2019 Cruise Alaska en Vancouver Island

mei 2019

Het klinkt als een droom in mijn oren. Hopelijk wordt het wat we ervan verwachten en gooit het weer geen roet in het eten. Een beetje geluk moet je hebben.

We vliegen rechtstreeks van Amsterdam naar Seattle. Van de airport gaan we ons hotel The Inn at El Gaucho zoeken vlakbij de cruise terminal. We hebben die dag nog tijd om Seattle te ontdekken en de volgende dag ook tot 15 uur ’s middags.

Dan vertrekt het spiksplinternieuwe schip van Norwegian Cruiselines : de Bliss richting Alaska voor 1 week.

Als we een weekje later weer aanmeren in Seattle, moeten we meteen weer door naar de volgende boot richting Victoria op Vancouver Island.

Dit stadje bezoeken we ook al tijdens onze cruise, dus na een overnachting rijden we meteen door naar onze eerste bestemming.

Vancouver Island wil net zoveel zeggen als rust, natuur en ruimte.

de route zal als volgt zijn:

Victoria 1 nacht: Chateau Victoria Hotel&Suites

Ucluelet 3 nachten: Waters Edge Shoreside Suites

Nanaimo 1 nacht: Ocean View Garden Suite

Campbell River 3 nachten: Cozy Beach Cottage

Seattle 1 nacht: Staypineapple at hotel Five

18 mei Amsterdam- Seattle

Heerlijk zo’n overnachting op Schiphol, zodat je ‘s ochtends niet op een onmogelijk uur moet vertrekken. Nu nemen we om 7 uur de shuttle en op Schiphol verloopt alles soepeltjes. We doen onszelf een luxe nekkussen cadeau en daar hebben we onderweg al veel profijt van.

Na een eindeloze, maar goede vlucht landen we om 11 uur ‘s ochtends plaatselijke tijd in Seattle. Onderweg zijn we helemaal volgepropt met snacks,koeken en drankjes, wat een opgeblazen gevoel tot gevolg heeft. Ondanks die knoop in onze magen, zijn we blij onze onderdanen weer te kunnen gebruiken. En vol goede moed wandelen we naar de douane, die vervolgens accuut in onze schoenen zakt als we de rijen zien. En als we de voortgang hiervan bemerken, worden we er niet vrolijker op. Er zijn genoeg balies, maar het gros is onbemand. Er loopt wel een leger aan personeel rond om de mensen naar de goede rijen te begeleiden, maar vervolgens is er weinig actie aldaar. Als we na 45 minuten ergernis dan toch eindelijk aan de beurt zijn, vraagt de dame ook nog waarom we er zo moe uit zien. Blijven lachen Ine. Een beetje geluk hebben we, de koffers staan er al. Op naar de link light rail,een soort metro/ trein die ons naar het centrum brengt. Ton boft om naast een enigszins aparte dame te komen zitten met een potlood achter haar oor. Ze begint tegen Ton te ratelen en houdt niet meer op tot ze uitstapt. Zelfs als wij af en toe iets tegen elkaar zeggen, kakelt ze stoicijns door. Ondertussen zie ik wel meer zeer vreemde types in en uit stappen. Welkom in de States!!

Na een behoorlijke wandeling vanaf het station, komen we bij het hotel aan. Een smaakvol ingerichte ruime kamer, heel aardig personeel. Nu moeten we het nog minstens 5 uur uithouden, terwijl ik in Nederland al lang onder de wol zou liggen. Een uitdaging!

Vanaf het hotel zien we al een enorm cruiseschip liggen. Ongelooflijk dat wij morgen ook weer gaan.

We besluiten de Space Needle vandaag nog mee te pikken. Het is vlakbij en het weer is heerlijk. De Space Needle is geplaatst ter ere van de wereldtentoonstelling van 1962 en is 184 meter hoog en weegt 8660 ton. De prijs om hier binnen te komen is pittig, 75 dollar voor 2 personen, maar het uitzicht is dan ook zeer de moeite waard.

We zien diverse hoge bergen, zoals Mount Rainier en Mount Baker en natuurlijk de wolkenkrabbers van Seattle. Seattle is helemaal omgeven door water. Er is ook een gedeelte met een draaiende glasvloer. Nadat we alles bekeken hebben razen we weer omlaag met de supersnelle lift. Daarna zie ik een soort hal met allerlei eettentjes, we kiezen netjes voor een broodje van Subway. Ondertussen vindt er in de hal een chinese show plaats, die pikken we ook mooi mee terwijl we ons broodje nuttigen.

Om 18.30 zijn we in het hotel en realiseren ons dat het eigenlijk al 3.30 voor ons is en eigenlijk is het nog te vroeg om te gaan slapen. Ik ben benieuwd hoe lang ik het nog volhoud.

Of ik morgen internet heb om wat te posten valt nog te bezien, anders moeten jullie een weekje wachten.

19 mei Norwegian Bliss

Om half 8 ‘s avonds ging het licht in onze hoofden uit. Veel te vroeg natuurlijk. Om half 12 was ik dan ook weer klaarwakker vanwege thuiskomende gasten die ons graag wilden laten weten dat zij er ook weer waren. Gelukkig toch nog diep geslapen van 2 tot 5. Maar om 6 uur waren we al gedoucht en hadden we al koffie gedronken. We hebben de Bliss vanuit ons hotelraam aan zien meren. Dus die is er in ieder geval! We drinken nog maar een flinke beker koffie in het hotel en gaan op zoek naar een ontbijtrestaurantje.

Je valt hier over de ontbijtgelegenheden maar ze hebben wel een totaal ander menu als wij gewend zijn. Vooral vette happen. We kiezen het minst heftige broodje, dat hoewel het klein is, ook al aardig vult.

Om 10 uur wandelen we richting schip. Een korte wandeling, steil naar beneden, dus we zijn er zeer snel.

Zeer georganiseerd verloopt onze check-in van het begin tot het eind. Heel wat sneller als destijds op de Escape. Ineens staan we dan aan boord. Na een kleine verkenningstocht belanden we in het Garden Café, het ons bekende buffetrestaurant. Ton heeft wel honger en kan de verleiding van al die lekkere gerechten niet weerstaan. Ik stel me iets bescheidener op. Met een drankje in onze hand zoeken we onze state-room op, ook hetzelfde type als op de escape alleen 5 verdiepingen lager. We vleien ons op het balkon met het drankje. Het is zonnig weer geworden. We hebben tot 3 uur de tijd want dan is de life boat drill. Dat is een grote lachwekkende kleuterklas vertoning. 

Daarna vertrekt het schip en laten we Seattle achter ons. Het is schitterend weer, dus het levert vast mooie plaatsjes op. Met een heerlijke BBC cocktail met baileys en banaan kijken we toe hoe het schip haar thuishaven verlaat. Op naar Alaska.

Als we terug gaan naar de hut en verkeerd lopen, zien we daar onze koffers toevallig staan. Die sjouwen we even 50 hutten verder, waar ze horen. Ook dat is weer geregeld dus.

We eten bij Taste, ons welbekend van de vorige cruise. Je zit er heerlijk rustig. Het eten smaakt ook als vanouds. Daarna moeten we ons haasten naar het theater want de Welcome Aboard show begint. Een introductie van wat we deze week kunnen verwachten. Leuk leuk allemaal, alleen Klaas Vaak ligt weer op de loer. Ik moet het minstens tot 21 uur redden van mezelf.

By the way:  Het landschap is nu al schitterend

20 mei Zeedag

Gisterenavond zijn we nog bij een hele leuke band beland:Siglo. Ze speelden allemaal leuke nummers van diverse bekende artiesten. Zodoende lagen we zomaar ineens pas om 22 uur op bed. Ik val in diepe slaap en als ik wakker word, heb ik er een goede hoop op dat het bijna ochtend is. Nope, het is 2.15. Nee he? Ik doe mijn uiterste best weer in slaap te vallen, maar het lukt niet. Dus als Ton eindelijk wakker wordt, ben ik al uren present. Daarna val ik toch nog spontaan in slaap en wat denk je? Ton zijn telefoon gaat notabene @#€&*@%. Vloek vloek. 

Ik geef het op met als gevolg dat we om 7 uur al buiten op het dek lopen. Daar ontmoeten we zowaar een Nederlander. Een hele aardige jongen Luciano, die alleen reist omdat hij voor zijn werk op het schip zit. Hij moet camerasystemen testen. Nou dat zijn leuke secundaire arbeidsvoorwaarden. We hebben een leuk gesprek en voor we het weten is het ontbijt-tijd. Bij Savor dit keer. Niet dat het uitmaakt, want de menukaart is overal hetzelfde. Maar die is helemaal geweldig dus je hoort mij niet klagen. Wil je echt iets anders, dan wordt het dik betalen. Ook dan heb je een enorme keuze in verschillende restaurants.

Oh en je wordt hier toch in de watten gelegd. Stoel wordt voor je aangeschoven, servet wordt op de schoot gelegd. Er loopt enorm veel personeel rond.

Na het ontbijt wil ik die observation lounge wel eens zien. Omdat dit schip gemaakt is voor reizen naar Alaska en het daar behoorlijk koud kan zijn, hebben ze deze ruimte bedacht. Een enorme relaxruimte met panorama ramen. Overal luxe bankstellen, fauteuils, relaxstoelen. Superchique en vol zeezicht. Ik haal onze boeken etc en we vermaken ons hier tot 10 uur. Want dan begint er een Alaska presentatie in het theater. Dat is vooral commercieel, bedoelt om zoveel mogelijk excursies te verkopen. Ton is een beetje verbaasd over het landschap op de video, had toch meer Antarctica in gedachten met ijsrotsen etc.

We zitten even op het balkon, het is best lekker met vestje aan en dan is het weer tijd voor de lunch. Om wat afwisseling te hebben, gaan we weer naar het Garden restaurant. Maar dat is buffet en daar zie je de lekkerste dingen en voor je het weet,eet je weer te veel. Vervolgens belanden we in de Atrium waar Deal or no Deal gespeeld wordt, gepresenteerd door cruise director Silas. Op ons gemak kijken wij, de nuchtere Hollanders, de overdreven reacties van de Amerikanen. Wat een typisch volk toch.

Hierna gaan we weer naar het bovendek om uiteindelijk weer in de Observation te belanden in een luxe ligbed. Wat een luie dag vandaag, hopelijk maken we dit de rest van de week weer goed. Er is alweer land in zicht. Ik ben zo benieuwd.

De observation lounge ‘s ochtends vroeg

Tot overmaat van ramp moet de klok ook nog 1 uur terug vannacht. Normaal ben ik daar blij mee, maar nu even niet.

In eten hebben we totaal geen zin, sinds onze uitgebreide lunch, dus we slaan het diner even over,misschien een snackje ergens.We hebben vanavond een musical geboekt: Havana. Die is erg mooi. Daarna kijken we nog naar een leuke band, eten een klein snackje en dan naar bed.

21 mei Juneau

Ik slaap fantastisch vannacht. Van 10 tot 6 , nou daar teken ik voor. Helaas moet de klok weer een uur terug. Kortweg, het is één uur vroeger in Alaska.

Als ik het uitzicht zie, krijg ik weer een hoop energie. Snel, het bed uit, douchen en naar buiten kijken. Super, al die besneeuwde pieken. 

We ontbijten vroeg. Gelukkig bedenk ik me bijtijds dat er ook luxe koffie’s in ons drankenpakket zitten. Daar maken we dankbaar gebruik van tijdens het ontbijt. Of het nog niet luxe genoeg is!!

Na het ontbijt wandelen we een ronde over het dek. Het uitzicht wordt steeds mooier en het weer ook. We belanden op dek 17 met panoramisch uitzicht en er zijn ook nog 2 stoelen vrij op de 1e rang. Maar niet lang meer. In het zonnetje met een bijna strak blauwe lucht genieten we van het sprookjesachtige tafereel dat voorbij glijdt. Het lijkt wel of we in een film van National Geographic channel zitten. De eerste kleine ijsrotsjes drijven voorbij. En wat zien we daar in de verte? Overduidelijk een paar walvissen. Je ziet ze eerst spuiten en even later komt de staart boven en gaat weer onder, waarna ze weer even totaal verdwijnen. Ze op de foto krijgen is nog niet gelukt. Daarvoor was het net te ver en te onzeker wanneer ze weer en waar ze weer verschijnen. 

We hebben ruim twee uur van dit tafereel zitten genieten, waarna we de zitting voortzetten op ons eigen balkon. Maar dat duurt niet lang, want de zon is er nog niet en dan is het aanmerkelijk frisser. 

We lunchen in het Garden cafe omdat onze etensbehoeftes nogal verschillend zijn. Ton gaat gelijk aan het aziatische eten terwijl ik het simpeler houd met een wrap met krabsalade en nog een andere salade. Het is volle bak. We naderen Juneau dus voor die tijd wil iedereen gegeten hebben. Het Garden cafe ligt achter het zwembad. Er liggen mensen in bikini, dit had ik echt niet verwacht op een cruise in Alaska.Na de lunch zitten wij ook in een t-shirtje op het balkon. Ik moet me zelfs insmeren.

Om 14.45 worden we bij het theater verwacht voor onze 1e excursie naar de Mendenhall Glacier. Nou dat is me wat. Het theater zit mud en mudvol. Elke excursie wordt omgeroepen en die mensen moeten dan de zaal verlaten. Wij zijn de zesde groep en maar liefst 3 a 4 bussen maken deze excursie. Daarna gaan we voetje voor voetje de trappen af naar de 4e verdieping, want die instructie hebben we wel 20 keer gekregen. Als we de boot af zijn moeten we naar rechts, waar een 40tal bussen staan. Aldaar worden we als vee de bus ingeleid. Echt massaproduktie dus. Maar eerlijk is eerlijk: de Mendenhall Glacier is prachtig, we lopen 2 van de 5 trails. Een naar een uitkijkpunt en de tweede naar een prachtige waterval. Daarna bekijken we nog een film in het visitor center. Dan komt de bus alweer zo’n beetje. Ton concludeert dat 70 euro per persoon best duur is voor een busrit naar de Glacier en dat moet ik beamen. We hadden misschien beter een taxi kunnen nemen.

We worden in Juneau centrum gedropt, bekijken het stadje nog even. Wel aardig maar ik had er iets meer van verwacht. Het stadje is wel de hoofdstad van Alaska, maar is alleen bereikbaar per vliegtuig of per boot, best speciaal.

Er is ook weer een shuttle naar de boot, maar we zien de boot zo liggen dus we lopen wel even, helemaal fout dus. Het blijkt dat we een omweg van hier tot ginder moeten maken. Met brandende voeten komen we aan boord. We worden verwelkomt met warme chocomel, dat is net wat we nodig hebben. We eten vanavond in Manhattan. Het is heerlijk rustig. Na het eten zijn we total loss en rollen bijna meteen ons bed in. 

22 mei Skagway

We worden wakker in Skagway. Er liggen alweer 4 schepen inclusief het onze. Arme bewoners van Skagway, alhoewel ze er ook een flink graantje van meepikken. Pakweg 12000 excursiegangers levert aardig wat op.

Het is niet zo mooi als gisteren. Ze voorspellen vandaag: zonnig en 18 graden. Maar laat dat zonnig nog maar even zitten. Het is nl. bewolkt. We zijn een beetje vroeg op. Voor onze excursie moeten we om 9.00 uur weg hier. We gaan vandaag een tour maken door de Yukon, dat is weer Canadees grondgebied, dus paspoorten mee!!

Eerst even ontbijten. De obers doen allemaal overdreven hun best, want je kunt je favoriete ober kiezen en dat levert hun een premie op. Daarom geeft onze ober ons cappuccino ipv koffie helemaal gratis. Helaas voor hem zit die bij ons drankenpakket dus daar doet hij ons geen enkel plezier mee, haha. Maar we geven hem toch wel een goede beoordeling, alhoewel je nu sterk gaat twijfelen waarom ze zo aardig zijn. We hebben gisteren ook een waszak gekregen en die mag je helemaal vol doen voor 20 dollar. Daar maak ik graag gebruik van want de volgende keer dat ik een wasgelegenheid heb duurt nog een tijdje.

Vandaag loopt alles op rolletjes. De man van Frontier excursions staat op ons te wachten en verwijst ons naar het tweede punt. Hier moeten we wachten op de chauffeur, die ook al snel ter plaatse is. Een vrij jonge man die heel bedreven is in zijn vak en komisch ook nog. We vertrekken zelfs te vroeg, want iedereen is ruim voor tijd aanwezig. Wij hebben het geluk helemaal voorin te zitten in de kleine minibus. We doen eerst een rondje Skagway, een super gezellig western-achtig plaatsje. Daarna start de trip. De eerste stop is Bridal Veil Falls, die is er schijnbaar wel een in elk natuurgebied, maar hij is mooi. We rijden de route van de vroegere goudzoekers. Het eerste stuk loopt er ook een treinbaan naast de route, ook een excursie-mogelijkheid, met de historische trein de route van de goudzoekers rijden. Wij hebben hier niet voor gekozen omdat we meer willen zien. Op gegeven moment verlaten we Alaska en de USA om de grens over te steken naar Canada. De Yukon, onze bestemming,is namelijk in Canada gelegen. Het land uit is geen probleem. Als we Canada inrijden, komt er een douanier de bus in en moeten we ons paspoort geopend met foto naast ons gezicht houden en vooral geen grapjes maken zegt de chauffeur. Het verloopt prima.

Onderweg passeren we de meest fantastische berglandschappen en adembenemende meren. Er wordt heel vaak gestopt, zowel voor de toilet als voor foto’s. Meestal zijn de toiletstops ook op plaatsen waar je meteen je camera weer voor de dag haalt. Dat ding draait overuren.

John, de chauffeur, vertelt ons interessante verhalen over de geschiedenis en ook over zijn eigen avontuurlijke kampeertochten hier.

Hoewel het weer vanochtend een beetje minder was, breekt nu de zon weer door en er gaan steeds meer lagen uit. Af en toe moet je er weer een vestje bijpakken want dan stoppen we op flinke toppen met sneeuw. Om 12.15 zijn we in Carcross. Hier is ook een van de kleinste woestijnen in de wereld. Schijnbaar mag het officieel geen woestijn heten, maar het ziet er wel zo uit, eigenaardig, dat verwacht je toch niet in Alaska? Helaas vindt onze John dit niet de moeite waard om te stoppen.

We krijgen stickers voor de lunch en toegang tot het museum. De lunch is massaproduktie, maar wel lekker. Een gegrilde kippenbout, coleslaw en gepofte aardappel. Verder mag je zoveel donuts eten als je op kunt. Dat zijn er niet zoveel voor mij. Het smaakt trouwens erg goed allemaal. Alleen de koffie is slootwater, en die verdwijnt waar hij thuishoort, in de sloot!! Het eindpunt is Emerald Lake. Niet echt groot, maar de aparte groene kleur maakt het een plaatje. Dan gaan we weer richting Skagway. Dezelfde weg? vraagt Ton. Ja, want er is maar één weg, je bent in Alaska/Canada. John vertelt dat die weg een keer compleet afgesloten is geweest door een modderstroom. En uitgerekend op de 4th of July. Al die cruiseschipgasten konden niet met excursie met de bus en het was een topdag voor de restaurants, cafe’s en de historische trein, die wel reed. Stel je voor dat zoiets gebeurt als je terug moet naar het vertrekkende schip. Even niet aan denken.

Ook op de terugweg stoppen we nog op keimooie uitkijkpunten en als kers op de taart zien we een beer. Super. Gisteren al twee adelaars, die gewoon op de lantaarnpalen zaten of het de normaalste zaak in de wereld is en nu een beer pal langs de weg. Of we nog niet gelukkig genoeg waren vandaag, zien we een tweede beer, een aantal kilometers verder. En zo’n schattige, een kleutertje, helemaal alleen op pad. 

Dit was echt een geweldige excursie en John heeft een dikke fooi verdiend. 

We eten vanavond bij the Local, een grillrestaurant/annex bar. Daarna willen we naar een coverband van the Beatles, maar die kun je niet reserveren dus maar afwachten of er plaats is in de kleine bar.

Morgen hebben we een zogenaamde “zichtvaart” langs gletsjers en ijsbergen, dus dan heb ik zeker geen internet, alleen social media.

23 mei 2019 Glacier Bay.

De (nep)Beatles waren super. Gelukkig had ik op de facebook pagina van de Bliss gelezen dat je vroeg aanwezig moest zijn in the Cavern club en dat klopte. Wij hadden om half 8 nog twee van de laatste zitplaatsen. Je hebt hier enorm veel shows en optredens, maar ze duren allemaal maar een uurtje. Er werden nummers van het album Abbey Road vertolkt. Daarna gaan we naar Sundown and Saisa in de Sugarcane club. We hebben het duo al eerder gezien en ze zingen schitterend. 

Ik ben een beetje geveld door een virus. Je kent het wel, keelpijn,hoesten, algehele malaise, dus paracetamol is even mijn beste vriend. Ton wil nog heel graag naar een stand up comedian, maar ik kan gewoon niet meer. Morgen hopelijk maar. 

Ik slaap als een osje, maar voel me toch nog gammel de volgende dag. Gelukkig hoeven we niet op excursie. We ontbijten bij Savor en er gaat behoorlijk wat mis. We bestellen scrambled eggs en krijgen dit geserveerd met bacon, gebakken aardappels en witte bonen. Nou sorry, maar dat hoef ik niet op nuchtere maag. We bestellen verse jus en zitten op gegeven moment met 4 glazen voor onze neus. Volgens mij is deze ober niet al te snugger. Als we het restaurant verlaten, attendeert het meisje ons op de gletsjer waar we pal voor liggen. Wat??? Dat hadden we niet eens gezien, we zaten aan de andere kant van het schip.We spoeden ons naar de hut en pal voor ons balkon kijken we tegen een enorme ijswand aan. Super super mooi. Op gegeven moment breekt er zelfs een flink stuk af en met donderend geweld valt het in de zee. Het gaat zo snel, als ik de camera heb opgestart, is het al gebeurt. Het water is zo glad als een spiegeltje en geen wind, waardoor de kou ook reuze meevalt. Als het schip draait om de mensen aan de andere kant mee te laten genieten, gaan we naar dek 17 zodat we het nogmaals kunnen zien.

Onze Nederlandse vriend Luciano is er ook en we wisselen ervaringen uit. Hij vertelt dat er mensen gewoon in de fittness aan het sporten waren en amperaan naar de gletsjer keken. Wat kom je hier doen dan? Zoiets moois negeren. Voor mij onbegrijpelijk.

‘s middags is het aanmerkelijk kouder en het waait ook flink, dus de winterjacks komen voor het eerst uit de kast. Het is echt belachelijk wat voor contrasten je op het dek allemaal ziet. Mensen in de whirlpool die er met ontbloot bovenlijf ook gewoon uitstappen en aan de andere kant mensen zoals wij met winterjassen aan, sommige zelfs nog dekens daarom heen geslagen.

‘s middags lamballen we wat in de observation lounge, heerlijk relaxed met een mooi boek voor het raam en een buffet met eten en drinken bij de hand. Pak maar waar je zin in hebt, wat een luxe. Af en toe dwaalt je blik over het landschap en de zee. Het lijkt net een zwart/wit film. De lucht is grijs, de bergen donker gekleurd met hier en daar witte sneeuw en het water neemt de grijze kleur van de lucht aan. Is er nog wat te zien? Geen walvis meer te zien sinds Juneau. Af en toe zie je een kopje boven het water uit steken, een zeehondje  misschien? Opeens zijn daar dolfijnen. Wat schattig. Verschillende keren zien we groepjes dolfijnen langs het schip zwemmen. Ondertussen komen er ook verhalen voorbij, met foto’s als bewijs, van mensen die 1 uur geleden nog een walvis gezien hebben. We gaan nog even naar het bovendek maar dat is me iets te koud vandaag. Voor we het weten is onze lazy afternoon weer om.

We gaan weer lekker ergens dineren en vervolgens naar een countryband, een karaokeavond (lachen) en een geweldig duo kijken. Daarna naar bed, morgen weer vroeg op in Ketchikan. 

Vrijdag 24-5-2019 Ketchikan en Misty Fjords

Als we in de stateroom komen, zoals de hut met een chique woord genoemd wordt,ligt de schoon gevouwen was op bed. Fijn, we kunnen weer met frisse start verder. Het is zo moeilijk te bepalen wat je mee moet nemen. En wat je niet meeneemt, blijk je tekort te komen.

De volgende dag begint al een uur te vroeg. Ik heb 2 wekkers gezet,maar die van mijn ipad blijkt nog op 5.15 te staan. Alsof 6.15 niet vroeg genoeg is. We varen bijna Ketchikan binnen, het stadje waar het enorm veel regent, dus ik houd mijn hart vast. Maar tot nog toe hebben we geen druppel gehad, dus het zou acceptabel zijn.

Misty Fjords klinkt ook niet echt positief als het om het weer gaat. Het is een peperdure excursie maar we betalen het van ons boordtegoed dat we bij het boeken van de cruisemaatschappij gekregen hebben. 

Het is half bewolkt en zonnig als we aanmeren maar wel fris. Dus dikke kleding aan. We ontbijten in de Garden Cafe, er is verder nog weinig open op dit vroege tijdstip. En om half 8 gaan we weer richting chaos van het theater. Tot onze grote verbazing is het rustig en overzichtelijk dit keer. We kunnen al zeer snel het theater verlaten voor onze tour. De catamaran ligt pal voor het schip. We kiezen een plaatsje op het bovendek zodat we snel buiten zijn als er wat te zien is. Dit landschap is totaal anders als in de andere gebieden. Het lijkt het meest op Noorwegen denk ik, alhoewel ik hier geen ervaring mee heb. Veel water, overal kleine eilandjes, heuvelachtig zeer groen landschap. Ketchikan is ook de 4e plaats van de wereld met de meeste regen en wij hebben weer een droge, redelijk zonnige dag. 

We worden gewezen op een adelaarsnest met een broedend vrouwtje. Waar dan? Daar in die boom. Welke van de 100000? Op 10 uur. Oké, ik pak toch maar de verrekijker en warempel ik zie inderdaad het witte kopje van de roofvogel. De fotokwaliteit is minimaal. We worden ook vergezeld door supersnelle kleine dolfijnen. Ze op de foto krijgen lukt absoluut niet. Ze weigeren te poseren zoals in de vroegere Flipperserie.

Ton heeft wel enkele filmbeelden te pakken. Zeehondjes zien we ook op verschillende plaatsen. De Misty Fjord is wonderschoon. Imponerende loodsteile granieten wanden steken boven het water uit. Overal komen er mooie watervallen naar beneden. Ik verwacht eigenlijk nog wel een fjord maar die vlieger gaat niet op. Als we het volle pond betaald hadden, was ik teleurgesteld geweest. 225 dollar per persoon vinden wij een hoop geld voor een 3,5 uur durende excursie. Amerikanen malen er niet om, de een doet een dutje, de ander is continue met zijn telefoon bezig. Een stel zit met 3 kleine kinderen aan boord, die lak hebben aan de natuur, maar wel de helft moeten betalen. We krijgen onderweg regelmatig snackjes, soep, koffie, chocomel, toastje met zalm uit Ketchikan, dus dat gedeelte is goed. Maar ze proberen je ook allerlei commerciële troep te verkopen. Dat hoeft voor mij niet, wat ik ook duidelijk op het beoordelingsformulier meld. Ik ben nog steeds niet fit en dat speelt weer behoorlijk op tijdens de terugvaart. Ik voel me doodmoe,hoest zeer lelijk. De mensen onderweg dachten waarschijnlijk dat ze een blaffende zeehond hoorden, maar dat was ik.

Dus eenmaal op het schip, gaat er weer een paracetamol in. Waarom uitgerekend nu zo verkouden?

Dit was Ketchikan, kort maar krachtig. Om 13.15 varen we weer. En een uur later zitten we alweer in de observation lounge met een fruitsalade. Zo simpel kan het cruisen zijn. En het voelt als thuis in de huiskamer, want het zijn allemaal kleine zithoekjes, en hier ligt er een op de bank, daar zit er een te breien, een ander zit met de verrekijker over de oceaan te turen. Je doet gewoon wat je thuis ook doet en niemand vindt het gek. Dat is zo fijn aan de Norwegian Cruiseline. Ook qua kleding, je kunt dragen wat je wil. Een enkeling gaat op chique maar de meesten lopen gewoon in een spijkerbroek. Alles kan en mag hier. En of je er nu netjes bijloopt of in een oud kloffie, iedereen wordt als prins of prinses behandeld.

We eten ‘s avonds weer heerlijk bij Manhattan, een grote maar sfeervolle dinerzaal.Helaas krijg ik last van enorme hoestbuien en ik schaam me dood met mijn rottige hoest, het houdt maar niet op. Gelukkig kalmeert mijn keel door de warme soep.

En na het eten kijken we nog even naar het duo van gisterenavond in het Atrium en daarna het hoogtepunt: The Jersey Boys. (De vroegere Four Seasons) Ze zingen geweldig. Het zijn niet de echte want die zijn inmiddels al in de 70 denk ik.Deze jonge mannen lijken er sterk op en zingen fantastisch. Het hele verhaal om de band wordt ook verteld en daardoor wordt het een beetje langdradig. Dit hadden we niet begrepen. Wij komen alleen voor de liedjes.

De klok moet vannacht weer vooruit, want we naderen Victoria, Canada.

Zaterdag 25-05-2019 Victoria.

Vannacht worden we wakker van een mededeling die tot op kamerniveau doordringt. Dat zijn meestal belangrijke. Schijnbaar is het alarm afgegaan, hebben wij niet gehoord, en nu wordt er verteld dat het vals alarm was. Lekker, wie doet dat nu. En dan ook nog 4000 mensen wakker maken.

Ik heb het vannacht ijs en ijskoud en grijp in het donker een vestje om me extra te bedekken. Dat werkt, terwijl normaal gesproken dat dekbed meer dan warm genoeg is, dat zegt iets over mijn gestel.

Nog een tegenvaller is dat ik verwacht mijn ogen open te doen in Victoria, maar ik zie alleen maar zee. Als ik nog eens goed kijk,zie ik dat we pas om 7.30 vanavond aankomen. Ik heb een p van pm over het hoofd gezien.Dus we moeten ons weer een dagje hier vermaken. Misschien maar goed ook. Ik houd het nu echt geen hele dag vol in een stad.

We ontbijten laat vandaag voor ons doen. Als wij naar het ontbijt lopen, zien we de Amerikanen al met cocktails in hun hand en in het casino wordt al volop gegokt. Ik heb geen honger dus ik wil alleen fruit en yoghurt, maar dan maken we per ongeluk de verkeerde ontbijtkeuze. We nemen plaats bij de Local, denkende dat het menu overal hetzelfde is. Nou helaas daar niet, alleen omelet met alles erop en eraan, maar net niet wat ik wil. Ik pas me maar aan dan en ga voor de…..omelet dan maar.

Verder brengen we veel tijd aan dek door want het is weer een zonovergoten dag.

Later als er meer bewolking komt, verhuizen we naar de observatieruimte en het eerste wat we zien, zijn 2 walvissen. Ze lijken dicht bij het schip, maar je krijgt ze niet op de foto. Zeker niet door die spiegelende ramen daar. 

We eten voor het gemak maar in het Garden Café omdat we geen tijd hebben voor een uitgebreid Diner. De helft van de buffetten is al leeg. Waarschijnlijk weten ze uit ervaring dat ze maar tot 19 uur eters hebben vandaag, daarna is iedereen Victoria in.

Het weer wordt er niet beter als we Victoria naderen. Gelukkig krijgen wij morgen nog een tweede kans en dan wordt het beter weer. Ik heb Tim even laten kijken op internet.

Hoe Victoria is, vertel ik morgen, want het wordt een latertje vanavond, we hoeven pas om 23.30 uur aan boord te zijn

26-05-2019 Victoria-Seattle-Victoria

Om 19.45 zijn we dan eindelijk aangemeerd. We besluiten alvast naar dek 4 te gaan waar we van boord af kunnen. Hier staat een enorme rij en die loopt voor geen centimeter. De douanekwestie moet nog afgerond worden en het duurt en duurt. Uiteindelijk zijn we om half 9 pas aan wal. Daarna nog een behoorlijke wandeling richting centrum. We komen als eerst bij Fishermans wharf. Wat gezellig hier zeg. Allemaal kleine gekleurde huisjes op het water. Dit is echter nog lang niet het centrum. Waarom regelen die lui geen shuttle als het zo ver lopen is. We komen in de mooie haven, alles is feeëriek verlicht hier. We besluiten het hierbij te laten omdat we hier morgen toch weer zijn. Als we eindelijk weer op het schip zijn, bestellen we ieder 2 glazen cola, zo dorstig zijn we geworden.

Even wat laatste spullen klaarleggen. Morgen moeten we al vroeg van boord zijn als we zelf met de koffers van boord willen lopen.

De volgende dag nemen we rond 8 uur afscheid van de Bliss, snik snik. We mogen nu weer zelf boodschappen doen etc. Het is afgelopen met de verwennerij. Als we in de rij staan om van boord af te gaan, komt Ton erachter dat hij zijn luxe nekkussen vergeten is. Terug dan maar, nu kan het nog net. We zijn vrij snel van boord en de douane verloopt ook als een tierelier. Nu op naar Clipper. Clipper is weer de volgende boot, die ons terug gaat brengen naar Vancouver Island. Klinkt een beetje ingewikkeld, maar gisterenavond al van boord gaan was verboden. Dus gaan we vandaag weer vrolijk terug. Gelukkig kunnen we bij Clipper al vroeg inchecken voor de boot van 15.15 anders hadden we een probleem. Met de koffers door Seattle sjouwen is absoluut geen optie. Zeker niet als je weet wat voor steile helling je moet overwinnen van de haven naar het centrum. Dit heb ik natuurlijk van te voren allemaal al uitgezocht, planmatig als ik ben. Echter, onze handbagage weegt ook behoorlijk wat. Dus we maken vele stops vandaag. We lopen langs de waterkant richting reuzenrad naar onze eerste stop bij Starbucks. Daarna trotseren we de helling en komen we bij Public Marketplace. Dit zijn ontzettend grote hallen met allerlei kraampjes van vers fruit tot kunst. De drukte hier bevalt me niet zo, al die mensen voor je voeten, irriteren al heel snel. Dus we lopen richting hotel van vorige week en strijken neer in hetzelfde ontbijtrestaurant als toen. 2 appelflappen en 2 cappuccino: 20 dollar! Daarna toch maar naar de Space Needle? Niet naar boven, maar er is ook een fijn park bij. Ook daar is het zondags druk. We zitten eerste rang in een 5sterren show. Welke dan, vraag je je af? Gewoon op een bankje in het park. Je kijkt je ogen uit hier. Het lijkt wel of het allemaal excentrieke types zijn. Toch ook heel veel dikke mensen, en ook veel daarvan nog piepjong. Het is ook niet gek, je kunt hier niet een normaal broodje ham of kaas kopen. Alles is vet, supervet. Dus als je dit jarenlang eet krijg je flinke rollen ja. Na de show van 1 uur, lopen we langzaam down richting haven. De boot vertrekt zelf 5 minuten eerder en het is heel rustig aan boord.

Het inchecken gaat trouwens hetzelfde als een bij een vlucht en ook de veiligheidsinstructie lijkt er veel op. De vaart duurt 2.45uur. Het fijne is dat we ons nu wel beter kunnen oriënteren in Victoria. We weten nu ongeveer in welke hoek het hotel ligt. We lopen dan ook rechtstreeks naar het hotel. We krijgen zomaar een upgrade en komen in de superdeluxe kamer. Wat zeg ik kamer? 2 kamers zelfs. Ik grap al tegen Ton: welke kamer wil jij? Maar hij is niet echt in de stemming, de arme ziel is nu geveld door het virus en heeft al genoeg aan zichzelf.

Victoria is een stad die rijkdom uitstraalt. Schitterende hotels en andere gebouwen hebben ook allure. Vooral wat rondom de haven gesitueerd is. De Britse invloeden zijn hier nog duidelijk merkbaar. 

Victoria

We gaan eerst naar de apotheek om een paardenmiddel te kopen: Tylenol extra strong. Daarna eten we een snelle hap en maken een ronde door de stad. Douglas Street, de grote winkelstraat. De Inner Harbour, heel gezellig en dan dat prachtig en imposante Fairmont hotel en het parlementsgebouw, maar dan nu niet verlicht. Dan gaan we lekker genieten van onze luxe hotelkamer, douchen en wat tv kijken.

27 mei 2019 Victoria-Ucluelet

De bedden zijn goddelijk hier. Ik dacht dat het op het cruiseschip al subliem was, maar dit overtreft het nog. We slapen mede daardoor ook prima tot een acceptabele tijd in de ochtend. Zeg maar: tot 7 uur ik, Ton tot 8 uur.

Ik haal wat te eten bij de 7-eleven zodat ik een soort ontbijtje kan creëeren We hebben ook een eethoekje en een kleine kitchenette. Het is warm buiten, de jassen kunnen voorlopig weg hoor.

Bij de autoverhuur loopt het als een trein en voor we het weten, rijden we Douglas street in. Daarna is het een kwestie van pakweg 150 km rechtdoorrijden over de enige highway die het eiland rijk is, voordat we linksaf moeten richting westen.Het is drukker als we dachten. Maar iedereen houdt zich aan de snelheid en het loopt als een geoliede machine. Onderweg hebben we al snel de eerste viewpoints over enorme baaien. Het is ook opvallend hoeveel roofvogels er in de lucht zitten. Ik pik een van Ton’s wonderpillen, want ik voel me behoorlijk gammel vandaag. Gaat het ooit nog over?

Uitzicht onderweg

Als we bijna de 150 km overbrugt hebben, drinken we koffie en eten we overheerlijke Italiaanse soep bij Milano’s. De serveerster, erg aardig mens, meent ons een plezier te doen met het levensverhaal van haar zuster. Ze geeft ook nog informatie waar we wel wat aan hebben, namelijk dat we nog 3 uur rijden tegoed hebben. Een kleine tegenvaller. Maar in feite hebben we alle tijd. Onderweg wil ik nog een stop maken bij een waterval, maar de weg is afgesloten. Dan maar een stop bij Cathedrale Cove. Een kleine trail met superhoge eeuwenoude bomen. Lekker even de benen strekken. Daarna hebben we nog een gedwongen stop vanwege wegwerkzaamheden en als ze dan eindelijk weer rijden na 15 minuten, blijkt de vrouw van de auto voor ons, de hond aan het uitlaten te zijn. Ze zag er al zo dom uit! Haar man vreet zich op en wij natuurlijk ook, en de 80 mensen achter ons ook.Na een tocht, met de nodige stops,van 6 uur, zijn we dan in Ucluelet. We hebben een ruim huisje op een schiereilandje en zeezicht tussen bomen door. Het bed ziet er minder aantrekkelijk uit dan vanochtend,lijkt een beetje smal, en het is er maar één dit keer. Als ik even ons terrasje check word ik strak aangekeken door een zwart dier. Is dat nu een beeld of een echte? Het beweegt totaal niet maar blijft me aankijken.Ik pak toch maar even mijn fototoestel. Het lijkt een kat, maar wel een apart soort dan. Ik maak een foto en dan loopt ze weg. Dus toch levend dan.  Een zwarte kat met een dikke winter vacht, geen idee of het een wilde was of niet.

Nu moeten er ook dringend boodschappen gedaan worden. Ik zoek een supermarkt op google en we komen toch in een schraal zaakje. Met moeite scharrelen we ontbijtspullen bij elkaar, de keuze is zeer beperkt. Nu nog een restaurant. Wat een apart plaatsje is Ucluelet. Niet echt een centrum, gewoon een straatje met wat aparte bebouwing, waar je normaal vol gas doorheen zou rijden, maar nu zijn we even afhankelijk van dit alles. Bij sommige restaurants lijkt het of je bij iemand de huiskamer instapt. We lopen wat heen en weer, rijden wat verder het dorp in. Dan maar bij Howlers, een familierestaurant. Daar is het druk en gezellig. Het eten smaakt in ieder geval prima. Het is wel sterk afgekoeld langs die oceaan hier. 

We kruipen achter de gas open haard. Ton heeft zich al een heerlijke fauteuil toegeëigend en ik ga languit op de bank

28 mei 2019 Pacific Rim

Het bed blijkt toch stukken beter te slapen als ik ingeschat heb. Gelukkig maar.

Ik maak zo goed en kwaad als het kan een ontbijtje klaar. Povertjes vergeleken met wat we op de Bliss voorgeschoteld kregen, maar we moeten er maar weer aan wennen. 

We besluiten een stuk van de beroemde Wild Pacific Trail te gaan lopen. Een van de redenen om hierheen te gaan. De trail is onderverdeeld in kortere wandelingen. Wij starten met de lighthouseloop, een aanrader van de receptie en lekker dichtbij het huisje. We worden eerst gewaarschuwd dat we in het leefgebied zijn van Cougars, wolven en beren. En ze geven meteen instructies wat te doen, mocht je ze tegenkomen. Ik weet niet of ik nog helder zou kunnen denken als er een voor mijn neus staat. Toevallig komen we een alleenreizend Nederlands meisje tegen die gisteren, vlakbij de reuzenbomen, waar wij ook liepen, een confrontatie had. Ze was bewust ietsje verder gaan wandelen omdat ze het bij onze stop te druk vond. Ze ziet ineens iets bruin bewegen en denkt: nee he? De beer gaat recht overeind staan, maar er komen gelukkig ook 4 andere wandelaars aan. Een man rent naar haar toe, en als je iets absoluut niet moet doen, is het rennen. Dan gaan ze je als prooi zien en die wedstrijd win je nooit. Gelukkig neemt de beer de benen. Ik vind het een stoere meid dat ze vandaag weer alleen hier loopt.

De trail is machtig mooi. We hebben helaas niet het geluk dat de zon doorbreekt, maar de temperatuur is goed voor een wandeling. Je loopt eigenlijk door een regenwoud met rijke vegetatie en zeer grillige bomen.  Onderweg heb je ontzettend veel uitkijkpunten over de oceaan. Maar overal zijn rotsblokken, kleine eilandjes te zien. Gelukkig zijn er genoeg mensen op het pad hier, dat geeft een safe gevoel. Na de wandeling vinden we een grotere supermarkt en slaan wat in voor de lunch. 

Pacific Rim Trail

In de namiddag vertrekken we weer. Het gaat maar om 10 minuutjes rijden telkens. We gaan nu meer noordwaarts en lopen een stukje van de Brown’s Beach trail. Dit zijn geen rondwegen, dus in de gaten houden dat je ook nog dezelfde weg terug moet. En op de terugweg denken we: hebben we nog zo ver gelopen? Ik vond de route van vanochtend mooier. 

Daarna halen we pizza bij Abbondanza, een populaire tent gezien de enorme drukte. Na 20 minuten wachttijd rijden we naar huis met onze pizza. Gelukkig was ik zo verstandig er maar één te bestellen, gezien de grootte van de maaltijden hier. En van die ene pizza gaan nog 3 partjes de koelkast in.

29-05-2019 Tofino

Ton voelt zich alles behalve fit vandaag, klotevirus. Het verpest de halve vakantie. Je geniet wel maar niet voor 100%. 

Met de nodige medicatie in zijn lijf, besluiten we naar Tofino te rijden en daar een of twee trails te lopen. Het begint al goed, de Schooner Cove trail is al afgesloten, balen zeg. Dat tref je hier ook nogal eens, eergisteren bij de watervallen ook al.

Wat nu? Dan maar de Tonquin Beach trail.  Helaas stuiten we nu op wegwerkzaamheden. Er wordt hier flink aan de weg getimmerd zeg. Nadat we geduldig (wat moet je anders) gewacht hebben, komen we dan eindelijk bij het startpunt aan. Net zoals in Ucluelet ligt hier ook regenwoud voor de kust. Dat is genieten om daar doorheen te mogen lopen. Het aantal uitkijkpunten is minimaal hier. De route eindigt al vrij snel bij een hoge trap naar Tonquin Beach. Wij besluiten nog wat verder te lopen. Geen idee hoe het strandje heet waar wij uitkomen maar we hebben het voor onszelf alleen. Het is heerlijk weer, maar het zonnetje wil er maar niet doorheen komen sinds we hier zijn. 

Als we de mooie wandeling voltooid hebben, rijden we Tofino in voor een hapje en een drankje. Dit dorpje ook heel wat gezelliger als Ucluelet. Toch een verkeerde keuze gemaakt. We vinden een soort bakkerij/lunchroom en eten een sandwich. De koffie behoort weer tot de categorie slootwater. Kraak nog smaak aan dit bakkie.

We hebben ook leuke tegels gezien voor onze muur onder de overkapping. Die worden ook gekocht. 

Daarna nog een tijdje in de file t.b.v. De wegafsluitingen. De zon is zowaar doorgebroken en alles is meteen nog veel mooier. Wat jammer dat dat nu pas gebeurt.

We eten soep in het huisje en de overgebleven pizza van gisteren die ook nu weer niet op komt. De rest gaat de vuilnisbak in. Nog even naar de supermarkt en morgen weer verkassen.

30-05-2019 naar Campbell River

Om 9 uur rijden we met mistig en fris weer weg uit Ucluelet. De lange stop bij de wegwerkzaamheden valt mee, we komen op het goede moment aan. Ton heeft net heel optimistisch de motor uitgezet als we het sein krijgen, dat we mogen rijden.

Gaandeweg de route knapt het weer zienderogen op. De temperatuur stijgt tot boven de 20 en de lucht is wolkenloos. Hebben wij effe 2 dagen in de bewolking gezeten, terwijl de rest van het eiland zomers weer heeft. Je zit natuurlijk niet voor niets in het regenwoud. De bewolking vanaf zee blijft lekker hangen daar. De eerste mooie plekjes langs de weg, zien we te laat helaas. Sproat Lake, onze eerste stop, is ook een mooi groot meer om even de benen te strekken en sanitaire stop te maken.

We besluiten er vandaag behalve een rijdag, tevens een mooie kijkdag van te maken. Als we eindelijk de oversteek hebben gemaakt van west naar oost, nemen we de oude oceanside road. Bij Qualicum Beach vinden we een gezellig lunchrestaurantje met een patio, waar we een sandwich eten. 

We vervolgen de oude oceaanweg en de volgende stop zijn de Nymph Falls. 

Een zeer snel stromende rivier met zelfs rode waarschuwingsborden om vooral niet te dicht bij de kant te komen, waar niemand zich iets van aantrekt en die ook een beetje overbodig lijken momenteel. Mooi mooi hier. Dit is het Canada wat ik wil.

We genieten hier minstens een half uur en rijden dan volgens aanwijzing naar ons piepkleine schattige houten huisje, vlak aan de oceaan. Het wordt wel behelpen, want ik kan de koffers niet echt kwijt.

Een leuke houten patio en een paar stappen verder een whirlpool en prachtig zicht over Georgia Strait, de zeestraat van Georgia. 

Ik mail wel even met Matt, de verhuurder, hoe het nu met het beloofde ontbijt zit? Ik krijg meteen antwoord, dat we dat niet aangegeven hebben op de lijst. Hoezo lijst? Welke lijst? Ik heb geen lijst gehad. In de tekst staat: inclusief ontbijt en dan willen wij dat erbij hebben. Nou dat kan toch echt niet, want hij gaat zelf het weekend weg. Het compromis is, dat we 60 dollar terug krijgen en hiervoor zelf ons ontbijt moeten regelen. We kunnen hier alletwee mee leven.

Ton roept ondertussen: Ien kom eens kijken. Er zitten twee grote adelaars in de boom op ons terrein. Wow. Mooi hoor. Even later zit er nog een adelaar de show te stelen in een boom pal voor ons terras.

Ik heb hier eindelijk weer gelegenheid de was te doen, en maak daar meteen gebruik van. Hoe meer er gewassen mee naar huis kan, hoe beter. 

We hebben alweer geen zin om een restaurant te zoeken, maar we moeten sowieso boodschappen doen voor het ontbijt nu. Dus na een bezoekje aan de supermarkt, rijden we meteen door naar de Subway. We nemen de broodjes mee naar huis. 

Wat een luxe omgeving is het hier. Bij het prachtigste uitzicht, horen mooie huizen kennelijk. Geweldig hoe die mensen wonen hier. Het is om half 7 nog 24 graden, heerlijk.

Op het terras aan de zee, eten we onze broodjes op. Verrekijker erbij natuurlijk. We kijken op het vaste land van Canada en zien de prachtige besneeuwde pieken aldaar, op de voorgrond de diepblauwe zee. Schitterend. 


31-05-2019 Whalewatching

Al lang geleden deze tocht geboekt bij Eagle Eye Adventures van een Nederlander die zich hier gevestigd heeft. Om half 10 moeten we aanwezig zijn in Campbell River bij het kantoortje van bovengenoemd bedrijf. Het is weer superzonnig weer, dus ideaal voor een dagje op het water.

Wat een avontuur. Eerst moeten we ons in een dik zwaar pak wurmen. Natuurlijk zijn die pakken niet berekend op mijn lengte, dus mijn kruis hangt tussen mijn knieën. Lopen in dit pak is een uitdaging, je voelt jezelf een maanreiziger. Dat is nog niet alles. Ze komen met mutsen en handschoenen en een grote skibril voor iedereen. Het lijkt lekker weer, maar op het open water valt dat vies tegen, dus ze raden het ten zeerste aan. Wij luisteren braaf en worden steeds onherkenbaarder. Met 9 Nederlanders lopen we naar de boot, nou ja boot, zo’n zodiac met precies 9 zitplaatsen. Met een snelheid van 55 km per uur, vliegen we over de zee en het schommelt en botst af en toe flink. Er zijn dolfijnen gesignaleerd en daar gaan we op af.  Het gebied waar we varen is schitterend mooi, dus dat is alleen al genieten. Ik durf mijn camera niet voor de dag te halen met dat geschud. Drie kwartier hobbelen verder, blijken de dolfijnen foetsie, we zien er nog wel een of twee, maar dat is weer een ander soort. Dan varen we de philips arm in, waar regelmatig Grizzly’s zitten en warempel, we zien er een vlakbij de waterkant. Wat een enorme beesten zeg. Af en toe verdwijnt hij in het hoge gras en geduld is een schone zaak. Maar hij staat op de foto, hij trekt zich niets van ons aan.

Als we wegvaren, zien we ineens een tweede beer. Die komt dichterbij de waterkant, leuk voor de foto’s. Op gegeven moment gaat hij zelfs badderen. Dat vinden wij natuurlijk fantastisch. David Attenborough zou jaloers op ons zijn. We hebben een flinke tijd doorgebracht met de grizzly’s. Weer een ervaring rijker. Onze gids herkent de tweede beer, die is in het nieuws geweest. De beer is helemaal van het vaste land gekomen en gespot in Vancouver island. Schijnbaar was dit nogal bijzonder. Hij herkent haar/hem aan zijn typische inham op zijn kop.

We gaan lunchen op een mooi plekje, niet zo moeilijk hier trouwens. We krijgen allemaal ons eigen lunchtasje met sandwiches,drinken, fruit, snoep, koekjes. Goed gevuld dus. Eerst moeten die enorme pakken uit. En na 20 minuten kunnen ze weer aan. Wat een gedoe, maar dat pak is tevens reddingsvest.

We spotten nu een heel bosje vol met adelaars. Die hebben we al meer gezien, maar geen 30 bij elkaar, bijzonder hoor. Weer een stukje verder ligt er een stapel zeehonden,zeeleeuwen lekker lui te wezen op een rots. Dan komt er een berichtje: er zijn Killerwhales gespot, dus als een idioot daarheen. Maar liefst 1 uur lang,scheuren we met 55 km per uur over de klotsende golven? Je moet er wat voor over hebben. Nou we treffen het: 2 complete Orka families bij elkaar. Om de dieren te beschermen mag je er niet te dicht bijkomen. Begrijpelijk maar wel jammer. Ze zwemmen ook nog synchroon. Echt prachtige beesten. Hopelijk heb ik toch nog een paar leuke plaatjes kunnen schieten.

Daarna is onze 6 uur durende whale watching alweer voorbij. Het is om gevlogen. Wat heel bijzonder om mee te mogen maken.

Voldaan komen we in ons kabouterhuisje aan. Snel de foto’s uploaden. Er zijn er een hoop mislukt, maar ook een acceptabel aantal mooie.

Ik zoek een restaurant uit: SoCal en dat is een succes. Het zit er behoorlijk vol, het eten is lekker en betaalbaar.

Het was een topdag.

1 juni Elk Falls en Strathcona Provincial Parks

Om 6 uur vanochtend zijn we alweer wakker. “Ik draai me nog even om”,zeg ik, om vervolgens om 9 uur weer te ontwaken. 11 uur geslapen!! Was het gisteren zo vermoeiend?

De adrenaline stroomt meteen door mijn aderen, de zon schijnt weer, ik moet snel uit bed en weer op pad. 

Om 11 uur zijn we dan eindelijk zover, we hebben gedoucht, ontbeten, afgewassen. We rijden als eerste naar Elk Falls, een provinciaal park met zoals je al snapt, mooie watervallen. We zijn er vrij snel, het is kortbij Campbell River. Na een kleine wandeling door de bossen komen we, bij de zich met grote kracht neerstortende watervallen. Mooi,mooi. Het leuke hier is, dat er ook een ijzeren hangbrug is, suspension bridge, zodat je nog beter op dit wilde gebeuren uit kunt kijken. Je kijkt wel door het vlechtwerk naar beneden en de brug beweegt, daar moet je wel tegen kunnen. Wij hebben daar geen problemen mee, de constructie lijkt ons erg stevig en vrij nieuw. Als we dit alles op ons gemak bewonderd hebben, stappen we weer in onze Hyundai Elantra en gaan we op weg naar  het volgende park: Strathcona.

Suspension Bridve bij Elk Falls

Onderweg passeren we weer honderdduizenden naaldbomen en meren in alle vormen en maten. De eerste stop is bij Upper Campbell Lake. De meren zijn hier erg fotogeniek, zeker met die mooie blauwe luchten erbij. Het is hier enorm rustig en we zijn blij om bij de enige lodge uit de hele omtrek langs te komen. Het is eigenlijk meer een pension, maar ze zijn hier zo vriendelijk, dat ze de cake van gisteren te voorschijn toveren en koffie is er ook altijd wel. Voor 8 dollartjes (5,50) serveren ze dit voor ons. En we hebben hier ook nog het mooiste uitzicht wat je maar kan wensen. Het opvallende hier is, dat de mensen en heel vriendelijk zijn, en ze willen allemaal weten waar we vandaan komen. Als we dan melden dat we uit Nederland komen, zegt het gros: Wow, wij zijn in Amsterdam geweest.

We rijden verder met de buikjes rond. Het ene meer gaat over in het andere, allemaal kilometers lang en plaatjes hoor. Je kunt niet overal stoppen, maar het liefst zou ik dat wel doen. Buttle lake vinden wij alletwee ook adembenemend. Op gegeven moment moet je zeggen, nu draaien we maar om en dat doen we dan ook maar. Dit was wel echt het Canada uit de films en plaatjes. 

Als we bij ons huisje aankomen, ga ik nog even zitten genieten aan de waterkant. Zo’n uitzicht krijgen we niet snel meer denk ik. 

We eten alweer bij SoCal. Dat beviel gisteren zo goed en nu ook weer, heerlijke BBQ spareribs. We houden een hele goede herinnering over aan het mooie,gezellige Campbell River en omgeving. 

2-6-2019 Little Qualicum Falls etc.

Om 9 uur zijn we klaar om te vertrekken uit ons poppenhuisje. De bestemming is Little Qualicum Falls. Eerder deze week, toen we naar Ucluelet reden, was het park gesloten. Nu het weer geopend is, lijkt het me een leuk uitstapje voor vandaag. 

Als we aankomen, zien we een waarschuwingsbord hangen. Er zijn onlangs beren gesignaleerd, oppassen geblazen dus en alert zijn. Wat moesten we ook alweer doen als we er een tegen kwamen: hard wegrennen? Oh nee juist niet toch?

Je kunt voor twee routes kiezen: the upper en the lower falls. We besluiten eerst de upper te doen. Een heerlijke wandelroute door het mooie bos. We komen al snel bij de watervallen uit en de route loopt er helemaal omheen. Erg mooi aangelegd. Ze zijn natuurlijk weer adembenemend mooi en bestaan uit meerdere etages. Nu is er even discussie of we de route kunnen vervolgen. Ton denkt van niet. We nemen het zeker voor het onzekere en draaien om. Later blijkt de route toch rond te lopen. De lower falls zijn minder spectaculair maar we worden teveel verwend hier.

We hebben vandaag alle tijd om nog een toeristische attractie te bezoeken. Binnendoor rijden we naar Englishman River Falls Provincial Park. Eindelijk zie ik onderweg een paar hertjes. Hoe is het mogelijk dat we in deze brok natuurlandschap nu pas een hertje zien. Englishman hanteert hetzelfde principe als Little Qualicum. Alweer 2 routes, upper en lower. Nu wandelen we eerst de lower route. We worden verrast door een smaragdgroen kraakhelder meertje, heel apart. Hier gaan we eens even zitten, we klauteren naar beneden en ik wil dat water wel eens voelen. Ijs en ijskoud, mijn voeten bevriezen bijna terstond. Dan komen er 2 jongedames met een hond aan. Het ene meisje trekt snel haar kleding uit en wil in bikini in het water gaan met de hond. Daar komt ze snel van terug als ze de temperatuur voelt. Zelfs de hond heeft geen trek en hoe graag hij ook achter de weggeworpen stok aan zou gaan, geen haar op zijn vacht die er aan denkt.

Er komt ook nog een gezinnetje met 3 kleine kindertjes. Pa springt zonder blikken of blozen in het koude water. Ongelooflijk stoer. Even later volgen de twee jongetjes ook, iets minder enthousiast als Pa, maar ze flikken het toch maar. Wij zijn blij dat we hier nog een momentje met zijn tweeën gehad hebben, want nu wordt het ons te druk. We lopen verder naar de Upper Falls. Ook erg mooi, deze zijn een stuk breder.

Daarna hebben we honger. Na enkele kilometers rijden we tegen Tree’s bakery and dinner aan. Dat lijkt ons wel wat voor ons. We nemen alletwee een hamburger met frietjes en voor ‘s avonds in de Airbnb nemen we iets lekkers mee. Dan rijden we richting Nainamo. Onze airbnb ligt in een villawijk, dat belooft wat. We worden hartelijk verwelkomt door Graham en even later volgt Janet. Ontzettend aardige mensen, vooral Graham praat erg graag, alleen maar gezellig hoor. Wij hebben de onderverdieping van de villa en kijken onze ogen uit. Een woonkamer van zeker 40 m2, 3 slaapkamers, een enorm terras met 3 zitjes en zeezicht en terrasverwarming. Een goed gevulde koelkast, een fruitschaal vol lekker fruit. Nou hier gaan we niet meer weg voor morgenvroeg. Dit wordt relaxen de rest van de middag en avond. 

3 juni 2019 Victoria- Seattle

Ondanks de fantastische bedden, die Graham en Janet voor ons hebben, word ik om 6.15 wakker. Ton zit zelfs al buiten. We zetten vlug wat koffie, eten een yoghurtje en een van de heerlijke muffins en om 7 uur zijn we klaar voor vertrek.

Na een rit van 2 uur staan we bij de balie van National om de auto in te leveren. Vooral de voorruit wordt kritisch bekeken op steenslag, en daarna gelukkig goedgekeurd. We lopen door een zonovergoten, maar nog fris, Victoria naar de bootterminal van Victoria. Appel-eitje nu we voor de 3e keer hier zijn. We checken de koffers in en lopen nog een rondje. Daarna krijgen we de douane en boarding. We kiezen een plaatsje vooraan en de bijna 3 uur durende mooie boottocht begint. Op naar Seattle! De zee is best wild vandaag, zeker het eerste half uur en we denken met slecht weer aan te komen in Seattle, maar nee hoor, de zon schijnt volop.

Zoals het een echte Nederlander betaamt, zijn we te zuinig om geld uit te geven aan een taxi en lopen we naar het hotel. Dat moet zuur betaald worden, de eerste 3 blokken zijn de hellingen zeer steil en ik vervloek onze gierigheid. De volgende blokken zijn goed te doen en we vinden Hotel Five A Staypineapple meteen. Wat een vrolijk hotel. Overal felle kleurtjes. 

Seattle

We bekijken meteen even de route voor morgen, maar google maps blijkt niet nauwkeurig genoeg te weten waar we ons precies bevinden, dus we maken een fikse omweg. Achteraf blijkt het station gewoon in dezelfde straat te zijn als het hotel. We nemen een kopje koffie en een mini muffin in het hotel.

‘s Avonds winkelen we wat, hmmm valt tegen en we zoeken een restaurantje, valt ook al tegen. Seattle heeft het niet wat ons betreft. Zo’n grote stad vermoeit meer als een wandeltocht naar een waterval. We eindigen teleurstellend bij McDonalds.

Dit was helaas het einde van onze fantastische vakantie. Zowel Canada als Alaska hebben ons hart gestolen en we komen graag een keer terug.





12 gedachten over “2019 Cruise Alaska en Vancouver Island

  1. Melanie Tinus

    Hoi Ine en Ton,

    Dat klinkt alweer super op de cruise!! Ik heb heimwee naar alle lekkere eten en drinken en de leuke shows. Ben heel benieuwd naar de foto’s van de Gletsjer en wat jullie nog allemaal meer gaan zien en beleven:)

    Hopelijk is de jetlag vanaf nu voorbij!

    Groetjes,
    Melanie

    Reageren
  2. Roos leenen

    Hallo lieve Ine en Ton
    Heerlijk om te lezen; ik krijg er zo beelden bij, je schrijft erg levendig. Hoop dat jullie vooral genieten van alles wat jullie voorgeschoteld krijgen. Zowel van het eten alsook de belevenissen. Worden weer dierbare herinneringen om mee naar huis te nemen. Lieve groetjes van Roos en Sjef

    Reageren
    1. ine Bericht auteur

      Hallo Roos, we genieten ondanks alles toch wel enorm. Even de zinnen verzetten.
      Wordt zeker toegoevoegd aan een van onze mooiere, zij het niet geweldige, reizen

      Reageren
  3. Tim

    Een geweldige trip! Wij hebben hem ook alvast op het lijstje gezet 😉

    En wat een geluk weer met die beren!

    Hopelijk blijft het mee zitten met het weer en valt er nog veel te genieten. Ben benieuwd naar de zichtbaar.

    Reageren
    1. ine Bericht auteur

      Hoi Tim, jullie lijst is al enorm denk ik. Voorlopig wordt het centerpars voor jullie, haha

      Reageren
  4. Ine

    Ha Ine en Ton,

    Wow dat is weer een fantastisch reisje zo te horen en te zien. Ik moet toch maar eens een cursus gaan volgen ivm vliegangst ben heel benieuwd naar de foto’s en film.
    Heel veel plezier nog!
    Liefs Ruud en Ine

    Reageren
    1. ine Bericht auteur

      Hoi Ine, dat vliegen blijft voor jou een uitdaging, ik heb wel heel veel last gehad van jetlag dit keer. Jullie ook een hele fijne vakantie

      Reageren
    1. ine Bericht auteur

      Ja leuk he? Nu nog walvissen van dichterbij als het kan, en papa wil de Orka graag zien

      Reageren
  5. Ine

    Hopelijk knap je snel op want zo half ziek is ook niet prettig. Wel een prachtige reis hoor.
    En dan dat leuke nieuws van 2 meisjes. Ik gebruik deze mogelijkheid even om Wouter, Nora, Tim en Melanie te feliciteren. Wat een geweldig nieuws!

    Reageren
    1. ine Bericht auteur

      Met mij gaat het wel weer beter, alleen die hoest wil maar niet weg gaan.
      Ton heeft het nu overgenomen helaas.
      Ja superleuk, 2 kleine meisjes.

      Reageren

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.