten volop. Wat is het mooi, wat een belevenis zeg, nu zie je pas echt goed hoe groot het is en hoe diep. Een gifblauw zijriviertje dat in de bruine colorado uitmondt. Het platte beboste land om de canyon heen en dan ineens: die enorme diepte. Al die kleuren en vormen. We zijn zo blij dat we dit gedaan hebben. De vlucht duurt 45 minuten en dan vliegen we de hele canyon rond.

We willen eigenlijk in Tuyasan meteen eten, maar het is nog veel te vroeg, dan toch maar naar Flagstaff. Ton heeft geen zin in een restaurant dus het wordt een keertje de Burger King, lekker snel en simpel. We snakken alletwee naar een douche en naar ons geweldige hotel. Morgen Las Vegas, zal mij benieuwen.

9 juni Las Vegas

Dit keer is het omgekeerd. Ton slaapt nu heerlijk door en ik lig uren wakker. Wat ben ik blij dat we dit hotel kunnen verlaten. Op een of andere manier klikte het niet tussen dit hotel en mij. We hebben vandaag dik 400 km voor de boeg, voornamelijk snelweg. Maar we besluiten een stuk van 100 km toeristische route te rijden. Dat blijkt achteraf geen supergoed idee, want het enige pluspunt ervan is, dat we over de legedarische route 66 rijden. Ton vindt het duidelijk vergane glorie. De dorpjes die we passeren doen verlopen en armoedig aan. Alhoewel we aan koffie toe zijn, slaan we dat hier maar over. In Kingsman hebben we pas de eerste stop. Het is nog te vroeg om te eten, dat doen we pas over 1 uurtje of zo. Dan zien we uiteraard niets meer. We passeren wel de Hooverdam. Dat is een stopje waard. Wat een gigantische wand die dam waar het water van Lake Mead doorheen stroomt. Het waterniveau in Lake Mead is flink gezakt de afgelopen decennia. Dat kun je zien aan de rotswand. Het donkere rotsgebergte kleurt wit op de rand tot waar vroeger het waterniveau was. Nu is dat tientallen meters lager. Zorgwekkend voor Las Vegas, de stad in de woestijn die heel veel water nodig heeft met al die hotels. In Boulder vinden we dan eindelijk een Subway, daarna is het echt tijd voor Las Vegas. We missen uiteraard een afslag en rijden nog een stuk om en we belanden midden op de Strip, het vliegveld ligt trouwens bijna midden in de stad. Dan arriveren we uiteindelijk bij de autoverhuur. Hier staat alles ook keurig aangegeven. Goede service bij Alamo, er komt accuut iemand kijken en de auto nalopen. Alles is gelukkig goed. Bravo Ton, na 4150 km in 15 dagen geen krasje te bekennen. We lopen naar de taxistandplaats. Er is mij gezegd te vragen of ze niet via de highway gaan, dat is een omweg. De chauffeur vindt het prima. De prijs is toch hoger als verwacht, geen 10 a 12 dollar maar 21 en dan nog fooi erbij. Je betaalt je hier blauw aan de fooien. Maar het is wel luxe zo’n taxi, lekker geen gesjouw met die koffers. Dan zijn we dan bij Tuscany Suites. Het ligt in een oase van rust op 10 minuten lopen van de strip. Het bevalt meteen super. We hebben een enorme kamer met keuken, eethoek, bankstel. En een enorm bed, een echte Kingsize dit keer. De badkamer is ook gigantisch. En dit is dan ons goedkoopste hotel ook nog!! Zometeen Vegas in.

Oke we gaan rond half 6 weg en om 22 uur zijn we totaal afgebrand terug in het hotel. Wat een indrukken, wat veel lopen allemaal, wat een kleffe hitte, wat een mensenmassa’s, maar ook erg bijzonder. We zien in die paar uur Parijs, Egypte, the London Eye, New York en we hebben de helft nog niet gezien. Op de terugweg vinden we het hotel ineens wel erg ver van de Strip. We hebben  zoals gewoonlijk weer te veel willen zien in een avond. Nu lekker relaxen en morgen weer verder op avontuur in het bijzondere Las Vegas.

10 juni Las Vegas

Om te beginnen hebben we alletwee heerlijk geslapen in het Kingsize bed, dit was ook al het beste bed van de vakantie. ’s Morgens is het al knap heet, dus we zijn het overeens om ons vandaag koest te houden bij het zwembad, casino, koffieshop en onze kamer. We kijken even rond in het Casino. Ik heb nog nooit van mijn leven zoveel gokkasten bij elkaar gezien en dan heb ik het nog maar over één hotel, dat nog niet eens echt groot is. 800 Gokkasten alleen al hier dus. En om 9 uur in de ochtend zitten er genoeg mensen te gokken. Wij gooien er ook alletwee een dollar in om te proberen. 1 drukje op de knop en weg dollar. Het kan mij niet bekoren, maar Ton wil het straks nog wel eens proberen. Wij snappen er al geen bal van hoe die kasten werken, dus het zal een eenvoudige fruitautomaat worden. Het hotel lijkt op het eerste gezicht compact maar het valt toch wel tegen. Wij zitten op de 3e verdieping van blok B. Ik denk dat er al gauw 60 kamers zijn in dit blok. En je hebt zo 15 blokken. Na een kleine rekensom kom je uit op 900 kamers. Dit is niets vergeleken met het MGM met 5000 kamers.

We zitten nu heerlijk in de schaduw bij caffe Bottega, kopje koffie erbij. Ik wil eigenlijk bij het zwembad liggen maar er is geen stoel meer vrij in de schaduw en de zon is echt geen optie. Je kunt wel voor 100 dollar een soort tent huren in de schaduw met ligbedden, tv, ijskast,ventilator. Dat gaat iets te ver. Het was gisteren heel de dag bewolkt, wat wij wel apprecieerden. Nu komen er weer wat wolkjes overdrijven, dat verhoogt de kans op een plaatsje bij het zwembad en anders maar een losse duik, zonder zonnebedje, maar zwemmen zal ik!!!

En we hebben zelfs twee keer gezwommen voor we om half 6 de Strip weer opgaan. Het is nog flink heet dus we duiken het eerste grote hotel in dat we tegenkomen: The Linq. Een heel Engels stadje nagebouwd met pubs en het reuzenrad van Londen. Daarna eindelijk The Venetian. We weten niet wat we meemaken, zo mooi allemaal. Compleet met Grand Canal, gondeltochten, San Marcoplein, Rialtobrug. Een enorm winkelcentrum zelfs.Geweldig gewoon. Hier is ook een echte italiaanse pizzeria (een van de vele restaurants)en daar eten we een flinterdunne overheerlijke pizza, onder onze ogen vers bereidt. De serveerster laat een stuk van Ton’s pizza op tafel vallen, wat ons ook nog een gratis dessert oplevert. Als we om 8 uur the Venetian uitkomen is het donker en zien we een verlicht schip aan de overkant in een watertje liggen (Treasure Island) . Daar vandaan nemen we de tram naar de Mirage. De hotels zijn zo enorm,dat er zelfs trams rijden tussen het ene en het andere hotel. Bij de Mirage moeten we de vulkaan bekijken heeft Tim gezegd. Wij zien alleen een tropische  waterval. Toch maar eens navragen bij iemand. Het blijkt dat de tropische waterval elk half uur in een vulkaan veranderd. Wij naar buiten en na enkele minuten veranderd de onschuldige waterval inderdaad in een kwaadaardige vuurspuwende vulkaan, magnifiek. Dan passeren we Caesars Palace, ook weer een kollosaal hotel, een stukje Rome, een bijna complete replica van de Trevi fontein. We eindigen bij Bellagio, waar een enorme vijver voor het hotel ligt. De fonteinen van die vijver gaan elk kwartier dansen. Op het kwartier een klein waterballet en op het half uur een uitgebreidere show. Wij zien ze alletwee. Om kwart voor tien de kleine show maar dan staan we achteraan, daarna verlaten een hoop mensen de rij en staan we eerste rang. Je wilt niet weten hoeveel mensen er om de vijverrand staan. De vijverrand is honderden meters lang overigens. Opeens horen we een plons, valt er iemand in het water. Hoe kan dat nu over die hoge rand? Misschien op de rand geklommen en het evenwicht verloren of teveel alcohol op? Het valt nog niet mee om eruit te klimmen zien we, want de randen zijn behoorlijk hoog, maar uiteindelijk lukt het toch, onder het toeziend oog van honderden mensen. Dan begint de grotere show onder genot van een mooi muziekje genieten we van het schouwspel. Dan nemen we een beetje afscheid van de Strip en lopen we richting hotel. Het was echt de moeite waard, deze buitenissige stad, ondanks de hitte en de enorme drukte.

11 juni Update terugreis

We hebben ’s morgens nog alle tijd om uitgebreid te ontbijten bij Marylin’s restaurant. Dan alle spullen in de koffer, uitchecken en de taxi in. De taxi kost nu ineens maar de helft van wat het op de heenweg kostte, ra ra hoe kan dat? We moeten via een automaat inchecken en krijgen hulp van een onkundige dame, het mislukt dus helemaal en ze loodst ons door de rij heen, zodat we mooi bij een speciale balie komen en meteen de koffers kwijt zijn. Vlucht nr 1 van Las Vegas naar New York verloopt prima en landt zelfs iets eerder. Fijn want we hebben maar 1.15 uur voor de overstap en we maken ons al een beetje zorgen of we dat wel halen. Dat blijkt nergens voor nodig te zijn. We hoeven maar 200 meter te lopen en daar is boarden nog niet aan de orde, dus vlug nog naar de wc en iets te eten halen, want de service van Delta Airlines is minimaal, dus we barsten van de honger. Dan gaat de KLM tergend langzaam boarden. Wij zitten op rij 21 met beenruimte. Dat blijkt bij de instapdeur te zijn, dus voor iedereen aan boord is, moeten we onze tenen zelfs opkrullen ipv uitstrekken. Daarna komen de stewardessen tegenover ons zitten, dus weer de benen intrekken. Daar komt ook nog bij dat de stoel veel smaller is als bij Delta Airlines, gewoon niet normaal, hoe slecht die stoelen zitten. We zitten naast de trap naar de business class. Die trap wordt door iemand gebruikt die luchtziek is en een paar uur naast ons zit over te geven. Vervolgens komen er af en toe frisse luchtjes uit de wc deuren die aan de lopende band open en dicht gaan. En dan te bedenken dat we daar nog extra voor betaald hebben ook. Dat gaan we volgende keer anders regelen. Verder was het een goede vlucht die ook weer eerder aankwam als gepland. En onze koffers zijn er als eerste, supersnel. Nu vechten tegen de slaap, maar het is pas half 4.

West-Amerika was in ieder geval super!! We hebben 3 weken optimaal genoten.

 

26 gedachten over “West-Amerika 2015

  1. Jurri

    Wauw Ine. Dat ziet er super uit. Wij hebben destijds alleen yosemite NP gezien. Helaas geen Brice Canyon. Dat leek mij ook zo fantastisch. Misschien ooit nog eens

  2. Tim

    Zie je dat zo’n vlucht wel meevalt 😉 Hoe vond je Gone Girl?

    Alleen pech met de douane…Je zal zien dat het veel sneller gaat als je het land uit gaat 😛

    1. ine Bericht auteur

      Inderdaad viel niet mee maar ook niet tegen!
      Gone Girl was zeker een mooie film.
      Het land uit zal het probleem niet zijn denk ik, maar dat duurt hopelijk nog wel even

  3. Tim

    Mooi dat San Francisco goed is bevallen!

    Natuurlijk altijd leuk zo’n stad, maar het mooiste gedeelte moet nog komen. Vergeet in Yosemite niet Half Dome even te beklimmen! 😉

  4. Jurri

    Ben superbenieuwd naar de foto’s.
    Yosemite is prachtig. Herinner me nog de giga sequoia’s en de waterval. Volgens mij de vernal fall. We zijn destijds langs die waterval omhoog geklommen. Er scheen een regenboog door het water heen. Schitterend!!
    Zo’n beer lijkt me heeeel bijzonder om zo dichtbij te zien maar ook heeeel eng!

    1. ine Bericht auteur

      Klinkt goed Jurri, dan zullen we toch nog eens terug moeten, want alles zien is ons niet gelukt helaas.

  5. Marianne

    Lees nu jullie reisverslag een aantal dagen en: ook ik ben heel benieuwd naar
    alle foto’s! Genieten maar weer en goede reis verder door dit toch wel enorme land!

    1. ine Bericht auteur

      Ik heb nu al zoveel foto’s dat het een hele uitzoekerij zal worden denk ik.
      Het land is zeker enorm, en we zien nog maar een piepklein stukje

  6. Melanie

    Wat een avonturen al! Ben benieuwd hoe jullie de rest gaan vinden en wat jullie warmste punt gaat worden. Ik heb nu al zin om al jullie foto’s te zien en verhalen te horen door jullie ogen.

    Tip voor goedkoop en lekker eten: Denny’s. Die hebben ze op veel plekken en is aan te raden! Ohja en niet gaan eten bij Wendy’s.

    Heel veel plezier nog!!

    1. ine Bericht auteur

      Denny’s hebben we in Canada ook al een keer gehad en hier al vaak gezien.
      We zullen het in de gaten houden, bedankt

  7. Wouter

    Heel leuk om jullie zo ‘live’ te kunnen volgen. Zo’n polarisatiefilter is echt wel een goede investering hoor! Beelden van lucht, water en glas worden er echt veel beter van, zeker als er felle zon schijnt. Ben benieuwd naar het resultaat.

  8. ine Bericht auteur

    Ja Wouter dan is zijn geld dan wel waard. Misschien had ik er ook een moeten kopen?

  9. Melanie

    Super wat jullie allemaal zien en meemaken! Onwerkelijk he alle verschillende, prachtige landschappen daar!? Ben benieuwd wat jullie uiteindelijk het mooiste van de reis gaan vinden, hoewel dat een redelijk onmogelijke keuze is.

    Alvast veel plezier bij Monument Valley 🙂

    1. ine Bericht auteur

      Ja Melanie, het is echt de reis van onze dromen. Waar moeten we volgend jaar heen?

  10. Tim

    Wat een avonturen weer. Jullie hebben een auto met zeer goede vering als de weg van Monument Valley geen probleem was.

    Het komt wel vaak voor dat jullie ergens heen gaan en halverwege weer omkeren. Dat doorzettingsvermogen is nog voor verbetering vatbaar 😉

    Bijna op naar de Grand Canyon! Ben benieuwd wat jullie daarvan vinden.

    Groetjes

    1. ine Bericht auteur

      Ja Papa is nog steeds blij met de investering in een goede auto.
      Het was geen gebrek aan doorzettingsvermorgen maar gebrek aan tijd, anders hadden we Delicate Arch gemist

  11. Marianne

    Dat was me het avontuur in de Canyon wel,stel me zo voor dat ik er ook als de wiedeweerga uit zou
    willen,vooral omdat ze het ook overal omroepen,ze willen echt weer geen moeilijkheden en je weet nooit hoeveel water erin zal komen! Hebben jullie dat ook eens meegemaakt!
    Zie alweer uit naar het vervolg! Wel beter weer,zonder buien in ieder geval,groet !

    1. ine Bericht auteur

      Klopt Marianne, ze nemen geen enkel risico, misschien was het wel meegevallen.
      En het weer…..het is weer als vanouds strakblauw.

      1. ine Bericht auteur

        Daarom waren wij ook zo onder de indruk. Totaal anders als we gewend zijn in Nederland

  12. Marianne

    Nou Ine zo aan het eind van de reis…..laat je humeur er niet onder lijden!
    Maar zie dat er twee nachten doorgebracht moeten worden…hopelijk geen slaapverstoorder
    die route 66 en de trein erbij! Oordopjes in of een “flinke borrel”???
    Groet en ben benieuwd…

    1. ine Bericht auteur

      De eerste nacht is reuze meegevallen Marianne, zometeen de tweede in.

Reacties plaatsen niet mogelijk.