We willen 2020 maar eens goed beginnen en hebben daarvoor al een vakantie geboekt naar de zon, die ons dan ook hopelijk gunstig gezind zal zijn. Bij Gran Canaria denkt iedereen waarschijnlijk aan toeristenoorden, maar wij zitten daar ver vandaan. We hebben een prachtig onderkomen geboekt in het noordwesten van het eiland in het plaatsje Agaete.
22-01-2020
Eindhoven-Agaete
Al twee dagen hangt er een dikke mist boven Eindhoven Airport, dus zo’n beetje alle vliegtuigen hebben dikke vertragingen en er worden zelfs vluchten geannuleerd. Ook vandaag is er dichte mist voorspelt , dus we bereiden ons voor op lange wachttijden. Als we arriveren, zien we dat de twee vluchten na ons al uitgeweken zijn naar Amsterdam. Onze vlucht blijft gewoon op het scherm staan en zowaar we vertrekken gewoon. Boven verwachting, we worden hier erg blij van.
Na een voorspoedige vlucht, landen we om half 11 plaatselijke tijd op Las Palmas airport. Er wordt ons, zoals verwacht een upgrade aangesmeerd, waar we uiteraard weer intrappen, want volgens de autoverhuurder hebben we die echt nodig, aangezien we in Agaete zitten en die omgeving erg steil is. En voor 3 euro per dag, kunnen we dat niet afslaan. Iets waar we later spijt van krijgen. Ga maar eens met zo’n grote bak door Agaete rijden. Het levert ook de nodige stress op om door dat stadje te rijden, zeer smalle kronkelstraatjes en voor je het weet rijd je jezelf vast.
Maar eindelijk vinden we dan ons mooie hotel. Prachtig gelegen in een schitterende vallei. Wij hebben natuurlijk weer eens iets aparts. We hebben de juniorsuite geboekt. Daar blijken er maar twee van te zijn en die liggen een stukje achter het hotel helemaal apart op een helling. Wel een hele mooie suite, een vide waarop het grote tweepersoons bed staat. En een grote inloopkast, groter als onze eigen garderobekast thuis. Luxe badkamer met bubbelbad ontbreekt ook al niet. En dan een terras met schitterend uitzicht de vruchtbare vallei in.
We maken meteen kennis met de buurtjes die op het punt staan weer te vertrekken. Bijna alle gasten zijn nederlanders,zegt de manager,allemaal hier via Eliza was here.
Omdat het zo afgelegen ligt, kun je hier gelukkig wel frisdranken en koffie krijgen en diverse snacks. Morgen maar eens snel een supermarkt zoeken.
We lunchen in het hotel, een heerlijke salade met tonijn en allerlei verse groenten en fruit uit eigen tuin. De Finca is 2,5 km lang.
Ook het diner hebben we in het hotel besteld. Dit moet je voor 16 uur opgeven. Het menu zag er erg lekker uit.
De rest van de middag rusten we uit van de reis en het nachtbraken. Het is heerlijk op het terras, met overal fluitende vogeltjes, kippen, poesjes, en het schitterende uitzicht.
Het avondeten is de eetkamer van het historisch gebouw. Een soort kasteelkamer zou het kunnen zijn. 2 grote ronde tafels waarvan er één voor 8 personen gedekt is. Wij zijn de eerste en al gauw volgt er een Duits echtpaar waar we gezellig mee gaan keuvelen. Het derde echtpaar is ook Duits en als laatste schuift er een Engels/Schots stelletje aan. (Geen Nederlander te bekennen) Het eten is heerlijk en we hebben een gezellig conversatie met zijn 8en.
Om 21 uur houden we het voor gezien. Het was een lange dag vanaf 4.15.
23-01-2020
Wandeling naar Punta Gorda
We slapen verrukkelijk in het brede bed. Het fijne hier is dat het minstens 1,5 uur langer licht is ‘s avonds als in Nederland. En ‘s ochtends komt de zon een half uur eerder op. Rond 9 uur gaan we naar het ontbijtterras. Wat een toplokatie. De kippetjes lopen tussen de tafeltjes door, in de hoop dat we wat knoeien. Het ontbijt voldoet aan onze verwachtingen. Het is al warm in de zon. Na het ontbijt gaat Ton wat oefenen met zijn drone en ik zit op het terras. Er loopt af en toe een kippetje langs, wat gezellig.
Rond 11 uur zigzaggen we weer door Agaete. Er is werkelijk geen touw aan vast te knopen. Gelukkig vinden we snel een supermarktje, die op voorraad heeft wat wij nodig hebben: veel frisdrank en water. Na ettelijke verkeerde afslagen genomen te hebben, vinden we uiteindelijk het startpunt van onze wandeling uit onze Rother wandelgids. De eerste wandeling is makkelijk volgens het boekje. Dan moeten wij het ook kunnen. Het is een kustwandeling met uitzicht op de basaltrotsen, die alsof ze zijn afgesneden met een heel scherp mes, loodrecht de zee in gaan. Tussen de rotswanden liggen kloven. We lopen een stuk evenwijdig met de Barranco, ofwel het ravijn. Op een warme dag zou ik deze wandeling niet maken, want er is nergens geen schaduw te bekennen, maar in januari met 21 graden is het goed te doen en als het zonnetje achter een wolk verdwijnt, soms zelfs wat fris. De paadjes lopen tussen de enorme cactussen en andere vetplantachtigen. Onderweg passeren we nog een grotwoning, vroeger door oerbewoners aangelegd. Cueva del Muro genaamd. Een mooie schuilplek als je overvallen wordt door een bui. Gelukkig is daar bij ons geen sprake van. De wandeling eindigt op een wel heel fotogeniek punt. Een mooie rotsachtige klif, Punta Gorda genaamd, en daarachter ligt een soort fjordje. Supermooi. Boven op de Punta Gorda, een flink geklauter om er op te komen, nemen we een pauze. Helaas ben ik het pas gekochte snackje, dat als lunch moest fungeren, vergeten. Zit nog in een tasje in de auto. Dom dom. Dus we moeten het met wat slokjes water doen. Desalniettemin genieten we enorm. Ton maakt nog enkele drone opnamen en dan wandelen we gedeeltelijk over hetzelfde pad terug. Vlak voor het einde nemen we een afslag naar rechts, want nu we hier toch zijn, wil ik de extra wandeling naar La Caleta ook wel maken. Een mooie baai met eveneens een bijbehorend uitzicht. Voldaan lopen we naar de auto. Ook de terugweg loopt niet vlekkeloos. Wat hebben we toch met dit dorp? Gelukkig horen we dat andere gasten hetzelfde meemaken.
24-01-2020
Roque Nublo
Wat een schitterende dag weer. Na alweer een heerlijk ontbijt buiten in de tuin, rijden we rond kwart voor 11 naar Agaete. We missen weer een afslag. Misschien dat we aan het einde van de week in één keer de goede weg vinden, maar daar is nu nog geen sprake van. We rijden een klein stukje over de snelweg, alvorens we afslaan naar de GC220. Weinig kilometers, maar het kost enorm veel tijd. Vooral omdat onze navigatie ons soms door vreselijk smalle weggetjes navigeert. En dat resulteert uiteindelijk in omkeren, en hopen dat dat überhaupt ergens mogelijk is. Er wordt een tweede navigatie tevoorschijn gehaald, google maps op mijn telefoon.De ene keer doet onze autonavigatie het beter, de andere keer google maps. Dus ze lossen elkaar af deze vakantie. Het landschap wordt steeds mooier. De ohhhh’s en aaahhhh’s wisselen elkaar af. Eindelijk zijn we om 1.15 op het startpunt van onze wandeling. Dat valt dus enorm tegen qua tijd. We hadden gehoopt 1 uur eerder te kunnen starten. Er zijn verschillende toegangen, en de makkelijke is zeer druk, dus daarom hebben we voor deze gekozen. Enfin met goede moed lopen we het pad op, nou ja pad. Het is eigenlijk één grote klauterpartij naar boven en na een kwartier hangt mijn tong al op mijn schoenen, maar ik laat me niet kennen en bikkel door. Schitterend landschap hier, enorm ruig en afwisselend. Als we een uur aan het klimmen zijn,krijgen we de Roque in beeld. Wat?? Zover nog? En zo hoog? Nee dat ga ik echt niet halen. Ik begin ook te tellen in uren. Hoe laat zijn we dan beneden? En we moeten nog ergens eten, nog 2 uur terugrijden. Direct zitten we in het donker in de bergen. No way. We besluiten terug te gaan. Volgende keer doen we gewoon de makkelijke kant.
De terugweg verloopt door mijn besluit heel wat relaxter.
We besluiten het mooie dorpje Tejeda mee te pikken. Dat ligt wel zo supermooi, een uitzicht waar je U tegen zegt. Daardoor is het natuurlijk ook best toeristisch. We zoeken een leuk restaurantje en eten een heerlijke maal voor we de lange route terugrijden naar Agaete. Oh ja, het navigatiesysteem stuurt ons weer verkeerd in Agaete.
We kunnen zelfs nog een kopje koffie drinken op ons terras, daarna wordt het echt te fris.
25-01-2020
Wandeling naar Guayedra beach.
Als we weg willen rijden vanaf de Finca richting hoofdweg, stuiten we al op een probleempje. Er staan twee wagens aan het einde van het smalle paadje, waarvan er één langs wil, net zoals wij, en nr 2 blokkeert de weg. Niemand weet van wie de auto is, en het vermoeden bestaat dat het van 2 mannen is die de hond aan het uitlaten zijn. De man van de rode wagen,ook een Nederlander, rent ze achterna. Pffff wat een conditie, maar ze weten van de prins geen kwaad. Tja hoe komen we dan uit deze negorij. 2 Spaanse mannen gaan zich er ook mee bemoeien en luid toeteren. Er reageert niemand. Het blijkt dat de wagen niet op slot is, en we overwegen hem in zijn vrij te zetten en van de weg te duwen. Dan komt er opeens een Canariër uit het veld en gelukkig, hij zet de wagen weg en we kunnen eindelijk op pad.
In ons dalletje is wat bewolking vanochtend, maar als we richting zee rijden, blijkt het hier ineens strakblauw te zijn, maar 5 km verderop. We parkeren de auto bij de spar, doen wat boodschapjes en proberen het beginpunt van onze route te vinden. Dat moet bij Casa de los Huevos zijn, een opvallend huis, versierd met grote eieren. Een plaatselijke man kan ons niet helpen. Via een zeer ongedetailleerd kaartje vinden we het zelf, we zien de eieren pas als we op het wandelpad achter het huis langs lopen. Inderdaad enorme dingen en spuuglelijk. Het eerste deel van de route is al behoorlijk afzien, steil omhoog. Onderweg mooie vergezichten op Agaete en Puerto de las Nieves. Dan moeten we een stukje over de doorgaande wegen en na 450 meter gaat het pad weer verder naar beneden. Onderweg komen we een Nederlands echtpaar tegen dat al afgehaakt is bij alleen al het zien van het pad. Dit geeft hoop!! We komen bij de afslag en ook daar zitten twee Engelse meisjes te dubben of ze wel of niet durven. Wij zien dat het eerste stukje inderdaad smal en duizelingwekkend is. Er komt nog een jong Hollands stelletje aan. Die twijfelen geen moment en beginnen aan de afdaling. Ze roepen 2 minuten later naar boven dat alleen dat beginstukje eng is. Dus wij wagen ons er ook aan. Het valt inderdaad reuze mee, als je dat eerste eng stukje gehad hebt. Maar desalniettemin gaat het pad steil de diepte in en in mijn achterhoofd weet ik dat we nog terug moeten. Maar eerst maar eens genieten. We hebben zicht op de beroemde El dedo de dios, ofwel de vinger van god. Helaas is deze kenmerkende spitse rots in 2005 afgebroken en is er nog maar een fractie van over, jammer. Verder genieten we weer van de loodrechte rotsen die de scheiding vormen tussen het vaste land en de zee. Het brede strand is donker en stenig, de omgeving weergaloos mooi. We zien zelfs de hoogste punt van de Teide op Tenerife. Dan moeten we weer terug. Oke. Er is geen ontsnappen mogelijk. Op ons gemak, noodgedwongen, bestijgen we de steile helling en na heel veel afzien en pauzes, zijn we na een half uur boven. De rest van de route is appel-eitje. Onderweg komen we het jonge Nederlandse stelletje weer tegen. Zij hebben voor de makkelijke route gekozen. Kijk dan zijn wij toch wel stoer hoor. Even later zien we hun weer in restaurant La Palmita en hebben een gezellig gesprekje. Als we om half 5 in de Finca aankomen, kijk ik of we nog mee kunnen doen aan het diner. We zijn nr 9 en 10 en het is geen probleem om aan te schuiven straks. Het driegangendiner kost maar 17 euro, dus spotgoedkoop.
Het eten smaakt weer heerlijk en het is ook weer gezellig. Dit keer zitten we met zwitsersen en fransen aan tafel. Keileuk zo. Aan de andere tafel mensen van Gran Canaria en ik denk Nederlanders.Weer een mooie dag voorbij.
26-01-2020
Barranco de la Aldea
De kip en de poes gaan de strijd aan om wat korrels brood bij het ontbijt. De kip is duidelijk de winnaar. Wat een felle beestjes zeg. Zo beginnen wij de dag deze week. Alweer een hoop zon vandaag. We gaan GC200 rijden vandaag, een adembenemende kustweg. Dat klopt, een schitterende weg aan de rand van de hoge kliffen gelegen. Helaas vinden wij hier maar weinig uitkijkpunten. De enige in het eerste deel staat vol met motorrijders. Nu zijn ze ook een nieuwe snelweg aan het maken hier, de GC2, en halverwege de route kun je kiezen tussen de oude weg of de nieuwe snelweg. Wij kiezen natuurlijk de toeristische route, maar al na enkele tientallen meters, staat er een bordje doodlopende weg. Dat kan toch niet. We rijden stoïcijns door. De weg is goed begaanbaar, maar het is ineens wel heel erg stil. Zijn wij nog de enige hier? Zou dan toch?…we draaien maar om. De snelweg is natuurlijk vreselijk, we duiken meteen een ellenlange tunnel in en weg is ons uitzicht. Als we er uitkomen zien we weer een bordje GC200, misschien kunnen we de oude weg hier vervolgen. Nee dus, we rijden weer terug naarwaar we vandaan kwamen. Er is wel een schitterend uitkijkpunt, waar we gretig gebruik van maken. Na het uitkijkpunt staat er weer een bordje doodlopende weg, dus het zal echt wel zo zijn. Dan rijden we verder via de nieuwe weg naar Playa de la Aldea, een piepklein vissersplaatsje, maar vreselijk druk. Diverse terrasjes, een park en een strand, maar dat hebben we niet gezien. We zien wel mensen met tassen over de bergwand klauteren, maar dat houden wij voor gezien. We nemen een frisdrank in het parkje en stappen weer in de auto. Het spannende deel van de dag gaat beginnen. De Barranco de la Aldea. Een spectaculaire kloof van pakweg 19 km. De weg is langer, maar na de molen wordt de weg iets breder. Je valt hier van de ene verbazing in de andere, maar ik vind de weg ook erg eng, op 2 manieren, haha. Je houdt je adem in als je een tegenligger krijgt. Soms is er echt totaal geen uitwijkmogelijkheid. Dat hebben wij natuurlijk weer. Een auto komt ons tegemoet en gebaart dat wij maar achteruit terug moeten. Ja Hallo, waarheen dan. Ik zie geen strookje waar we heen kunnen. Ton doet zijn uiterste best, maar wat hij ook doet, passeren blijkt onmogelijk, voor onze inmiddels lange rij tegenliggers. De spanjaard biedt aan het stuur over te nemen. Het lukt hem in eerste instantie ook niet en de wagen zit diverse keren maar millimeters van de vangrail af, oh mijn god. Uiteindelijk krijgt hij een idee en ziet links ipv rechts een uitwijkpunt, zodat iedereen er omheen kan. Ik zweet peentjes. Gelukkig blijft Ton vrij koelbloedig. Daarna zit ik bij elke bocht met samengeknepen tenen in de auto. We stoppen zoveel als we kunnen om de overweldigende uitzichten tot ons door te laten dringen. Ik had de route niet willen missen, maar ben toch blij als we op een breder stuk komen, waar we normaal een tegenligger kunnen passeren. Op de terugweg komen we op dezelfde weg als 2 dagen terug. Langs 3 stuwmeren, ook al supersmal. We besluiten in het hotel iets te bestellen voor vanavond. We hebben genoeg in de auto gezeten vandaag.
Er is vanavond geen diner, maar de kokkin maakt voor ons speciaal een heerlijke salade met brood en aardappelkroketjes, helemaal prima.
27-01-2020
Teror en Puerto de las Nieves
Vandaag deen tamelijk rustig dagje. Er is vrij veel bewolking, dus we doen het vest aan en uit. Zon of geen zon scheelt meteen 5 graden.
Het plaatsje Teror staat als eerste op het programma. Het is al gauw weer minimaal 1 uur rijden. Het eerste stuk gaat over de snelweg. Het laatste stuk over een goede weg het binnenland in. We vinden ook vrij snel een parking waar nog plaats vrij is. Het dorpje is klein, maar gelukkig autovrij. Teror is een bedevaartsplaats en alles draait hier om Onze Lieve Vrouwe van de Den. Met natuurlijk een heel mooi, maar ongeloofwaardig verhaal er omheen. Het mooie autovrije hoofdstraatje kijkt in de verte uit op de basiliek. Een basiliek die qua formaat bij het dorpje past. Er hangt een goede sfeer hier. De huizen zijn allen voorzien van sierlijke houten balkonnetjes. De een nog mooier dan de ander. De huisjes hebben allemaal hun eigen kleurtje, dus kortom een knus straatje. Ook zien we voor de eerste keer deze week winkeltjes, gezellig. Ik kan het niet weerstaan om een paar leuke hebbedingetjes mee te nemen. Als we het stadje verkend hebben, drinken we koffie met iets lekkers erbij op het pleintje voor de basiliek.
We besluiten de geplande wandeling over te slaan. Wordt weer veel te veel op een dag. We gaan terug naar het hotel om 2 uurtjes op het terras neer te ploffen en rond 5 uur rijden we naar het havenplaatsje Puerto de las Nieves. Het ligt op steenworp afstand, maar het is er nog niet van gekomen om er heen te gaan.
Het blijkt een knus plaatsje te zijn. Piepklein, met een intieme boulevard vol met visrestaurantjes, een haven waar de boot uit Tenerife meerdere keren per dag aanmeert, en voor de vissersbootjes die de restaurants moeten voorzien. We zoeken een restaurant uit en het zijn mooie stekkies, uitzicht op zee met de steile rotsen, die helemaal roze kleuren als de zon ondergaat. We eten een salade als voorafje en Ton neemt risotto met garnalen en ik gegrilde groenten met rijst. Smaakt heerlijk. We moeten wel in het donker naar ons logement in the middle of nowhere, maar dat lukt prima.
28-01-2020
Ook onze laatste dag is weer zonovergoten. Om 10 uur houden we het al niet meer uit in de zon. Maar het zou ook goed kunnen dat we over 1 uur weer een vest nodig hebben als er wolkjes komen. De plannen zijn om vandaag Firgas te bezoeken, een mooi dorpje waar het mineraalwater vandaan komt en van daaruit de gecancelde wandeling van gisteren te maken door het laurierbos. Nog even optimaal profiteren. Morgenavond zitten we weer in een grijs Nederland.
Firgas heeft eigenlijk maar een bezienswaardigheid wat ons betreft en dat is de Paseo de Gran Canaria. Een smal straatje midden in het centrum dat steil omhoog loopt. Het mooie is dat er overal langs de kant betegelde bankjes staan en de wapens van plaatsen. In het midden zou dus heel leuk dat beekje moeten kabbelen, maar dat blijkt kapot te zijn, want het is geen natuurlijk beekje.
Op het tweede gedeelte omhoog is de vloer bekleed met alle canarische eilanden. Elke grote tree heeft een tegelwerk van een eiland. Erg mooi, maar dat was dan ook het mooie van Firgas. Geen leuke winkeltjes of zo. We nemen wel een terrasje en lopen dan terug naar de auto. Er komen meteen 2 motoragenten aan en nog een derde. Is dit jullie auto, hij wijst gelukkig naar de auto achter ons. Nee dit niet. Dan wijst hij maar onze auto: en dit? Ja die wel. Die mag hier absoluut niet staan. Hij kijkt zeer streng. Er tegenin gaan heeft geen enkele zin, dus ik gooi mijn charme in de strijd. I’m very sorry sir. We wisten het echt niet, we zijn niet gewend in zo’n klein bergdorp te parkeren. Het werkt. Snel wegwezen dan, zegt hij. Met nog net geen gierende banden, gaan we er pijlsnel vandoor. Op naar Los Tilos. Een restant van het laurierbos, waar vroeger het hele noorden van Gran Canaria mee bedekt was. Toen de Spaanse veroveraars arriveerden, hebben ze alle bossen gekapt om er suikerbieten voor in de plaats te zetten. In het kleine gedeelte dat over is, maken wij een mooie wandeling door de rijke vegetatie. Wat een mooie planten groeien hier zeg, maar dat ik nu veel laurierbomen zie, kan ik niet zeggen. Enfin we wandelen weer, zalig. En redelijk makkelijk ook.
Als we terug zijn, ga ik afrekenen. Spotgoedkoop. 151 euro voor 4 x diner met 2 personen en lunch. Voor het avondeten rijden we eerst naar San Pedro, maar dat wordt afgekeurd. Dan gaan we Agaete in, waar we overigens al een paar dagen probleemloos doorheen rijden, hier is helemaal niets te vinden, wat een saai dorp. Uiteindelijk belanden we toch in Puerto de las Nieves. Het is er gezellig en ons laatste maaltje op dit eiland smaakt goed.