Na een 7 uur durende vlucht afgelopen december, zijn we het 100% overeens dat de volgende vakantie met de auto zal zijn. Vorig jaar is Zwitserland enorm goed bevallen, we hopen dat Oostenrijk ons dit jaar ook veel moois gaat brengen.

1 overnachting in het pittoreske dorpje: Lauf an der Pegnitz.

1 week in het stadje Schladming bij Dachstein

1 week in het plaatsje Tarrenz

14 juni 2024 Eindhoven- Lauf an der Pegnitz

Het is een heerlijk weertje om te rijden. Dreigende grijze luchten, maar nog droog.

Helaas staan we voor we Nederland uit zijn, al in een gigantische file. 

Dankzij Google ook nog, die adviseerde deze route omdat het korter zou zijn. Er komt geen eind aan de dikke rode streep op ons navigatiesysteem en de extra rijtijd wordt ook steeds meer. Als het einde van de rode streep eindelijk in zicht komt na 45 minuten, komen we in een wegversmalling met veel politie. Het blijkt een grootscheepse controle te zijn vanwege de EK. Met dank aan de Duitse politie vervolgen we onze route.

Ook de rest van de weg is druk, veel vrachtwagens, veel kleine files. Na een rit van 8 uur en twee plas/eet/benenstrek-stops, komen we dan eindelijk aan bij ons overnachtingshotel in Lauf an der Pegnitz.

Een typisch Duits hotel, ouderwets ingericht en brandschoon, heerlijk toch? Vooral dat laatste natuurlijk.

We eten ook meteen in Hotel zur Post en het restaurant krijgt meteen 5 sterren van ons. Lang geleden dat we zo smaakvol en vers gegeten hebben voor zeer schappelijke prijzen.

Ook hele lieve mensen in de bediening. De eigenaar komt zelfs even aan ons tafeltje zitten om te vragen waar we heen gaan. En dat terwijl er ook een volle buslading binnenkomt die ook allemaal willen eten en drinken. Dus werk genoeg.

Na het eten lopen we nog even door het dorpje, echt heel Duits en schilderachtig.

Ook de Pegnitz willen we nu even aanschouwen, een riviertje met een vreemde naam, maar dat blijkt niet een grote bezienswaardigheid te zijn.

Het weer is grijs, droog, windvrij en een zalige temperatuur. Het perfecte Ton en Ine weer. We missen alleen de zon voor de foto’s.

Om 21 uur liggen we (ik dus met een half oog) tv te kijken, de EK begint vandaag. 

15 juni Lauf an der Pegnitz- Schladming

Na een niet geweldige nachtrust, worden we wakker met stromende regen. Hè ja, daar hebben we nog niet genoeg van gehad in Nederland. Niet relaxed om onze route te vervolgen, we hebben nog een kleine 5 uur voor de boeg. Eerst maar eens douchen en ontbijten.

Het ontbijt is uit de kunst, alles huisgemaakt, geen buffet, aan tafel bediend door de vriendelijke meisjes.

Daarna de bagage naar de auto, tanken en om 10 uur rijden we weer op de 3 richting Passau.

Het is een stuk rustiger en we gaan lekker. Ondertussen stopt ook de regen, de grijze wolken maken plaatsje voor lieflijke witte, de zon breekt door en de temperatuur stijgt van 18 naar 24 graden. Het is niet bepaald zoals bij de grensovergang in Tirol, dat je meteen in een berglandschap zit als je de grens passeert, daar moeten we nog even op wachten. Maar geduld wordt beloond en daar zijn ze dan: de machtige Alpen met hier en daar nog wat plukken sneeuw. Rijden wordt nu genieten, behalve in de vele tunnels dan.

Als we nog 1 uur voor de boeg hebben, neem ik contact op met de eigenaar van ons onderkomen voor de komende week om te melden dat we er bijna zijn.

Het huis is nieuw en erg mooi, het appartement klein, maar wel modern ingericht. Boven s  een groot terras en ook nog een tuin waar we gebruik van mogen maken.

Een Duits echtpaar begint ons gelijk “goede” adviezen te geven. We moeten beslist naar dit restaurant en deze wandeling maken. Als ik de deur niet meteen open krijg, hoor ik hem al roepen: de blauwe sleutel!! 

Goed bedoeld, maar ook benauwend. Gelukkig vertrekken ze morgen.

We lopen naar de Spar, we moeten wel, want morgen is hier alles gesloten. Schladming oogt in ieder geval heel erg gezellig.

Een groot nadeel is dat de tv in de slaapkamer hangt. Als Ton eindeloze voetbalwedstrijden wil kijken, wordt mij het slapen onmogelijk gemaakt.

De tv heeft Netflix, heel fijn, maar dan moeten we op bed tv kijken, vind ik niet geweldig. 

Het koken is een uitdaging. Ik maak spaghetti. Er zijn maar 2 pitjes, gelukkig is dat voor spaghetti geen probleem. Maar ook de aanrecht is ienie mini, groente snijden en alles uitstallen is al behelpen.

Uiteindelijk staat er toch een lekkere pan eten op tafel. 

Na het eten gaan we boven op het terras zitten en bemerken we dat het flink afgekoeld is en regent. Ach we hoeven vanavond toch nergens meer heen.

16-06-2024 Talbachklamm

We slapen heerlijk vannacht. De buren zijn vertrokken als we opstaan.

Er is weinig uitzicht, laaghangende bewolking, maar rond 9 uur komt de zon ook af en toe door. 

Hier naast het huis stroomt de Talbach. Die is nu erg woest vanwege de enorme regen die de afgelopen tijd gevallen is. De wandeling heet: Wilde Wasser. Daarom lijkt ons dit een ideale eerste wandeling. Ik kan enorm genieten van woeste riviertjes. 

Onder het klokgelui van de plaatselijke kerk, lopen we het pad op. Het oorverdovende lawaai van het kolkende water komt ons ook al tegemoet. 

Het blijft verbazingwekkend waar heel die watermassa vandaan komt en dat het maar blijft stromen en stromen.  Het is een mooie wandeling al had ik onderweg meer uitkijkpunten en vergezichten verwacht. Die zijn er ten eerste al niet vanwege de dichte bebossing aan beide kanten van de rivier en ten tweede vanwege de bewolking. Gelukkig houden we het droog. 

Over biodiversiteit gesproken: daar hoeven ze zich hier nog geen zorgen over te maken. We raken de tel bijna kwijt als we al de verschillende bloemetjes  op een kleine rotswand proberen te tellen.

We komen uit in een klein gehuchtje met een groot restaurant. Een cappuccino gaat er wel in en de apfelstrudel kunnen we ook niet weerstaan. Als we de rekening krijgen, denken we dat we weer in Zwitserland zijn. Wat een woekerprijzen. En ze hebben het alleenrecht hier, dus iedereen accepteert het, want ze hebben bijna allemaal honger of dorst na een van de vele wandelingen die je hier kunt maken.

De terugweg daalt geleidelijk af naar Schladming en we gaan een stuk sneller. 

We gaan even op het terras boven zitten en daarna nog een klein boodschapje met de auto naar de Spar express bij een benzinetank. De winkels zijn hier steevast allemaal gesloten op zondag, vandaar de tankshop. Ik ben boter vergeten en die kun je echt niet missen.

Om 3 uur begint de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal en dan wil Ton zeker achter de buis zitten.

Het blijkt geen toffe wedstrijd en ik hoor regelmatig gemopper vanwege weer een gemiste kans. Gelukkig winnen ze wel.

Na het eten wandelen we nog door het stadje. Gezellig stadje met een hoop cafe’s, restaurants, winkeltjes. Ik ga nog eens terug als ze open zijn.

17-06-2024 Spiegelsee, Reiteralm

We slapen met het raam open en worden wakker van een kerkklokken-concert om 7 uur. Niet gewoon 7 x slaan, nee een hele toestand eraan vooraf. Tja de kerk is 100 meter verder. Ton doet het raam dicht en slaapt verder. Ik ben helemaal wakker en besluit naar de Billa te gaan. Met Google Maps naast me rijd ik via kleine steegjes, sommige stukken zelfs onverhard (is dit wel echt de route, ja het klopt) naar de Billa. Even lekker inslaan voor de komende 2 dagen.

Wat gaan we vandaag doen? Het gaat ergens in de middag regenen maar nu is het prachtig weer. Ik sla mijn lijst met opties na en we besluiten naar de spiegelsee te wandelen vanaf de Reiteralm. Lekker dichtbij is de gondel en bij de Reiteralm stappen we uit voor de wandeling, appel eitje. Maar bij de gondel aangekomen, ziet het er verlaten en donker uit. Volgens Google was hij open. We nemen een kijkje. Er hangt een brief op de deur dat ze helaas niet open zijn en dat we naar de Preunegg gondel moeten. Oké, dan maar, het is maar een paar kilometer verder. We worden weer teleurgesteld, ook die zit potdicht. Er zit niets anders op als zelf naar boven te rijden via de smalle steile slingerweg. Ook nog een tolweg,notabene 6 euro pp, maar met onze sommercard mogen wij er voor noppes langs. De toestand van de weg is erbarmelijk, moet je daar voor betalen?

Uiteindelijk, na 260 bochten geloof ik, stopt de weg bij een grote parking. Hier begint de wandelroute. Het wordt duidelijk aangegeven, ook hier is het uitzicht al geweldig. Na een kwartier lopen, komen we bij de Reiteralmsee, ook leuk voor de foto. Bij het begin van de route worden we gewaarschuwd dat het pad hier en daar slecht kan zijn omdat het weggespoeld is door de hevige regen, we wagen het erop. Als het een risico wordt, draaien we natuurlijk om. Het is een prachtige route maar zoveel steile stukken en er komt geen eind aan. Hijgend en puffend kom ik uiteindelijk toch boven. Een klein ydillisch meertje. Het uitzicht vanaf daar op het Dachstein massief maakt het enorm populair.

Er ligt ook nog sneeuw her en der. We zoeken een vrije steen om onze broodjes op te eten. Daarna wordt de lucht best donker. Nog even wat foto’s maken en dan dalen we af. Dat is zeker opletten maar gaat een stuk gemakkelijker. Mijn ademhaling is weer gereduceerd tot normaal.

We zijn wel blij als we uiteindelijk het restaurant zien, maar wat denk je? Juist ja, gesloten. Hallo, het is de tweede helft van juni en de helft zit nog potdicht. Gelukkig zien we een stukje verder naar beneden een restaurant dat open is. Joepie. We bestellen alletwee een halve liter fris. Onderweg naar het appartement regent het, net op tijd weggekomen en een hele mooie wandeling gemaakt.

Als we thuis zijn, schijnt het zonnetje weer en gaan we boven op de loungebank relaxen. Ook een heerlijk plekje.

18-6-2024 Dachsteiner Gletscher

‘s Morgens rustig wakker worden is er hier niet bij. Altijd is er wel een vuilniswagen met piepers op zijn auto, een elektrische snoeischaar, en onze kerkklokken uiteraard die zich met de “regelmaat der klok” laten horen. En dat allemaal tussen 6 en 7 al.

Ik loop dus al vroeg naar de bakker. Oostenrijk is echt niet goedkoop meer. De prijzen bij de bakker zijn ook niet te versmaden, maar ach, het is vakantie. En de broodjes zijn wel erg lekker.

Om 10 uur rijden we richting Ramsau am Dachstein alwaar we de gondel naar het machtige Dachstein massief gereserveerd hebben.

Het wordt vandaag 30 graden, maar hoe is de temperatuur daarboven?

Voor de zekerheid doen we maar lange broeken aan en jassen mee.

Het verloopt allemaal op rolletjes vandaag. Want al hebben we die Sommercard voor gratis toegang, we moeten daarnaast ook nog reserveren. We moeten onze reservering ook al laten zien bij de toegangsweg, 5 km voor de gondel, anders kost het weer tol. We kunnen ook vrijwel meteen de gondel in en binnen 8 minuten staan we dan boven op 2700 meter. Het is 10 graden hier, maar zonnig en bijna windstil. Wat ruig hier en veel sneeuw nog, het is schitterend, ik ben er even stil van, maar niet lang, de radars beginnen al vrij snel weer te draaien. Want ik wil de sneeuw in, foto’s maken, de berg van alle hoeken bekijken. In die sneeuw lopen valt vies tegen. Ton zei nog: nemen we de nordic walk stokken mee, maar ik zei stoer: je doet maar, ik heb ze niet nodig. Nou ben ik jaloers op al die mensen die ons met een hoog tempo inhalen en  op die stokken steunen.

Uiteindelijk komen we wel beneden hoor, maar echt ver gaan we niet. Ik zie iedereen, met of zonder stok, met de tong op de schoenen naar boven klauteren.

Als we genoten hebben van alle mooie vergezichten, gaan we ook naar weer naar boven. Vergeleken met gisteren goed te doen. Boven eten we op een bankje onze broodjes op en daarna drinken we in het restaurant nog een cappuccino. Dat smaakt wel na een sneeuwwandeling. 

Dan sluiten we aan in de rij naar beneden.

Beneden is het inmiddels bijna 30 graden, snel de jassen uit.

Als we in de loungehoek zitten, komt Hans, de eigenaar vertellen dat er morgen 10 wielrenners hier komen, oeps. Ik ben zeer benieuwd.

‘s Avonds als het een klein beetje afgekoeld is, gaan we nog een lekker ijsje halen in het dorp.

Het was weer een wondermooie dag. 

Hans zit nu zelf een feestje te bouwen op het terras van een leegstaand appartement, ik hoop dat de herrie meevalt.

19-6-2024 Planai

Geen last gehad van het feestje gelukkig.
De ochtend gebruiken we om boodschappen te doen, te tanken en lekker op het bankje voor het huis te zitten nu het nog koel is.

Het is druk met fietsers en voetgangers die het Wilde Wasser pad gaan lopen of fietsen, leuk om dat allemaal gade te slaan. Het is weer prachtig weer.

Aan het eind van de ochtend lopen we richting kabelbaan. We gaan de Planai op.

Het is in de winter een bekend ski- gebied, de berg staat in verbinding met 3 andere bergen. In de zomer is er wat voor de kinderen,mountainbike trails en vele wandelroutes. Van hieraf kijk je op de Dachstein, die er pal tegenover ligt.

Wat een luxe gondel vergeleken met die van gisteren. Daar hingen we als sardines in een blik tegen elkaar aan. Hier is het heerlijk rustig, een gondel voor jezelf en zitplaatsen. De rit naar boven duurt langer ook. We komen in een totaal ander landschap als gisteren, geen ruige rotswanden en sneeuw, maar een lieflijk alpenlandschap. We wandelen de panorama route. De temperatuur boven is hoger als we verwacht hadden. Gisteren was het 10-12 graden, nu zeker 25. Het is een mooie route, niet zo spectaculair als gisteren,maar leuk om te doen. Het uitzicht is vandaag ook minder, het is wel wolkeloos maar niet helder.

Na een frisdrank in het plaatselijke café, nemen we de gondel weer naar beneden.

Als we bij het appartement komen is het gedaan met de rust, er zijn er 8 fietsers gearriveerd. Vanaf morgen vind hier de 4 daagse Alpentour plaats. Het kan zijn dat de weg dan regelmatig geblokkeerd is. 

De rest van de middag liggen we in ligstoelen onder een boom in de tuin.

Om 18 uur heb ik een tafel gereserveerd bij Papa Joes. Gezellig zo midden in de hoofdstraat. Ze hebben een heerlijk plekje in de schaduw voor ons gereserveerd. Het eten smaakt lekker, niet uitmuntend.

20-6-2024 Silberkarklamm

Ik moet even wennen aan die chaos hier. Tot nu toe hadden we dit huis voor onszelf toen de Duitsers vertrokken. Nu lopen er continue 8 bikers heen en weer, van het ene appartement naast ons naar het appartement boven, alles staat vol met auto’s. 7 auto’s op 4 parkeerplaatsen, familie valt te pas en te onpas binnen en doen net of ze hier wonen. Om 7 uur vanochtend werd er al met deuren gegooid.

Enfin we wachten maar even af, misschien valt het mee.

We gaan om 10 uur even naar de start van de wedstrijd kijken, leuk om te zien en het zijn er best veel. De favorieten mogen vooraan beginnen. Ik zie Tim hier ook al helemaal tussen staan. 

We gaan vandaag een wandelroute lopen door de Silberkarklamm. Het is prachtig om langs dat snelstromende water te lopen, soms krijg je zelfs natte schoenen, maar dat is minimaal….maar steil steil. Langs de Klamm zijn vele trappen gemaakt. Het is gelukkig niet zo druk dus alle mogelijkheid om foto’s te maken, niet zoals vorig jaar in 

Zwitserland, daar moesten we dringen. Er groeien ook prachtige bloemen en planten langs de waterkant. Aan het einde van de Klamm is een mooie grote waterval. Maar hier houdt onze route niet op. We willen verder naar de Silberkarhütte.

Navraag bij mensen die naar beneden komen doet ons besluiten de bosroute te nemen. Die ligt grotendeels in de schaduw. Het eerste stuk is echt supersteil, gelukkig is er dan een bankje. Heerlijk koel. We eten er onze broodjes op. Absolute stilte hier en heerlijk koel. De tweede helft is goed te doen. Dan zien we de hut tussen de bomen liggen en ik snak naar een groot ijskoud glas cola. Maar zien en er al zijn, dat maakt een groot verschil. Er komt geen eind aan dat laatste kleine stukje.

Met mijn tong op mijn schoenen loop ik het terras op, helemaal vol, alles bezet. Twee lieve vrouwen maken plaats voor ons aan hun tafel. De menukaart vertelt ons dat er geen cola is, ook geen fanta. Dan zie ik dat we in een biologisch restaurant zitten. Dat wordt appelsap drinken met soda. Smaakt ook prima. Het blijkt ook dat je alleen contant kunt betalen, dat was beneden bij de Klamm ook al.  We schrapen de laatste euro’s bij elkaar, 10 euro voor 2 appelsap, nou nou.

Of we ook nog wat willen eten, vraagt de serveerster. Nou helaas niet, we hebben alleen een pinpas.

De terugweg lopen we over de normale weg, gaat stukken sneller, maar loopt niet fijn over grote kiezels. Dan de Klamm weer door, heerlijk koel en downhill.

Al met al was het een prachtige maar vermoeiende wandeling, we snakken naar een douche alletwee.

Bij het appartement is het weer de zoete inval zie ik. De jongens zijn terug van hun helse rit in de hitte. Ik zie ook allemaal vreemde gezichten in en uitlopen. Ton zit gezellig te kletsen met een moeder terwijl ik zijn uv blouses een sopje geef🤨.

Als wij gegeten hebben, gaan hun met zijn allen eten, dus wij duiken snel het loungeset in.  Dat ligt zo lekker dat ik bijna in slaap val.

21-6-2024 Steirischer Bodensee en de Riesachwasserfal

Vanochtend voor het eerst tot 8 uur geslapen, heerlijk.

Bij de wielrenners is het ook opmerkelijk rustig.

De laatste dag in dit gebied, morgen gaan we verkassen.

Het is grijs en grauw als we opstaan, maar een heerlijke temperatuur.

We hebben nog een aantal opties open staan, maar kiezen voor iets in de natuur.

Als eerste rijden we naar de Steirischer Bodensee. We besparen weer 2 x entree met onze Sommercard. Die heeft ons al zo’n 200 euro bespaard deze week.

Vanaf de parkeerplaats loop je, hoe kan het ook anders, 12 minuten steil omhoog naar het meertje. Het meer is fantastisch gelegen in een soort kom met hoge groene bergwanden erom heen. Op de achtergrond de mooie waterval om het plaatje compleet te maken. Nadat ik afgelopen maandag nog 1 uur de berg op geploeterd heb om een spiegelsee te zien, hier krijg ik hem al na 12 minuten over de verharde weg, al heet hij hier Bodensee, hij spiegelt aardig. In dit kleine paradijsje is het heerlijk vertoeven. We hebben besloten vandaag niet te klimmen, dus de waterval bekijken we op gepaste afstand. De koeien lopen hier vrij rond tussen de toeristen. Soms zie je amperaan verschil, grapje😉.

Na de wandeling strijken we neer op het terras van de Seewigtalstüberl. Toevallig ontmoeten we elke keer hetzelfde Duitse stel en ik probeer een vriendelijk praatje te maken, net zoals ik twee dagen geleden in de gondel ook al probeerde. Ze beantwoorden me wel, maar verder blijft het stil. Dan niet. Stugge Duitsers.

Ons tweede en laatste doel in deze omgeving is de Riesachsee, maar we komen niet verder als de Riesachwaterval. Het blijkt nog een uur lopen te zijn naar het meer. En de weg loopt weer steil omhoog. De waterval is schitterend, de omgeving ook, maar we laten het hierbij. We zaten vandaag aan de goede kant van het gebergte, mheerlijk weer. Als we de andere kant, richting Dachstein op kijken, zie je niet veel. Het zal me niet verbazen als we onweer krijgen.

22-6-2024 Schladming- Tarrenz

Gisterenavond was het even mineur stemming hier. Het blijkt dat we thuis een crash in de meterkast hebben met alle gevolgen van dien. Je wilt dan het liefst naar huis maar aangezien de elektricien toch pas zaterdag kan, en we helemaal niets kunnen in een huis zonder stroom, blijven we toch maar hier voorlopig.

Na een toch onrustige nacht, pakken we in de ochtend onze spullen en rijden we richting het westen.

Het is een prachtige maar lange route. We rijden namelijk binnendoor. We hebben alle tijd. Onderweg pauzeren we om te lunchen in het historische Rattenberg. Wat een beauty. En het kost weer geld, we zien weer iets moois voor aan de souvenirmuur onder de overkapping.

Er zijn heel veel echt leuke winkeltjes, van het apartere soort. En ook heel veel leuke terrasjes. We pikken er een uit en eten Goulashsoep met brood als lunch, overheerlijk. De volgende stop is de Eurospar in Imst. Even wat inslaan voor de zondag , voor we naar Tarrenz rijden, de eindbestemming, een paar kilometer verderop.

We komen aan bij een groot huis en Bernd de gastheer, heeft de ontvangst overgelaten aan zijn moeder. Dat had ik al in de reviews gelezen. Maar moeder is zo’n lieve vrouw dus geen probleem. Het appartement is super, ziet er nieuw uit en wat een luxe vergeleken bij vorige week. Veel groter, 2 enorme luxe badkamers, een heel groot balkon met eethoek en loungeset en mooi uitzicht op de bergen, dat is ook niet verkeerd. Het is wel aanmerkelijk frisser als gisteren. 

De omgeving is volgens mij ook schitterend.

Helaas is het weer aan het veranderen, na een hele mooie dag, zitten we nu in de regen en het uitzicht is wazig geworden. Dat wordt Netflixen.

23 juni wandeling Starkenberger See en Imst

Het zit nog behoorlijk dicht als we vanochtend wakker worden. Als ik even op Bergfex.au kijk naar de weersverwachting, lijkt het toch weer iets beter als gisteren. Het blijft bewolkt, maar wel droog. Geen weer om een mooi uitzicht te bekijken, maar wel heerlijk wandelweer.

We kiezen een bijna 2 uur durende route langs de Starkenberger See. Het begint al met een fikse steiging. Maar als we die achter de rug hebben is het makkelijk te lopen, door het bos, langs beekjes en velden, komen we bij het kleine mooie meertje. Daarna in een klein dorpje. Dan op een minder mooi stuk langs we drukke weg, maar uiteindelijk slaan we af het dal in. En dat is ook erg mooi, ook heel fijn dat het niet zo warm is, want er is 0,0% schaduw hier.

Na 2 uur zijn we weer bij het appartement en ik kan meteen het balkon op, het is zalig.

Tarrenz is niet zo gezellig als Schladming. Er zijn wel een paar restaurantje en een supermarkt, maar daar houdt het dan ook mee op. 

We boffen weer, we zitten naast de kerk, maar inmiddels zijn we een beetje gewend geraakt aan het klokgelui.

We vinden het in deze streek ook veel drukker op de weg als bij Schladming. Populairder bij de toerist denk ik? In Schladming zagen we bijna geen Nederlanders, nu al meer hoor.

Ton wil vanmiddag richting het noorden, de Fernpass op. Lijkt mij ook erg mooi, we gaan gewoon rijden en zien wel hoe ver we komen of waar een mooi plekje is voor een terrasje. Het weer wordt steeds beter. Als we op de E532 rijden toets ik toch maar even op mijn telefoon een plaatsje in, Lermoos, als richtlijn. Tot mijn grote schrik zie ik dat de weg enige kilometers verder helemaal geblokkeerd is, grote files vanwege een aanrijding. Daar hebben we geen zin in. Helaas geen Fernpass vandaag. We draaien om en gaan dan toch maar naar Imst. Zoals gewoonlijk parkeert Ton de auto weer een roteind lopen van ons doel, het centrum. Dus dat wordt weer lopen en natuurlijk ook weer omhoog. Het centrum is doods vandaag, en ook niet zo geweldig, de helft van de panden staat leeg.

Ach we zijn er even uit en nemen een lekker ijsje en dan laten we Imst de rest van de week voor wat het is, behalve nog een keer de gondel naar boven.

Hopelijk morgen meer zicht en zon, zodat we weer 100% van de mooie uitzichten kunnen genieten

Maandag 24 juni Kaunertal

Het was weer een topdag vandaag. Omdat de weersvoorspelling niet echt stabiel is, behalve voor vandaag, besluiten we het Kaunertal in te gaan rijden. Ook geven we onze benen dan even wat rust, haha. Eerst loop ik in de ochtend naar het bakkertje. Dat is een zwaardere gang als in Schladming en het is ook al warm. Maar de broodjes zijn overheerlijk.

Om half 11 vertrekken we. De totale lengte van de route is maar 69 km, maar we doen er 3 uur over. Dit vanwege de vele stops die we maken, wachten bij de tolpoort. We zien onderweg een ligfiets naar boven rijden, begeleid door een wielrenner, even later weer één en weer één. Dat kan geen toeval meer zijn, dat moet een wedstrijd of tour zijn.

We betalen 28 euro tol en krijgen een kaartje erbij waarop 31 punten aangegeven staan, voor dat we boven zijn . Bij elk punt staat de bezienswaardigheid beschreven zoals: hier is een James bond film opgenomen, hier start een wandelroute etc. Wij stoppen als eerste bij het stuwmeer, tenminste als er plaats is, nee dus. Maar 100 meter verder hebben we een parkeerplaats voor onszelf. Oké, hier is het overzicht niet zo mooi maar dat komt misschien nog verderop. Daarna zien we weer een mooi plekje en er is wat te doen, we denken er wat kunnen drinken. Het blijkt de finish te zijn van de ligfietsentour. Er zit een heel verhaal aan vast vertelt een Nederlander die er aan het posten is. Deze mensen hebben een jaar geleden allemaal een ongeluk gehad met als gevolg een dwarslaesie. Dit is het laatste onderdeel van hun revalidatie: op een ligfiets naar de Kaunertalergletscher door alleen armkracht te gebruiken. Nou ik kan je vertellen dat er genoeg gewone fietsers zijn die niet boven komen. Vandaag is een oefening tot ons huidige stoppunt . Donderdag is de wedstrijd en dan moeten ze helemaal door naar boven.

We hebben diep ontzag voor wat deze mensen bereikt hebben. Het is ook de bedoeling ze te laten beseffen dat er nog een leven is na een dwarslaesie.

Ondertussen rijden we naar de volgende stop: de Weissensee. Dat is iets waar ikzelf helemaal lyrisch van wordt. Een kleine ijsmeertje, zo prachtig. We eten er een broodje op en ik kan niet stoppen met ohhhh en ahhh zeggen. De nuchtere Ton wordt niet goed van mij.

We stappen na een half uurtje weer in de auto voor het laatste stuk naar de top. 

Daar zitten we midden tussen de sneeuw, schijnbaar is er gisteren nog 10 cm gevallen. Je kunt nog verder met de gondel, maar daar passen wij voor, het is goed zo. We gaan liever even in het restaurant een cappuccino en een stuk kruimeltaart nuttigen. Ook op de weg naar beneden, worden er weer de nodige beelden vastgelegd. De terugweg gaat 3 x zo snel geloof ik, we stoppen onderweg nog wel ergens om ons laatste broodje te eten. 

In Tarrenz gaan we nog even voor 2 dagen eten inslaan en dan lekker op het balkon zitten. Het is hier warmer en helderder dan in het Kaunertal. Wij kunnen echt niet mooier zitten. Ik ben zo blij met dit plekje.

25-6-2024 Alpjoch en Fernpass

Het is vandaag weer een superheldere dag, tenminste aan één kant van het dal, de zonkant is niet helder.

We gaan naar Hoch Imst en daar met onze Sommercard omhoog naar de Alpjoch.

Het uitzicht vanaf hier is natuurlijk geweldig weids, maar niet helder, jammer genoeg. Er is ook weinig te doen hier. Er loopt alleen een pad steil omhoog, daar hebben we weinig zin in. En er is een plateau met ligstoelen waar je van het uitzicht kunt genieten. Daar gaan we even zitten. 

We gaan na 10 minuten maar weer naar beneden naar het Middenstation. Hier is het uitzicht veel mooier en glashelder, maar niet als je het dal in kijkt, maar wel als je bergopwaarts kijkt. Mooie groene almen, koeien met bellen en het alpenplaatje is compleet hoor. Ik zie Heidi’s huisje ook nog tegen de bergwand.

Er is ook een restaurant voor een frisdrank, want het is vandaag weer warm.

Daarna dalen we weer af de diepte in naar Hoch Imst en rijden we naar het appartement om te lunchen op ons eigen balkon.

De middag is geen daverend succes. We willen nogmaals proberen de Fernpass te rijden wat zondag mislukte vanwege een lange file.  Oké, de pas is erg mooi, maar een drukte, het is gewoon een verkapte snelweg met zeer veel vrachtverkeer. We zijn er zo klaar mee. Bij Lermoos slaan we af, we nemen nog even een foto van de machtige Zugspitze. Inmiddels wordt het ook steeds grijzer en gaat het wat regenen. Ik wil eigenlijk nog een wandeling rondom de mooie Fernsteiner See maken. We nemen de afslag naar de parking, maar zien nergens een doorgang naar het meer. Wel een bord naar een camping die Fernsteinersee heet. We nemen die afslag en komen op een piepklein weggetje naar beneden, niet lang maar uiteraard wel weer een grote bus als tegenligger, wat hier echt onmogelijk is, dus achteruit etc tot we precies langs elkaar kunnen, centimeterwerk. Daar is een parkeerplaats bij een mooi Slot en een privétoegang naar het meer. Ik wil gewoon dat weggetje op, maar Ton vindt dat echt niet kunnen, nou volgens mij doet iedereen dat. Ton weigert resoluut en het draait er op uit dat we een kwartier later weer op het balkon zitten en het weer mooi weer is. Jammer. Ik kijk nogmaals op Google Maps maar volgens mij is dit de enige toegangsweg naar het meertje. Schijnbaar exclusief voor mensen die op het Slot logeren.

Gelukkig is het op ons balkon ook zo heerlijk.

Vanavond Nederland- Oostenrijk spannend……

26-6-2024 Fernsteinersee

Genieten, genieten, dat doen we vandaag weer dubbelop.

Over die wedstrijd hebben we het maar niet meer, om de sfeer niet te bederven.

Het is weer het lekkerste weer wat we maar kunnen wensen vandaag. We boffen echt deze vakantie.

Die Fernsteinersee blijft toch in mijn gedachte en het lijkt me heerlijk om daar te gaan wandelen. Ik overleg met Ton om toch het verboden paadje maar in te gaan en hij vindt het ook oké. Naast ons parkeert een groep mensen, waarvan er één Nederlander is en ook zij negeren de bordjes en vinden het allemaal maar onzin, dan doen wij gezellig mee. 

Ik ben al meteen weer verliefd op het sprookjesachtige groene meertje en dan kan wandelen mij niet lang genoeg duren. Het is ook nog een overwegend platte weg. We maken ook nog een ommetje langs de Samerangersee, maar die heeft geen meerwaarde tov de Fernsteiner. Je kunt er ook niet omheen lopen en alles is weer privat, privat.

De Fernsteiner heeft ook een schiereiland en ook daar wandelen om heen. Je kunt op dat schiereiland ook naar een ruïne klimmen, maar er wordt gewaarschuwd  voor steenslag, dus dat risico nemen we maar niet. Vanaf het schiereiland hebben we prachtig uitzicht op het slot.

Na 1,5 uur lopen vinden we een bankje om onze broodjes op te eten. We lopen daarna de route af en tot onze verbazing eindigt hij op het terras van het restaurant waar onze auto geparkeerd staat. Het restaurant is gesloten, ruhetag. Maar ik weet er hier niet zo ver vandaan nog een met prachtig zicht op de Zugspitz. Gisteren regende het toen we er langs kwamen, en of de duvel er mee speelt, vandaag regent het weer als we daar aan komen. Volgens mij ligt het aan die berg. Ook dit restaurant is trouwens gesloten, dus geen koffie vandaag, tenminste niet hier. We kunnen wel een ijsje kopen in de souvenirsshop en op een overdekte picknickplaats opeten. Als we terugrijden en door de tunnel zijn, is het weer prachtig weer, dus toch die berg waar de regen blijft hangen.

De volgende paar uur verblijven we op ons eigen balkon, met de koffie die we nog tegoed hadden. 

Om 18 uur hebben we restaurant Gurgltaler hof gereserveerd op aanraden van Anni, onze gastvrouw..

We lopen erheen, bergafwaarts, als we beneden zijn, moeten we volgens mij linksaf naar boven, maar ik begin te twijfelen. Oeps, verkeerde weg. Dus die hele berg (300 meter) weer op. Dan zijn we weer bij het startpunt, dan moeten we de beklimming nog doen naar het restaurant: kort maar heftig zullen we maar zeggen. 15% helling schat ik. Buiten adem komen we aan. Het restaurant bevalt meteen, gemoedelijk, aardig personeel, echt Tirools. We bestellen de grillplatte voor 2 personen. Dat is ook weer schrikken als ze daarmee aankomen. Voor 50 euro krijgen we ieder 4 stukken vlees, 6 verschillende soorten verse groente, 2 sausjes, kruidenboter en patat. En niet te vergeten zoveel salade als je wilt van de saladebar. Dat is niet duur. Ik kan het ook met geen mogelijkheid op. Ton vraagt voor de grap of er mensen zijn die dat wel opkunnen. Nee, zegt ze, de meeste nemen de schnitzel mee naar huis. Oké, het vlees voor morgen is dus ook weer geregeld, daar zeggen wij ook geen nee tegen. Het was ook nog overheerlijk klaargemaakt.

Nu lekker op de loungebank uitbuiken.

27-6-2024 Serfaus

Ik word vanochtend wakker met laaghangende bewolking voor mijn neus ipv de bergen, gatsie, was dat voorspeld?

Ik rijd naar de supermarkt, maak het ontbijt klaar, maar nog geen spoor van Ton.

Inmiddels spettert het er flink op los, dus laat maar lekker liggen, we kunnen zo toch niets. Om half 10 besluit ik toch echt te gaan ontbijten in mijn eentje, en wie komt daar aan? Ton, wie anders.

Als het droog is, maar heel erg grijs, besluiten we toch gewoon iets te gaan doen, maar wat? Hebben we zin een grote stad? Nee. 

Ik heb Serfaus nog op mijn lijstje staan, als zijnde een aardig stadje.

Dus op naar Serfaus. Als we de deur uit gaan, zeg ik tegen Ton: oh de regenjassen, zal ik even teruggaan. Nee joh, zegt hij, het is hartstikke warm.

Achter in de auto zie ik een jas liggen van mij, oké. 

Ton heeft alleen een zeer dunne UV blouse aan en verder niets bij dus. De temperatuur daalt naarmate we dichter bij Serfaus komen. Dat wordt een vest kopen, grap ik nog. Het is 15 graden als we uitstappen.

Het is gelukkig droog aldaar, maar dat het nou zo’n leuk stadje is, mwah. Echt een wintersportdorp, het ene hotel na het andere. De enige winkels zijn geloof ik sportwinkels. De omgeving is wel mooi. We nemen een terrasje en zowaar de zon breekt door. Dan ziet het er ineens wel vriendelijker en gezelliger uit. Er komen meer mensen uit hun holletjes. Bij een sportwinkel zie ik een mooie bodywarmer voor Ton, 50% korting. Helaas niet zijn maat, hij vindt het ook allemaal niet nodig, maar uiteindelijk gaan we toch even binnen kijken en zien we een nog mooiere, die wel goed past. Ton gaat overstag en laat er meteen de kaartjes afknippen. Ik doe mijn jas uit omdat het te warm wordt en Ton doet er een aan, haha.

Via het benedendorpje lopen we op ons gemak terug naar de auto.

Het was toch nog een leuk uitstapje.

“Thuis” schijnt de zon ☀️ ook weer. 

Het is heel vreemd weer vandaag. Aan de voorkant donkergrijs met een prachtige regenboog, aan de achterkant schijnt de zon. 

Op dit moment is het weer overal prachtig weer.

We eten vanavond makkelijk, Goulashsoep en de schnitzel van gisteren met stokbrood, wat een combinatie.

Van de Goulashsoep slaan de vlammen 🔥 uit je keel, dit is niet goed. Ton kijkt nog een keer op het blik: Hellenfeuer staat er op, oei dat heb ik over het hoofd gezien. De inhoud verdwijnt in de wc. Gelukkig smaakt de schnitzel wel en heb ik nog een lekker toetje.

28-6-2024 naar huis

Helaas vragen de problemen rond de stroomstoring onze persoonlijke aandacht, zodat we besloten hebben een dag eerder naar huis te rijden.

Gisterenavond om 22.30 hebben we dat abrupte besluit moeten nemen.

Om 7 uur rijden we al voor de derde keer op de Fernpass richting Duitsland.

Het is er wel prachtig, we pikken vandaag toch nog een graantje mee van de mooie natuur voor we op de snelweg belanden. Mystieke sfeer, de laaghangende bewolking tussen de bergen.

Na een lange lange rit zijn we om 18 uur eindelijk weer thuis.

Oostenrijk, je was prachtig, we hebben enorm genoten.